شعرسیب(زیباست)

[ʂհმოἶო]

توبه من خندیدی ونمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست توافتاد به خاک
وتورفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
ومن اندیشه کنان غرق دراین پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

اگه قشنگ بود سپاس بده