بازی آنلاین
آپلود عکس
10-01-2019، 11:16
پاسخ، بیان دو نظریه:
1. عدهای از محققین و بزرگان مانند سید مرتضی علمالهدی، و از جمله معاصرین آیتالله خوئی (ره) بر آن هستند كه قرآن كریم به همین ترتیب كه الآن موجود است، در زمان حیات پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ شكل گرفته و مرتب شده است و به دستور و عنایت خود پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ بوده است، البتّه این عده برای ادعای خود دلیل میآورند بر اینكه، چون عدهای قرآن را از زبان مبارك خود رسول اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ شنیدهاند و در محضر ایشان حاضر بودهاند، كه درصد تعداد این عده نسبت به مسلمانان خیلی كم است. لذا بسیار بعید به نظر میرسد كه مسألهای با این اهمیت و آن هم كتابی با این ویژگی كه میخواهد تا روز قیامت برای همهی انسانها، روشنكننده و تعلیمدهنده راه سعادت و خوشبختی باشد، را پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ رها كرده باشد تا پس از ایشان توسط دیگران نظم و ترتیب داده شود.[1]
2. بیشتر محققین بر این نظر هستند كه قرآن كریم بعد از رحلت پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ جمعآوری و به این صورت مرتب شده است، و دلیل میآورند تا زمانی كه پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ در حال حیات بودهاند هر لحظه احتمال نزول سورهها و آیهها، داده میشد؛ زیرا قطع شدن وحی از زمان رحلت حضرت بوده است. پس تا قبل از آن وحی هنوز قطع نشده است لذا هر لحظه احتمال دارد كه از جانب خداوند متعال آیه یا سورههایی بر حضرت وحی شود.
بنابراین؛ طبیعی است پس از یأس و ناامید شدن از نزول قرآن، كه به پایان یافتن حیات پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ وابسته بود، سورههای قرآن قابل نظم و ترتیب خواهد بود.
این گروه دوم میگویند نظریه اول قابل قبول نیست زیرا وجود حافظ یا جامع قرآن در دوران حیات پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ دلیل نمیشود كه میان سورهها ترتیبی وجود داشته باشد، زیرا اگر كسی هر آنچه از قرآن كه تا آن روز نازل شده را حفظ و ضبط كرده باشد ؛ حافظ و جامع قرآن خواهد بود و ممكن است آنها حافظ بودند ولی به همان صورت نازل شده، نه به ترتیب موجود الآن.[2]
بر این اساس بیشتر محققین و تاریخنویسان برآنند كه جمع و ترتیب سورهها پس از وفات پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ برای نخستین بار بر دست امیر مۆمنان حضرت علی ـ علیه السّلام ـ و سپس «زید بن ثابت» و دیگر صحابه بزرگوار انجام گرفت. و در مجموع شاید بتوان گفت كه عمل جمعآوری قرآن، یك مسئله عقلی نیست تا قابل بحث و جدل باشد بلكه یك مسأله تاریخی است و با مراجعه به تاریخ ثابت میشود كه جمعآوری قرآن پس از رحلت پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ صورت گرفته است.[3]
البتّه قابل ذكر است كه این مسأله مهم است ولی اهمیّت آن به اندازة تكمیل سورهها و مستقل بودن هر سوره از سورة دیگر نیست كه موجب شد تا آیههای هر سوره با آیههای سورههای دیگر اشتباه نشود، این مهم در عهد پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ صورت گرفت یعنی تعیین حجم و مقدار سوره و تعداد و جایگاه آیات، توسط خود پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ و به اذن الهی میباشد.
ترتیب سورهها در قرآن
ترتیب سورهها نمیتواند به ترتیب نزول آنها باشد زیرا:
اولاً: سورههای مَدَنی كه یقیناً پس از هجرت نازل شدهاند در اول قرآن و سورههای مكی كه قبل از هجرت نازل شدهاند در آخر قرآن قرار گرفتهاند، درحالی كه اگر بخواهد به ترتیب نزول آنها باشد باید سورههای مكّی كه تعداد آنها 82 سوره است در ابتداء و سورههای مدنی كه تعداد آنها 28سوره است در آخر قرار میگیرند.
ثانیاً: در روایات آمده است كه اولین سوره نازل شده سوره «علق» و سپس «ن و القلم» «مزّمل» «مدثر» و... بوده است در حالی كه در قرآنهای فعلی و موجود، اول سوره «حمد» و سپس سورة «بقره» و... آمده است، پس معلوم میشود كه ترتیب موجود در قرآنها به ترتیب نزول سورهها نیست.[4]
البتّه به دلیل اینكه جمعآوری و ترتیب سورهها برخلاف ترتیب نزول آنها، اشكال و ایرادی را به دنبال نداشته، لذا مردم هم اعتراضی نكردند و الاّ اگر این ترتیب و جمعآوری آنها به اصل آن ضربه وارد میكرد قطعاً مسلمانها و به خصوص امام علی ـ علیه السّلام ـ اجازه چنین كاری را نمیداد، بنابراین، ترتیب سورهها به اجتهاد و رأی صحابه بوده است نه ترتیب نزول آنها.
پس از رحلت رسول اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ و پذیرفته نشدن مصحف امام علی ـ علیه السّلام ـ علاوه بر زید بن ثابت، عده دیگری از بزرگان صحابه به جمعآوری قرآن پرداختند از جمله: عبدالله بن مسعود، اُبّی بن كعب، مقداد بن اسود، سالم مولی ابی حذیفه، معاذ بن جبل و ابوموسی اشعری.
البتّه عده ای می گویند نخستین كسی كه سورههای قرآن را مرتب كرد، سالم مولی ابی حذیفه بود.[5] ولی به هر حال ویژگی قرآن جمعآوری شده، كه قرآنهای موجود نیز از همان ترتیب سورهها پیروی كرده است بدین بیان است:
1. اول سورة حمد كه به عنوان فاتحة الكتاب و اُمّ الكتاب معروف است.
2. «السَّبْع الطِّوال» یعنی هفت سوره طولانی (البقره، آلعمران، النّساء، المائدة، الانعام، الأعراف، یونس)
3. المئین، یعنی: سورههایی كه حدود صد آیه دارند كه 12 سوره هستند (الأنفال، براءة، النَّحل، هود، یوسف، الكهف، الإسراء، الأنبیاء، طه، المۆمنون، الشّعراء، الصّافات)
4. المثانی، یعنی سورههایی كه تعداد آنها به صد آیه نمیرسد ولی نسبت به سورههای دیگر قرآن (به خصوص سورههایی طوال و المئین)، بسیار تلاوت میشوند، كه تعداد آنها نزدیك 20 سوره است.
5. اَلْحَوامیم، سورههایی كه با لفظ «حم» شروع میشوند و تعداد آنها 7 سوره است.
6. الممتحنات، كه تعدا آنها قریب به 20 سوره است.
7. المفَصّلات، كه از سوره «الرحمن» شروع میشود تا آخر قرآن، یعنی سورههایی كه آیههای آنها كوتاه است و خود سوره و تعداد آیات او كم است و «بسم الله الرحمن الرحیم» زود به زود تكرار میشود.
از اینرو ترتیب در مصحف عثمانی، همان ترتیبی است كه در مصحف كنونی وجود دارد، و با ترتیبی كه در مصحفهای صحابه در آن وقت به كار برده شده بود، به خصوص با مصحف اُبَی بن كعب تطبیق میكرد.[6]
پس از آنكه معلوم گشت متن سورههای قرآن توقیفی و توسط رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ سامان یافته و مرتب شده است، اینكه سورهها به سبك و شیوه كنونی را كار پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ دانسته، و یا سلیقه و اجتهاد صحابه بدانیم، ذرهای از اهمیت و ارزش والای قرآن كریم نمیكاهد، چرا كه احتمال دارد كسانی هم كه ترتیب سورهها را به اجتهاد و سلیقه اصحاب میدانند، آن ترتیب را برگرفته از این كلام حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ دانسته كه فرمودند: «به جای تورات هفت سوره بزرگ قرآن، «سبع طوال» و به جای انجیل «مثانی» (سورههایی كه بسیار خوانده میشود یعنی از هود تا نحل) و به جای زبور «مئین» (سورههای حدود صد آیه) را به من دادهاند و سورههای مفصلات را هم علاوه (سورههای كوتاه كه مكرر با بسمالله از هم جدا میشود)، و قرآن مهیمن است بر سایر كتب آسمانی.[7]
پی نوشت ها:
[1] . خوئی، سید ابوالقاسم، بیان در علوم و مسایل كلی قرآن، ترجمة محمدصادق، نجفی و هاشمزاده هریسی، واحد خوی دانشگاه آزاد، چاپ پنجم، 1375، ج1، ص396.
[2] . معرفت، محمدهادی، علوم قرآنی، قم، مۆسسه انتشاراتی التمهید، چاپ اول، 1378، ص120.
[3] . معرفت، محمدهادی، تلخیص التمهید، قم، مۆسسة النشر اسلامی، چاپ سوم، 1414 هـ ق، ج1، ص818.
[4] . طاهری، حبیبالله، درسهایی از علوم قرآنی، انتشارات اسوه، چاپ اول، 1377، ج1، ص295، (اقتباس).
[5] . معرفت، محمدهادی، علوم قرآنی، قم، مۆسسه انتشاراتی تمهید، چاپ اول، 1378، ص125.
[6] . معرفت، محمدهادی، تلخیص التمهید، قم، مۆسسه النشر الاسلامی، چاپ سوم، 1414 هـ ق، ج1، ص115 و 143 و 178.
[7] . سعیدی روشن، محمدباقر، علوم قرآن، قم، مۆسسه پژوهشی امام خمینی، چاپ اول، 1377، ص154.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. محمدهادی معرفت؛ تلخیص التمهید (قم: مۆسسه النشر اسلامی، چاپ سوم، 1414 هـ ق) ج 1.
2. محمدهادی معرفت؛ علوم قرآنی (قم: مۆسسة انتشاراتی التمهید، چاپ اول، 1378).
3. سید محمدباقر حكیم؛ علوم قرآنی، (ترجمة محمدعلی لسانی فشاركی (تهران: انتشاراتی تبیان، چاپ اول، 1378).
4. محمدباقر سعیدی روشن؛ علوم قرآن (قم: مۆسسه پژوهشی امام خمینی، چاپ اول، 1377).
5. سید ابوالقاسم خوئی؛ بیان در علوم وسائل كلی قرآن، ترجمة محمد صادق نجفی و هاشمزاده هریسی (خوئی: دانشاگاه آزاد، چاپ پنجم، 1375).
6. حبیبالله طاهری؛ درسهایی از علوم قرآنی (انتشارات اسوه، چاپ اول، 1377).
منبع: تبیان
1. عدهای از محققین و بزرگان مانند سید مرتضی علمالهدی، و از جمله معاصرین آیتالله خوئی (ره) بر آن هستند كه قرآن كریم به همین ترتیب كه الآن موجود است، در زمان حیات پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ شكل گرفته و مرتب شده است و به دستور و عنایت خود پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ بوده است، البتّه این عده برای ادعای خود دلیل میآورند بر اینكه، چون عدهای قرآن را از زبان مبارك خود رسول اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ شنیدهاند و در محضر ایشان حاضر بودهاند، كه درصد تعداد این عده نسبت به مسلمانان خیلی كم است. لذا بسیار بعید به نظر میرسد كه مسألهای با این اهمیت و آن هم كتابی با این ویژگی كه میخواهد تا روز قیامت برای همهی انسانها، روشنكننده و تعلیمدهنده راه سعادت و خوشبختی باشد، را پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ رها كرده باشد تا پس از ایشان توسط دیگران نظم و ترتیب داده شود.[1]
2. بیشتر محققین بر این نظر هستند كه قرآن كریم بعد از رحلت پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ جمعآوری و به این صورت مرتب شده است، و دلیل میآورند تا زمانی كه پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ در حال حیات بودهاند هر لحظه احتمال نزول سورهها و آیهها، داده میشد؛ زیرا قطع شدن وحی از زمان رحلت حضرت بوده است. پس تا قبل از آن وحی هنوز قطع نشده است لذا هر لحظه احتمال دارد كه از جانب خداوند متعال آیه یا سورههایی بر حضرت وحی شود.
بنابراین؛ طبیعی است پس از یأس و ناامید شدن از نزول قرآن، كه به پایان یافتن حیات پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ وابسته بود، سورههای قرآن قابل نظم و ترتیب خواهد بود.
این گروه دوم میگویند نظریه اول قابل قبول نیست زیرا وجود حافظ یا جامع قرآن در دوران حیات پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ دلیل نمیشود كه میان سورهها ترتیبی وجود داشته باشد، زیرا اگر كسی هر آنچه از قرآن كه تا آن روز نازل شده را حفظ و ضبط كرده باشد ؛ حافظ و جامع قرآن خواهد بود و ممكن است آنها حافظ بودند ولی به همان صورت نازل شده، نه به ترتیب موجود الآن.[2]
بر این اساس بیشتر محققین و تاریخنویسان برآنند كه جمع و ترتیب سورهها پس از وفات پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ برای نخستین بار بر دست امیر مۆمنان حضرت علی ـ علیه السّلام ـ و سپس «زید بن ثابت» و دیگر صحابه بزرگوار انجام گرفت. و در مجموع شاید بتوان گفت كه عمل جمعآوری قرآن، یك مسئله عقلی نیست تا قابل بحث و جدل باشد بلكه یك مسأله تاریخی است و با مراجعه به تاریخ ثابت میشود كه جمعآوری قرآن پس از رحلت پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ صورت گرفته است.[3]
بیشتر محققین و تاریخنویسان برآنند كه جمع و ترتیب سورهها پس از وفات پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ برای نخستین بار بر دست امیر مۆمنان حضرت علی ـ علیه السّلام ـ و سپس «زید بن ثابت» و دیگر صحابه بزرگوار انجام گرفت. و در مجموع شاید بتوان گفت كه عمل جمعآوری قرآن، یك مسئله عقلی نیست تا قابل بحث و جدل باشد بلكه یك مسأله تاریخی است و با مراجعه به تاریخ ثابت میشود كه جمعآوری قرآن پس از رحلت پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ صورت گرفته است
البتّه قابل ذكر است كه این مسأله مهم است ولی اهمیّت آن به اندازة تكمیل سورهها و مستقل بودن هر سوره از سورة دیگر نیست كه موجب شد تا آیههای هر سوره با آیههای سورههای دیگر اشتباه نشود، این مهم در عهد پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ صورت گرفت یعنی تعیین حجم و مقدار سوره و تعداد و جایگاه آیات، توسط خود پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ و به اذن الهی میباشد.
ترتیب سورهها در قرآن
ترتیب سورهها نمیتواند به ترتیب نزول آنها باشد زیرا:
اولاً: سورههای مَدَنی كه یقیناً پس از هجرت نازل شدهاند در اول قرآن و سورههای مكی كه قبل از هجرت نازل شدهاند در آخر قرآن قرار گرفتهاند، درحالی كه اگر بخواهد به ترتیب نزول آنها باشد باید سورههای مكّی كه تعداد آنها 82 سوره است در ابتداء و سورههای مدنی كه تعداد آنها 28سوره است در آخر قرار میگیرند.
ثانیاً: در روایات آمده است كه اولین سوره نازل شده سوره «علق» و سپس «ن و القلم» «مزّمل» «مدثر» و... بوده است در حالی كه در قرآنهای فعلی و موجود، اول سوره «حمد» و سپس سورة «بقره» و... آمده است، پس معلوم میشود كه ترتیب موجود در قرآنها به ترتیب نزول سورهها نیست.[4]
البتّه به دلیل اینكه جمعآوری و ترتیب سورهها برخلاف ترتیب نزول آنها، اشكال و ایرادی را به دنبال نداشته، لذا مردم هم اعتراضی نكردند و الاّ اگر این ترتیب و جمعآوری آنها به اصل آن ضربه وارد میكرد قطعاً مسلمانها و به خصوص امام علی ـ علیه السّلام ـ اجازه چنین كاری را نمیداد، بنابراین، ترتیب سورهها به اجتهاد و رأی صحابه بوده است نه ترتیب نزول آنها.
پس از رحلت رسول اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ و پذیرفته نشدن مصحف امام علی ـ علیه السّلام ـ علاوه بر زید بن ثابت، عده دیگری از بزرگان صحابه به جمعآوری قرآن پرداختند از جمله: عبدالله بن مسعود، اُبّی بن كعب، مقداد بن اسود، سالم مولی ابی حذیفه، معاذ بن جبل و ابوموسی اشعری.
البتّه عده ای می گویند نخستین كسی كه سورههای قرآن را مرتب كرد، سالم مولی ابی حذیفه بود.[5] ولی به هر حال ویژگی قرآن جمعآوری شده، كه قرآنهای موجود نیز از همان ترتیب سورهها پیروی كرده است بدین بیان است:
1. اول سورة حمد كه به عنوان فاتحة الكتاب و اُمّ الكتاب معروف است.
2. «السَّبْع الطِّوال» یعنی هفت سوره طولانی (البقره، آلعمران، النّساء، المائدة، الانعام، الأعراف، یونس)
3. المئین، یعنی: سورههایی كه حدود صد آیه دارند كه 12 سوره هستند (الأنفال، براءة، النَّحل، هود، یوسف، الكهف، الإسراء، الأنبیاء، طه، المۆمنون، الشّعراء، الصّافات)
بیشتر محققین بر این نظر هستند كه قرآن كریم بعد از رحلت پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ جمعآوری و به این صورت مرتب شده است، و دلیل میآورند تا زمانی كه پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ در حال حیات بودهاند هر لحظه احتمال نزول سورهها و آیهها، داده میشد زیرا قطع شدن وحی از زمان رحلت حضرت بوده است پس تا قبل از آن وحی هنوز قطع نشده است لذا هر لحظه احتمال دارد كه از جانب خداوند متعال آیه یا سورههایی بر حضرت وحی شود
4. المثانی، یعنی سورههایی كه تعداد آنها به صد آیه نمیرسد ولی نسبت به سورههای دیگر قرآن (به خصوص سورههایی طوال و المئین)، بسیار تلاوت میشوند، كه تعداد آنها نزدیك 20 سوره است.
5. اَلْحَوامیم، سورههایی كه با لفظ «حم» شروع میشوند و تعداد آنها 7 سوره است.
6. الممتحنات، كه تعدا آنها قریب به 20 سوره است.
7. المفَصّلات، كه از سوره «الرحمن» شروع میشود تا آخر قرآن، یعنی سورههایی كه آیههای آنها كوتاه است و خود سوره و تعداد آیات او كم است و «بسم الله الرحمن الرحیم» زود به زود تكرار میشود.
از اینرو ترتیب در مصحف عثمانی، همان ترتیبی است كه در مصحف كنونی وجود دارد، و با ترتیبی كه در مصحفهای صحابه در آن وقت به كار برده شده بود، به خصوص با مصحف اُبَی بن كعب تطبیق میكرد.[6]
پس از آنكه معلوم گشت متن سورههای قرآن توقیفی و توسط رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ سامان یافته و مرتب شده است، اینكه سورهها به سبك و شیوه كنونی را كار پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ دانسته، و یا سلیقه و اجتهاد صحابه بدانیم، ذرهای از اهمیت و ارزش والای قرآن كریم نمیكاهد، چرا كه احتمال دارد كسانی هم كه ترتیب سورهها را به اجتهاد و سلیقه اصحاب میدانند، آن ترتیب را برگرفته از این كلام حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله و سلّم ـ دانسته كه فرمودند: «به جای تورات هفت سوره بزرگ قرآن، «سبع طوال» و به جای انجیل «مثانی» (سورههایی كه بسیار خوانده میشود یعنی از هود تا نحل) و به جای زبور «مئین» (سورههای حدود صد آیه) را به من دادهاند و سورههای مفصلات را هم علاوه (سورههای كوتاه كه مكرر با بسمالله از هم جدا میشود)، و قرآن مهیمن است بر سایر كتب آسمانی.[7]
پی نوشت ها:
[1] . خوئی، سید ابوالقاسم، بیان در علوم و مسایل كلی قرآن، ترجمة محمدصادق، نجفی و هاشمزاده هریسی، واحد خوی دانشگاه آزاد، چاپ پنجم، 1375، ج1، ص396.
[2] . معرفت، محمدهادی، علوم قرآنی، قم، مۆسسه انتشاراتی التمهید، چاپ اول، 1378، ص120.
[3] . معرفت، محمدهادی، تلخیص التمهید، قم، مۆسسة النشر اسلامی، چاپ سوم، 1414 هـ ق، ج1، ص818.
[4] . طاهری، حبیبالله، درسهایی از علوم قرآنی، انتشارات اسوه، چاپ اول، 1377، ج1، ص295، (اقتباس).
[5] . معرفت، محمدهادی، علوم قرآنی، قم، مۆسسه انتشاراتی تمهید، چاپ اول، 1378، ص125.
[6] . معرفت، محمدهادی، تلخیص التمهید، قم، مۆسسه النشر الاسلامی، چاپ سوم، 1414 هـ ق، ج1، ص115 و 143 و 178.
[7] . سعیدی روشن، محمدباقر، علوم قرآن، قم، مۆسسه پژوهشی امام خمینی، چاپ اول، 1377، ص154.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. محمدهادی معرفت؛ تلخیص التمهید (قم: مۆسسه النشر اسلامی، چاپ سوم، 1414 هـ ق) ج 1.
2. محمدهادی معرفت؛ علوم قرآنی (قم: مۆسسة انتشاراتی التمهید، چاپ اول، 1378).
3. سید محمدباقر حكیم؛ علوم قرآنی، (ترجمة محمدعلی لسانی فشاركی (تهران: انتشاراتی تبیان، چاپ اول، 1378).
4. محمدباقر سعیدی روشن؛ علوم قرآن (قم: مۆسسه پژوهشی امام خمینی، چاپ اول، 1377).
5. سید ابوالقاسم خوئی؛ بیان در علوم وسائل كلی قرآن، ترجمة محمد صادق نجفی و هاشمزاده هریسی (خوئی: دانشاگاه آزاد، چاپ پنجم، 1375).
6. حبیبالله طاهری؛ درسهایی از علوم قرآنی (انتشارات اسوه، چاپ اول، 1377).
منبع: تبیان
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
