11-08-2014، 8:19

حتما خواندهاید که امیرالمؤمنین یا خود پیغمبر در مراحل اعزام نیرو به جبههها، چه کشیدند! قرآن مىگوید: «یقولون ان بیوتنا عورة و ماهى بعورة ان یریدون الا فرارا»؛به آنان مىگویى عازم جبههى نبرد شوید، اما هر کدامشان بهانهاى مىآورند. مىگویند: «خانهمان خراب است. گرفتارى داریم.
فصل تابستان است و هنگام چیدن خرما و برداشت محصول. کار و کسبمان کساد مىشود.» نفس پیغمبر بود، اما نمىتوانست آنان را به جبهه بکشاند! بعد از جریان قطعنامه که مجددا عراق حمله کرد و حضرت امام پیام دادند و بنده هم چیزى نوشتم، به منطقه رفتم. در آن فصل از سال دیدم سراسر کوه و دشت و بیابان، پوشیده از مردم است. آیا اینها کار نداشتند؟ کشاورزى نداشتند؟ «بیوتشان عوره» نبود؟
عجیب است! این چه حرکت و چه قدرتى بود؟ البته جز قدرت خدا هیچ چیزدیگر نبود و عاملش هم امثال شما بودید. مىخواهم این را عرض کنم که پدران و مادرانشهدا، از مهمترین ابزارهاى الهى بودند براى اینکه جهاد استمرار پیدا کند؛ براىاینکه ملت شکست نخورد؛ براى اینکه انقلاب در قمار جهانى نبازد و در این مقابلهىجهانى نتوانند آن را از میدان خارج کنند. شما بزرگترین ابزار بودید. نفس امام درشما، در ملت و در جوانان اثر کرد.