جشن تولد در ایران باستان

[tyjtfhdhr]

شن تولد. ایرانیان در زمره اقوامی بودند كه از دوران كهن زادروز خود را جشن میگرفتهاند. هرودوت (كتاب 1، بند 133) این گواهی مستند را برای دوره هخامنشی آورده است. به نوشته او، پارسیان [ = ایرانیان ] روز تولدشان را مفصّلتر از هر روز دیگر سال جشن میگرفتند و در آن روز میز را رنگینتر از معمول میچیدند و با شیرینی و میوه بزمشان را طولانی میكردند. پادشاهان زادروز خود را مفصّل جشن میگرفتند و به مهمانان هدیه میدادند (همان، كتاب 9، بند 110). زادروز پسر بزرگ پادشاه نیز در تمام كشور جشن گرفته میشد (افلاطون، آلكیبیادس، یكم، 121، فقره c ). آنتیوخوس كماژنی پادشاه سلوكی (سده یكم قبل از میلاد)، كه نژاد خود را به هخامنشیان میرسانید و آرامگاه باشكوهی برای خود در نیمرود داغ ساخت، برای زاد روز و تاجگذاری خود جشنهای سالانه مقرر كرده و برای هزینههای این جشنها اوقافی نهاده بود ( رجوع کنید به والدمان ، ص 203ـ207). در شاهنامه هم تولد پهلوانان و شاهزادگان نامور با جشن همراه بوده است. مثلاً در باره زاده شدن رستم از رودابه در شاهنامه آمده كه جشنی از زاولستان تا كابلستان گرفتند (فردوسی، ج 2، ص240، ابیات 1526 1536؛
نیز رجوع کنید به ص 159، بیت 2432: «شب سور» كیخسرو). همانطور كه گفته شد، تولد زردشت را هم در پانزدهم دی جشن میگرفتهاند.