12-08-2014، 18:27
اظهارنظر دربارة میزان دقیق سرمایههای نقدی و نیز غیرنقدی بانک استقراضی* بس دشوار و میشود گفت غیرممکن است.
درباره میزان سرمایههای نقدی بانک استقراضی نیز آگاهیهایی دقیق در دست نیست اما در اسناد و مدارک برجای مانده در برهههای مختلفی از فعالیت این بانک در ایران ارقام متفاوتی ارائه شده است
سرمایهگذاریهای پیشین نشان میداد. با این حال مبلغ آن قابل توجه بود. طبق آمارهای موجود سرمایه بانک طی سالهای بعدی فعالیت آن در ایران تغییر محسوسی پیدا نکرد

این بانک کار خود را با افتتاح یک شعبه در تهران آغاز کرد و به هنگام پایان فعالیت در سال 1921 میلادی حداقل در 15 منطقه از ایران دارای شعبه بود و هر یک از این شعب دارای فعالیت تجاری ـ اقتصادی و نیز مالی ـ اعتباری بود. در همان حال بانک استقراضی به هنگام فعالیت در ایران از آنجایی که مستقیماً به امور اجاری و اقتصادی میپرداخت مقدار قابل توجهی اموال منقول نظیر کالاهای مختلف تجاری نیز داراییهای آن را تشکیل میداد و نیز چنانکه در فصول آتی هم اشاره خواهد شد اولیای بانک در بخشهایی از کشور میزان شایان توجهی از داراییهای غیرمنقول بدهکاران خود نظیر باغها و مستغلات و زمینهای کشاورزی را در تصرف داشتند و خود مستقیماً آن را اداره میکردند گواینکه این بخش از متصرفات غیرمنقول بانک به لحاظ قانونی و حقوقی نمیتوانست در تملک بانک قرار گیرد اما عملاً تحت تسلط آن بود و بدهکاران و نیز دولت ایران به ندرت میتوانستند این داراییهای غیرمنقول را از تصرف بانک خارج سازند و این املاک و داراییها گاه تا سالها و تا هنگام بازپرداخت کامل مطالبات بانک در تصرف اولیای بانک باقی میماند و یا طبق شرایطی به فروش میرسید.
درباره میزان سرمایههای نقدی بانک استقراضی نیز آگاهیهایی دقیق در دست نیست اما در اسناد و مدارک برجای مانده در برهههای مختلفی از فعالیت این بانک در ایران ارقام متفاوتی ارائه شده است
بنابراین اموال و داراییهایی از این نوع نیز میتوانست در جمع سرمایههای غیرنقدی بانک استقراضی مورد محاسبه قرار گیرد. بدین ترتیب بانک استقراضی میزان قابل توجهی از اموال غیرمنقول و نیز منقول غیرنقدی را در تصرف و تملک خود داشت و ارزش نقدی آن نیز تا جایی که منابع موجود نشان میدهد هرگز مورد محاسبه دقیق قرار نگرفته است. اما در هر حال میشود استنباط کرد که ارزش اینگونه داراییها باید رقم قابل توجهی را شامل شود.

درباره میزان سرمایههای نقدی بانک استقراضی نیز آگاهیهایی دقیق در دست نیست اما در اسناد و مدارک برجای مانده در برهههای مختلفی از فعالیت این بانک در ایران ارقام متفاوتی ارائه شده است. سرمایه اولیهای که برادران پولیاکف به هنگام تاسیس بانک استقراضی بدان اختصاص دادند مبلغ 000/875/1 روبل (منات) طلا بود. که در همان زمان معادل با حدود یک کرور تومان (پانصد هزار تومان) وجه رایج ایران میشد و برابر با 000/000/5 فرانک فرانسه بود. هنگامی که برادران پولیاکف دربارة سرنوشت بانک استقراضی با ویته وزیر دارایی روسیه به رایزنی پرداختند وی ترتیبی داد تا امتیاز بانک به مبلغ 000/225 روبل برای بانک دولتی روس خریداری شود. در اینکه آیا هنگام واگذاری بانک استقراضی به دولت روسیه سرمایه اولیه بانک هنوز موجود بوده و یا نقصان و یا افزایش یافته بود چیزی نمیدانیم و نیز اطلاعی نداریم که دولت روسیه پس از تحویل بانک سهام بانک را نیز که در واقع سرمایه اصلی بانک را تشکیل میداد با چه نرخی از سهامداران پیشین بانک خریداری کرده است. با این حال هنگامی که بانک به مالکیت دولت روسیه درآمد سرمایه نقدی آن به سرعت رو به افزایش نهاد؛ بدون اینکه رسماً برای میزان نقدینگی بانک سقفی معین درنظر گرفته شود. در واقع دولت روسیه با اداره مستقیم اهداف درصدد بود از این مؤسسه اعتباری به عنوان بازویی قدرتمند برای پیشبرد اهداف سیاسی و نیز اقتصادی خود بهره ببرد و این هدف از منظر دولتمردان آن کشور جز با صرف مبلغ قابل توجهی نقدینگی میسر نبود. به همین دلیل سرمایه نقدی بانک در برهههای مختلف برحسب نیازهایی که پیشامد میکرد در حال تغییر بود.
سرمایهگذاریهای پیشین نشان میداد. با این حال مبلغ آن قابل توجه بود. طبق آمارهای موجود سرمایه بانک طی سالهای بعدی فعالیت آن در ایران تغییر محسوسی پیدا نکرد
طی سالهای نخست مدیریت وزارت دارایی روسیه بر بانک استقراضی سرمایه آن تا مرز 000/000/30 روبل افزایش یافت و به تبع آن به سرعت سیاست اعطای وامهای کنترل شده سیاسی به مردم کشور از اقشار مختلف نظیر تجار، کسبه، رجال دولتی، درباریان و متنفذین محلی و... در پیش گرفته شد تا جایی که در اندک زمانی مبالغی کلی از سرمایه نقدی بانک از صندوق آن خارج و در اختیار مشتریان بانک قرار گرفت. تا جایی که گفته میشد طی سالهای نخست دهة 1900 میلادی حدود 000/000/16 روبل فقط در تهران به افرادی از طبقات مختلف وام پرداخت شده بود. بنابر این بانک استقراضی غالباً نقدینگی چندانی در صندوق خود حفظ نمی کرد و ترجیح می داد جهت مقاصد سیاسی و نیز اقتصادی در امور و سر پلهای مختلف سرمایهگذاری نماید. در سال 1904 میلادی سرمایه نقدی و اعتباری بانک استقراضی به حدود 000/350/31 روبل بالغ میگشت که حدود ده میلیون روبل آن از سوی بانک دولتی روسیه پرداخت شده بود و بقیه 000/350/21 روبل آن نیز شامل سپردههای وزارت دارایی (مالیه) روسیه میشد

. طی سالهای بعدی که بانک تعداد قابل توجهی از مردم کشور را وامدار خود ساخت سرمایه گذاریهای قابل توجهی در بخشهای مختلف تجاری ـ اقتصادی ایران انجام داد و مهمتر از آن طبق قرارداد 1907م که به مقدار زیادی از رقابتهای سیاسی ـ اقتصادی دو کشور روس و انگلیس کاسته شده و نیز دولت روسیه بالاخص پس از جنگ با ژاپن و بحرانهای سیاسی و... فراگیر داخلی دچار مشکلات عدیده اقتصادی و مالی شده بود، به تدریج در میزان سرمایههای نقدی و جاری بانک استقراضی نیز کاهش محسوسی حاصل شد. چنانکه طی سال 1907 سرمایه 000/350/31 لیرهای پیشین (طبق آمار سال 1904) تا حدود رقم 000/000/22 روبل کاهش یافته بود که به رغم کاهشی که نسبت به سرمایهگذاریهای پیشین نشان میداد. با این حال مبلغ آن قابل توجه بود. طبق آمارهای موجود سرمایه بانک طی سالهای بعدی فعالیت آن در ایران تغییر محسوسی پیدا نکرد. چنانکه طی آمار سال 1911 میلادی سرمایه بانک در همان میزان اعلام شده در سال 1907 ثابت باقی مانده بود. به این ارقام باید مبالغی کلی که طی سالهای پیشین بانک به حکومت ایران وام اعطا کرده بود افزود که دو فقره از آن مربوط به قرضههای سال 1900 و 1902 میلادی بوده و روی هم رفته مبلغ آن به 000/500/32 روبل بالغ میشد و بهره این قرضهها طی سالهای 13-1912 میلادی به 194/670/1 روبل میرسید. بدین ترتیب سرمایههای نقدی بانک استقراضی در سالهای پایانی فعالیت این بانک در ایران پیوسته در حال نوسان بود تا اینکه به دنبال وقوع انقلاب اکتبر 1917 در روسیه تشکیلات اداری و مالی این بانک نیز سخت ضربه دید که عمده ترین نتیجه آن ورشکستگی بانک بود. تا جایی که به هنگام واگذاری آن به دولت ایران در صندوق مرکزیاش در تهران به زحمت میشد چند ده قرانی نقدینگی یافت.