مگرمى‏ شود ماخدا رابخواهيم و او ما را رها كند؟!

[ρυяρℓє_ѕку]

در محضر بهجت عارفان:
مگرمى‏ شود ماخدا رابخواهيم و او ما را رها كند؟!

به طالب معرفت بشارت داده‏ اند كه رسيده‏ اى، داخل شو:أَبْشِرْ الطّالِبَ بِالْوُصُولِ وَ قُلْ لِلَّذى يَطْرُقُ الاْءَبْوابَ أَنْ يَلِجا.

به طالب [معرفت] مژده وصال را بده، و به كسى كه در مى‏ زند، بگو كه وارد شود.


خدا كند وقت رفتن با يقين و بينايى از دنيا برويم!


اگر طالب باشيم و در طلب، خلوص و جديّت داشته باشيم، در و ديوار به اذن اللّه‏، هادى ما خواهند بود؛ و اگر طالب و تشنه نباشيم، در كنار آن چشمه‏ ى رحمت، محروم خواهيم بود، چنان كه سخنان رسول خدا ـ صلّى‏ اللّه‏ عليه ‏وآله‏ وسلّم ـ در قلب ابوجهل و ابولهب اثر نكرد!


اگر مزاج انسان عليل و مريض باشد، با پند و اندرز علاج او امكان‏ پذير نخواهد بود، و گل گاو زبان و گل بنفشه او را علاج نخواهد كرد. مگر مى‏ شود ما خدا را بخواهيم و او ما را رها كند و به خود راهنمايى نكند؟!


پی نوشت:
از کتاب در محضر آیت الله العظمی بهجت
قم: مؤسسه فرهنگی سماء
منبع:فردا