معروف است که عقب مانده ها چیزی نمی فهمند

چند سال پیش در جریان بازی هایپاراالمپیک (المپیک معلولین)

در شهر سیاتل آمریکا

۹ نفر از شرکت کنندگان دوی ۱۰۰متر پشت خط آغاز مسابقه

قرار گرفتند.

همه این ۹ نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنیو

جسمی می خوانیم.

آنها با شنیدن صدای تپانچهحرکت کردند.

بدیهی است که آنها هرگز قادربه سریع دویدن نبودند

و حتی نمی توانستند به سرعتقدم بردارند

بلکه هر یک به نوبه خود باتلاش فراوان می کوشید تا مسیر

مسابقه را طی کرده

و برنده مدال پاراالمپیک شود

ناگهان در بین راه مچ پای یکیاز شرکت کنندگان پیچ خورد.

این دختر یکی دو تا غلت رویزمین خورد و به گریه افتاد.

هشت نفر دیگر صدای گریه او راشنیدند،

آنها ایستادند،

سپس همه به عقب بازگشتند

و به طرف او رفتند.

یکی از آنها که مبتلا بهسندروم “دان” -عقب ماندگی شدید

جسمی و ذهنی – بود، خم شد

و دختر گریان را بوسید

و گفت : این دردت رو تسکینمیده.

سپس هر ۹ نفر بازو در بازوی هم انداختند

و خود را قدم زنان به خط پایانرساندند.

در واقع همه آنها اول شدند.

تمام جمعیت ورزشگاه به پاخواستند و ۱۰ دقیقه برای آنهاکف