قراردادهای جدید روسیه با ایران و حیرت غرب

[Mαяѕє]

مجله آنلاین 'بیزنس اینسایدر' در مقاله ای نوشت: شش شرکت مواد غذایی ایرانی اجازه صادرات به روسیه را دریافت کرده اند.

در این مقاله به قلم النا هولودنی آمده است: یولیا ملانو سخنگوی اداره فدرال بازرسی بهداشت مواد غذایی، گیاهی و دامی می گوید ما به چهار شرکت ایرانی مجوز ارسال محصولات غذایی داده ایم که شامل چهار تولید کننده مواد لبنی و دو تولید کننده مرغ هستند. تحویل محصولات پس از تکمیل بخش دیگری از مقررات می تواند آغاز شود.

این مقاله که در پایگاه اینترنتی صدای آمریکا نیز بازتاب داشته می افزاید: صادرات گوشت، لبنیات، میوه، سبزیجات و ماهی به روسیه از سوی شماری از کشورهای غربی ممنوع است. خبر ارسال مواد غذایی از ایران به روسیه تازه ترین پرده از همکاری بشدت زیر ذره بین تهران و مسکو طی سال گذشته است.

این رسانه آمریکایی آورده است: اخیرا شاهد گزارش هایی درباره معامله نفت در برابر کالا و لغو ممنوعیت تحویل موشک های دفاعی اس-300 روسیه به ایران بودیم که بلافاصله پس از توافق مقدماتی هسته ای در فروردین ماه رخ داد.

به عقیده نویسنده این مقاله تحلیلگران تعابیر متفاوتی از همکاری ایران و روسیه دارند؛ یک جایگاه فکری شامل تام نیکلاس استاد دانشگاه جنگ نیروی دریایی آمریکا است که رابطه مسکو و تهران را نشانه ای از ناکارآمدی تاثیرگذاری سیاست آمریکا بر امور جهانی می داند.

نیکلاس اخیرا به بیزنس اینسایدر این مجله آمریکایی گفت انتقال سامانه موشکی اس-300 نشانه دیگری حاکی از این واقعیت است که روسیه و ایران می توانند به هر آنچه تمایل دارند بدون احساس فشار از سوی ایالات متحده دست بزنند.

سوی دیگر سکه برای عده ای نشان از این دارد که جهش فوری روسیه به سوی ایران پس از توافق هسته ای نشانه ای از ترس کرملین از انزوای بیشتر آن کشور در صحنه بین المللی است که پس از بهبود احتمالی روابط واشنگتن و تهران بدنبال یک توافق واقعی می تواند شدیدتر شود.

به اعتقاد نیکلای کوژانف کارشناس غیرمقیم مرکز کارنگی در مسکو، روابط ایران و روسیه از گونه ای اتحاد سیاسی- اقتصادی فاصله دارد ولی با وجود تمام واقعیت ها و تلاش ها بر سر توافق هسته ای تهران در سایه احتمال شکست مذاکرات بر سر برنامه هسته ای اش یا عدم حصول نتیجه ای مطلوب به روابط با مسکو به عنوان راه حل دوم نگاه می کند.

به طور خلاصه، کوژانف می نویسد شدت تماس های کنونی مسکو با تهران در تاریخ پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروری سابق بی سابقه است. اگر چه هنوز ظرفیت هایی برای بهبود روابط وجود دارد اما، موانع جدی هم سر راه است که می تواند همکاری دو کشور را مختل یا حتی متوقف کند.