مَجلســی خوب است که برجــام تــصویب نــکند!

[Mαяѕє]

اگر نمایندگان در 15 یا 20 دقیقه رای مخالف داده بودند آیا منتقدان امروز در وصف همین سرعت نمی‌گفتند و نمی‌نوشتند؟!

  تصور کنید مجلس شورای اسلامی طی 20 یا 15 دقیقه به جزییات طرح «اقدامات متقابل و متناسب دولت جمهوری اسلامی ایران در اجرای برجام» رای منفی می داد و آن را رد می کرد.

  در این صورت آیا کسانی که در این دو روز طعنه می زنند که  طی 20  یا 15 دقیقه سرنوشت 15 سال را تعیین کردند و بر نمایندگان خرده می گیرند تیتر نمی زدند که چه اقدام شجاعانه‌ای، چه سرعتی و چه حکمتی؟! و نمی‌گفتند عجب مجلس انقلابی‌یی که به سرعت و بدون فوت وقت این ننگ را زدود و اجازه نداد زیر بار این تعهد برویم؟!

  اگر مجلس‌نشینان مطابق خواست عده‌ای مصوبه‌ای بگذرانند قابل ستایش است و چون در راس امور است باید همگان در قبال آن رویکرد تمکین داشته باشند ولی اگر در همین مجلس مصوبه خلاف انتظار شان باشد آنگاه حاصل «جنجال مهندسی شده» و «جلسه شبانه» یا «رای نمایشی» است.

  تصور کنید 161 نماینده ای که روز سه شنبه 21 مهرماه 94 به جزییات طرح کمیسیون امنیت ملی رای دادند رویکرد دیگری داشتند. آیا در این دو روز همین بهت‌زدگان و مخالف‌خوانان امروز به دولت نهیب نمی‌زدند که هان! ای دولتیان، چرا به رای نمایندگان ملت تمکین‌نمی کنید و در وصف قانون و عمل به قانون آن هم مُرّ قانون صدها من مثنوی نمی‌سرودند؟

  حالا چه اتفاقی افتاده؟ 161 نماینده «با سرعت کم» به «کلیات» و «با سرعت زیاد» به «جزییات» رای دادند. نه به لایحه دولت که لایحه ای در کار نبود. که به طرح کمیسیون امنیت ملی.

  اما مگر اصالت رای مجلس به سرعت تصویب منوط است؟ در مسابقه فوتبال هم یک دقیقه اول به ثمر می‌رسد و گل بعدی در دقیقه 90 و شاید هم وقت اضافه. آیا کسی بحث می‌کند که گل دقیقه اول مشکوک است چون زود هنگام بوده است؟!

  وقتی خسارت هر روز تاخیر در اجرای برجام 100 میلیون دلار است اتفاقا این سرعت ستودنی است و اگر سرعت و شتاب در تصویب را برنامه ریزی شده می دانند چرا این همه اصرار داشتند مجلس وارد ماجرای برجام شود؟

  مخالفان برجام که به دلواپسان مشهورند در روز بررسی کلیات قصد داشتند با آبستراکسیون ( ترک صحن علنی به قصد از رسمیت انداختن جلسه) تاخیر بیندازند تا شاید فرجی شود و البته این کار صورت نپذیرفت و با خطای استراتژیک تهدید به دفن دکتر صالحی در رآکتور اراک در زیر سیمان و بتون فضا تغییر یافت و رییس سازمان انرژی اتمی نیز در مناسب ترین زمان ممکن برجام را از این گردنه عبور داد و مانند آرش، جان در کمان گذاشت و این نه تعبیری شاعرانه که عین واقعیت است چون به قدری دچار هیجان و التهاب شده بود که هر آن امکان داشت دچار حمله قلبی شود و همان اتفاقی که برای مرحوم آیت الله توسلی در جلسه مجمع تشخیص مصلحت نظام رخ داد برای او هم تکرار شود.
 
  در روز سه شنبه که موسم بررسی جزییات بود نیز قصد داشتند آن قدر پیشنهاد بدهند که وقت بگذرد ولی رییس مجلس با ظرافت چنین مجالی نداد و جزییات به سرعت به تصویب رسید.

  دلواپسان البته این شایعه را درانداخته‌اند که به خاطر نقل قول و انتسابی این عدد موافق حاصل آمده و به صورت غیر مستقیم هیات رییسه یا کسانی در مجلس را به فریب دیگر نمایندگان متهم می‌کنند.

  کوتاه این که در نگاه اینان مجلس در راس امور است اگر مصوبه مورد نظر خودشان را بگذراند و چنانچه مصوبه‌ای خارج از اراده مدعیان داشته باشد شایسته طعن است!

  این که اشارتی یا تشخیص مصلحتی یا مدیریتی و درایتی سبب شد نمایندگان اصول‌گرایی که بر تشکیل کمیسیون ویژه بررسی برجام اصرار داشتند به طرح تهیه شده در کمیسیونی دیگر در کلیات و جزییات رای دهند و توافق دولت را به قانون لازم الاجرا بدل کنند یا خود به این نتیجه رسیدند موضوع این گفتار نیست.

   اما این که 161 نماینده مجلس شهره به اصول‌گرایی به جزییات طرحی رای دادند که بر «برجام» مورد انتقاد اصول‌گرایان دیگر صحه می گذارد واقعیتی است غیر قابل انکار و دلواپسانی که احساس می‌کنند هم چوب را خورده‌اند و هم پیاز را یعنی هم  هزینه‌های مخالفت را نزد افکار عمومی  پرداختند و هم میوه دلخواه خود را نچیدند در پی آن هستند که این رای را غیر طبیعی جلوه دهند. اما خوب است به این پرسش پاسخ دهند که اگر تصویب در 15 یا 20 دقیقه بد است چرا به مصوبات سفرهای استانی در دولت قبل که گاه به یک دقیقه هم نمی رسید خرده نمی گرفتند؟!

  مشکل جای دیگری است. مجلس در صورتی ارج و قرب داشت که چوب، لای چرخ برجام بگذارد و حال که نه تنها چوبی نگذاشته که همراهی می‌کند خوب و مطلوب نیست! هست یا بود اگر رای نمی داد. رای نداده؟ پس خوب نیست!