هواپیما بدون سرنشین X-45

[میلاد صادقی]

هواپیما بدون سرنشین X-45

بعد از جنگ جهانی دوم انقلابی در صنعت هوافضا و تكنولوژی های وابسته به آن رخ داد. صنعت راداری به قدری پیشرفت كرد كه دیگر شركت های هواپیماسازی مجبور به ساخت هواپیماهای رادار گریز (Stealth) شدند ولی با این حال نیز به دلیل نقایص فنی و بسیاری از مشكلات دیگر باز هم تلفات داشتند. این تلفات در جنگ دو قسمت بود یكی تلفات مالی كه حاصل از دست دادن هواپیماست. دومی كه مهم تر از اولی است تلفات جانی است كه حاصل از دست رفتن خلبان و خدمه است. بارها در بسیاری از جنگ ها دیده ایم كه خلبانان مطرح و مجرب تنها با اثابت یك موشك حتی وقت پرتاب (Eject) هم نداشتند و جان خود را از دست داده اند.
مرگ یك خلبان آموزش دیده برای یك نیروی هوایی بسیار سخت است زیرا تا بتواند كسی را جایگزین او كند سال ها زمان می خواهد.
در این راستا شركت های هواپیماسازی شروع به ایجاد تكنولوژی خاصی كردند كه دیگر احتیاجی به شخص یا اشخاص نداشته باشد در چنین صورتی در هر نیروی نظامی دیگر خبری از تلفات جانی نیست و مهم تر از آن در نیروهای نظامی مانند هوایی یا دریایی و حتی زمینی احتیاج به استخدام افراد كمتری است. گسترش این تفكر باعث پدید آمدن هواپیماهای بدون سرنشین (UAV) شد. این هواپیماها از شاهكارهای همكاری مهندسان هوافضا و مهندسان گروه های الكترونیك كامپیوتری هستند و علاوه بر طراحی بسیار دقیق، احتیاج به هدایت از راه دور هم دارند كه در این مقاله یكی از شگفت انگیزترین محصولات شركت بوئینگ را كه یك UAV است برای شما معرفی می كنم. UAV مخفف (Unmanned Air Vehicle) است كه برگردان آن به فارسی معنی وسیله هوایی بی سرنشین می شود. در بین هواپیماهای بی سرنشین، گروه های متفاوتی وجود دارد؛ یكی از این گروه ها كه در قرن جدید بسیار گسترش پیدا كرده و اكثر كشورهای پیشرفته بر تكنولوژی آن تمركز كرده اند هواپیماهای بدون سرنشین جنگی (یو سی ای وی = UCAV) هستند كه حرف C در آن از ابتدای كلمه Combat برداشته شده است.
یكی از قهارترین پرندگان بدون سرنشین جنگی حاصل سال ها تلاش مهندسان طراز اول شركت بوئینگ با نامX-45 هم اكنون در حال انجام تست های پایانی پرواز است كه در این مقاله این مخلوق عجیب را برایتان معرفی می كنم.
پروژه ساخت X-45 را می توان حاصل اعتلاف دو ارگان عظیم كشور آمریكا دانست. نیروی هوایی ایالات متحده آمریكا و مجمع تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریكا كه تصمیم به ساخت مدرن ترین هواپیمای بی سرنشین گرفتند بعد از مدتی رنگ و روی این پروژه بر ساخت یك هواپیمای بی سرنشین جنگی عوض شد. این هواپیمای بی سرنشین قادر است به راحتی از سخت ترین دیوارهای دفاعی دشمنان عبور كند و به سمت هدف پرواز كند. این پرواز با كمترین خطر انجام می شود زیرا با این كه خلبان ندارد ولی از چندین كانال هدایتی راهنمایی می شود.
در آوریل سال ۱۹۹۹ میلادی نیروی هوایی آمریكا و مجمع تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریكا قراردادی را مبنی بر ساخت و تست پروازی دو فروند هواپیمای بی سرنشین جنگی بستند. از این زمان به بعد پروژه UCAV به شركت بوئینگ واگذار شد و مراحل ابتدایی آن در بخش فانتوم ووركس ـ یكی از بخش های عظیم شركت بوئینگ ـ انجام شد. در جهت ارتقای سیستم های هدایتی شركت بوئینگ از بخش سیستم های دفاعی اش واقع در شهر سنت لوییس ایالت میسوری نیز استفاده كرد.
اولین مدل نمونه با نام X-35Aدر ماه می سال ۲۰۰۲ پرواز كرد و دومین نمونه پروازی نیز در نوامبر سال ۲۰۰۲ پرواز كرد. در كل تست های پروازی این پرنده بدون سرنشین به سه دسته تقسیم شد كه تمامی آنها تا پایان مارس ۲۰۰۳ با موفقیت انجام شد.





بعد از تست ها نام آن به X-45A تغییر كرد و شركت بوئینگ كه هنوز هم تمام انتظاراتش از این طرح برآورده نشده بود دست به ساخت یك نمونه جدید با نام X-45B زد كه نسبت به طرح قبلی كمی بزرگتر بود و توانایی های مانوری و هدایتی بهتری داشت. در این نمونه جدید دیگر می توان تمام تكنولوژی رادارگریزی را به وضوح دید. دو محفظه داخلی برای حمل تسلیحات و جنگ افزارها ساخته شده كه یكی از خصوصیات بارز رادارگریزی است؛ زیرا جنس بدنه X-45 از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده در صورتی كه سطح خارجی موشك ها چنین خصوصیتی را ندارد و باید از دید رادارها محفوظ باشند.
در آوریل سال ۲۰۰۳ مجمع تحقیقات پیشرفته آمریكا از شركت بوئینگ درخواست كرد كه در نمونه X-45B مشخصاتی چون برد، سرعت و توانایی حمل افزایش یابد. طرح جدید X-45C نام گرفت. این نمونه، طراحی بسیار سختی در پیش داشت زیرا باید برای نیازهای نیروی دریایی آمریكا نیز مناسب باشد.
درخواست ساخت سه نمونه پروازی از X-45Cبه شركت بوئینگ ابلاغ شد و برنامه ریزی ها به گونه ای بود كه قرار است اولین پرواز آزمایش مدل C در اوایل سال ۲۰۰۶ انجام بگیرد و تست های پروازی آن احتمالاً تا سال ۲۰۰۸ به طول بینجامد و نمونه عملیاتی آن در سال ۲۰۱۰ آماده پیوستن به نیروهای دریایی و هوایی آمریكا خواهد بود.
ماده اصلی بدنه را آلومینیم فراگرفته كه اكثراً با روكشی از مواد كامپوزیت (اپكس گرافیت) پوشانده شده است. جایگاه موتور داخلی است و نمی توان آن را دید كه این هم یكی از بهترین خصوصیات رادارگریزی است.
ورودی هوای موتور نیز به خوبی نمایان نیست ولی دو قسمت خروجی هوا (nozzle) در عقب این پرنده در دید است.
این هواپیما از لحاظ اندازه های ابعادی به گونه ای ساخته شده است كه هواپیماهایی مانند C-5 و
C-17 می توانند آنها را به راحتی حمل كنند.






این موجود پرنده ۲/۸ متر طول، ۱ /۲ متر ارتفاع و فاصله دوسر بال آن به ۳/۱۰ متر می رسد. بدون دم است. وزن خالص آن ۳۶۲۸ كیلوگرم است و با این وجود می تواند ۱۳۶۰ كیلوگرم بار را با خود حمل كند. شركت هانی ول یك موتور با تمامی خصوصیات رادارگریزی را با مدل F124-GA-100 برای این پرنده بدون سرنشین ساخته است كه می تواند ۸۷۰ نیوتن نیروی پیشران تولید كند. مدل بعد از آن یعنی
X-45B از مدل A بزرگتر بود زیرا ابعاد آن گسترده تر شده بود. فاصله دوسر بال آن ۳/۱۴ متر، بدنه اصلی آن ۷/۹ متر و وزن خشك آن ۶۳۵۰ كیلوگرم بود و می توانست ۱۶۳۰ كیلوگرم را با خود حمل كند.
ولی تفاوت اصلی مدل A و B در موتور آنها بود. موتور مدل B را شركت مجرب جنرال الكتریك ساخت.
مدل بعدی نیز بزرگتر از مدل های قبلی است به گونه ای كه فاصله دوسر بال آن به ۹۵/۱۴ متر می رسد و می تواند ۲۰۴۰ كیلوگرم بار را با خود حمل كند.
از اهم مسایل در ساخت X-45 سیستم های هدایتی و كنترل از راه دور آن است كه با همكاری چندین شركت بزرگ آمریكا انجام گرفته است و شرح آنها شاید در حوصله و مجال این مقاله نباشد زیرا تعداد این سیستم های مدرن بسیار زیاد و بخش ایونیك (الكترونیك پرواز) در آن بسیار پیشرفته است.
البته تمامی این مشخصات نیز شاید تا سال ۲۰۱۰ تغییر كند شما نیز اگر می توانید چند لحظه تصور كنید كه ۵۰ فروند هواپیمای بدون سرنشین رادارگریز با قدرت حمل ۲۰۴۰ كیلوگرم (هركدام) به یكباره به یك یا چند منطقه حمله ور شوند چگونه می شود آنها را در آسمان منهدم كرد؟[/php]