اولین عكاس خانه عمومی

[♣♦♠l♥k♠♦♣]

كوچك و بزرگ برگه كاغذ را دست به دست به هم می دادند و به چهره كدر و بهت زده روی كاغذ خیره می شدند.
باورشان نمی شد و اصلاً باورش سخت بود كه می شود روبه روی آن جعبه نصب شده روی 3 پایه ایستاد و مرد پشت جعبه پارچه به سر بكشد و بعد یك آ«تقآ» و كمی دود و در انتها طرحی از چهره های مات شده شان به دست بگیرند.

تهرانی ها مغرور از كاغذی كه طرح صورت شان رویش بود، قاب های چوبی می خریدند و عكس ها را داخلش می گذاشتند و دیوارهای خانه هاشان را پر می كردند از صورت های متعجب، كه باید چند دقیقه بی حركت جلوی همان جعبه روی 3 پایه می ایستادند تا مرد پشت جعبه فرمان آزادی می داد و بعد نفس های حبس شده شان را رها می كردند.
ابتدای ورود صنعت عكاسی به ایران، عكاسخانه مباركه دولتی بود و تنها رجال حق پا گذاشتن به آن داشتند و مردم عادی اگر می خواستند صورت شان را تماشا كنند یا باید خیره می شدند به آینه و یا چند ساعتی می ایستادند جلوی نقاش. كه دومی از آن كارها بود كه خرج زیاد روی دست طالبش می گذاشت.
حدود سال 1243، نخستین عكاسخانه عمومی در خیابان جباخانه به دست آ«عباسعلی بیگآ» ساخته شد.
چند روز قبل از افتتاح عكاس خانه، در روزنامه دولتی اعلانی چاپ شده بود كه با سوادها برای بی سوادهای شهر این طور قرائتش می كردند: آ«چون تهرانی ها دوست دارند عكسی از صورت خود داشته باشند و همه نمی توانند به عكاس خانه مباركه دولتی بروند، آ«عباس علی بیگآ» عكاس باشی، زیردست خود را كه مدت ها برای تربیت او زحمت كشیده، به عكاس خانه عمومی شهر می فرستد.آ»
همین، روز افتتاح تعداد زیادی از آدم های شهر كه دوست داشتند تصویر صورت های شان را سال ها بعد تماشا كنند و یا نشان دیگران دهند و یا حتی دلشان می خواست این اتفاق جدید را تجربه كنند، روبه روی عكاس خانه به صف شدند و 4 هزار دینار آماده كردند برای عكس بزرگ تا 12 عدد، و اگر كسی بیشتر می خواست دانه ای 3 هزار دینار.
فقیرترها 2 هزار دینارشان را شمردند برای 12عكس كوچك و فقیرترها حسرت خوردند برای تصویری كه حتماً نمی دانستند چند سال دیگر به چه راحتی از صورت ها برداشته می شود و اصلاً آدم های 100 سال بعد دنیا هر چیزی می خرند یك دوربین عكاسی هم به آن وصل است!