تحلیلی درباره توان رزمی و عملیاتی نیروی هوائی سوریه

[L²evi]

بر خلاف آنچه كه به نظر می رسد ، نیروی هوائی ارتش عربی سوریه SyAAF كه مخفف آن اغلب به اشتباه به شكل SAF یا SAAF نوشته می شود ، قادر است تا پس از 4 سال نبرد طولانی ، از آمادگی و انجام عملیات در سطح بالائی برخوردار باشد. این نیرو برای مقابله با یك نبرد شدید ولی كوتاه با اسرائیل در نظر گرفته و هرگز برای درگیر شدن در یك نبرد فرسایشی مانند آنچه كه هم اكنون میان بشار اسد و مخالفانش رخ داده برنامه ریزی نشده بود. به همین دلیل این نیرو در این نبرد فرسایشی نقش خود را در میان آزمون و خطا پیدا نمود. قبل از آغاز درگیری های داخلی ، SyAAF بخش عمده ای از هواپیماها و بالگردهای خود را در روسیه و اوكراین ارتقاء داد و توانست با بازگرداندن ایمن آنها به عملیات ، نبرد خود را با نشاط آغاز كند. 

بر خلاف تصور عموم ، در اولین روزهای انقلاب  SyAAF اغلب در ماموریت های عملیاتی پراكنده مشاركت داشت و تنها در اواخر ماه جولای سال 2012 بود كه به صورت فعال وارد عملیات متوقف ساختن شورشیان گردید. این عملیات عمدتا با استفاده از هواپیماهای L-39ZA برای انجام بمباران برفراز شهر حلب و اطرافش صورت می گرفت . در این عملیات بیشتر اهدافی مانند بیمارستان ها و مدارس مورد حمله قرار می گرفت و به طور طبیعی قربانیان زیادی از غیرنظامیان را بر جای گذاشت . ( این نظر اینجانب به عنوان مترجم نیست ) . در ماه های بعد جنگنده های MiG-21, MiG-23BN, Su-22   و نیز تعداد محدودی از بمب افكن های Su-24 نیز وارد نزاع شدند كه سبب افزایش سورتی های پرواز در سراسر كشور گردید . در این میان پرواز هواپیماهای L-39  رو به كاهش نهاد تا اینكه در ماه مه سال 2013 به طور كامل متوقف گردید .  

[rtl][/rtl]

نخستین شكست در 25 نوامبر سال 2012 و پس از سقوط پایگاه مجر السلطان ویژه بالگردهای ارتش سوریه رخ داد كه موجب تصرف یا انهدام 5 بالگرد Mi-8/17 گردید . این ناكامی با سقوط پایگاه هوائی تفتناز در 11 ژانویه سال 2013 ادامه یافت كه با هم منجر به انهدام یا تصرف 15 فروند بالگرد Mi-8/17 و یك فروند Mi-25  گردید . سپس در 12 فوریه 2013 نوبت به پایگاه موسوم به جیره شد كه بیش از 50 جنگنده قدیمی و از رده خارج MiG-15/17 به همراه تعدادی جنگنده L-29 را در خود جای داده بود و به شورشیان این فرصت را داد تا بر روی راه اندازی نیروی هوائی خود با استفاده از حداقل 8 فروند جنگنده سالم  L-39 كار كنند. در روز 18 آوریل ، پایگاه هوائی ضبعه ( كه القصیر نیز خوانده می شود ) به تصرف مخالفین درآمد . اگرچه تعدادی جنگنده MiG-21 در آنجا یافت شد اما همه آنها غیر عملیاتی بودند . 

در این پایگاه انبارهای موشك های هوا به هوا به دست آمد كه بعدها شورشیان از آنها به عنوان راكتهای دست ساز خود استفاده كردند . در روز 30 آوریل 2013 ، پایگاه ابوالظهور مورد تهاجم مخالفین قرار گرفت اما این بار مدافعین توانستند حمله را ناكام بگذارند. اینجا به عنوان نقطه بازگشت در موفقیت شورشیان برای تصرف پایگاه های  SyAAF تلقی می گردد و عملیات آنها در این راستا با شكست مواجه شد. فرودگاه منغ نیز كه تقریبا از قبل به محاصره درآمده بود در روز 6 آگوست 2013 سقوط كرد كه منجر به تصرف یا انهدام تعدادی بالگرد Mi-8 گردید . آخرین پایگاه فرودگاه طبقه در استان رقه بود كه در روز 24 آگوست سال 2014 كه به تصرف شورشیان داعش درآمد و حدود 18 فروند جنگنده MiG-21 شامل گونه های عملیاتی تا اسقاطی را در خود جای داده بود . از این تعداد جنگنده فقط سه فروند قابلیت پرواز داشته كه آنها هم قبل از سقوط پایگاه آنجا را ترك كردند. در گذشته از فرودگاه های جیره و منغ بمنظور آموزش خلبانان جنگی بالگردها و هواپیماهای نظامی استفاده می گردید و تصرف انها توسط شورشیان ، تربیت خلبان های آینده را به شكل موثری دچار وقفه نمود . محاصره كامل فرودگاه كویرس كه پایگاه اصلی آموزشی SyAAF به شمار می رفت ، فقط اوضاع آن نیرو را وخیمتر نمود.  

[rtl][/rtl]

تلفات هواپیماهایی كه در پایگاه های فوق به تصرف شورشیان درآمده یا از بین رفتند شامل 5 فروند MiG-21 ، دو فروند MiG-23 ، یك فروند Su-24M2 ، دو فروند L-39 و شش فروند بالگرد Mi-8/17 بوده است . اگر چه در طول زمان تلفات بالگردها و جنگنده ها روندی صعودی داشته اما هنوز نتوانسته نیروی هوائی سوریه را متوقف سازد . 

آنچه كه مهمترین دغدغه SyAAF محسوب می گردد ، افزایش تعداد سورتی های پروازی جنگنده و بمب افكن ها در هر روز است . بیشتر جنگنده های MiG-21 مربوط به اوایل دهه 70 میلادی است . جنگنده های MiG-23BN در اواخر همان دهه ساخته شده و ناوگان بمب افكن های Su-22M-3/M-4 نیز در طول دهه 80 میلادی ساخته شده اند. به جز بمب افكن های Su-22M-4 ، تمام جنگنده های فوق به پایان عمر عملیاتی خود نزدیك شده و می بایست در همین دهه جایگزین شوند. این هواپیماها به جای برخورداری از آرامش در واپسین سالهای عمر ، خود را در میان خطوط مقدم نبرد یافته اند.  

[rtl][/rtl]

[rtl][/rtl]

اما در مورد ناوگان نیرومند 20 فروندی بمب افكن های Su-24 كه هسته اصلی یگان های جنگنده بمب افكن های SyAAF  را تشكیل داده و بعنوان افتخار آن نیرو به شمار می رود مشكلات بمراتب كمتری وجود دارد . این بمب افكن ها در سال 1988 به شوروی سابق سفارش داده و در سال 1990 به سوریه تحویل داده شدند . در اواسط دهه 1990 یك فروند Su-24MK  و یك فروند Su-24MR  نیز توسط لیبی به سوریه هدیه شدند. 

در هنگام آغاز جنگ داخلی و بین سالهای 2010 تا 2013 تعداد 21 فروند بمب افكن Su-24MK توسط مجتمع بازسازی صنایع هوائی 514 ARZ  در منطقه Rzhev  روسیه به استاندارد M2 ارتقاء یافته بودند . با رسیدن به این سطح از ارتقاء ، این بمب افكن ها به همان سطح استاندارد همطراز بمب افكن های Su-24M2 مورد استفاده نیروی هوائی ارتش روسیه دست یافتند. این بهینه سازی ها امكان بهبود هدفگیری ، آلات ناوبری و سامانه هدایت آتش را با جایگزینی با سامانه های قدیمی هواپیماها فراهم می آورد . در نتیجه امكان همسازی با انواع وسیعی از جدیدترین مهمات شامل بمب های سری KAB-500/1500 ، موشك های Kh-31A, Kh-31P, Kh-59 و موشك هوا به هوای R-73 بعلاوه بمب های سری FAB  و RBK و همچنین قابلیت حمل بمب های هدایت شونده KAB-500/1500  ، راكت های هوا به زمین S-24  و S-25 و موشك های هدایت شونده Kh-25, Kh-29L, Kh-29T, Kh-31   و Kh-58 به همراه غلاف پرتاب انواع راكت و موشك های هوا به هوای R-60  برای هواپیماها فراهم گردید .  

اگرچه این بهینه سازی ها اصطلاحا "زیر دید رادار" انجام می شد اما كاركنان 514 ARZ به صورت عمومی درباره حضور بمب افكن های Su-24 نیروی هوائی سوریه در این مجتمع صحبت می كردند و تصاویر ماهواره ای هم  از استقرار این هواپیماها در محوطه خبر می دادند . حتی تصویری هم از عملیات بر روی بازسازی یك بمب افكن نشان داده شده ، اما وب سایت رسمی 514 ARZ در این مورد سكوت اختیار كرده است .  

[rtl][/rtl]

ادامه دارد ...