×_ بَرای دیآبت دَر اَفرآد مسن یِک اُلگوی وآحِد دَرمآنی مُنآسِب نیست ! _×

[( lιεβ )]

معالجات مختلف بیماری دیابت جان هزاران نفر را در کل جهان نجات داده است ولی در بیماران مسن که به چند بیماری درهمان زمان مبتلا می باشند، کنترلش سخت تر است. قندخون با داروهای انسولین و سولفونیل اوره می تواند به درمان بیش از حد بیمار و هیپوگلایسمی (افت شدید قندخون) منجر گردد.
محققان دانشکده ی پزشکی yale با انجام این تحقیق دریافتند که بسیاری از بیماران مسن مبتلا به دیابت تحت درمانهای سختگیرانه ای هستند که بدون توجه به وضعیت سلامت آنها و مقدار قند خونشان صورت می گیرد.
نتایج این تحقیق درمجله ی JAMA Internal Medicineمنتشر گردید. در بیماران مبتلا به دیابت درسنین65 و بالاتر درمانهای سختگیرانه موجب بروز هیپوگلایسمی می گردد که یک تهدید جدی برای سلامت این افراد محسوب می شود و می تواند به سردرگمی ، کما و حتی مرگ بیانجامد.
نویسنده ی این مقاله دکترLipskaمیگوید: ما برای جلوگیری از بروز عوارض ناشی از بیماری دیابت به کنترل قند خون بیماران می پردازیم اما مشکلی که در رابطه با بیماران دیابتی مسن با آن روبرو هستیم افت شدید قند خون است(مقدار هموگلوبین A1Cزیر7 درصد)، به همین علت اینگونه رویکرد به جای آنکه مفید باشد می تواند موجب بروز خطرات غیرقابل جبران برای این افراد شود، درمطالعه ی اخیر پیشنهاد گردید که یک الگوی واحد برای تمام بیماران مناسب نیست این کار موجب درمان بیش از حد بخش بزرگی از جمعیت بیماران دیابتی می شود.
دکتر Lipskaو همکارانش با انجام یک مطالعه ی مقطعی به بررسی گزارشات سلامت 1288 بیمار مسن (65 سال و بالاتر) مبتلا به دیابت که درمطالعه ی آزمون ملی سلامت و تغذیه شرکت کرده بودند پرداختند. دانشمندان سطح کنترل گلایسمیک این بیماران را در فاصله سالهای 2001 تا 2010 آنالیز نمودند. بیماران به سه گروه بر اساس وضعیت سلامتشان طبقه بندی شدند: بسیار پیچیده /ضعیف، پیچیده / متوسط و نسبتاً سالم.
حدود 62 درصد ازبیماران دارای مقدار قندخون کمتر از 7 درصد بودند. از این گروه 55 درصد افراد تحت درمان با انسولین یا سولفونیل اوره بودند. دکتر Lipskaمی گوید: برای بیماران مسن که نسبتاً سلامت هستند ممکن است درمانی که برای افراد جوان پیشنهاد می شود مفید باشد اما این رویکرد درمانی برای بیماران مسنی که به سایر بیماریها مبتلا هستند، مناسب نیست و به همین دلیل لازم است روشهای درمان بیماران بصورت اختصاصی و با توجه به شرایط سلامت آنها و ابتلا آنها به سایر بیماریها تدوین گردد.