بازی آنلاین
آپلود عکس
25-07-2014، 21:10
شاتل‌های فضایی که برای 30 سال نماد پیشرفت تمدن بشری و الهام‌بخش خیل عظیمی از نوجوانان و جوانان بودند، با پرواز از پایگاه
فضایی کندی در معروف‌ترین موزه‌های هوافضای جهان آرام گرفته‌اند.
نه مدار زمین، نه ایستگاه بینالمللی فضایی و نه تلسکوپ فضایی هابل هیچ کدام مقصد آخرین پروازهای شاتل‌های فضایی نبود. ارابه‌هایی فضایی که بیش از 30 سال موتور محرکی در کاوش‌های فضایی سرنشین‌دار و منبعی برای الهام بخشیدن به چند نسل از نوجوانان و جوانان در سراسر جهان بودند، طی روزهای اخیر بار دیگر به پرواز در آمدند؛ اما این بار قلمدوش جمبوجت ناسا و به مقصد استراحتگاه دوران بازنشستگی‌شان. در طی هفته‌های گذشته مردم شهرهای واشینگتن دی‌سی و نیویورک بار دیگر شاتل‌های فضایی را در حال پرواز در آسمان دیدند. اینترپرایز از واشنگتن به نیویورک رفت تا در موزه اینترپراد آرام بگیرد و دیسکاوری از فلوریدا به واشنگتن پرواز کرد تا جایگزین اینترپرایز در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین شود.
شاتل‌های فضایی پس از 3 دهه فعالیت در سال گذشته میلادی برای همیشه از ماموریت معاف و بازنشست شدند. شاتل‌های فضایی مهم‌ترین برنامه پروازهای سرنشین‌دار ناسا پس از دوران فتح ماه و برنامه آپولو بود. این کشتی‌های عظیم فضایی نه تنها این قابلیت را داشتند که در کنار حجم بالایی از ابزارها و تجهیزات، فضانوردان بیشتری را در محیطی راحت‌تر نسبت به سفینه‌های قبلی به مدار زمین ببرند، که بر خلاف بسیاری از نمونه‌های قبلی، سفینه‌های یک‌بارمصرف نبودند. آنها با کمک موشک‌های جنبی به مدار فرستاده می‌شدند و در بازگشت مانند یک هواپیمای بدون موتور (گلایدر) برروی باند فرود به زمین می‌نشستند.
ناوگان شاتل‌های فضایی از 6 فضاپیما تشکیل شده بود. اینترپرایز، چلنجر، دیسکاوری، اندیور، اتلانتیس و کلمبیا. شاتل فضایی اینترپرایز نخستین شاتل فضایی تاریخ است. اولین سفینه از مجموع شاتل‌های فضایی که ساخته شد و البته هیچ گاه قدم به فضا نگذاشت. از این بین شاتل‌های فضایی چلنجر و کلمبیا، اولی در هنگام پرواز و دیگری در هنگام فرود در جو زمین نابود شدند و به همراه خود جان 14 فضا نورد را نیز گرفتند. با وجودی که این شاتل‌های بیشترین قربانی‌های پروازهای فضایی را به خود اختصاص داده‌اند، اما این باعث نشد تا ارزش و نقش آنها در توسعه مرزهای فضانوردی نادیده گرفته شود.
آنها برای مدت 3 دهه نه تنها آزمون‌های فراوانی را در مدار زمین انجام دادند که به ساخت ایستگاه فضایی کمک کردند و ماهواره‌های زیادی را در مدار زمین قرار داده و یا آنها را تعمیر کرده‌اند، اما مهم‌تر از آن نسلی از مردم را به فضا و آسمان علاقمند کردند. به همین دلیل زمانی که در سال 2011/1390 ماموریت‌های مداری آنها به پایان رسید، ناسا تصمیم گرفت آنها را به موزه‌ها بسپارد تا شاید بدین ترتیب در دوران بازنشستگی هم شاتل‌ها بتوانند به الهام‌بخشی خود ادامه دهند.
نخستین شاتل
طراحی شاتل‌های فضایی به گونه‌ای بود که در بازگشت از ماموریت فضایی خود مانند یک گلایدر و بدون استفاده از نیروی موتورها به زمین می‌نشست. چنین تجربه‌ای در مورد هواپیماهای سبک مدت‌های طولانی آزمایش شده بود، اما برای پرتابه‌ای در ابعاد و وزن و اهمیت شاتل بی‌سابقه بود. به همین دلیل پیش از آن‌که ماموریت‌های رسمی شاتل‌ها آغاز شود، ناسا باید از ایمنی چنین فرودی اطمینان حاصل می‌کرد. تایید ایمنی این فرودها بر عهده شاتل فضایی اینترپرایز بود. در دهه 1970/1350 اینترپرایز بارها با کمک جمبوجت معروف شاتل‌بر ناسا به ارتفاعات بالا برده شد و از آن جدا شد تا فرود بدون موتور را آزمایش کند. طبیعی است وقتی این آزمایش‌ها با موفقیت انجام شد و شاتل‌های عملیاتی وارد کار شدند، ماموریت اینترپرایز نیز به پایان رسید. این شاتل در سال 1985/1364 بازنشسته و به موزه ملی هوافضا وابسته به مجموعه موسسه اسیمت‌سونین سپرده شد تا به عنوان یکی از ارزشمندترین دارایی‌های این موزه عظیم در شهر واشنگتن پیش چشم مخاطبانی از سراسر جهان قرار گیرد.
بزرگترین موزه هوافضای جهان
مجموعه موزه‌های اسمیتسونین یکی از معروف‌ترین و عظیم‌ترین مجموعه‌های علمی و طبیعی در کل سیاره ما را در گنجینه خود جای داده‌اند. موزه ملی هوافضا نیز یکی از پرمخاطب‌ترین موزه‌های هوافضا در سراسر جهان است که از نخستین هواپیماها تا جنگنده‌های پیشرفته و حتی کپسول‌های جمینی و آپولو را در دل خود جای داده است. همین اهمیت و تعداد عظیم بازدیدکنندگان بود که مسوولان موزه اسمیتسونین را وا داشت تا پیش از پایان برنامه شاتل‌های فضایی با ناسا وارد مذاکره شوند تا پس از پایان ماموریت شاتل‌ها، شاتل فضایی دیسکاوری را به جای اینترپرایز در مجموعه اصلی خود به نمایش بگذارند. آنها می‌خواستند مخاطب این نمایشگاه شاتلی را از نزدیک ببیند که واقعا درون فضا بوده و ماموریت‌های مهمی را در فضا انجام داده است. بدین ترتیب پس از پایان برنامه شاتل‌ها، جدا کردن برخی از قطعات، بخش‌های موتورها و قابل نمایش کردن این شاتل‌ها، دیسکاوری برای آخرین بار از ایستگاه فضایی کندی در فلوریدا، جایی که پروازهایش را به مدار زمین آغاز می‌کرد، این بار قلمدوش جمبوجت معروف ناسا آخرین پرواز خود را به سوی پایتخت آمریکا آغاز کرد و پس از ورودی نمادین و همراه با اسکورت نیروی هوایی از فراز شهر واشنگتن رژه رفت و در نهایت به مکان استراحت دایم خود منتقل شد تا از این پس به عنوان گوهر یک‌دانه موزه اسمیتسونین واشنگتن مورد بازدید علاقمندانی قرار گیرد که برخی از آنها 3 دهه خاطره با شاتل‌های فضایی دارند.
شاتل فضایی دیسکاوری نخستین پرواز فضایی خود را در سال 1984/1363 انجام داد و آخرین ماموریتش را نیز در مارس 2011/فروردین 1390 به پایان برد. در این مدت دیسکاوری در کل 39 بار به فضا سفر کرد و در مجموع 252 نفر را به فضا برد یا به زمین بازگرداند (برخی از فضانوردان چند بار از این سفینه استفاده کردند) دیسکاوری در مدت فعالیتش در کل مدت 365 روز و 22 ساعت و 39 دقیقه و 29 ثانیه را در فضا سپری کرد و از جمله معروف‌ترین ماموریت‌هایش، قرار دادن تلسکوپ فضایی‌هابل در مدار زمین را می‌توان نام برد.
موزه اینترپاید
با انتقال دیسکاوری به واشینگتن و در راستای بخشی از توافقنامه ناسا، اسمیتسونین و موزه اینترپاید، قرار بر این شد که شاتل فضایی اینترپرایز از این موزه به یکی دیگر از مهم‌ترین موزه‌های هوانوردی و فضا نوردی آمریکا منتقل شود؛ موزه‌ای متفاوت در ساحل رودخانه هادسون در منهتن نیویورک به نام موزه دریا، هوا و فضای اینترپاید (به معنی دلیر). بدین ترتیب شاتل فضایی اینترپرایز 27 آوریل سوار بر هواپیمای شاتل بر ناسا عازم نیویورک شد. این دو هواپیما پس از عبور از فراز معروف‌ترین یادمان‌های این شهر در نیویورک به زمین نشستند و اینترپرایز آماده انتقال به موزه اینترپاید شد.
موزه اینترپاید که در خیابان 46 منطقه وست‌ساید منهتن در شهر نیویورک و بر ساحل رودخانه هادسون قرار دارد برخی از نمونه‌های بی نظیر را در خود جای داده است. یکی از بخش‌های اصلی این نمایشگاه که محل اصلی بخشی از موزه نیز به شمار می‌رود، ناو هواپیما بر یو-اس-اس-اینترپراید است که در زمان جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار می‌گرفت. غیر از مجموعه‌ای از هواپیماها، کشتی‌ها و ادوات هوایی و دریایی، این مجموعه در بردارنده چند مورد نمایش فوق‌العاده استثنایی است، از جمله زیر دریایی یو اس اس گرولر و یک نمونه از هواپیماهای بازنشسته کنکورد. اینک اینترپرایز نیز به این مجموعه اضافه خواهد شد تا در این بندر مخاطبان جدیدی را به رویاپردازی در باره آینده فضا و مرور گذشته آن دعوت کند.
ماجرای نامگذاری اولین شاتل
اما اینترپرایز در هنگام ورود به نیویورک میزبانان ویژه‌ای داشت. داستان این میزبان‌های ویژه به سال‌ها پیش و زمانی باز می‌گردد که این شاتل فضایی در حال ساخت بود و قرار بر این بود که اولین گام در برنامه جدید فضایی آمریکا برداشته شود. در آن زمان طرح شاتل‌ها نمایانگر سرحدات نهایی اکتشافی فضایی ناسا بودند. طراحان، این اولین عضو خانواده شاتل‌ها را کانستیتویشن ( به معنی قانون اساسی) نامیدند. اما مردم آمریکا از این نامگذاری راضی نبودند. از کسانی که سال‌های سال فضا، سفرها و اکتشافات فضایی و ماجراجویی در پی فهم ناشناخته‌ها را در قالب سریال استارتِرِک ( که در ایران به نام پیشتازان فضا پخش و شناخته شده است) دنبال می‌کردند و به واسطه سفرهای ماجراجویانه کاپیتان کرک، آقای اسپاک و همراهان آنها روزنه‌های تخیل خود را به سوی فضا باز می‌کردند، این شاتل جدید تنها می‌توانست یک نام داشته باشد: اینترپرایز. یو اس اس اینترپرایز نام سفینه فضایی معروف و اصلی فیلم‌ها و سریال پیشتازان فضا بود. طرفداران این سریال سیلی از نامه‌ها را روانه دفتر جرالد فورد رییس‌جمهور وقت آمریکا کردند و در نهایت ناسا قبول کرد این شاتل را به نام سفینه فضایی افسانه‌ای پیشتازان فضا، اینترپرایز بنامد.
در مراسم نامگذاری این شاتل در 25 سال پیش، گروه بازیگران و هنرمندان سریال پیشتازان فضا حضور داشتند تا نام سفینه خود را بر این شاتل بگذارند. 35 سال بعد گروهی از دست‌اندرکاران آن فیلم و از جمله لئونارد نموی، بازیگر معروف ایفاگر نقش آقای اسپاک که در سریال پیشتازان فضا نقش افسر ارشد علمی سفینه را ایفا می‌کرد، در محل فرود اینترپرایز در نیویورک منتظر دیدار دوباره با این شاتل فضایی بود. او پس از یاد کردن از خاطره نامگذرای این شاتل و نقشی که آن در جلب توجه مردم به علم داشت، دست خود را به شیوه کاراکترش در پیشتازان فضا بالا گرفت و جمله معروفش را این بار خطاب به اینترپرایز گفت :«طولانی و کامکار زندگی کن». (Live long and prosper) بدین ترتیب اینترپرایز با استقبالی با شکوه به خانه تازه اش منتقل شد.
از خانواده شاتل‌ها چلنجر و کلمبیا در حین ماموریت با حادثه مواجه شده و ازبین رفته‌اند. اینترپرایز و دیسکاوری به محل استراحت دایمی خود منتقل شده‌اند. شاتل فضایی آتلانتیس در نمایشگاه مجموعه فضایی کندی در فلوریدا باقی خواهد ماند تا یادآور روزهای پرشکوه پروازهای فضایی شاتل در این ایستگاه باشد. بدین ترتیب تنها شاتل فضایی ایندیور باقی می‌ماند. این شاتل بر اساس توافق ناسا، به مرکز علوم کالیفرنیا در شهر لس‌آنجلس اهدا شده و انتظار می‌رود در شهریور ماه امسال، ایندیور قلمدوش جت شاتل‌بر ناسا آخرین پرواز تاریخ شاتل‌های فضایی را– حداقل برای مدتی طولانی – از کیپ کندی به مقصد لس‌آنجلس انجام دهد. بدین ترتیب فصل جدید شاتل‌های فضایی که کمک آنها به آموزش علوم و علاقمند کردن مردم به فضا و همچنین یادآوری دورانی 30 ساله در اکتشافات فضایی سرنشین‌دار است، آغاز می‌شود.
منبع: خبرآنلاین
نه مدار زمین، نه ایستگاه بینالمللی فضایی و نه تلسکوپ فضایی هابل هیچ کدام مقصد آخرین پروازهای شاتل‌های فضایی نبود. ارابه‌هایی فضایی که بیش از 30 سال موتور محرکی در کاوش‌های فضایی سرنشین‌دار و منبعی برای الهام بخشیدن به چند نسل از نوجوانان و جوانان در سراسر جهان بودند، طی روزهای اخیر بار دیگر به پرواز در آمدند؛ اما این بار قلمدوش جمبوجت ناسا و به مقصد استراحتگاه دوران بازنشستگی‌شان. در طی هفته‌های گذشته مردم شهرهای واشینگتن دی‌سی و نیویورک بار دیگر شاتل‌های فضایی را در حال پرواز در آسمان دیدند. اینترپرایز از واشنگتن به نیویورک رفت تا در موزه اینترپراد آرام بگیرد و دیسکاوری از فلوریدا به واشنگتن پرواز کرد تا جایگزین اینترپرایز در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین شود.
شاتل‌های فضایی پس از 3 دهه فعالیت در سال گذشته میلادی برای همیشه از ماموریت معاف و بازنشست شدند. شاتل‌های فضایی مهم‌ترین برنامه پروازهای سرنشین‌دار ناسا پس از دوران فتح ماه و برنامه آپولو بود. این کشتی‌های عظیم فضایی نه تنها این قابلیت را داشتند که در کنار حجم بالایی از ابزارها و تجهیزات، فضانوردان بیشتری را در محیطی راحت‌تر نسبت به سفینه‌های قبلی به مدار زمین ببرند، که بر خلاف بسیاری از نمونه‌های قبلی، سفینه‌های یک‌بارمصرف نبودند. آنها با کمک موشک‌های جنبی به مدار فرستاده می‌شدند و در بازگشت مانند یک هواپیمای بدون موتور (گلایدر) برروی باند فرود به زمین می‌نشستند.
ناوگان شاتل‌های فضایی از 6 فضاپیما تشکیل شده بود. اینترپرایز، چلنجر، دیسکاوری، اندیور، اتلانتیس و کلمبیا. شاتل فضایی اینترپرایز نخستین شاتل فضایی تاریخ است. اولین سفینه از مجموع شاتل‌های فضایی که ساخته شد و البته هیچ گاه قدم به فضا نگذاشت. از این بین شاتل‌های فضایی چلنجر و کلمبیا، اولی در هنگام پرواز و دیگری در هنگام فرود در جو زمین نابود شدند و به همراه خود جان 14 فضا نورد را نیز گرفتند. با وجودی که این شاتل‌های بیشترین قربانی‌های پروازهای فضایی را به خود اختصاص داده‌اند، اما این باعث نشد تا ارزش و نقش آنها در توسعه مرزهای فضانوردی نادیده گرفته شود.
آنها برای مدت 3 دهه نه تنها آزمون‌های فراوانی را در مدار زمین انجام دادند که به ساخت ایستگاه فضایی کمک کردند و ماهواره‌های زیادی را در مدار زمین قرار داده و یا آنها را تعمیر کرده‌اند، اما مهم‌تر از آن نسلی از مردم را به فضا و آسمان علاقمند کردند. به همین دلیل زمانی که در سال 2011/1390 ماموریت‌های مداری آنها به پایان رسید، ناسا تصمیم گرفت آنها را به موزه‌ها بسپارد تا شاید بدین ترتیب در دوران بازنشستگی هم شاتل‌ها بتوانند به الهام‌بخشی خود ادامه دهند.
نخستین شاتل
طراحی شاتل‌های فضایی به گونه‌ای بود که در بازگشت از ماموریت فضایی خود مانند یک گلایدر و بدون استفاده از نیروی موتورها به زمین می‌نشست. چنین تجربه‌ای در مورد هواپیماهای سبک مدت‌های طولانی آزمایش شده بود، اما برای پرتابه‌ای در ابعاد و وزن و اهمیت شاتل بی‌سابقه بود. به همین دلیل پیش از آن‌که ماموریت‌های رسمی شاتل‌ها آغاز شود، ناسا باید از ایمنی چنین فرودی اطمینان حاصل می‌کرد. تایید ایمنی این فرودها بر عهده شاتل فضایی اینترپرایز بود. در دهه 1970/1350 اینترپرایز بارها با کمک جمبوجت معروف شاتل‌بر ناسا به ارتفاعات بالا برده شد و از آن جدا شد تا فرود بدون موتور را آزمایش کند. طبیعی است وقتی این آزمایش‌ها با موفقیت انجام شد و شاتل‌های عملیاتی وارد کار شدند، ماموریت اینترپرایز نیز به پایان رسید. این شاتل در سال 1985/1364 بازنشسته و به موزه ملی هوافضا وابسته به مجموعه موسسه اسیمت‌سونین سپرده شد تا به عنوان یکی از ارزشمندترین دارایی‌های این موزه عظیم در شهر واشنگتن پیش چشم مخاطبانی از سراسر جهان قرار گیرد.
بزرگترین موزه هوافضای جهان
مجموعه موزه‌های اسمیتسونین یکی از معروف‌ترین و عظیم‌ترین مجموعه‌های علمی و طبیعی در کل سیاره ما را در گنجینه خود جای داده‌اند. موزه ملی هوافضا نیز یکی از پرمخاطب‌ترین موزه‌های هوافضا در سراسر جهان است که از نخستین هواپیماها تا جنگنده‌های پیشرفته و حتی کپسول‌های جمینی و آپولو را در دل خود جای داده است. همین اهمیت و تعداد عظیم بازدیدکنندگان بود که مسوولان موزه اسمیتسونین را وا داشت تا پیش از پایان برنامه شاتل‌های فضایی با ناسا وارد مذاکره شوند تا پس از پایان ماموریت شاتل‌ها، شاتل فضایی دیسکاوری را به جای اینترپرایز در مجموعه اصلی خود به نمایش بگذارند. آنها می‌خواستند مخاطب این نمایشگاه شاتلی را از نزدیک ببیند که واقعا درون فضا بوده و ماموریت‌های مهمی را در فضا انجام داده است. بدین ترتیب پس از پایان برنامه شاتل‌ها، جدا کردن برخی از قطعات، بخش‌های موتورها و قابل نمایش کردن این شاتل‌ها، دیسکاوری برای آخرین بار از ایستگاه فضایی کندی در فلوریدا، جایی که پروازهایش را به مدار زمین آغاز می‌کرد، این بار قلمدوش جمبوجت معروف ناسا آخرین پرواز خود را به سوی پایتخت آمریکا آغاز کرد و پس از ورودی نمادین و همراه با اسکورت نیروی هوایی از فراز شهر واشنگتن رژه رفت و در نهایت به مکان استراحت دایم خود منتقل شد تا از این پس به عنوان گوهر یک‌دانه موزه اسمیتسونین واشنگتن مورد بازدید علاقمندانی قرار گیرد که برخی از آنها 3 دهه خاطره با شاتل‌های فضایی دارند.
شاتل فضایی دیسکاوری نخستین پرواز فضایی خود را در سال 1984/1363 انجام داد و آخرین ماموریتش را نیز در مارس 2011/فروردین 1390 به پایان برد. در این مدت دیسکاوری در کل 39 بار به فضا سفر کرد و در مجموع 252 نفر را به فضا برد یا به زمین بازگرداند (برخی از فضانوردان چند بار از این سفینه استفاده کردند) دیسکاوری در مدت فعالیتش در کل مدت 365 روز و 22 ساعت و 39 دقیقه و 29 ثانیه را در فضا سپری کرد و از جمله معروف‌ترین ماموریت‌هایش، قرار دادن تلسکوپ فضایی‌هابل در مدار زمین را می‌توان نام برد.
موزه اینترپاید
با انتقال دیسکاوری به واشینگتن و در راستای بخشی از توافقنامه ناسا، اسمیتسونین و موزه اینترپاید، قرار بر این شد که شاتل فضایی اینترپرایز از این موزه به یکی دیگر از مهم‌ترین موزه‌های هوانوردی و فضا نوردی آمریکا منتقل شود؛ موزه‌ای متفاوت در ساحل رودخانه هادسون در منهتن نیویورک به نام موزه دریا، هوا و فضای اینترپاید (به معنی دلیر). بدین ترتیب شاتل فضایی اینترپرایز 27 آوریل سوار بر هواپیمای شاتل بر ناسا عازم نیویورک شد. این دو هواپیما پس از عبور از فراز معروف‌ترین یادمان‌های این شهر در نیویورک به زمین نشستند و اینترپرایز آماده انتقال به موزه اینترپاید شد.
موزه اینترپاید که در خیابان 46 منطقه وست‌ساید منهتن در شهر نیویورک و بر ساحل رودخانه هادسون قرار دارد برخی از نمونه‌های بی نظیر را در خود جای داده است. یکی از بخش‌های اصلی این نمایشگاه که محل اصلی بخشی از موزه نیز به شمار می‌رود، ناو هواپیما بر یو-اس-اس-اینترپراید است که در زمان جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار می‌گرفت. غیر از مجموعه‌ای از هواپیماها، کشتی‌ها و ادوات هوایی و دریایی، این مجموعه در بردارنده چند مورد نمایش فوق‌العاده استثنایی است، از جمله زیر دریایی یو اس اس گرولر و یک نمونه از هواپیماهای بازنشسته کنکورد. اینک اینترپرایز نیز به این مجموعه اضافه خواهد شد تا در این بندر مخاطبان جدیدی را به رویاپردازی در باره آینده فضا و مرور گذشته آن دعوت کند.
ماجرای نامگذاری اولین شاتل
اما اینترپرایز در هنگام ورود به نیویورک میزبانان ویژه‌ای داشت. داستان این میزبان‌های ویژه به سال‌ها پیش و زمانی باز می‌گردد که این شاتل فضایی در حال ساخت بود و قرار بر این بود که اولین گام در برنامه جدید فضایی آمریکا برداشته شود. در آن زمان طرح شاتل‌ها نمایانگر سرحدات نهایی اکتشافی فضایی ناسا بودند. طراحان، این اولین عضو خانواده شاتل‌ها را کانستیتویشن ( به معنی قانون اساسی) نامیدند. اما مردم آمریکا از این نامگذاری راضی نبودند. از کسانی که سال‌های سال فضا، سفرها و اکتشافات فضایی و ماجراجویی در پی فهم ناشناخته‌ها را در قالب سریال استارتِرِک ( که در ایران به نام پیشتازان فضا پخش و شناخته شده است) دنبال می‌کردند و به واسطه سفرهای ماجراجویانه کاپیتان کرک، آقای اسپاک و همراهان آنها روزنه‌های تخیل خود را به سوی فضا باز می‌کردند، این شاتل جدید تنها می‌توانست یک نام داشته باشد: اینترپرایز. یو اس اس اینترپرایز نام سفینه فضایی معروف و اصلی فیلم‌ها و سریال پیشتازان فضا بود. طرفداران این سریال سیلی از نامه‌ها را روانه دفتر جرالد فورد رییس‌جمهور وقت آمریکا کردند و در نهایت ناسا قبول کرد این شاتل را به نام سفینه فضایی افسانه‌ای پیشتازان فضا، اینترپرایز بنامد.
در مراسم نامگذاری این شاتل در 25 سال پیش، گروه بازیگران و هنرمندان سریال پیشتازان فضا حضور داشتند تا نام سفینه خود را بر این شاتل بگذارند. 35 سال بعد گروهی از دست‌اندرکاران آن فیلم و از جمله لئونارد نموی، بازیگر معروف ایفاگر نقش آقای اسپاک که در سریال پیشتازان فضا نقش افسر ارشد علمی سفینه را ایفا می‌کرد، در محل فرود اینترپرایز در نیویورک منتظر دیدار دوباره با این شاتل فضایی بود. او پس از یاد کردن از خاطره نامگذرای این شاتل و نقشی که آن در جلب توجه مردم به علم داشت، دست خود را به شیوه کاراکترش در پیشتازان فضا بالا گرفت و جمله معروفش را این بار خطاب به اینترپرایز گفت :«طولانی و کامکار زندگی کن». (Live long and prosper) بدین ترتیب اینترپرایز با استقبالی با شکوه به خانه تازه اش منتقل شد.
از خانواده شاتل‌ها چلنجر و کلمبیا در حین ماموریت با حادثه مواجه شده و ازبین رفته‌اند. اینترپرایز و دیسکاوری به محل استراحت دایمی خود منتقل شده‌اند. شاتل فضایی آتلانتیس در نمایشگاه مجموعه فضایی کندی در فلوریدا باقی خواهد ماند تا یادآور روزهای پرشکوه پروازهای فضایی شاتل در این ایستگاه باشد. بدین ترتیب تنها شاتل فضایی ایندیور باقی می‌ماند. این شاتل بر اساس توافق ناسا، به مرکز علوم کالیفرنیا در شهر لس‌آنجلس اهدا شده و انتظار می‌رود در شهریور ماه امسال، ایندیور قلمدوش جت شاتل‌بر ناسا آخرین پرواز تاریخ شاتل‌های فضایی را– حداقل برای مدتی طولانی – از کیپ کندی به مقصد لس‌آنجلس انجام دهد. بدین ترتیب فصل جدید شاتل‌های فضایی که کمک آنها به آموزش علوم و علاقمند کردن مردم به فضا و همچنین یادآوری دورانی 30 ساله در اکتشافات فضایی سرنشین‌دار است، آغاز می‌شود.
منبع: خبرآنلاین
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
