فلسفه آفرینش انسان از دیدگاه قرآن

[bOoOoOy]

از جمله آیاتی كه فلسفه انسان و جن را بیان می كند آیه كریمه ۵۶ از سوره ذاریات می باشد كه می فرماید: «وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاِْنسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُون؛ جن و آدمی را نیافریدیم مگر برای عبادت و پرستش كردن».
قرآن مجید كتاب زندگی و نسخه تكامل و سعادت آدمی است؛(۱) بنابراین به جا و ضروری است سؤال های اساسی زندگی از دیدگاه قرآن بررسی و جواب داده شود. یكی از سؤال های مهمی كه همواره برای انسان مطرح بوده و هست فلسفه آفرینش است كه یك سؤال ریشه دار و اساسی است و بشر همواره می خواسته بداند برای چه آفریده شده است و هدف از زندگی چیست؟
وقتی به قرآن مجید مراجعه می كنیم چند دسته از آیات پاسخ سؤال ما هستند كه به طور كلی به سه دسته می توانیم تقسیم نماییم.
الف) عبادت
از جمله آیاتی كه فلسفه انسان و جن را بیان می كند آیه كریمه ۵۶ از سوره ذاریات می باشد كه می فرماید: «وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاِْنسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُون؛ جن و آدمی را نیافریدیم مگر برای عبادت و پرستش كردن». این آیه مباركه به صراحت غرض از آفرینش را عبادت و پرستش حضرت حق جل و علا بیان می كند، و عبادت را علت منحصر خلقت جن و انس ذكر می كند؛ زیرا جمله در قالب استثناء بعد از نفی می باشد كه این ساختار در ادبیات عربی مفید حصر است و اختصاص را می رساند؛ یعنی علت آفر ینش جن و انس، فقط عبادت می باشد. عبادت چیست؟
«یعبدون» از ماده عبادت به معنی اطاعت است؛ در كتب لغت از جمله «قاموس» و «صحاح» عبادت به معنای طاعت معنا شده است؛ مصباح اللغه آن را به معنی خضوع و انقیاد گرفته است؛(۲) در كتاب شریف التحقیق فی كلمات القرآن المجید می خوانیم: اصل در ماده آن، نهایت تذلل در قبال مولا همراه با اطاعت می باشد؛(۳) بنابراین نتیجه می گیریم معنای عبادت، اظهار خضوع و ذلّت همراه با فرمانبرداری است.
عبادت به عنوان فلسفه خلقت انسان برای تكامل و نزدیكی به خدای متعال كه كمال مطلق است می باشد؛ بنابراین عبادت راه و وسیله است. برای رسیدن به كمال نه اینكه هدف نهایی و غایهٔ الغایات باشد بلكه هدف مقدّمی است و چون راه نزدیك شدن به كمال مطلق فقط یكی است و آن ه مان خط مستقیم است لذا فرمود فقط برای عبادت خلق كردم(۴) و در سوره «یس» فرمود صراط مستقیم عبادت خداست؛(۵) راه فقط یكی است و آن هم طریق عبادت و بندگی خداست.
غفلت اكثریت
در سوره اعراف می فرماید: «وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِیرًا مِّنَ الْجِنِ ّ وَالإِْنس» سؤال می شود چرا اكثر جن و انس به جهنّم می روند؟ چرا اكثریت دنبال غرض اصلی نیستند؟ مگر نه این است كه خداجویی فطری بوده و دین مطابق فطرت آدمی است. كما این كه می فرماید: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَ لَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُون؛(۶) پس رو سوی دین حق كن در حالی كه ثابت و استوار بر آن هستی این سرشتی است كه خدا مردم را بر آن آفریده، دگرگونی در آفرینش الهی نیست این است آیین استوار ولی اكثر مردم نمی دانند
جواب: حركت در مسیر كمال و غرض اصلی منوط به شناخت و تصدیق مطلوبیت آن است؛ امّا چون اكثریت كمال حقیقی را نمی شناسند و لذت رسیدن به آن را درك نمی كنند؛ لذا در صدد آن بر نمی آیند. هر چند یك امر فطری است؛ امّا نیاز به بیداری و توجّه دارد و در اكثر مردم نیازم ند راهنمایی و بیدار كردن است كما این كه یكی از وظایف انبیاء الهی(ع) بیدار كردن فطرت آدمی است: «تا این كه بخواهند عهد فطری او را ادا كنند و نعمت فراموش شده او را بیادشان آورند.»(۷)
به قول حضرت امام(ره) گرچه نقشِ انسانی مفطور به توحید است امّا در اول و شروع زندگی با تمایلات نفسانیه و شهوات حیوانیه نشو و نمو می كند و اگر انسان خود را تربیت نكند غرق در حیوانیت شده و هیچ یك از معارف الهیه در او بروز نمی كند و انوار فطری خاموش می شود.( ۸)
بنابراین انس بیشتر با مادیات و اعتبارات انسان را از فطرت الهی خود غافل می نماید و اثر این غفلت راه جهنّم را می پیماید. حال ممكن است این سؤال مطرح شود كه چرا خدای متعال این غرایز حیوانی و مادی را در نهاد آدمی قرار داده است، بطوری كه اكثریت را از هدف اصلی باز داشته است؟
در جواب به این سؤال توجّه به دو نكته در مورد كمال انسان لازم می باشد؛
۱) یكی این كه ارزش كمال انسان به اختیاری بودن آن است و سرِّ این كه می تواند از ملائكه سبقت گیرد همین مختار بودن در طی مسیر كمال است و لازمه اختیار و انتخاب، وجود راهها، كششها و انگیزه ها ی مختلف است و اگر آدمی فقط یك گرایش می داشت و آن هم كشش به سوی خدای متعال، دیگر نمی توانست انتخابگر باشد و حال آن كه خصیصه و امتیاز اصلی انسان اختیار اوست؛ بنابراین ضرورت دارد تا كششهایی در جهت مخالف عبادت و بندگی هم در او باشد تا خود یك طرف را انتخاب ن موده و حركت نماید.
۲) نكته دوم: كمال انسان تدریجی و دارای مراحل است؛ یعنی در طول زمان به تدریج باید كسب نمود مرحله به مرحله پیش رفت و در همه مراحل از قدرت اختیار برخوردار است تا انتخاب و طی همه مراحل آزادانه و با اراده و خواست او باشد.(۹)
با توجّه به این دو نكته راز وجود گرایش های طبیعی و دنیایی در نهاد آدمی آشكار می گردد؛ زیرا فرض این است كه انسان انتخابگر باشد و لازمه آن وجود كششهای متفاوت است تا راهها متعدد گردد. همچنین رسیدن به كمال تدریجی در اثر گذشت زمان است؛ لذا اول انسان باید بتو اند در این دنیا چند صباحی روزگار بگذراند تا زمینه تكامل او فراهم گردد و زندگی دنیایی نیازمند اسباب، وسایل و شرایط ویژه ای است. غرایز و میل های طبیعی انگیزه هایی هستند برای تهیه و فراهم نمودن این اسباب و وسایل؛ لذا وجود آنها برای ادامه حیات ضروری است؛ و ب دون آنها حیاتی نخواهد بود تا انسان در سایه آن راه خود را انتخاب نماید. بعلاوه این میل ها زمینه ساز امتحان آدمی نیز می باشد.
پس گرایش های انسان را می توان به دو شاخه كلی تقسیم نمود:
۱) یكی برای حفظ موجودیت و زندگی انسان در دنیا،
۲) دومی برای كسب كمال و طیِ مسیرِ اصلی. غایت اولی بقاء انسان در دنیا و غایت دومی رسیدن به كمال و رحمت بی كران الهی است.
شاخه اول خود به خود به فعلیّت می رسد امّا قسم دوم نیازمند توجّه، تقویت و به فعلیت رساندن است. عده ای در اثر اشتغال زیاد به قسم اول، از قسم دوم غافل مانده و از كمال و رحمت محروم می گردند در نتیجه روانه جهنّم می شوند.