بازی آنلاین
آپلود عکس
14-09-2015، 13:20
نوشته دکتر کارلو کوپ
ترجمه از صحفه نظامی " برترین جنگ افزار" (فیس بوک)
بعد از شگفتی های جنگ خلیج فارس-1 ،زمانی که جنگنده های پنهانکار اف-117 نیروی هوایی ایالات متحده بدون هیچ بازخورد ومجازاتی به حریم هوایی صدام حسین که تحت حفاظت سامانه های شوروی بود نفوذ کرده و اهداف خود را منهدم کردند، صنایع نظامی و بنیادهای تحقیقاتی روسیه استراتژی سه شاخه ای را برای مقابله با قدرت هوایی ایالات متحده گسترش دادند :
1- تکنولوژی هایی که توانایی مغلوب کردن سیستم های شناسایی برد بلند ISR را داشته باشد.
2- سنسورهایی که توانایی مغلوب ساختن یا کم کردن اثر پنهانکاری را داشته باشند.
3- سیستم های دفاع نقطه ای که توانایی درگیری و نابود ساختن PGM های ایالات متحده ، مخصوصا موشک ضد تشعشع هارم و موشک های کروز را داشته باشند.
اولین موج محصولات این تلاش سیستماتیک چند سالی است که به بازار جهانی تسلیحات نظامی وارد شده است. سنسورهایی که با توجه ویژه روس ها و با هدف مغلوب ساختن جنگنده ها و موشکهای آمریکایی با سطح مقطع بسیار پایین (VLO) ساخته شده اند.
این سنسورها در دو گروه قرار می گیرند :
1- رادارهای باند VHF
2- سیستم های غیرفعال مکان یاب تشعشات ( Passive Emitter Locating System)
رادارهای VHF که به طور کلی مابین طول موج یک تا سه متر فعالیت می کنند و در پایان جنگ سرد به عنوان تسلیحاتی مستحلک شمرده می شدند. در واقع شوروی تنها یک طراحی ساخته شده در این گروه را در اختیار داشت (NNIRT 1L13 Nebo SV) و آنهم به طور تصاعدی در حال جایگزینی با طرح های دیگر مثل P-14 Tall King و P-12/18 Spoon Rest B/D بود.
رادارهای VHF قدیمی به سبب قطعات بزرگ و دست و پاگیرشان زمان زیادی را برای نصب و راه اندازی تلف می کردند که چیزی بین 2 ساعت برای سامانه “Spoon Rest” و تا 24-48 ساعت برای “Tall King” متغییر بود.
رزولوشن زاویه ای ضعیف، عملکرد ضعیف در پس زدن پارازیت در هنگام تعقیب اهدافی در ارتفاع پائین و در معرض خطر تداخل با امواج تلویزیون، رادیو اف.ام و سینگنال های رادیوهای دستی از مهم ترین نواقص این سه رادار VHF بودند. تمامی این سه رادار دارای نقص عمده در یافتن ارتفاع هدف بودند و نیازمند یک رادار پشتیبان باند اس به منظور یافتن اطلاعات ارتفاع هدف بودند.
در پایان جنگ سرد، برنامه هواگردهای پنهانکار ایالات متحده به طور موثری در بعد فناوری تمامی رادارهای جدیدتر جستجو، شناسایی و درگیری روسی را مغلوب خود ساخته بود.
مگر در برد بسیار نزدیک، F-117 از دید آن رادارها به طور کامل پنهان بود. عملیات های مختلف بر فراز عراق در سال 1991 هیچ تلفاتی را برای این جنگنده های رادارگریز به دنبال نداشت و تنها ترکش بعضی توپ های ضد هوایی سنگین بود که خسارت های ناچیزی را به این جنگنده وارد ساخت.( این توپ ها به صورت کور شلیک می شدند.)
در عملیاتی نامعمول طی روزهای اولیه جنگ خلیج فارس-1 هلیکوپترهای هجومی AH-64 و MH-53 اقدام به نابودسازی یک رادار باند VHF با نام “ P-18 Spoon Rest” و تعدادی رادار باند UHF با نام “P-15 Flat face” و “P-15M Squat Eye” در عمق خاک عراق نمودند. دلیل محتمل برای این حمله این بود که این رادارها می توانست نیروهای عراقی را از اولین موج حملات جنگنده های F-117 که به بغداد نزدیک می شدند آگاه سازند.
شوروی تعداد زیادی رادار در باند VHF و UHF را در دهه های 1950 و 1960 عملیاتی کرد اما اکثر آنها را با رادارهای دقیق تر باند S در دهه 1970 و مخصوصا دهه 1980 جایگزین کرد و این رادارها را به کشورهای جهان سوم فروخت و یا به عنوان کمک تسلیحاتی داد.
از بازگشت و درخواست مجدد برای رادارهای VHF و ارتقاء این تکنولوژی قدیمی تر به عنوان یکی از بزرگترین عقبگردهای تکنولوژی در زمان اخیر یاد می شود.
نقطه عطف برای رادارهای VHF بمباران صربستان توسط نیروهای متحد بود، آنهم زمانی که پدافند هوایی صربستان موفق به سرنگونی یک F-117 ایالات متحده با استفاده از یک رادار دیجیتالی ارتقاء یافته “Spoon Rest” و “SNR-125 Low Blow” و شلیک موشک های پیش پا افتاده SA-3 که تحت لینک فرمان هدایت می شدند ( با استفاده از تکنولوژی متروکه دهه 1960 ). با توجه به اینکه جزئیات این کار هرگز مشخص نشد، اما ایالات متحده هیچ جنگنده اخلالگر “EA-6B Prowler” را در منطقه نداشت تا سیگنال رادارها را مختل کند و برنامه ریزی ضعیف آمریکایی ها نیز باعث شده بود تا اپراتورهای پدافند هوایی صربستان توانایی حدس زدن مسیر پرواز و قرار دادن یک کمین را داشته باشند.
پس از آن بود که روسیه بسته های ارتقاء پردازش دیجیتال و تکنولوژی نیمه هادی فراوانی را برای رادارهای متروکه VHF در بازار جهانی سرازیر کرد. مخصوصا رادار “P-18 Spoon Rest D” و سامانه سام “SA-3 Goa” .
ترجمه از صحفه نظامی " برترین جنگ افزار" (فیس بوک)
بعد از شگفتی های جنگ خلیج فارس-1 ،زمانی که جنگنده های پنهانکار اف-117 نیروی هوایی ایالات متحده بدون هیچ بازخورد ومجازاتی به حریم هوایی صدام حسین که تحت حفاظت سامانه های شوروی بود نفوذ کرده و اهداف خود را منهدم کردند، صنایع نظامی و بنیادهای تحقیقاتی روسیه استراتژی سه شاخه ای را برای مقابله با قدرت هوایی ایالات متحده گسترش دادند :
1- تکنولوژی هایی که توانایی مغلوب کردن سیستم های شناسایی برد بلند ISR را داشته باشد.
2- سنسورهایی که توانایی مغلوب ساختن یا کم کردن اثر پنهانکاری را داشته باشند.
3- سیستم های دفاع نقطه ای که توانایی درگیری و نابود ساختن PGM های ایالات متحده ، مخصوصا موشک ضد تشعشع هارم و موشک های کروز را داشته باشند.
اولین موج محصولات این تلاش سیستماتیک چند سالی است که به بازار جهانی تسلیحات نظامی وارد شده است. سنسورهایی که با توجه ویژه روس ها و با هدف مغلوب ساختن جنگنده ها و موشکهای آمریکایی با سطح مقطع بسیار پایین (VLO) ساخته شده اند.
این سنسورها در دو گروه قرار می گیرند :
1- رادارهای باند VHF
2- سیستم های غیرفعال مکان یاب تشعشات ( Passive Emitter Locating System)
رادارهای VHF که به طور کلی مابین طول موج یک تا سه متر فعالیت می کنند و در پایان جنگ سرد به عنوان تسلیحاتی مستحلک شمرده می شدند. در واقع شوروی تنها یک طراحی ساخته شده در این گروه را در اختیار داشت (NNIRT 1L13 Nebo SV) و آنهم به طور تصاعدی در حال جایگزینی با طرح های دیگر مثل P-14 Tall King و P-12/18 Spoon Rest B/D بود.
رادارهای VHF قدیمی به سبب قطعات بزرگ و دست و پاگیرشان زمان زیادی را برای نصب و راه اندازی تلف می کردند که چیزی بین 2 ساعت برای سامانه “Spoon Rest” و تا 24-48 ساعت برای “Tall King” متغییر بود.
رزولوشن زاویه ای ضعیف، عملکرد ضعیف در پس زدن پارازیت در هنگام تعقیب اهدافی در ارتفاع پائین و در معرض خطر تداخل با امواج تلویزیون، رادیو اف.ام و سینگنال های رادیوهای دستی از مهم ترین نواقص این سه رادار VHF بودند. تمامی این سه رادار دارای نقص عمده در یافتن ارتفاع هدف بودند و نیازمند یک رادار پشتیبان باند اس به منظور یافتن اطلاعات ارتفاع هدف بودند.
در پایان جنگ سرد، برنامه هواگردهای پنهانکار ایالات متحده به طور موثری در بعد فناوری تمامی رادارهای جدیدتر جستجو، شناسایی و درگیری روسی را مغلوب خود ساخته بود.
مگر در برد بسیار نزدیک، F-117 از دید آن رادارها به طور کامل پنهان بود. عملیات های مختلف بر فراز عراق در سال 1991 هیچ تلفاتی را برای این جنگنده های رادارگریز به دنبال نداشت و تنها ترکش بعضی توپ های ضد هوایی سنگین بود که خسارت های ناچیزی را به این جنگنده وارد ساخت.( این توپ ها به صورت کور شلیک می شدند.)
در عملیاتی نامعمول طی روزهای اولیه جنگ خلیج فارس-1 هلیکوپترهای هجومی AH-64 و MH-53 اقدام به نابودسازی یک رادار باند VHF با نام “ P-18 Spoon Rest” و تعدادی رادار باند UHF با نام “P-15 Flat face” و “P-15M Squat Eye” در عمق خاک عراق نمودند. دلیل محتمل برای این حمله این بود که این رادارها می توانست نیروهای عراقی را از اولین موج حملات جنگنده های F-117 که به بغداد نزدیک می شدند آگاه سازند.
شوروی تعداد زیادی رادار در باند VHF و UHF را در دهه های 1950 و 1960 عملیاتی کرد اما اکثر آنها را با رادارهای دقیق تر باند S در دهه 1970 و مخصوصا دهه 1980 جایگزین کرد و این رادارها را به کشورهای جهان سوم فروخت و یا به عنوان کمک تسلیحاتی داد.
از بازگشت و درخواست مجدد برای رادارهای VHF و ارتقاء این تکنولوژی قدیمی تر به عنوان یکی از بزرگترین عقبگردهای تکنولوژی در زمان اخیر یاد می شود.
نقطه عطف برای رادارهای VHF بمباران صربستان توسط نیروهای متحد بود، آنهم زمانی که پدافند هوایی صربستان موفق به سرنگونی یک F-117 ایالات متحده با استفاده از یک رادار دیجیتالی ارتقاء یافته “Spoon Rest” و “SNR-125 Low Blow” و شلیک موشک های پیش پا افتاده SA-3 که تحت لینک فرمان هدایت می شدند ( با استفاده از تکنولوژی متروکه دهه 1960 ). با توجه به اینکه جزئیات این کار هرگز مشخص نشد، اما ایالات متحده هیچ جنگنده اخلالگر “EA-6B Prowler” را در منطقه نداشت تا سیگنال رادارها را مختل کند و برنامه ریزی ضعیف آمریکایی ها نیز باعث شده بود تا اپراتورهای پدافند هوایی صربستان توانایی حدس زدن مسیر پرواز و قرار دادن یک کمین را داشته باشند.
پس از آن بود که روسیه بسته های ارتقاء پردازش دیجیتال و تکنولوژی نیمه هادی فراوانی را برای رادارهای متروکه VHF در بازار جهانی سرازیر کرد. مخصوصا رادار “P-18 Spoon Rest D” و سامانه سام “SA-3 Goa” .
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
