نجوم در دوران باستان

[~ERFAN~]

نجوم در دوران باستان

بی گمان توجه انسان به آسمان شب، خورشید و ماه از هزاران سال پیش و حتی در دوران غار نشینی آغاز شده است. اما زمانی که انسان دشت نشین و کشاورز پیشه شد، به تقویم نیاز پیدا کرد و دانش نجوم از همان دوره پا گرفت. انسان برای زمان سنجی، به رصد اهله ی ماه پرداخت و صورت های فلکی را ابداع کرد تا نشان دهنده ی محل خورشید در آغاز فصل های سال باشد. کم کم با توجه بیش تر به آسمان، صورت های فلکی بیش تری ابداع شد و پدیده های آسمان مورد توجه نخستین اختر شناسان باستان قرار گرفت. نقش سفال ها و مهرهای قدیمی حاکی از آن است که دست کم، از حدود شش هزار سال پیش، برخی صورت های فلکی منطقة البروج در میان رودان (شامل جنوب غرب ایران) شناخته شده بود.

حدود پنج هزار سال پیش، در ساختار هرم های بزرگ مصر، نشانه هایی از توجه عمیق به آسمان یافت می شود. در هزاره ی سوم پیش از میلاد، اقوام آمریکای مرکزی رصدگران دقیقی بودند و در همان دوره، در بابل و امپراتوری هخامنشی، نجوم در اوج شکوفایی بود.

با رشد علم در یونان باستان، بیش از دو هزار سال پیش دوره ی جدیدی از اختر شناسی آغاز شد و از حدود یک هزاره پیش، در اوج دوره شکوفایی علم در جامعه ی مسلمانان، منجمان ایرانی و عرب بسیاری به تحقیق، ساخت و رصدخانه و ارائه ی جداول دقیق نجومی پرداختند. دانش این دوره، انقلاب نجوم کوپرنیکی را در اروپا پایه گذاری کرد.