کافه چی

[Alisaa]

 هــی کـافـه چـی !

بــرای "یـک شـب" کــافـه ات را بـه دسـت ِ مـن بـده ,

مـیـخـواهـم بـرای یـک شـب هـم کـه شـده, خـودم بـاشـم و ایـن صـنـدلـی هـای خـالـی ,

خـودم بـاشـم و یـک آغــوش ِ خـیــالـی ,

خـودم بـاشـم و اشـک هـایـی کـه سـرازیـر مـیـشـونـد و "خـدا" هـم پـاکِـشـان نـمـی کـنـد . . .

بـگذار ایـن "سـکـوت ِ وحـشـی" تـن ِ مـرا بـه اسـارت بـگـیـرد ,

بـگـذار در ایـن تـنـهـایـی , "خـون ِ دل" بـالا بـیـاورم ,

بـگـذار سـیـگـارم بـنـد بـنـد ِ وجـودم را بـسـوزانـد ,

بـــگــذار دیــگـــر نـبـاشــم . . .

آهـــای کافــــــــــه چـــــــی ...

در این روزهای پر رفت و بی آمد ...

ندیدی عزیزی را که تمام تلاشش در رفتن بود و نماندن ؟

این آخــــــری ها خبر دیدنش را در کافــــــــــه ای به من دادند ...

اگر رفته ای که هیـــــــــــچ !

اگــــــــر در پس رفتنش آمـــــــده بودی ....

تو قهـــــوه ای تلخ تر از تمامی تلخ ها برایش بریز !

اگر از تلخی اش گله و شکایتی کرد بگو :

فلانی گفت :

این تلخــــــــی در برابر رفتنت هیـــــــــــج اســـت .... !

بگـــــو : که فلانی در به در این کافــــه و آن کافــــه ، در پـی تــــو بود
بی انصاف ... !

روزے مـے رسَـد

بـے تفـآوتـے هآیَت رآ

بـآ جآےِ خآلـے امـ

حِـس ڪُنـے

و شآیـد دَر دلـت بـآ بُغض بگـویـے

ڪآش اینجآ بـود

آن وَقـت است ڪــہ مے فَهمـے

چِقدر زود دیـر مـے شَود 

کـآش میـבـآنـِـستـــے

בُنـیـآے مـَלּ בر لـَبـخـَنـבهـآے تــُو

لــَمس کـَـرבלּ احسـآسـَت

گرفـتـَלּ בستـآنـَت خُلـآصــﮧ میشـَوב

....بــِﮧ هـَمیـלּ سـآבگــےبـَرـآے تـَمـآم لـَحظــﮧ هـآے بـآ مـَלּ نـَبوבنت

בلـتـَنگــے میکـُنـَم

حکــــــــایـت مـ ــ ــ ـــن و تــــو
حکــــایـت ریــــــــل هـای ایـن قطـــــارست و فـاصلــ ــ ــه هـای آن
امـا مـی دانــ ـــ ـــم تـا ابـــــــــد تکـــه ای از قلــــــب تــ ـــ ــــو
بـا تمـــام فـاصلــ ــ ـ ــه هـایـی کـه بـرایـــم آوردی
در کنــــارم خـواهـــــد مـانــد،
همـان گــــونـه کـه تکـــه ای از قلــــــب عـــــــــــاشقـم

کاش.....

نجابتم رابهانه رفتنش نمی کرد....

که امروزبادیدن هرهرزه ای بگویم:

اگراوبودم...نمی رفت...

خـوآبَــــم نِمے بَـــــرَد
بِــﮧ هَمـــﮧ چـــیز فِکــر کَـــرבه اَم
بیشــــتَر بِـﮧ♂تُــو♀
وَ مــے בآنَــم کِــﮧ خوابــے
وَ قَبل اَز بَستــﮧ شُـבَن چَشــم هآیَـتــــ
بِــﮧ هَمـﮧ چیــز فِکــر کَرבِه اے

جُــ ـــ♥ـ ـ ـز مَـ ن

باران ببار...
ببار تا بارش تو
مرهمی برای
زخم های دلم باشد
و با قدم زدن زیر بوسه هایی
که به خاک تقدیم می کنی
فراموش کنم آن روز و آن نم باران را






زنـدگــی انـگــار
تـمــام ِ صـبــرش را بـخـشـیـده اسـت بـه مـن !!
هـرچــه مـن صـبــوری میکـنـم او بــا بـی صـبـری ِ تـمــام
هـول میزنــد
بـــرای ضـربــه بـعــد .... !
کـمـی خـسـتــگـی در کــن ، لـعـنـتـــی ...
خـیــالـت راحـت !!....


خـسـتـگــی ِ مــن
بـه ایـن زودی هــا دَر نـمـی شـود