بوی تو

[[ιяяesιsтιвLe]]

بوی تو
بوی دست های خداست
که گل هایش را کاشته،

به خانه خود می رود.

...
بوی تو

بوی کفش تازه

در سن بلوغ است

وقتی که از مغازه قدم بیرون می گذاریم.



تو که پیش منی

آفتاب انگار شوخی اش گرفته

زیر پیرهنم می دود

ماه انگار شوخی اش گرفته

و همین الان است که بیاید پایین

با ما بازی کند.

تو که با منی
صبحانه من لیوانی کهکشان شیری است
و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم برق می زند.


دیگر بس است

بیا به همان روزها برگردیم

روزهایی که

به جای پرسه زدن در خیابان ها

در اتاق خالی مان پر و بال می زدیم

و هر وعده غذا

خنده ای سیر

از ته دل بود.
...

بیا به همان روزها برگردیم

بیا

در ملافه خوش عطری بپیچیم

و تا روز محال

از معرکه بیرون نیاییم!
فکر می کنم که فکر بدی نباشد.


"محمد شمس لنگرودی"

(87/2/23)

از کتاب: حکایت دریاست زندگی (گزینه اشعار)

مجموعه: رسم کردن دست های تو