چرا برزیلی‌ها می خواهند ایران از آرژانتین امتیاز بگیرد؟

[Mไ∫∫ ∫MΘKξЯ]

اینجا در برزیل هر بار نام ایران می آید ؛عشق فوتبال‌ها فقط یم خواسته دارند؛ اینکه ایران هر طور شده برابر آرژانتین مقاومت کنند.
از روزی که قرعه تیم ملی ایران برای جام جهانی مشخص شد تقریبا همه دنیا برای این بازی ۳ امتیاز کامل را به آرژانتین دادند و حتی کارلوس کروش سرمربی تیم ملی ایران خیلی راحت گفت:« فکر کردن به امتیاز از این بازی خیلی هم کار درستی نیست. در حالت طبیعی ما باید بازنده آن بازی باشیم.» روزهای ابتدایی حتی او کمی دلهره بیشتری داشت چون می گفت:« می ترسم بازیکنانم این قدر برای دیدن مسی هیجان زده باشند که کنترل شان را از دست بدهند. خیلی از آنها در زمان بازی به فکر این هستند که آخر بازی چطور قبل از همه پیراهن مسی را از او بگیرند!»

حالا اما در فاصله یک هفته مانده به بازی سرنوشت ، کارلوس کروش و تیمش به هدفی بزرگ فکر می کنند. آنها دیگر هراسی از هیچ حریفی ندارند. بازی بزرگ شان نه بازی با آرژانتین که بازی با نیجریه است اما مسابقه ای که برای مردم برزیل اهمیت دارد ، بازی ایران با آرژانتین است. اینکه ایران بتواند تیم بزرگ آمریکای جنوبی را شکست دهد ، برای شان کم از پیروزی تیم ملی کشورشان ندارد. از کافو ، دونگا و رونالدو گرفته تا مردم کوچه و خیابان. هرجا نام ایران به زبان می آید همه برای موفقیت تیم برابر آرژانتین دعا می کنند.

اما این خواست عمومی میان برزیلی‌ها برای چیست؟ آنها ایران را کم امید ترین تیم جام جهانی می دانند پس چرا موفقیتش برابر آرژانتین اینگونه مهم می شود؟پائولو یکی از هواداران سائوپائولست. او که همراه با دوستانش به تماشای بازی تیم ملی کشورش با کرواسی آمده بود در این باره به خبرآنلاین می گوید:« بازی شما برای ما کم از بازی های تیم ملی آرژانتین ندارد. ناکامی تیم آرژانتین پیروزی ما هم هست!» این علاقه به ناکامی همسایگان شمالی ریشه در اختلافی تاریخی دارد. اختلافی بر سر قدرت بین دو نژاد . یکی نژاد اسپانیش ساکن در آرژانتین و دیگری پرتغالی زبان های برزیلی. آنها سال های سال است که جنگی بدون خون ریزی بر سر ایفای نقش آقایی منطقه آمریکای لاتین را دارند. از دهه ۹۰ با توسعه اقتصادی همزمان دو کشور ، این حس قوت بیشتری هم گرفته.

دعوای همیشگی مارادونا و پله بر سر سلطانی فوتبال همان روحیه مردم دو کشور است نسبت به هم. اینکه کدامیک بالاترند ! کدامیک بهترند و کدامیک حاکم منطقه می شوند. مارکو یک فوتبالی دو آتشه از طرفداران پر و پا قرص کورینتیانس است. از اسکولاری تا ادو منزس همه وقتی برای او اهمیت پیدا می کنند که تاریخ شان با مورینتیانس گره بخورد. او که اخبار تیم ایران را به دلیل تمرین در کمپ تیم محبوبش به شدت پیگیری می‌کند ، می گوید:« فرقی ندارد درکدام شهر برابر آرژانتین بازی کنید. طرفداران برزیلی زیادی در آن بازی حامی تیم شما هستند . فکر کن اگر شما از آرژانتین امتیاز بگیر . آن شب شب شیرینی برای فوتبال ما هم هست.»

این فضایی است که هر روز به تمرین تیم ملی ایران هم کشیده می شود. خبرنگاران زیادی به بازیکنان ایران می رسند و از آنها فقط راجع به بازی با آرژانتین می پرسند. کارلوس کروش در جمع همزبانانش خیلی به این تب داغی که آنها می سازند ورود نمی کند. او در زمین رسانه های برزیلی بازی نمی کند چون اعتقاد دارد این رفتار می توانداثر منفی در روحیه بازیکنان خودش داشته باشد. سرمربی تیم ملی می گوید:« ما در هر بازی همه تلاشمان را می کنیم اما فعلا باید روی بازی نیجریه تمرکز کنیم. این مسابقه است که سرنوشت آینده ما را می سازد نه بازی با آرژانتین.»