♥ مرد رفتگر آرزو داشت برای یکبار هم که شده ،
 
 ♥ موقع شام با تمامی خانواده اش دور سفره کوچکشان باشد 
 
 ♥ و با هم غذا بخورند ... 
 
 ♥ او بیشتر وقت ها دیر به خانه میرسید 
 
 ♥ و فرزندانش شامشان را خورده و همگی خوابیده بودند ...
 
 ♥ هر شب از راه نرسیده به حمام کوچکی که ،
 
 ♥ در گوشه حیاط خانه بود میرفت و خستگی و عرق کار 
 
 ♥ طاقت فرسای روزانه را از تن می شست ...
 
 ♥ تنها هم سفره او همسرش بود که در جواب چون و چرای مرد رفته گر ، 
 
 ♥ خستگی و مدرسه فردای بچه ها و اینجور چیزها را بهانه می کرد 
 
 ♥ و همین بود که آرزوی او هنوز دست نیافتنی می نمود ...
 
 ♥ یک شب شانس آورد و یکی از ماشین های شهرداری ،
 
 ♥ او را تا نزدیک خانه شان رساند و او با یک جعبه شیرینی 
 
 ♥ و چند تا پاکت میوه قبل از چیدن سفره شام به خانه رسید ...
 
 ♥ وقتی پدر سر سفره نشست فرزندان هر یک 
 
 ♥ به بهانه ای با پدر شام نخوردند ...
 
 ♥ مرد رفته گر دلش بدجوری شکست ...
 
 ♥ وقتی نیمه شب با صدای غذا خوردن یواشکی بچه ها ،
 
 ♥ از خواب بیدار شد و گفتگوی آنها را از آشپزخانه شنید :
 
 ♥ « چقدر امشب گشنگی کشیدیم ! بدشانسی بابا زود اومد خونه ...
 
 ♥ با اون دستاش که از صبح تا شب توی آشغالهای مردمه ....
 
 ♥ آدم حالش بهم میخوره باهاش غذا بخوره ...»