زن و موبایل/طنز

[علیرضا جذاب]

از آن روزی که اینترنت بنا شد
زن خونه ز مرد خود جدا شد

 نه چای آماده و نه استکانی  
دریغ از پختن یک لقمه نانی
 سر صبحی که پی جو تا سحرگاه
موبایلش روشنه هر گاه و بی گاه
 گهی اینترنت و واتس آپ و گه چت  
پیامک میزنه این خط به اون خط
 خیالش نی بچه ش داره میمیره
خوراکش خورده یا اینکه نخورده
 خیالش نی که مردش خسته و زار  
میاد خونه شبانگاهان سر کار
 سرش توی موبایلش هی میخنده  
پیامک میزنه خالی میبنده
 بجای همدمی با مرد خونه
موبایلا روز و شب همدمشونه
 الهی این موبایلا را تو بشکن  
دل بیچاره ی مردا رو نشکن
 قدیما مرد و زن همراه و همدل  
حالا همدم شده خط ایرانسل
 الهی کابل اینترنت جدا شه  
موبایلا از دست زن ها رها شه
 از آن روزی که این تانگو بنا شد
زن خونه ز مرد خود جدا شد
شعر از حسود اقا

[Faust]

«همسرم با غم تنهایی خود خو می کرد»
    موقـع بحثدیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
هوو- لیک هیاهـــــو می کرد!

    بسکه با فکـــر و خیالات عبث می خوابید
    نصف شب در شکـم آن زنه چاقو می کرد!

    وقتی از رایحه ی عشق سخن می گفتم
    زود پا می شد و تی شرت مرا بو می کرد

    طفلکی مادر مــن آش که می پخت زنم-
    معتقد بود در آن جنبـــــــل و جادو می کرد

    بهـــر او فاخته می دادم و می دیدم شب
    داخل تابـــه به آن سس زده کوکو می کرد!

    آخـــــــر برج کــــه هشتم گرو نه می شد
    باز از مـــــن طلب ماهــــی و میگو می کرد

    فیش دریافتــــــــــی بنده از او مخفی بود
    زن همکـــــار ولی دست مـــــرا رو می کرد

    دخل یکمـــــــــاه مرا می زد و ظرف یکروز
    خـــرج مانیکــــــــور و میزامپلی مو می کرد

    گـــــر نمی دادم بــــــا اشک سر مژگانش
    آب می زد بــــــــــه ته جیبم و جارو می کرد

    هر زنی غیر خودش عنتــــر و اکبیری بود
    شخص «جینا…» را تشبیه به «…لولو» می کرد!

    مثل آن کارتـــــون از لطف مداد جـــــــادو
    بوالعجب شعبده ای بــا چش و ابرو می کرد

    دکتر تغذیه ای داشت که ماهی صد چوق
    می گرفت از مــــن و تقدیم به یارو می کرد

    صد گرم چونکه بر آن اسکلت افزون می شد
    عصبی می شد و لعنت بـــه ترازو می کرد

    عاقبت هیکل پنجــــــاه و سه کیلویی را
    خون دل خورده و پنجــاه و دو کیلو می کرد

    حسرت زندگی خواهــــر خود را می خورد
    کاو بــــه مچ – تـــا سرآرنج- النگو می کرد

    نظـــــــــــر مادرش از هر نظری حجت بود
    هر چــــــــه می کرد فقط با نظر او می کرد

    بر خلافش اگـــــر آن دم نظری می دادم
    لنگــــــه ی کفش نثــــار من هالو می کرد

    کاشکی دست بزن داشتم امــا چه کنم
    که خدا قسمت او شوهـــــر مظلومی کرد!