با کودکان چسبناک چه کنیم

[bOoOoOy]

کودکانی که دچار هیجانات منفی دوری از پدر و مادر می شوند اغلب ممکن است جیغ بزنند، گریه کنند، قشقرق به پا کنند و یا حتی برای جلب توجه استفراغ کنند. اما این گونه کودکان می توانند یاد بگیرند که با دوری و جدایی از والدین کنار بیایند. البته به شرطی که شما به آنها اطمینان خاطر دهید، دور بودن از آنها را با آنها تمرین کنید و به دلواپسی ها و حرفهایشان گوش فرا دهید.

جهان نیوز ؛ اغلب کودکان طبیعی بین 9 ماهگی تا چهار سالگی علائم وابستگی را از خود بروز می دهند. بچه های بزرگتر چنانچه بدلیل تغییرات زندگی احساس تنش و استرس کنند، می توانند این خصوصیت را از خود بروز دهند. داشتن یک فرزند وابسته مانند قرار گرفتن در غل و زنجیر است؛ چرا که صرف نظر از اینکه کجا هستید و در چه شرایطی و یا چکاری انجام می دهید او توقع توجه افراطی از شما دارد. بروز این رفتار در نوپایان امری طبیعی است؛ زیرا آنها به تازگی وارد دنیای جدیدی شده اند و احساس ترس و خجالت و ناامنی، گاه آنان را وادار به بودن در کنار والدین می کند اما بروز این رفتار در کودکان بزرگتر طبیعی نیست و باید اصلاح شود. با این کودکان باید صبور بود و کم کم آنها را برای جدایی آماده کرد؛ لذا رها کردن ناگهانی و غیره منتظره آنها عمدتا کارساز نخواهد بود.

برای اینکه بتوانید گام به گام و به طور تدریجی کودکتان را از خود مستقل و او را با محیط های نامانوس هم آشنا سازید توصیه می شود:

** اگر کودکتان توانایی حرف زدن دارد، از او بپرسید چرا هنگامی که از شما دور می شود احساس اضطراب و عصبانیت می کند. از او بخواهید که درباره هرگونه تغییرات اضطراب زای زندگی مانند نقل مکان به منزل جدید، تغییر مدرسه، مشکلات با دوستان یا مورد گردن کلفتی قرار گرفتن از طرف همسالان و ..با شما صحبت کند. تا زمانی که تمام حرفهایش را به شما بگوید شما فقط به دقت گوش دهید.

** از کودکتان بخواهید که یک تصویر یا نقاشی از آنچه که هنگام جدایی از شما احساس می کند ترسیم کند تا او به یک روش خلاقانه احساساتش را با شما مطرح کند، از او بخواهید که هنگام ترسیم شکل مذکور یا اتمام نقاشی ، آن را شرح و تفسیر کند. وقتی که او درباره احساساتش و یا درباره هر موضوع چالش برانگیزی با شما حرف می زند، او را از اینکه در امنیت و آسایش بسر می برد، مطمئن سازید.

** برای یک مدت (که البته بهتر است به مرور آن را افزایش دهید) فرزندتان را به یک پرستار بسپارید تا وی عادت کند توسط افراد دیگر هم حفاظت و حمایت شود. پرستار را به فرزندتان معرفی کنید. فرزندتان را در یک اتاق به همراه پرستار بگذارید و توضیح دهید که قصد دارید اتاق را به مدت پنج دقیقه ترک کنید. با اطمینان خاطر اتاق را ترک کنید و بعد از پنج دقیقه بازگردید، اگر هنگامیکه به اتاق برمی گردید کودکتان علائم اضطراب و عصبانیت ناشی از جدایی بروز داد او را مطمئن سازید.

** مدت زمانی که فرزندتان را با پرستارش تنها می گذارید افزایش دهید. هنگامیکه مشغول کار هستید او را با پرستارش تنها بگذارید. اگر او علائم وحشت از جدایی از خود نشان نداد می توانید او را یک شب به منزل مادربزرگ یا خاله، عمه و ... بفرستید.

** هنگام ترک فرزندتان با پرستارش به او لبخند بزنید تا فرزندتان جدایی را یک تجربه مثبت ارزیابی کند.

** او را در آغوش بگیرید. از دست او عصبانی نشوید و یا با او اوقات تلخی و سرزنش نکنید. وابستگی کودک نتیجه عدم امنیت است. با در آغوش گرفتن فرزندتان در واقع به او می گویید دوستت دارم، من در کنارت هستم، که باعث احساس امنیت و آسودگی او می شود.

** به فرزندتان نشان دهید که احساسش را درک می کنید. کاری نکنید که احساس کند بیان احساساتش کار غلطی است. برایش توضیح دهید که هر چند الان با او بازی نمی کنید اما برایش یک برنامه شاد و سرگرم کننده در نظر گرفته اید.

** اگر علیرغم این تلاش ها باز هم کودکتان به رفتارش ادامه داد ناشکیبایی نکنید و سرش داد نزنید. در عوض، مجددا و با دقت بیشتر برایش شرح دهید که نمی توانید الان با او بازی کنید. تشویق کنید که با وسایل و اسباب بازیهایش ساعات خوشی سپری کند. مثلا بگویید چرا یک قلعه زیبا برای من نمی سازی؟ لباس شاهزاده، رنگ نشده است؛ به نظرت قرمز بهتر است یا آبی؟ و ....آرام باشید و سراغ کارتان بروید که متوجه شود واقعا مشغله دارید.

** از او بپرسید که چه می خواهد؟ پیش فرضتان این نباشد که او غیر معقول است؛ در عوض سعی تان این باشد که علت وابستگی بیش از حد او را بفهمید. آیا او کسل است؟ آیا در محیط جدید عصبی است؟ احساس تنهایی می کند؟

** رفتار خوبش را تشویق کنید. تاکید کنید که واقعا خوشحالید که او قادر است کارهایی را خودش به تنهایی انجام دهد. به این طریق می آموزد که مستقل بودن باعث عزت آفرینی است و او را ترغیب می کند که در آینده کمتر وابسته باشد.