ال‌تی‌وی ای-۷ کرسر ۲

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

لینگ-تمکو-ووت ای-۷ کرسر ۲ (به انگلیسی: Ling-Temco-Vought A-7 Corsair II)جنگنده ایست تهاجمی، سبک، فروصوت و ناونشین که جایگزین داگلاس ای-۴ اسکای‌هاوک در نیروی دریایی آمریکا گردید. بدنهٔ ای-۷ بر پایهٔ جنگنده برتری هوایی ووت اف-۸ کروسیدر طراحی شد. این هواپیما یکی از نخستین جنگنده‌هایی بود که مجهز به سیستم هاد (نمایشگر بالای سر) بود و از موتور توربوفن نیرو می‌گرفت.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

کرسر ۲ در خلال جنگ ویتنام به خدمت نیروی دریایی ایالات متحدهٔ آمریکا درآمد. بعداً این هواپیما در نیروی هوایی ایالات متحدهٔ آمریکا از جمله گارد ملی هوایی نیز به خدمت گرفته شد تا جایگزین داگلاس ای-۱ اسکایریدر، اف-۱۰۰ سوپرسیبر و اف-۱۰۵ ثاندرچیف گردد. این هواپیما در دههٔ ۱۹۷۰ به یونان و در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ به پرتغال صادر شد.در سال ۱۹۶۲ نیروی دریایی ایالات متحده پروژه‌ای مقدماتی را برای جایگزین کردن جنگنده‌ای به جای ای-۴ اسکایهاوک با برد و گنجایش مهمات بیشتر آغاز نمود. در این پروژه تأکید بر روی سلاح‌های دقیقتر بود تا هزینهٔ سلاح بر هدف کاهش یابد. نیازسنجی‌ها در سال ۱۹۶۳ به پایان رسید و هدف پروژه جنگندهٔ زمینی تعیین شد. فلسفه نیروی هوایی ایالات متحده به‌کارگیری یک شکاری بمب‌افکن فراصوت مانند اف-۱۰۵ ثاندرچیف و اف-۱۰۰سوپرسیبر بود. ولی نیروی دریایی احساس می‌کرد که یک جنگندهٔ فروصوت سوخت کمتری مصرف کرده و می‌تواند بیشترین مهمات را به دورترین نقطه حمل نماید[۱] و برای یک بمباران دقیق در هر صورت هر شکاری-بمب‌افکن فراصوتی مجبور بود تا در سرعتی پایین‌تر از سرعت صوت پرواز کند و بیشتر مهمات هوا به زمین در سرعت بالاتر از سرعت صوت کارآیی نداشتند. دلیل دیگری که نیروی دریایی عنوان می‌کرد هزینهٔ پایین ساخت یک جنگندهٔ فروصوت بود. نیروی دریایی مدعی بود که هزینهٔ خرید سه جنگندهٔ فروصوت برابر است با هزینهٔ خرید یک جنگندهٔ فراصوت و در نتیجه به‌کارگیری جنگندهٔ ای-۷ در جنگ ویتنام برای نیروی دریایی کاملاً توجیه پذیر بود، به ویژه این که پیروزی‌های ای-۷ در این جنگ فوق العاده بود.