انقلاب رنگ ها

[Ѧℳℐℝ]

دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.


هشت دقیقه مانده به فینال کارلینگ کاپ در روز ۲۸ فوریه، داور، بازی را برای چند ثانیه متوقف کرد. نه گلی زده شده بود و نه کسی آسیب دیده بود.

فیل داود تنها از بازیکنان می خواست که بادکنک های زرد و سبزی که زمین بازی را پرکرده بود، بترکانند. این دو رنگ را طرفداران منچستر یونایتد برای اعتراض به خانواده آمریکایی گلیزر که از سال ۲۰۰۵ مالکیت باشگاه را در دست دارند، استفاده می کنند. باشگاه منچستر یونایتد محبوب ترین باشگاه انگلستان و شاید جهان است. این تیم معمولا با لباس های قرمز و سفید بازی می کند، اما بازیکنان این تیم در بازی های دور از خانه، زرد و سبز می پوشند. نیاکان آنها یعنی نیوهیث نیز در قرن ۱۹ زرد و سبز می پوشیدند. یک شال زرد و سبز بیندازید یا بادکنک هایی با این رنگ ها به هوا پرتاب کنید تا وفاداری شما به تیم محبوبتان مشخص شود. گروه بزرگی از طرفداران منچستر که به شوالیه های قرمز معروفند، می خواهند پول خود را برای سرمایه گذاری در باشگاه محبوبشان خرج کنند.

پرنفوذ ترین آنها جیم اونیل اقتصاددان ارشد گلدمن ساکس و مدیر قبلی تیم و پاول مارشال موسس صندوق پوشش ریسک مارشال ویس هستند. این دو نفر از سوی تراست حامیان منچستر یونایتد، پشتیبانی می شوند. این تراست برای تملک باشگاه توسط هواداران کمپین برگزار می کند. تعداد اعضای این کمپین روزبه روز در حال افزایش است. تا ۴ مارچ این تعداد از ۱۰۰۰۰۰ نفر بیشتر شده بود. این تعداد از ظرفیت استادیوم الد ترافورد منچستر ۲۴۰۰۰ عدد بیشتر است.

طرفداران سایر باشگاه ها ممکن است تعجب کنند که طرفداران منچستر از چه چیز ناراضی هستند. باشگاه پورتس موث که در این فصل به اندازه تعداد بازی هایش، مالک داشته، در ۲۶ فوریه به کمیته فنی فرستاده شد. جریمه ۹ امتیازی تعیین شده، احتمال سقوط این تیم از دسته اول را زیاد کرده است. در همین زمان طرفداران منچستر شاهد پیروزی ۲ بر ۱ این تیم در مقابل استون ویلا بودند که باعث شد این تیم بتواند کارلینگ کاپ را حفظ کند. آنها در سه فصل گذشته، جایزه لیگ برتر را که مهم ترین جایزه در فوتبال انگلستان است به خود اختصاص داده اند و تنها یک امتیاز از چلسی، تیم برتر سال عقب هستند. منچستر قهرمان اروپا در سال ۲۰۰۸ و برنده مقام دوم مسابقات اروپایی در سال ۲۰۰۹ بوده است.

مهم ترین دلیل نارضایتی معترضان، بدهی است.

خانواده گلیزر منچستر را در یک خرید قرضی (leveraged buy out که در آن یکی از حامیان مالی، حق کنترل دارایی های یک موسسه را در دست می گیرد و برای خرید نیز عمدتا از منابع قرضی استفاده می کند.) به دست آورد و هم اکنون این باشگاه ۵۰۰ میلیون پوند قرض دارد. «سرمایه گذاری مشترک فوتبال قرمزها» که خانواده گلیزر از طریق آن باشگاه را کنترل می کند نیز اوراقی با نرخ بهره بالا به نام PIK به ارزش ۲۰۰ میلیون پوند منتشر کرده است. در ژانویه بدهی باشگاه با انتشار اوراق قرضه به ارزش ۵۰۰ میلیون پوند مرتفع شد. این باعث انعطاف پذیری بیشتر باشگاه در تامین منابع مالی خود می شود. همچنین از این طریق توزیع و قرض دادن پول به سرمایه گذاری مشترک فوتبال قرمزها آسان تر خواهد شد.

چنین اتفاقی دیگر بیش از حد تحمل برخی از هواداران بود. آنها باید برای دیدن تیم خود پول بیشتری بپردازند. بلیت های این باشگاه زمانی در میان ارزان ترین بلیت ها قرار داشت، اما در اطلاعیه ژانویه آمده است: «ما توانسته ایم قیمت بلیت مسابقات را به طور مداوم به مقداری بیش از نرخ تورم افزایش دهیم.» درآمد کل باشگاه سال گذشته ۲۷۸ میلیون پوند بود که باشگاه را در انگلستان به پردرآمد ترین و در اروپا به سومین باشگاه پردرآمد تبدیل کرد. طرفداران می خواهند پول آنها برای بازیکنان هزینه شود نه برای اعتباردهندگان (یا صاحبان باشگاه). فروش ۸۰ میلیون پوندی کریستیانو رونالدو پرتغالی به رئال مادرید، نیز نشانه ای ناامید کننده برای هواداران بود.

تراست هواداران منچستر یونایتد به اعضای خود می گوید: «اکنون نوبت ماست. ما می توانیم در روزها وهفته های پیش رو همه چیز را تغییر دهیم» البته چنین اتفاقی ممکن است. مبلغی بیش از ۱ میلیارد پوند لازم خواهد بود تا باشگاه را از دست گلیزرها در آورده و آن را از بدهی خلاص کرد. این مبلغ حتی برای ثروتمندترین و مشتاق ترین هواداران نیز بالا است. به هر حال باشگاه می گوید، خانواده گلیزر که به شدت با گلدمن ساکس در تقابل قرار دارد، در حال حاضر هیچ تمایلی به فروش ندارد.

چگونگی مدیریت منچستر در صورت پیروزی شوالیه ها، چندان واضح نیست. تنها نکته ای که آنها به طور مشخص مطرح کرده اند این است که «هر مدل جدید مالکیتی که اعمال شود، تلاش خواهد کرد که سهامداران را در مرکز تمام فعالیت های باشگاه قرار دهد.» در صورتی که آنچه پدید می آید مدل مالکیت جمعی باشد، چنین مدلی در میان باشگاه های مطرح انگلیسی مدلی ناشناخته است. البته این مدل در سایر کشورهای اروپایی رواج زیادی دارد. برخی باشگاه های انگلیسی حامیان ثروتمندی با منابع مالی پایان ناپذیر پیدا کرده اند، برخی دیگر به آمریکاییانی چون خانواده گلیزر با سابقه داشتن امتیازات، در فوتبال یا سایر رشته های ورزشی در آمریکا، فروخته شده اند. در هر صورت و با هر مدلی که در پایان ارائه شود، آنچه واقعیت دارد اینکه حتی موفق ترین تیم ها نیز نمی توانند همیشه هواداران خود را راضی نگه دارند.