آداب ورسوم کشور چین«

[ʜɪᴅᴅᴇɴ]

اعیاد چینی ها:
سال نو چینی ها:
سال نو چینی از مهم ترین تعطیلات سنتی مردم چین است. گاهشماری چینی، گاهشماری ترکیبی شمسی- قمری است و حرکت خورشید، ماه و ستارگان، تعیین کننده روزها، ماه‌ها و سال‌ها هستند. سال نو، با پدیدار شدن ماه در نخستین روز سال آغاز می‌شود و به همین علت گاه به آن سال نوی قمری نیز گفته می‌شود. جشن سال نو، عموماً پانزده روز به طول می‌انجامد و با جشن فانوس پایان می یابد.
 




آداب و رسوم سال نو:
چینی‌های بودایی، در این روز از خوردن گوشت پرهیز می‌کنند. بودائیان بر این باورند که روشن کردن آتش و استفاده از کارد در روز اول سال نو، خوش یمن نیست؛ بنابراین معمولاً غذای این روز، از قبل پخته می‌شود. همچنین در این روز، چینی‌ها به دیدار و بازدید بزرگترهای خانواده می‌روند. رقص شیر یکی از کهن‌ترین آیین‌های چینی است که در این روز انجام می‌پذیرد. برخی خانواده‌ها برای از بین بردن شرّ ارواح خبیثه، این گروه‌های عروسک گردان را به خانه دعوت می‌کنند تا با آهنگ‌ها و رقص‌های خاص، بدیمنی این روز را از بین ببرند. از دیگر آداب و رسوم این جشن، هدیه پاکت سرخ است.

 

 

جشن فانوس:
جشن فانوس، جشن سنتی چین است که در روز پانزدهم نخستین ماه سال قمری در گاهشماری چینی جشن گرفته می‌شود؛ این جشن نمایانگر پایان سال نوی چینی است، و آماده‌سازی برای آن از روز دهم سال نو آغاز می‌شود. در این روز در بین چینی ها مرسوم است که ردیف‌هایی از شمع را در جلوی خانه‌هایشان روشن می‌کنند و هنگام شب، فانوس در دست،مسیر می‌پیمایند. ریشه این جشن به امپراتوری هان و بیش از 2000 سال پیش بازمیگردد.

 


 
 عید بهار چین:
از9 فوریه سال جاری ایام عید بهار سنتی چین آغاز می‌شود. عید بهار در واقع همانند عید نوروز ایران عید میلی فرخنده و پرنشاط است. به طور کلی از قدیم الایام سال در تقویم کشاورزی چینی با 12 نام حیوان یعنی گاو، ببر، مار، موش، خوک، میمون، خرگوش، اسب، خروس، گوسفند، سگ و اژدها مشخص شده است. اژدها در عهد قدیم توتم ( یعنی روح یا موجود حافظ قبیله ملت چین به شمار می‌رفت. 
در روایات قدیمی‌چین اژدها همواره به موجودی صاحب نیرو و قدرت جسورا و لبیباک ترسیم شده است و از دیدگاه مردم چنین روحیه ای دقیقا سمبل ایده ال ملت چین است. مردم اژدها این حیوان افسانه‌ای را می‌پرستند و آرزومندند تا اژدها خجستگی و میمنت را برایشان به همراه بیاورد.
 
 از تاریخ عید بهار تاکنون 4 هزار سال می‌گذرد. در بیش از دو هزار ویک صد سا قبل از میلاد مردم زمان شرکت یک دور ستاره مشتری ( یعنی ژوپیتر) را یک ( تسئو) داستند و این عید را نیز " تسئو" می‌نامیدند. اما نام این عید در یک هزار سال قبل از میلاد به "نیان" یعنی پرحاصل تغییر کرد. 
به رسم و عادت عامیانه در چین ایام عید بهار از 23 دسامبر شروع می‌شود و تاعید فانوس در تاریخ 15 ماه آینده خاتمه می‌یابد که جمعا سه هفته طول می‌کشد. به منظور گرامیداشت ایام عید از شهرها گرفته تا دهات، مردم فعالیتهای مختلفی را انجام می‌دهند و جشنهایی برپا می‌کنند. درروستاها کشاورزان به خانه تکانی و شستن البسه و لحاف وغیره می‌پردازند تا با پاکی و پاکیزگی به پیواز سال نو بروند. آنان همچنین خود را کیهای گوناگونی مانند مشکلات و آب نبات، کیک، گوشت و سبزیجات برای پذیرایی از مهمانان تهیه می‌کنند. درشهرهای بزرگ مقدمات عید نیز از مدتها قبل ازعید شروع می‌گردد. سازمانها و ادارات فرهنگی و گروههای هنری برنامه‌های هنری خود را آماده می‌سازند و در پارکها برنامه‌های تفریحی و بازی‌های گروهی جدید و بیشماری برای مردم انجام می‌شود. موسسات تجاری نیز برای اقناع مشتریان خود کالاها و اجناس متنوع را از کشورها و حتی خارج از چین وارد می‌کنند. 
عید بهار چین همانند عید نوروز ایران عید ملی فرخنده و پرشکوه و پر نشاط است. به طور کلی در نواحی مختلف چین رسوم و عاداب سنتی برای برگزاری این عید متفاوت است. 
اما ضیافت شام با حضور کلیه اعضای خانواده د رشب آستانه عید چه در شمال چه در جنوب کشور لازم و ضروری است. در جنوب این غذا غالبا از بیش از 10 خواراک تشکیل می‌شود که در میان آنها ماهی و خوراکی تهیه شده از خمیر لوبیا باید دیده شود. زیرا این دو خوراک در تلفظ به چینی با " مرفعه بودن " تقریبا یکی است. در شمال این غذا را اغلب " جیازه" یعنی گوشواره تشکیل می‌دهد. خانواده دراین شب در کنار یکدیگر به تهیه این خوراک سنتی مشغول می‌شوند. شایان یادآوری است که در میان خوراکهای سنتی عید بهار غذاهای شیرین از ارد برنج چسبیده به چینی " نیاگا" حتما باید موجود باشد. چه آنکه این نشانگر ارتقای دائمی‌سطح زندگی، گردهم آمدم و سعادتمندی اعضای خانواده است. در آستانه سال جدید به تقویم کشاورزی چین، مردم با سرور و شادی با سال گذشته وداع نموده و به پیشواز سال جدید میروند. دربعضی مناطق مردم به آتش زدن ترقه و آتش بازی هم می‌پردازند. ازاول سال نو اعضای خانواده ملبس به لباسهای زیبا و نو به استقبال مهمانان و یا دیدار از خویشاوندان و دوستان می‌پردازند. 
آنان هنگام ملاقات جملات مبارکی چون " سال نومبارک" و " یا عید بهار مبارک باد "را می‌گویند و سپس به خوردن میوه و شکلات و چای مشغول می‌شوند و با هم گفت و گو می‌کنند. در ایام عید بهار برنامه‌های هنری و تفریحی جالب توجه و رنگارنگ است. دربعضی جاها اپراها و فیلمهای ویژه عید به معرض نمایش گذارده می‌شود و د ربعضی مناطق دیگر برنامه‌های هنری عامیانه نظیر رقص شیر، یان گو و رقص با چوب پا و غیره به این ترتیب محیطی مملو از وجد و شعف و شادی برهمه جا حکمفرما است. 
گفتنی است که برحسب کردن تابلوهای خونویسی ونقاشی‌های ویژه عید بهار روی دیوار، روشن کردن فانوس نیز از جمله برنامه‌های عید بهار است. درایام این عید جشن فانوس نیز جلوه ای خاص دارد. 
فانوسهای رنگی درواقع از جمله هنرهای دستی و سنتی مردمی‌چین است. مردم با دست داشتن اشکال مختلف متنوع فانوسها که بر روی آن شکل حیوانات مناظر طبیعی و چهره‌های قهرمانان ترسیم شده است در یک جا جمع می‌شوند و شادی می‌کنند. البته پابه پای ارتقای سطح زندگی مردم، آنان ضمن حفظ رسوم وعاداب سنتی، برنامه‌های جدیدی به وجود آورده اند. برای نمونه جهاگردی و چین گردی به رسم نوین چینیها در ایام عید بهار بدل شده است.
 
رسوم  سال نو در خانه ها:
به رسم و عادت عامیانه در چین ایام عید بهار از 23 دسامبر شروع می‌شود و تاعید فانوس در تاریخ 15 ماه آینده خاتمه می‌یابد که جمعا سه هفته طول می‌کشد. به منظور گرامیداشت ایام عید از شهرها گرفته تا دهات، مردم فعالیتهای مختلفی را انجام می‌دهند و جشنهایی برپا می‌کنند. درروستاها کشاورزان به خانه تکانی و شستن البسه و لحاف وغیره می‌پردازند تا با پاکی و پاکیزگی به پیشواز سال نو بروند. آنان همچنین کیکهای گوناگونی مانند مشکلات و آب نبات، کیک، گوشت و سبزیجات برای پذیرایی از مهمانان تهیه می‌کنند. درشهرهای بزرگ مقدمات عید نیز از مدتها قبل ازعید شروع می‌گردد. سازمانها و ادارات فرهنگی و گروههای هنری برنامه‌های هنری خود را آماده می‌سازند و در پارکها برنامه‌های تفریحی و بازی‌های گروهی جدید و بیشماری برای مردم انجام می‌شود. موسسات تجاری نیز برای اقناع مشتریان خود کالاها و اجناس متنوع را از کشورها و حتی خارج از چین وارد می‌کنند.
آنان هنگام ملاقات جملات مبارکی چون " سال نومبارک" و " یا عید بهار مبارک باد "را می‌گویند و سپس به خوردن میوه و شکلات و چای مشغول می‌شوند و با هم گفت و گو می‌کنند. در ایام عید بهار برنامه‌های هنری و تفریحی جالب توجه و رنگارنگ است. دربعضی جاها اپراها و فیلمهای ویژه عید به معرض نمایش گذارده می‌شود و د ربعضی مناطق دیگر برنامه‌های هنری عامیانه نظیر رقص شیر، یان گو و رقص با چوب پا و غیره به این ترتیب محیطی مملو از وجد و شعف و شادی برهمه جا حکمفرما است.

 رقص یانگو
هفتمین شب ماه هفتم:
 هفتمین روز ماه هفتم به تقویم سنتیچین به عنوان " روز عشق چین" در میان مردم رایج شد. این روز هم عید دختر، عید آرزوی کسب مهارت نامیده شد.در سالهای گذشته، این روز برای دختران چین مهمترین روز محسوب می‌شد.
طبق اساطیر چین، گاوچران و خانم بافنده در شب هفتم ماه هفتم در آسمان به وصل رسیدند. به همین دلیل، دختران نیز با آماده کردن سبدهای میوه دعا می‌کردند که مثل آن خانم بافنده عشق پایدار داشته باشند.
داستان گاوچران و خانم بافنده معروفترین داستان عشق چین به شمار می‌آید. می‌گویند: گاوچران پسر فقیری بود و با گاو خود زندگی می‌کرد. خانم بافنده دختر امپراتور آسمان بود. روزی خانم بافنده به دنیا هبوط کرد و گاوچران را دید.
آن دو نفر دوست و بتدریج عاشق دیگر شدند. خانم بافنده چون می‌خواست با گاوچران ازدواج کند، تصمیم گرفت دیگر به آسمان برنگردد. ولی به زودی امپراتور آسمان متوجه شد که دخترش گم شده و خیلی عصبانی شد. او نمی‌گذاشت که دخترش با مردم عادی ازدواج کند. خانم بافنده نمی‌توانست از پدرش سرپیچی کند و به آسمان رفت. بدین جهت، زن و شوهر پرعاطفه از هم جدا شد. گاوچران نمی‌خواست خانمش او را ترک کند و دنبال خانم بافنده رفت. نزدیک بود که پیدایش کند، ولی امپراتور به آسمان آمد و بین دو نفر یک جاده شیری وسیع گذاشت تا آنها نتوانند از آن عبور کنند. گاوچران و خانم بافنده فقط یکدیگر را نگاه می‌کردند و گریه می‌کردند. 
روزها گذشت، گاوچران و خانم بافنده آنجا ماندند. آخر عشق وفادار آنها امپراتور آسمان را تخت تاثیر قرار داد. او دستور داد: در هفتمین روز ماه هفتم، به وسیله کلاغ زاغی پلی روی جاده شیری گذاشته شود تا گاوچران و خانم بافنده همدیگر را ملاقات کنند.
بدین جهت در این شب، جوانان جمع می‌شود و به آسمان نگاه می‌کنند. مثل اینکه گاوچران و خانم بافنده را می‌بینند و به آنها تبریک می‌گویند.
ـــ یک بازی مخصوص هم در میانشان رواج داشت. یعنی مسابقه دادن تا ببینند کدام یک نخ کردن سوزن را بهتر بلد هستند. کسی که شکست می‌خورد باید هدیه کوچک به دیگران بدهد. هدف این بازی تنها مسابقه نیست بلکه جالبتر کردن عید است.
عید چون یانگ :
پنجمین روز ماه پنجم به تقویم کشاورزی چین عید قایق اژدها نام دارد. در مقایسه با عیدهای دیگر، عید قایق اژدها اسامی‌گوناگون دیگری نیز دارد. این روز هم به نام‌های عید ماه، عید اشعار، عید دختر و عید " زون زی" مشهور است. 
مردم چین در عید قایق اژدها نوعی خوراک به نام "زون زی" می‌خورند." زون زی" با برگ بامبو و برنج درست می‌شود. بدین ترتیب که درون برگ بامبو برنج و گوشت می‌گذارند و می‌پیچند و بعد آن را می‌پزند. مناسبت خوردن این خوراک در این روز مشخص است. 
در چین،شاعری بنام "چو یوان" از اهالی کشور "چو" در دوره دولتهای جنگی می‌زیست. وی مدتی در کشور "چو" به عنوان وزیر اعظم خدمت کرد و نسبت به امپراتور بسیار وفادار بود. بعد مورد حسد و تهمت بداندیشان قرار گرفت و امپراتور بدون تحقیق و رسیدگی او را از مقام وزارت عزل کرد.
 

 
"چو یوان" سخت غمگین و افسرده شد. به کنار رودخانه "می‌لو" در استان "هو نان" امروزی رفت دایما شعر می‌سرود تا روزی از زندگی بکلی ناامید و مایوس گردید و خود را به رودخانه انداخت و غرق شد. این واقعه در پنجمین روز از ماه پنجم اتفاق افتاد. 
چون مردم بسیار به او علاقه داشتند و می‌ترسیدند که ماهی رودخانه جسد او را بخورند،خوراک"زون زی" را که شرح دادیم درست کردند و به آب رودخانه انداختند تا ماهیان آن خوراک را بخورند و به جسد شاعر آسیب نرساندند. 
امروزه معمولا موقع خوردن این خوراک، بخصوص اگر در حضور افراد غیر چینی باشد،شعر‌ها و سرگذشت "چو یوان"را یاد می‌کنند. 
پیشنیان می‌گفتند: پنجامین ماه بدترین ماه سال است. بنابراین، از گذشته، رسومی‌در میان مردم شایع شده بود. یعنی آویزان کردن نقاشی قهرمان افسانه ای، جمع کردن دارو‌های گیاهی. بچه‌ها کیسه کوچک پاره ای که در آن عطر گذاشته می‌شود روی لباس می‌آویزانند و روی دست نخ رنگارنگ می‌بندند. دیگران به مسابقه قایق رانی مسابقه "او شو" و غیره می‌پرداختند. هدف همه آنها راندن شیطان و حفظ بدن است.
 
سمبل  ها و نماد ها:
پاندا:
چین مركزی زیستگاه پاندا است و نام پاندا مترادف با نام كشور چین بوده كه این جانور را به عنوان یك گنجینه ملی خود تلقی می كند.

 
ابداع نمادهای جانوری برای گردش دوازده سال:
بر مبنای باورهای دیرینه چینی ها، سال ها بر گردش دوازه صورت یا نماد جانوری متکی هستند. این دوازه نماد جانوری هر یک دارای خصوصیاتی است و هر کدام به مدت یک سال حکمرانی می کنند. این نمادهای جانوری به ترتیب عبارتند از: موش، گاو، ببر، خرگوش، اژدها، مار، اسب، گوسفند، میمون، خروس، سگ و خوک.
پرسش اینجا است که این نمادها چگونه ابداع شد؟
پیش از پاسخ دادن به این پرسش، لازم است دانستنی های فرهنگی مهم دیگری از چین را توضیح بدهیم. بر اساس مدارک باستانی چین، در عصر «هوان دی» در حدود 5000 سال پیش، چینی ها برای نامگذاری 12 ماهِ سال «دی جی» های دوازده گانه را اختراع کردند که گفته می شود با 12 برج نجومی تطبیق دارد. این 12 «دی جی» عبارت از «زی»، «چوئو»، «یین»، «مائو»، «چن»، «سی»، «وو»، «وی»، «شن»، «یوئو»، «شیئو» و «های» که به چینی به ترتیب 子(zǐ)、丑(chǒu)、寅(yín)、卯(mǎo)、辰(chén)、巳(sì)、午(wǔ)、未(wèi)、申(shēn)、酉(yǒu)、戌(xū)、亥(hà​i)هستند. در سلسله «شان» (سده 16 تا 11 پیش از میلاد) چینی ها عددهای ویژه خود را برای ثبت شمارِ چیزها اختراع کردند که «تیان گان»10 گانه نامیده می شود و عبارت است از «جیا»، «یی»، «بین»، «دین»، «وو»، «جی»، «گن»، «شین»، «رن» و «کویی» و به چینی به ترتیب 甲(jiǎ)、乙(yǐ)、丙(bǐng)、丁(dīng)、戊(wù)、己(jǐ)、庚(gēng)、辛(xīn)、壬(rén)、癸(guǐ) هستند. از آن پس چینی ها نوآوری هایی انجام داده و برای ثبت سال ها، ماه ها، روزها و حتی ساعت ها با روش مرتب سازی ادغامی از 12 «دی جی» و 10«تیان گان» استفاده می کردند، مثلا سال «جیا زی» (به چینی 子(zǐ) 甲(jiǎ)) یا سال «یی چوئو» (به چینی 乙(yǐ) 丑(chǒu)).
 
طبق یک روایت عامیانه آقای دون فان شوئو یکی از مقامات دولتی سلسله «هان» (209 پیش از میلاد تا 220 میلادی) برای نخستین بار پیشنهاد کرد 12 «دی جی» با نمادهای جانوری دوازده گانه برای ثبت ماه های سال استفاده شوند. وان یون یکی از دانشمندان معروف همین سلسله در کتابش به نام «درباره توازن» برای نخستین بار نام های این 12 نماد جانوری را آورده است. نامگذاری سال ها با 12 نماد جانوری نیز از همین سلسله «هان» شروع شد.
 
در اینجا این پرسش مطرح می شود که چرا این 12 جانور برای نامگذاری انتخاب شدند. گفته می شود دلیل این امر احتمالا مرتبط با توتِم های اقوام قدیمی چین بوده است. هر یک از اقوام چین باستان جانوری را که به آن احترام می گذاشت و یا از آن هراس داشت، به عنوان نماد خود انتخاب می کردند.
 

موش

گاو

ببر

خرگوش

اژدها

مار

اسب

گوسفند

میمو

خروس

سگ

خوک
 
اما طبق روایت عامیانه دیگری در چین این 12 نماد جانوری سال ها در ابتدا برای ثبت ساعت های روز مورد استفاده قرار می گرفت که بعدا کارکردش گسترده تر شد و برای ثبت سال ها هم به کار رفت. منجم های قدیمی چین یک شبانه روز را که در زمان معاصر 24 ساعت محاسبه می شود، به 12 «شی چن» تقسیم می کردند که به ترتیب ساعت های 23 شب تا 1 بامداد، 1 تا 3، 3 تا 5، 5 تا 7، 7 تا 9، 9 تا 11، 11 تا 13، 13 تا 15، 15 تا 17، 17 تا 19 و 19 تا 23 بود. شایان ذکر است که این «شی چن» ها قبل از اختراع 12 نماد جانوری با 12 «دی جی» نامگذاری می شد که به ترتیب ساعت های «زی»، «چوئو»، «یین»، «مائو»، «چن»، «سی»، «وو»، «وی»، «شن»، «یوئو»، «شیئو» و «های» بودند.
 
در ساعت های 23 شب تا 1 بامداد، موش ها پس از به خواب رفتن مردم، فعال می شوند. از این رو، این قسمت از شبانه روز را «موش» نامیدند.
 
در ساعت های 1 تا 3 بامداد، دامپروران به گاوها که شب ها علف می خورند، می چراندند. به این ترتیب این بخش از شبانه روز «گاو» نامگذاری شد.
 
در ساعت های 3 تا 5 ببرها که روزها در خواب هستند، فعال تر و خشن تر می شوند و اغلب صدای غرش آنها مردم را از خواب بیدار می کند. پس این بخش از شبانه روز «ببر» نامیده شد.
 
در ساعت های 5 تا 7، زمانی که آسمان رو به روشنی می رود، خرگوش ها که به علف هایی که رویشان شبنم نشسته، علاقه زیادی دارند، از لانه خود خارج می شوند تا خود را از آنها سیر کنند. پس این بخش از شبانه روز «خرگوش» نامیده شد.
 
ساعت های 7 تا 9 زمان به وجود آمدن مه است و با توجه به این که طبق افسانه های قدیمی چینی اژدها برای رفت و آمد سوار ابر و مه می شود، این بخش شبانه روز را «اژدها» گفتند.
 
در ساعت های 9 تا 11 مه از بین رفته و آفتاب بسیار روشن می شود. در این زمان شبانه روز مارها عزم شکار می کنند. پس این بخش از شبانه روز «مار» نامگذاری شد.
 
ساعت های 13 تا 15 را چینیان زمان بسیار مناسبی برای چراندن گوسفند می دانستند و این زمان را «گوسفند» نامیدند.
 
از ساعت های 15 تا 17 افول و غروب آفتاب شروع می شود و میمون ها دوست دارند در این زمان جیغ و داد راه بیاندازند. از این تقارن نام این بخش شبانه روز «میمون» شد.
 
در ساعت های 17 تا 19 مرغ و خروس های خانگی به لانه شان برمی گردند. پس این زمان «خروس» نامیده شد.
 
در ساعت های 19 تا 21 سگ های نگهبان، به هوشیارترین حالت خود می رسند. لذا این بخش روز «سگ» نامیده شد.
 
در چین بسیاری از روستاییان خوک نگه داری می کنند. در ساعت های 21 تا 23 که شهرها و روستاها در سکوت فرو می روند، خوک ها عادت دارند که ظرف خوراکشان را با سر حرکت می دهند یا آن را واژگون می کنند به طوری که صدای آن می تواند مردم را از خواب بیدار کند. پس این بخش شبانه روز را «خوک» نامیدند.
 
مردم چین بعدا این روش ثبت «شی چن» های یک شبانه روز را برای نامگذاری گردش ها دوازده سال نیز به کار بردند که به 12 نماد جانوری سال ها تبدیل شده است.
 
اژدها در فرهنگ چین:
 
اژدها، ریشه عمیقی در فرهنگ چین دارد. چینی‌ها، اغلب خود را از نسل اژدها می‌دانند. 
کسی دقیقاً نمی‌داند اژدها از کجا آمده است. اژدها، به شکل ترکیبی از چند حیوان است. مردم چین، ظاهر اژدها را تلفیقی از قسمت‌های مختلف ۹ حیوان می‌دانستند: شاخ‌های آهوی کوهی (گوزن)، سر شتر؛ چشمان دیو یا شیطان؛ گردن مار؛ شکم یک صدف دریائی بزرگ؛ فلس‌های ماهی؛ چنگال‌های عقاب؛ پنجه‌های ببر و گوش‌های گاو نر.
لغت چینی برای اژدها Dragon، در لاتین به‌صورت Lung یا Long تلفظ شده است. در چین به اژدها، به‌عنوان قدرتی فوق‌العاده که سبب بارندگی و کنترل سیل‌ها و طوفان‌ها می‌شد، اعتقاد داشتند (به وسیله برخورد دُم اژدها با رودخانه، که موجب باز شدن رودخانه و در نتیجه ایجاد سیلاب می‌شد.)، هم‌چنین، اژدها را وسیله انتقال انسان‌ها به قلمرو آسمان، پس از مرگ می‌دانستند.
به علاوه، این حیوان در چین، سمبل جهان طبیعی، دگرگونی و سازگاری است. قرار گرفتن دو اژدها با هم در یک مکان اما در دو جهت مختلف و دور از هم، نمادی از ابدیت، از طریق یین و یانگ Yin - Yang است.
امپراطوران چین، خود را یک اژدهای واقعی و پسران آسمان می‌پنداشتند. بدین‌سان، تختخواب ایشان، بستر اژدها؛ تخت شاهی، صندلی اژدها و لباس‌های تشریفاتی امپراطور، ردای اژدها، نامیده می‌شد.
در اذهان مردم چین باستان، اژدها، خدائی بود که امیال و آرزوهای آنها را تجسم می‌بخشید. بر طبق آن‌چه گفته شده، اژدها خزنده‌ای عظیم و فلس‌دار است که قادر است تیره یا روشن، بزرگ یا کوچک، و طویل یا کوتاه شود و نیز توانائی دارد در فصل بهار در آسمان، پرواز و در پائیز در زیر آب‌ها زندگی کند. به‌نظر می‌رسد که اژدها، تقریباً توانائی انجام هر کاری را دارد. در فرهنگ چین و بر طبق سنت، اژدها، حکمران و فرمانروای باران شناخته شده است. آنها قادرند تصمیم بگیرند کی و کجا باران ببارد. 
چینی‌ها بر این باورند که پادشاه اژدهای آبی، در زیر اقیانوس و در کاخ اژدها زندگی می‌کند. علامت چینی برای اژدها، در طول سلسله‌های شانگ Shang و یین Yin، در میان کتیبه‌های حک شده روی استخوان و پوشش لاک‌‌پشت‌ها، پدیدار شده است. (قرون ۱۶ الی ۱۱ قبل از میلاد، اوایل دوره هیروگلیف چینی). در این کتیبه‌ها، یک حیوان خزنده شاخ‌دار به همراه دندان، فلس و گاهی اوقات چنگال، به‌طور واضح، نقش شده است.
در چین باستان، کوچک‌ترین تردیدی برای موجودیت این حیوان وجود نداشت. 
مردم احترام زیادی برای هر اژدها که بر روی نقاشی‌ها، غارها و دست‌نوشته‌ها دیده می‌شد، قائل بودند. اژدها نماد و سمبل ملت چین شد. همه مردم چین و نیز امپراطور با ترس و احترام خود را در برابر تصویر یک اژدها، به خاک می‌افکندند. در نتیجه، این حیوان خیالی، روح محافظ مردم شد: در ابتدا به‌عنوان حامی یک قبیله و سپس، نماد و سمبلی از ملت؛ و سرانجام، علامت یا نشانی از پرچم ملی آخرین سلسله فئودال چین، سلسله کوینگ Qing شد. مردم چین، خود را فرزندان اژدها می‌دانند.
 
اعداد:
اعداد نقش مهمی را در فرهنگ چینی و مخصوصا سال نوی چینی بازی می کنند. به عنوان مثال حتما متوجه شده اید که در آسانسور ها معمولا عدد چهار وجود ندارد. چهار در فرهنگ چینی نماد مرگ است. به همین دلیل مثلا امکان ندارد یک چینی از فروشگاه چهار بسته ماهی برای مهمانی سال نو بخرد. یا مثلا چهار جعبه نارنگی.
در عين حال عدد ٨ نماد پول و ثروت است. در نزديكي سال نوي چيني به هر مغازه اي كه سر بزنيد مي بينيد كه همه تمام قيمت ها تعداد زيادي ٨ دارد. مخصوصا در آخر همه قيمت ها يك ٨٨ سنت اضافه مي كنند. يا مثلا ١٦٨ عدد بخت آوري است. اگر به يك چيني بگوئيد يك كالاي ١٠٠ رينگيتي را ١٦٨ رينگيت بخرد حتما براي شانس اش هم كه شده اين كار را مي كند. همچنين عدد ٥ و بعد از آن ٩ از اعداد خوب هستند.
یسکوئیت بخت:
بیسکوئیت بخت شیرینی کوچکی است که از آرد و شکر و وانیل درست می شود. داخل این بیسکوئیت ترد کاغذ هایی گذاشته شده است که روی آن پیامی به زبان چینی و معمولا به همراه ترجمه ی انگلیسی اش نوشته شده است. این پیام همان فال و طالع شخص در سال نو است. میزبان این بیسکوئیت ها را بعد از شام مفصل سال نو بین میهمانان پخش می کند. چینی ها بسیار به طالع بینی و کف بینی معتقد هستند. تا جایی که روی برخی از این بیسکوئیت ها تنها چند عدد نوشته شده. گاها از این اعداد برای شرکت در مسابقات لاتاری و حتی بورس و سرمایه گذاری استفاده می شود.
 
رنگ ها:
دو رنگ قرمزو طلايي رنگ هاي مبارك سال نوي چيني هستند. رنگ قرمز نماد كاميابي و رنگ طلايي نماد ثروت است. به همين دليل معمولا در هدايا و تزئين خانه يا حتي سفره شام از اين دو رنگ استفاده مي شود. اگر در سال نوي چيني مهمان خانه ي چيني ها هستيد هرگز از رنگ سفيد استفاده نكنيد. چرا كه سفيد نشانه ي مرگ است.

 
نارنگی و رنگ نارنجی:
نارنگي يا پرتقال مندرين كه از مهم ترين نماد هاي سال نوي چيني است به آورنده ي بخت و كاميابي مشهور است. در زبان چيني تلفظ مندرين به تلفظ كلمه ي شانس بسيار نزديك است و تلفظ كلمه ي پرتقال به كلمه ي ثروت. رنگ نارنگي نمادي از پول و طلاست و شيريني آن نماد شيريني سال روبه رو. در سال نوي چيني همواره نارنگي به عنوان هديه استفاده مي شود و همچنين در محيط هاي كاري به عنوان سمبل كاميابي متلي از درخت نارنگي براي تزئين استفاده مي كنند.
نماد ثروت :
"وزغ طلايي"  يا "金蟾蜍 - jin chan chu" مجسمه اي برنزي است كه تقريبا در تمام مراكز تجاري و فروشگاه هاي چين در كنار صندوق دخل توجه هر بيننده اي را به خود جلب مي كند.
اين مجسمه برنزي كه بر پشت آن ۷ ستاره نقش بسته و سكه اي برنزي به سبك سكه هاي باستاني چين بر دهان دارد از گذشته هاي دور نماد پول و ثروت محسوب مي شده است.

بر اساس افسانه هاي چين باستان، در گذشته هاي دور وزغ طماعي مي زيسته كه سكه هاي رعيت را مي دزديده و رعيت روز به روز فقيرتر مي شدند. روزي  خداي آسمان فردي را مامور كرد تا با نواختن فلوت چيني او را به سمت خود بكشد و آنگاه دستگير كند. مامور حيوان را دستگير كرد و براي اينكه وزغ پول دوست از كارهاي گذشته دست بكشد يك پاي او را بريد. امروزه  مجسمه وزغ طلايي نيز سه پا دارد.  
بر اساس سنت هاي چيني چشم وزغ نمادين براي كارايي بيشتر در كنار دخل حتما بايد از نگيني سرخ رنگ ساخته شده باشد وزير پاهايش پر  از سكه باشد....!
بر اساس افسانه ديگري، در گذشته هاي دور وزغي ميزيسته است كه مردم ازآزارهاي او در امان نبودند.روزي شاگرد يكي از اساتيد بزرگ چين با وزغ درگير شد وطي نبردي سخت او را شكست داد و يك پايش را بريد.

از آن پس وزغ به شاگردي او در آمد و روز به روز متحول شد و براي جبران گذشته پول ها را جمع مي كرد و به نيازمندان مي بخشيد. از آن پس آن  حيوان كوچك به "وزغي كه ثروت مي آورد" ( zhao cai chan - 招财蟾)معروف شد.

چيني ها روزها با شروع كاسبي روي وزغ را به سمت درب مغازه (به معناي سرازير شدن هر چه بيشتر پول به داخل) مي گردانند و شب  با پايان يافتن كار،روي آن را به سمت  صندوق دخل مغازه مي گذارند (به معناي ورود پول ها به دخل) !

در بعضي مغاره ها نيز مجسمه با مزه سفيد يا طلايي رنگ گربه اي ديده مي شود كه مدام يك دستش بالا و پائين مي رود. آن هم "گربه اي است كه ثروت مي آورد" (zhao cai mao- 招财猫) يعني با اشاره دست مي گويد: پول ها بياييد به اين سمت!
 
نماد یین یانگ چین:
 مفهومی است در نگرش چینیان باستان به نظام جهان. یین و یانگ شکل ساده‌‌شده‌ای از مفهوم "یگانگی متضادها" است. از دیدگاه چینیان باستان و تائوباوران، در همهٔ پدیده‌ها و اشیاء غیر ایستا در جهان هستی، دو اصل متضاد ولی مکمل وجود دارد. یین نشان تاریکی، زنانگی و منفعل بودن است. یانگ نشان روشنی، مردانگی و فعال بودن است. دایره بیرونی نماد هم نشانهٔ همه چیز است.

 
درنا گردن سیاه:
یازدهم ژانویه، گروهی از "درناهای گردن سیاه" بر فراز آسمان شهر لهاسا به پرواز آمدند. "درنا گردن سیاه" یکی از حیوانات وحشی مورد حفاظت ملی چین است که شهرت "پرنده مقدس فلات تبت" را از آن خود کرده است.

در سال های اخیر، تبت با افزایش سرمایه گذاری برای بهبود محل زیست "درنا گردن سیاه" محیطی مطلوب برای پرورش این پرنده نادر ایجاد کرده است.






دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.





 
 
 
عقاید چینیان باستان:
چینیان باستان عقاید مختلف و تقریباً عجیبی داشتند.
چینیان باستان عقیده داشتند که زمین همانند صفحه‌ای صاف است که آسمان چون سرپوشی روی آن قرار گرفته و کشور خودشان، چین را مرکز زمین می‌دانستند و اعتقاد داشتند که کاخ خاقان نقطه مرکزی و اصلی زمین است و خاقان‌های آنان نیز محور و اساس همه مردمان و خلایق جهان هستند. چینیان باستان با توجه به اینکه برای آسمان احترام خاصی قائل بودند، وقتی که به آسمان نگاه می‌کردند، در مقابل آن خضوع و کوچکی می‌کردند و حتی زارعان و کشاورزان چینی به آسمان توجه زیادی داشتند و چون می‌گفتند که از آسمان نزولات زیادی می‌آید و آفتاب از آسمان می‌تابد و با این عوامل است که محصولات آنها رشد می‌کند، پس برای آن احترام خاصی قائل بودند.
پرستش آسمان:

چینیان باستان معتقد بودند که اگر آسمان خشمگین می‌شود و طوفان پیش می‌آید یا صاعقه و رعد و برقی زده می‌شود و یا شهاب سنگی به زمین می‌افتد، همه اینها به خاطر این است که در زمین حالت نامطلوبی صورت گرفته، به این معنا که این حوادث بر اثر بی‌عدالتیها و بی‌نظمیهایی است که در روی زمین روی داده است و آسمان را خشمگین کرده است لذا باید مردم اعمال خود را درست و اصلاح کنند. از دید چینیان باستان زمین مانند دیگر ارکان جهان تابع آسمان است و..... و برای خود نظمی دارد. آنان می‌گفتند چون رشد نباتات به سوی آسمان و بالا است و دود آتش هم به سمت آسمان است پس باید آسمان را احترام کرد. این عقاید در میان چینیان باستان وجود داشت تا اینکه به دوران و عصر کنفوسیوس می‌رسد که البته او توانست به این عقاید نظم خاصی ببخشد. کنفوسیوس در قرن ۶ق.م زندگی می‌کرد. البته سخن گفتن و بیان عقاید کنفوسیوس در اینجا امکان ندارد چون نیاز به بررسی کلی و جامعی دارد و هدف ما از ارائه این مقاله معرفی عقاید چینیان باستانی است.
پرستش ارواح:

از دیگر عقاید چینیان می‌توان به دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
روح پرستی  یا جان پرستی یا پرستش ارواح اشاره کرد در پرستش ارواح ابتدا ارواح اجداد مهم بود و گفته شده که قدیم‌ترین مراسم چینیان عقیده چینیان، پرستش ارواح بوده است. مدتها بود که عالمان و محققان بعد از کنفوسیوس عقیده داشتند که نیاکان یا اجداد پدری، اجداد اولیه بوده و مهم جلوه کرده است امّا بعدها متوجه شدند که قدیمی‌ترین پرستش ارواح، اجداد مادری بوده است. در این جا لازم است اشاره کنیم به اینکه آنان به یک نوع حلول روح هم اعتقاد داشتند چون معتقد بودند که ارواح نیاکان مادری دوباره در نوزادان حلول می‌کند. امّا در دوره‌ها و اعصار بعدی مردها بر زنان برتری یافتند و مراسم دینی پرستش نیاکان پدری در جایگاه برتری قرار گرفت. چینیان با قرار گرفتن در مقابل لوح‌های که از ارواح خود درست کرده بودند به عبادت و دعا و نیایش می‌پرداختند و هدایا و پیشکش‌های زیادی را به ارواح خود تقدیم می‌کردند. آنان علاوه بر ارواح به آبها و کوهها و جنگلها و صخره‌های بزرگ هم احترام قائل بودند. زمین در نزد چینیان باستانی معروف بودو مادر کل، زمین بوده است.
قائده تائو:

در جهان از نظر چینیان قدیم و باستانی یک اصل کلی و مؤثر مطرح بود که آن را تائو می‌گفتند که اساس زندگی مردم بر این اصل پایبند بود. گرانت در دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
تاریخ تمدن  چین در مورد تائو نظرات گوناگونی بیان می‌کند و به طوری که تائو را گاهی اوقات با مانا تشبیه و مقایسه می‌کند. دردیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
آئین تائو  دو اصل جدا از هم معرفی می‌شود اولی یانگ که نر معرفی شده و دومی یین که ماده معرفی شده است. تفاوت بین این دو اصل در گذشته و قدیم در اوضاع اجتماعی مردم تأثیر داشت و از اتحاد این نر و ماده همه چیز به وجود می‌آمد. تائو به طور کلی عبارت بود از قانون ثابت جریان اشیاء و روش مقرر برای حرکات همه موجودات. چینیان معتقد بودند که تائو در عالم هستی ازلیت دارد و قانون تائو قانونی است سرمدی و همچنین بر طبق آئین تائو راه و روش حرکت تمام موجودات عالم به طرف کمال است و این حسن تناسب و کمال بر طبق تائو امکان‌پذیر است و انسان‌ها برای اینکه بتوانند به کمال برسند باید خود را با تائو هماهنگ کنند.
پرستش زمین:

یکی دیگر از عقایدی که در چین باستان مطرح بود پرستش زمین قبل از تائو بود. همانطور که اشاره شد چینیان باستان به کشاورزی توجه زیادی داشتند، لذا دین آنها براساس عامل کشاورزی گذاشته شده بود. در چین قدیم در هرده و آبادی مردم تپه‌ای از خاک و گل به علامت حاصلخیزی برپا می‌کردند و بربالای تپه درختی می‌نشاندند و در اطراف آن درخت نهال‌های کوچکی می‌کاشتند. در اصل به آن خاکریز در چین قدیم (شی Shih) می‌گفتند. روستائیان و مردمان در زمان معینی از سال در اطراف تپه‌ها و خاکریزها جمع می‌شدند و عبادتهای خاصی را به نام خدایان زمین برگزار می‌کردند، این عبادتها به صورت سرودهایی دینی و حتی رقص و پای‌کوبی بوده و هدفشان این بود که خدایان زمینی کمک کنند و محصولات کشاورزی آنها را زیاد کنند. پس از آنکه سرزمین چین به حالت مدنیت اولیه رسید و مقداری فرهنگ مردم تکامل یافت مسأله امپراتوری در چین مطرح شد و در همه جا خاک ریزهایی به نام شی برپا شد و در مرکز هر ایالت خاک‌ریز بزرگ‌تری قرار داشت و دردیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
مرکز حکومت  خاقان تپه بسیار بزرگی با رنگ‌های متفاوت در ۵ طبقه بنا شد و هر طبقه رنگ خاصی داشت و در برابر این خاک‌ریز عظیم خاقان در تابستان حاضر می‌شد و در آنجا زمین را شخم می‌زد و ارواح و خدایان اراضی یا زمین را ستایش می‌کرد و برای آسایش و امنیت مردم دعا می‌کرد و این اعتقاد تا قبل از دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
حکومت کمونیستی  چین ادامه داشت. چینیان علاوه بر این به خدای آسمان هم اعتقاد و ایمان داشتند و آنرا تین (Tin) که به معنای آسمان است، می‌نامیدند. در متن‌ها اشاره‌ای داشتیم به عقیده پرستش ارواح در میان مردمان چین باستان، در اینجا لازم می‌دانم اشاره‌ای مختصر داشته باشم به تقسیم بندی چینیان از ارواح به دو گونه ارواح نیک و ارواح بد. چینیان ارواح نیک را شن (Shen) و ارواح بد و خبیث را کوی (Kewi) می‌نامیدند. آنها معتقد بودند که شنها در اراضی آسمان و اراضی بارور و حاصلخیز در درختان و گیاهان و باران و آتش و کوهها و دریاها و چشمه‌سارها و هر چه که نافع باشد وجود دارند و معتقد بودند که ارواح اجدادشان از جنس شنها هستند ولی کوی‌ها یا ارواح بد در تاریکی‌ها و ظلمات قرار گرفته‌اند و انسان‌ها برای فرار از آنها باید به نور و روشنائی متوسل شوند.
مراسم تدفین اموات در چین قدیم:

مراسم تدفین اموات در چین قدیم با تشریفات خاصی انجام می‌شد. چینیان افراد ثروتمند را وقتی می‌خواستند دفن کنند بسیاری از اموال شخصی آنها را همراهشان دفن می‌کردند و اعتقاد داشتند که این اموال در اختیار آنها قرار می‌گیرد و از این جهت چینیان قدیم شباهتی به مصریان قدیم داشتند به عنوان مثال یکی از حاکمان برجسته چین در سال ۶۲۲ق.م به نام دوک مو وصیت کرده بود که بعد از مرگش سه نفر از شایسته‌ترین یاران و نزدیکانش را همراه او به خاک بسپارند. در چین باستان رسم این بود که در هر منزلی ضریحی می‌ساختند که این ضریح به عنوان اجداد آن خانواده شهرت داشت و بر روی آن روی تخته چوبی اسامی اجداد را می‌نوشتند. در میان قبایل، ضریح مفصل‌تری آماده کرده بودند و در مقابل آن ضریح به عبادات و دعا و همچنین برگزاری مراسمات ازدواج و غیره می‌پرداختند. در فصل پائیز و در فصل دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
بهار اقوام دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
قبیله  به زیارت دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
ضریح  می‌آمدند و حتی در فصل دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
پائیز  روی کاغذهایی شکل پتو و لحاف می‌کشیدند و این نقاشیها را آتش می‌زدند و تصور می‌کردند که با این عمل مردگان آنها از سرما حفظ خواهند شد.
 اهمیت چای در چین:

به دلیل آنکه کوه " مون شان " تمام سال از مه پوشیده می‌شود و آب و هوای انجا مرطوب است، برای کشت درخت چای بسیار مناسب است. بتدریج، چای کوه " مون شان " شهرت یافت. چینیان می‌گویند که خانه چای جهان چین و خانه چای چین کوه " مون شان " است. چینیان چای را بسیار دوست دارند و این نوع عادت هزار سال ادامه یافته و حتی به بخشی واجب و لازم از زندگی چینیان تبدیل شده است. در سالهای اخیر، نقش چای مورد شناسایی مردم کشورها قرار گرفته و در سراسر جهان، تب " نوشیدن چای " به وجود آمده و این امر نیز به پیشرفت صنعت چای چین مساعدت کرده است. به منظور آنکه مسافران با دانش بیشتر چای آشنا شوند، کوه " مون شان " با استفاده از منابع محلی فعالیت‌های ذی ربط چای را برگزار کردند. مثلا تولید چای، بسیار مورد استقبال مسافران قرار می‌گیرد. آنان می‌توانند با چگونگی تولید چای آشنا شوند و در تولید چای شرکت کنند و از آن لذت ببرند.
جشن فانوس، جشن سنتی چین است که در روز پانزدهم نخستین ماه سال قمری در گاهشماری چینی جشن گرفته می‌شود؛ این جشن نمایانگر پایان سال نوی چینی است، و آماده‌سازی برای آن از روز دهم سال نو آغاز می‌شود. در این روز در بین چینی ها مرسوم است که ردیف‌هایی از شمع را در جلوی خانه‌هایشان روشن می‌کنند و هنگام شب، فانوس در دست، مسیر می‌پیمایند. در گذشته، فانوس‌ها ساده بودند
چای را همه می‌شناسند و نوشیده اند. چای همانند چینی مترادف چین است. چین محل اصلی تولید چای محسوب می‌شود و قبل از کشورهای دیگر جهان منابع درخت چای را کشف و از آن استفاده کرده است. اگر به چین سفر کنید، به غیر از دید و بازدید کوه‌ها و منظره‌های معروف چین، سفر به محل تولید چای چین نیز نوعی انتخاب عاقلانه محسوب می‌شود. در آنجا می‌توانید شخصا متوجه شوید که چای چطور تولید می‌شود و می‌توانید چگونگی چای را بنوشید و مزه كنید. اگر از شهر " چنگ دو " مرکز استان " سی چوان " چین واقع در جنوب غرب این کشور حرکت کنید، در حدود 130 کیلومتری غرب منطقه کوه بلند و زیبایی را مشاهده خواهید كرد. این کوه " مون شان " مرکز مشهور تولید چای چین است. هنگامی‌که با خودرو در راه کوهستانی پرفراز و نشیب حرکت میکنید، می‌توانید شاهد پوشش مه و ابردر منطقه كوهستانی باشید و در دامنه کوه در کنار راه باغهای چای بسیار سبزنیز چشمنوازی می‌كند و همزمان چایکاران در این مزارع چای مشغول کار هستند. کوه " مون شان " بیش از 2000 سال تاریخ کشت چای دارد. گفته می‌شود که در آن موقع، مردی با نام " اولی جن " بطور تصادفی با تاثیرات درمانی و موثر بودن چای برای از بین بردن خستگی آن را کشف کرد. از آن به بعد، او شروع به کشت درخت چای کرد. این اولین بار بود که در تاریخ چین مردم درخت چای می‌کاشتند.

 
آداب و رسوم در زمان غذا خوردن:
 نحوه استفاده از چوبهای غذاخوری مهم است.در مهمانی های چینی ،هنگام ورود مهمان صبر می کند تا به محل نشستن دعوت شود. مهمانان، مقابل در، دعوت به نشستن می شوند. میزبان ابتدا شروع به غذا خوردن می نماید. مهمان هر چیزی را که میزبان پیشنهاد می کند را امتحان می نماید. مهمان هرگز آخرین تکه باقی مانده در سینی را نباید بخورد. نباید استخوانها را در ظرف خود بگذارند. آنها را یا بر روی میز گذاشته و یا در ظرف دیگری که مخصوص این کار است، قرار می دهند. هنگام خوردن، بشقاب غذا را نزدیک به دهان خود نگه می دارند. اگر یک چینی غذا را با سر و صدا خورد،نشان دهنده آن است که از خوردن غذا لذت می برد.