مشهورترین رهبران بربر که امپراتوری روم را به زوال و انحطاط کشاندند

[B I N A M]

از قرن سوم تا پنجم میلادی قبایل مهاجم بیگانه که رومیان آنها را بربر خطاب می کردند، با حمله به نقاط مختلف قلمرو این امپراتوری، سقوط قریب الوقوع روم کهن را رقم زدند. در میان این اقوام میتوان از گوت ها، واندال ها و هون ها نام برد. غارت شهر رم توسط وندال ها در سال ۴۵۵ میلادی، نشانه قطعی سقوط امپراتوری دیرپای روم بود. اینک به معرفی هشت تن از مشهورترین رهبران بربرها می پردازیم که نبوغ و ذکاوت نظامی و سیاسی ایشان، به پایان عصر روم و آغاز قرون وسطی منجر شد.

۱٫آرمینیوس

او که در خانواده ای اشرافی در یکی از طوایف ژرمن بدنیا آمده بود (سال ۱۸ قبل از میلاد) در کودکی توسط رومی ها ربوده شد و به جرگه نیروهای مسلح روم ملحق گردید. وی که نفرت عمیقی از رومی های “اشغالگر” داشت، در سال ۹ میلادی طی نبردی سنگین در جنگهای تئوتوبرگ واقع در قلب ناحیه ژرمنیا (آلمان کنونی) بر رومی ها غلبه کرد و سه لژیون کامل رومی را از پای درآورد (هر لژیون متشکل از ۶ هزار سرباز بود). این شکست تحقیرکننده باعث گردید که رومیان به پیشروی خود در ژرمانیا خاتمه دهند. آنها دیگر هیچ گاه بیش از این به پیشروی در خاک ژرمانیا اقدام نکردند. آرمینیوس در هنگام اتحاد آلمان در اواسط قرن نوزدهم، نماد ملی گرایی آلمانی ها بود.

۲٫بودیکا

بودیکا که یک زن سلت (قومی در اروپای باستان) و عضو یکی از قبایل ساکن در بریتانیا بود، برخلاف بسیاری از زنان آن زمان، از اقتدار زیادی برخوردار بود. شوهرش که فرمانروای قبایل ایسنی (Iceni) در شرق بریتانیا بود، در سال ۶۰ پیش از میلاد بدون داشتن وارث مذکر درگذشت. هنگامی که رومیان از این مسئله اطلاع یافتند، پادشاهی ایسنی را ضمیمه خاک خود کردند. آنها بودیکا را دستگیر و به خانواده او تعرض نمودند. زمانیکه فرماندار رومی منطقه -گایوس پائولینوس- برای سرکشی از لژیون های رومی، حوزه فرمانداری خود را ترک کرد، بودیکا از فرصت استفاده نمود و قبایل ایسنی را به شورش علیه رومی ها تهییج کرد. بودیکا و نیروهای تحت فرمانش که حس انزجار شدید نسبت به رومیان داشتند، ۷۰ هزار سرباز و تبعه رومی را قتل عام کردند. با این حال زمانی که پالونیوس -فرماندار منطقه- بازگشت، اوضاع به سود رومیان تغییر یافت. لژیون های رومی در مکانی نامعلوم بر ارتش بودیکا غلبه کردند. ملکه بودیکا که نمیخواست اسیر رومیان شود، با مصرف سم به حیات خود خاتمه داد.

۳٫آلاریک

پادشاه گوت ها که یکی از مشهورترین رهبران بربر به شمار می رود، قدرت گیری اش را با مرگ امپراتور تئودوسیوس دوم -فرمانروای روم شرقی- در سال ۳۹۵ میلادی آغاز کرد. امپراتوری روم شرقی که از قدرت فزاینده گوت ها واهمه داشت، پیمان صلح شکننده ای با آنها منعقد نمود. گوت ها که از ضعف امپراتوری روم غربی آگاه بودند، به سوی ایتالیا شتافتند. در سال ۴۰۸ میلادی گوت ها  از امپراتور روم غربی درخواست غذا و زمین نمودند. هنگامیکه این خواسته ی آنها توسط امپراتور رد شد، آلاریک قبایل گوت را برای غارت و تامین خواسته هایشان به داخل قلمرو روم رهبری کرد. در تابستان ۴۱۰ میلادی گوت ها پس از دو سال محاصره، وارد شهر رم شدند؛ این نخستین بار پس از ۸۰۰ سال بود که یک قبیله مهاجم بربر وارد شهر رم می شد. آنها سه روز تمام شهر را به باد غارت گرفتند؛ اگرچه به دستور آلاریک، از آسیب رساندن به مردم شهر پرهیز نمودند. آلاریک اندکی بعد درگذشت. طی چند دهه بعد، گوت ها به دو دسته تقسیم شدند؛ گروهی از آنها به نام استروگوت ها یا گوت های شرقی که بعدها حکومتی کوتاه مدت را در ایتالیا تشکیل دادند و دسته ای دیگر نیز -که ویزیگوت یا گوت های غربی نامیده می شدند- به شبه جزیره ایبری مهاجرت نموده و پادشاهی قدرتمندی در آنجا تشکیل دادند که تا اوایل قرن ۸ میلادی پابرجا ماند.

۴٫آتیلا

او که یکی از مخوف ترین رهبران بربر در طول تاریخ به شمار می آید، در خانواده ای اشرافی در قبیله هون متولد شد. آتیلا که در سال ۴۳۴ مشترکاً با برادرش بلدا (Bleda) به قدرت رسید، امپراتوری وسیعی را به ارث برد که در سرتاسر دشت های اروپای مرکزی نام آن لرزه به اندام دشمنان می انداخت. آتیلا که اندکی بعد برادرش را به قتل رساند، چندین بار رومیان را تهدید کرد که به مرزهای آنها حمله خواهد کرد و هربار نیز امپراتوری روم با پرداخت مبالغ گزاف طلا و نقره به او، حمله ی هون ها را به تاخیر می انداخت. در سال ۴۵۰ میلادی آتیلا به سرزمین گل (فرانسه کنونی) که یکی از ایالات روم به شمار می آمد، یورش برد. این حمله ی او با مقاومت سرسختانه رومی ها و قبایل ویزیگوت ناکام ماند. آتیلا به تلافی این شکست، در سال ۴۵۲ میلادی به ایتالیا حمله کرد. رومیان با واسطه گری پاپ لئوی اول توانستند آتیلا را راضی نمایند که از جنگ دست بکشد. آتیلای مخوف و خونخوار یکسال بعد در جریان مراسم عروسی اش به قتل رسید و امپراتوری گسترده ی او نیز سریع تر از آنچه تصور می شد، از میان رفت.