[rtl]ریچارد مارتل از دپارتمان شیمی دانشگاه مونترآل روشی را کشف کرده که آشکارسازی را تا بی‌نهایت کوچک ممکن می‌کند. این کشف در مجله فوتونیک نیچر به چاپ رسیده است. پراکندگی رامان اطلاعاتی را به‌دست می‌دهد که از طریق ارتعاش مولکولی یا همان اثرانگشت مولکول‌ها به‌دست آمده است. سیگنال‌های رامان برای هر مولکول یک مقدار منحصر به فرد است و در نتیجه مشخصه همان مولکول خواهد شد.[/rtl]

[rtl]ولی کاربردهای این کشف چیست؟[/rtl]

[rtl]کشف تیم مارتل پراکندگی در نانولوله‌هاست که آنقدر بزرگ هستند به نسبت یک ذره منفرد که قابل شناسایی هستند. و آن چیزی که برای دیدنش لازم است آن اثرانگشت است.  با کنار هم قراردادن این نانولوله‌ها می‌توانید یک جسم بسازید که قابل آشکارسازی و ردیابی باشد. نانولوله‌های کربنی ساختاری منجصربه فرد دارند که از رسانای الکتریکی و حامل مولکول‌های متعددی است. ساختارهای پیچیده تشکیل می‌دهد. ۵۰ هزار بار کوچکتر از موی انسان است. یعنی ۵۰۰ نانومتر. سیگنال رامان می‌تواند یک میلیون بار بیشتر از این مقدار را آشکارسازی کند[/rtl]