روایت تکان دهنده از زندگی یک زورگیر جوان

[Mαяѕє]

یک قرار غیر رسمی با زورگیر جوانی که روزگاری تفریحش زورگیری و زد و خوردهای خیابانی بوده است و حالا باید گوشه زندان قد بکشد، جالب و خواندنی است.

نه شاخ دارد نه دم، حتی از خیلی هایمان کوچکتر است سرش را پایین گرفته و آرام آرام با دست های بسته اش جلو می آید. می نشیند روبرویم. سرش را پایین می گیرد و خیره به یک نقطه نامعلوم می شود. اسمش را می پرسم جوری که انگار به این سوال عادت کرده باشد سریع اسم و فامیلش را یکجا می گوید و باز به همان نقطه خیره می شود. تا سوال نکنی سرش را بالا نمی آورد. روی صورتش پر است از جوش های غروری که هنوز خوب نشده. محمد حتی هنوز برای قد کشیدن جا دارد. پاهایش را بهم گره می کند و می گوید « 21 ساله، خرم آباد» انگار که من دارم فرم پر می کنم و او باید اطلاعات شخصی اش را بیرون بریزد.

صدایش آن قدر آرام است که سوال هایم را چندبار تکرار می کنم. هنوز یخش آب نشده و راحت حرف نمی زند. انگار نه انگار این جوان آرام و سر به زیری که اینجا نشسته با رفقایش فقط در یک روز 7بار زور گیری کردند. این آخری هم یک سگ پاکوتای فرنگی در خیابان چشم شان را گرفته، موتور را کنار زدند و سگ را قاپیدند. این اتفاقات را ماموری که کنارش نشسته می گوید و عکسش را با موهای بلند و مدل دارش نشان می دهد. وگرنه محمد چیزی بروز نمی دهد. چندباری هم که نیمه های شب در گوشه پارک با رفقایش مشروب می خوردند دستگیر شده. ذهن محمد پر است از خاطره های این چنینی که حالا حداقل 10 سال باید بنشیند و به تک تک شان فکر کند و به قول خودش وقتی بهشان فکر می کند دلش می خواهد که روزی زمین نباشد و هوای خودکشی به سرش می زند.

محوطه بزرگی که یکی از اتاق هایش نرده کشیده شده و چند نفر دستبند به دست پشت آن نشسته اند. چهره شان را برانداز می کنم بزرگترین شان به زور 25 سال دارد. از پشت میله ها نگاهمان بهم گره می خورد. مسئول پرونده می گوید تویشان فقط محمد حرف می زند بقیه مجرم بودنشان را به کل تکذیب می کنند. اینجا بازداشتگاه است. یعنی اولین جایی که مجرمین وارد می شوند تا زمانی که پرونده شان را بررسی و کامل کنند اینجا هستند بعد باید بروند زندان. اما محمد برای شناسایی یک چیزهایی دوباره از زندان به بازداشتگاه برگشته. محمد که از بازداشتگاه بیرون می آید خیلی ها او را می شناسند و سریع اسم «فرید برفی» توی دهانشان می چرخد. فرید یک جوان خلافکار هم سن و سال محمد است آن قدر زورگیری های خشن و اسمی داشته که تا اسمش می آید همه چیزی نثارش می کنند. حتی خود محمد که می گوید ازش متنفر است.

نقاشی با تیغ و چاقو
وقتی اسم خانواده اش می آید، چشم هایش برق می زند. 6 برادر و 2 خواهر دارد. چون اسم خانوادگیشان مشترک است اسم خواهر هایش را نمی گوید. پدرش سال 80 فوت کرده و یک داغ روی دل محمد گذاشته یکی از برادرهای بزرگش هم وقتی محمد کنارش بوده جان داده. از آن به بعد محمد عصبی شده و مدام خود زنی می کند. در مدرسه هم آنقدر شیشه شکانده و دعوا کرده که عذرش را خواستند و تا سوم راهنمایی بیشتر درس نخوانده. « من مریضم» این جمله را محمد بیشتر از هر جمله دیگری تکرار می کند.آخر تمام خلاف هایی که اعتراف می کند.

 

آخر روایت همه زورگیری ها و مشروب خوری ها کج خلقی ها این جمله را مدام تکرار می کند. سرش را بالا می گیرد و می گوید «کارت قرمز دارم. یعنی عصبیم. روانیم. واسه همین از سربازی معافم کردند.» وقتی از خط های روی سرش می پرسم دستش را روی سرش می کشد و خال کوبی گل درشت روی دستش معلوم می شود. خودش می گوید روی بدنش هم عکس رخ خالکوبی کرده. یک خط بزرگ سرش را به دو قسمت چپ و راست تقسیم کرده چند خط مورب دیگر هم روی سرش دیده می شود. محمد وقتی عصبی می شود روی دست و صورتش با تیغ و چاقو نقاشی می کشد. انگار خودش را اینطوری آرام می کند. روی ساق دستش با خط درشتی به لاتین نوشته AFSOOS، «افسوس» کلمه دیگری است که محمد زیاد تکرار می کند. مخصوصا وقتی اسم مادرش می آید.

آرزوی لات شدن
محمد بچه خرم آباد است اما خانوادگی آمدند پاکدشت. وضع مالی شان هم به گفته خودش بد نبوده. دستشان به دهنشان می رسیده. یکی از برادر هایش توی کار ساختمان است. محمد گاهی کمکش می کرده و نقاشی ساختمان انجام می داده. اما این تنها کاری است که محمد بلد است آن هم نصفه و نیمه. هیچ وقت نخواسته چیزی یاد بگیرد. فقط یک بار با دوستش خواستند مغازه بزنند. سرمایه اش را هم دوستش می آورده اما پدر دوستش مخالفت می کند. مغازه نوشابه خورد کنی.

 

« می خواستیم شیشه نوشابه ها را پودر کنیم. بعد پودرش را از طریق واسطه بفرستیم چین.آن جا با این ها نخ پلاستیکی درست می کنند.» با اینکه برادرش مزد کارش را می داده به قول خودش دیگر مخش به نقاشی ساختمان نمی کشیده و بی خیالش شده. قبل از این خودزنی ها درسش خوب بوده و دوست های زیادی هم داشته. 7 سال بوکس کار می کرده اما از وقتی زد به سرش هیچ کدام کاری به کارش نداشتند. « عشق لات بازی داشتم. خوشم می آمد ازم حساب ببرند. توی محل هم سر همین بچگی ها و لات بازی ها زیاد دعوا کردیم. هیچ وقت نخواستم مثل کسی باشم. همیشه فکر می کردم خودم از بقیه بالاترم و هیچ چیزی کم ندارم.

 

می خواستم خودم باشم و کسی به کارم کار نداشته باشد. هیچ وقت دکتر و مهندس شدن برایم مهم نبوده. اصلا دلم نمی خواست هیچ کدامشان شوم.» تا اینجا همه چیز می افتد تقصیر بیماری محمد، اما محمد یک خاصیتی دارد. هیچ دوتا داستانش شبیه هم نیست و پر است تناقض های ریز و درشت. معلوم نیست اگر کسی دوباره از اول سوال کند همین جواب ها را بدهد.

قصه های پر از تناقض و دروغ
« بچگی کردم» این سومین چیزیست که محمد زیاد تکرار می کند. حالا یخش آب شده و راحت تر حرف می زند. اینکه دروغ زیاد گفته مخصوصا به دخترهایی که سراغشان می رفته تا اوقاتش را بگذراند. خودش می گوید یک دورانی هم زمان با 7 یا 8 نفر ارتباط داشته و سرش حسابی شلوغ بوده. می گوید آن ها محمد را به خاطر خودش نمی خواستند و او به این خاطر بهشان دروغ می گفته. اما نمی گوید که به خاطر چه چیزی می خواستند. وقتی می پرسم هیچ وقت دلش نخواسته بزرگ شود تا زن بگیرد.

 

می گوید نامزد داشته، فائزه خواهر دوست محمد است. در اثاث کشی خانه دوستش دیده و بعدتر نامزد کردند و خیلی خواهان همدیگر بودند. اما محمد یکهو بی خیال ماجرا می شود و باز تکرار می کند « بچگی کردم. به خاطر حرف مردم ولش کردم. شنیده بودم یکی دو نفر از قبل فائزه را می خواستند. منم بچگی کردم و ولش کردم گفتم بره با همونا ازدواج کنه حالا هم با یکی از فامیل هاش نامزد کرده» زندگی محمد پر است از همین شلختگی ها و بی سرو سامانی ها اینجای کار کسی از کنار محمد می شود و با تعجب می گوید« تو داریوشی؟» محمد نگاهی به من و اطرافیان می کند و می گوید « آره» محمد به داریوش معروف است. اینجا می فهمم که محمد نگفته زیاد دارد و خیلی از چیزهایی که تحویلم داده راست و دروغش مخلوط است.

 

گروهشان که سرگروهش همان فرید برفی است کلی زورگیری و خفت گیری پول و تلفن همراه داشته. حالا مغور می آید که سرقت هایش خیلی بیشتر از این ها بوده و کارهای خشن زیادی هم کردند. چرخیدن در پارک ها و موتور سواری و ویراژ دادن در خیابان ها از تفریحات محمد بوده، اصلا خیلی اوقات برای موتور سواری تهران می آمده. یکبار که مشغول هنرنمایی در خیابان بوده بدجوری زمین می خورد و یکی از پاهایش از دو جا می شکند.

زورگیری برای تفریح و خوش گذرانی
«سعید» یکی دیگر از دوست های محمد است که او را می برد پیش دو تا از فامیل هایشان که محمد می گوید چاه کن بودند. خیلی راحت و ساده همه تصمیم می گیرند که آن روز با دو تا موتور بیایند تهران برای زورگیری. روش کارشان هم این بوده که دو موتور در کوچه یک نفر را محاصره می کنند. یک نفر هم قمه می گذارند زیر گلوی طرف و بقیه جیبش را خالی می کنند. محمد می گوید زیاد ترسانده اما کسی را زخمی نکرده. یک روز هم مامور ها بهشان فرمان ایست می دهند و چون نمی ایستند مجبور به تیراندازی می شوند. بعد هم دستگیر می شوند و حالا اینجاست.

 

حالا خود محمد فقط 7 شاکی دارد. تیتر روزنامه هایی که در موردشان نوشتند را حفظ است. می گوید یکی از تیتر ها این بوده « 6 زورگیر در کمین های پشت چراغ قرمز» این را با خنده می گوید. انگار که کار مهمی کرده باشد و معروف شده باشد. حالا محمد 5 ماه است که زندان است. توی زندان همش روی تخت خودش خواب است و گاهی نیم نگاهی به تلویزیون می اندازد. باقی ساعت هم فکر می کند. توی زندان از همه کوچکتر است و سعی می کند کاری به کار کسی نداشته باشد. این ها حرف های محمد است. شاید داستان چیز دیگری باشد. زندانیانی که بیماری عصبی و روانی دارند باید به بیمارستان« روزبه» بروند. اما چون فعلا ظرفیت آنجا تکمیل است محمد فعلا زندان است. دیگر حوصله بحث و حرف ندارد. سرش را می چرخاند و دلش می خواهد برود توی همان بازداشتگاه. حالا یکم بداخلاقی می کند و جای دستبندش را می خاراند.

بیست و یک ساله می رود و سی و چندساله می آید
«خودکشی می کنم» داریوش یا همان محمد می گوید اگر از زندان آزاد شود بی معطلی خودکشی می کند و اینطوری نسخه خودش را می پیچد. بعد تمام دنیا را خلاصه می کند به مادرش که تنها ملاقاتی اش شده. هر وقت هم می آید کلی گریه می کند و محمد را دلداری می دهد. بعد هم از مادرش حلالیت می خواهد. هنوز حکم محمد و رفقایش نیامده اما به گفته خودش حداقل باید ده سال شب و روزش را در زندان بگذراند و وقتی آزاد شود یک مرد سی و چند ساله شده. یکهو دلش می گیرد و چشمانش دوباره برق می زند این بار گریه اش می گیرد و اشکهایش را پاک می کند.

 

بعد از خودکشی دور می شود و می گوید «شاید مغازه زدم. سرمایه اش را هم داریم» حالا مدام قربان صدقه مادرش می رود. دلش نمی خواهد کسی جز او ملاقاتش بیاید. « توی دنیا فقط مادرم را دوست دارم. اما از خودم متنفرم و بعد، از فرید برفی، آن موقع ها مادرم مدام گریه می کرد و سعی می کرد جلوی کارهایم را بگیرد اما من اهمیتی نمی دادم اصن فکر نمی کردم که کار بدی می کنم. پشیمان که هیچ خوش هم می گذشت. اما الان...»

حرفش نصفه می ماند. انگار آخرش می خواهد پیام اخلاقی بدهد. مثل جمله های تکراری و کلیشه ای تلویزیون حرف می زند « به همه بچه های هم سن و سال خودم می خوام بگم سراغ خلاف نرن. خیلی بده. آخرش هیچی نیست. هیچی» وقتی می گویم اگر برگردی به چند سال قبل چکار می کنی؟ عصبانی می شود ابروهایش بهم گره می خورد یا صدای بلند می گوید. « نمی تونم برگردم. پس ولش کن دیگه» حالا محمد می ایستد خداحافظی می کند دستش را به مامور آگاهی می دهد و دوباره داخل بازداشتگاه می شود.