شیوع مننژیت در کودکان

[( lιεβ )]

مننژیت یکی از بیماری های بسیار خطرناک عفونی است که در دوران کودکی رخ می دهد. این بیماری از ۶ ماهگی تا ۵ سالگی بیشترین شیوع را دارد و در کل، بیماری شایعی در کودکان محسوب می شود.

نکته مهم درباره این بیماری آن است که شاید بسیاری از علایم ابتدایی مننژیت از سایر بیماری های عفونی قابل افتراق نباشد ولی علایمی که ما را به بروز عفونت مننژیتی مشکوک می کنند، عبارتند از:
تب بالا، استفراغ های مکرر، کاهش سطح هوشیاری، خواب آلودگی، خوب شیر نخوردن شیرخوار و گاهی اوقات (در موارد پیشرفته تر) فلج اندام ها، تشنج و کما. در کودکان بزرگ تر که بهتر می توانند علایم بیماری را ذکر کنند، سردرد و گاهی گردن درد از علایمی هستند که می توانند پزشک را در تشخیص کمک کنند.
پزشک پس از بررسی و معاینه دقیق می تواند تعیین کند که این علایم می توانند مربوط به مننژیت باشند یا نه. در صورت وجود احتمال عفونت مننژیتی، پزشک برای اطمینان، بررسی مایع نخاعی را انجام می دهد که تشخیص نهایی و قطعی بیماری به وسیله آن صورت می گیرد. اگر پزشک مهارت و تبحر لازم را داشته باشد، انجام این آزمایش برخلاف شایعاتی که در مورد آن وجود دارد به هیچ وجه برای بیمار خطرناک نیست.
درمان مننژیت یک درمان طولانی مدت (به صورت تزریق داخل وریدی در بیمارستان) است. اگر خانواده ها درمان با داروهای خوراکی را خودسرانه انجام دهند، به درمان ناقص مننژیت و عوارض آن منجر می شود که می تواند بسیار خطرناک باشد. مننژیت به دلیل اینکه چرک را در فضای مایع مغزی نخاعی قرار می دهد، موجب می شود که عروق مغزی دچار التهاب شوند و همچنین ممکن است به همین دلیل قسمت هایی از مغز دچار کم خونی شود. غیر از این موارد، عفونت ممکن است به سلول های مغزی به صورت مستقیم نیز آسیب بزند.
در مجموع، این عوارض در کنار یکدیگر می توانند اثرات کوتاه مدت و بلندمدت فراوانی را برای فرد بیمار به یادگار بگذارند که فلج اعضا، کاهش بینایی، کری و عقب ماندگی ذهنی از آن جمله اند. در کل، می توان گفت که مننژیت باکتریال یک تشخیص اورژانس در کودکان است و مادرانی که کودک آنها حال عمومی بدی دارد و به علایمی نظیر تب بالا و استفراغ دچار شده، حتما باید برای بررسی علت این مساله از پزشک کمک بگیرند تا در صورت نیاز به درمان، هرچه سریع تر اقدام شود.