10 بازی برتر مرد عنكبوتی - نسخه‌ی قابل چاپ

به نظر می‌رسد ویژگی‌های منحصر به فرد اسپایدرمن، نیروهای فوق بشری استثنایی‌اش و همچنین دشمنان متنوع و جذابی که با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند، برای صنعت بازی‌سازی بسیار جذاب هستند و تعداد زیاد بازی‌های رایانه‌ای اسپایدرمن و فروش بالای آن‌ها در مقایسه با ابرقهرمانان دیگر شاهدی بر این مدعاست. به این بهانه تصمیم گرفتم در این مقاله به معرفی 10 بازی برتری که تاکنون براساس اسپایدرمن ساخته شده‌اند یا او در آن‌ها به عنوان یكی از كاراكتر‌های ثابت و اصلی حضور داشته است، بپردازم. در هر حال یکی از بزرگترین افتخارات زندگی‌ام این است که هر بازی اسپایدرمنی که تا كنون به دستم رسیده را با موفقیت به پایان رسانده ام!

The Amazing Spider-Man: Lethal Foes یكی از قابل قبول‌ترین عناوینی بود که در دهه 90 میلادی از روی اسپایدرمن تولید شد ولی خیلی از بازیبازها با آن آشنا نیستند زیرا فقط برای کنسول SNES و كشور ژاپن عرضه شد (روی هم‌رفته اسپایدرمن همواره در بین مردم ژاپن از محبوبیت خاصی برخوردار بوده است). همانطوری كه از اسم این side-scroller (یعنی بازی كه در آن نمای دوربین از كنار و به صورت دو بعدی است و شخصیت‌ها معمولاً از چپ به راست حركت می‌كنند) پیداست، اسپایدرمن باید در انتهای هر مرحله با برخی از خطرناك‌ترین دشمنان خود مثل گرین گابلین، دكتر اختاپوس، لیزارد، عقرب، بیتل و ... مبارزه می‌کرد. جالب اینکه قبل و بعد از هر مبارزه، دیالوگی بین کاراکترها صورت می‌گرفت. البته دیالوگ‌ها نه به صورت صوتی بلکه در قالب حباب‌های گفتگو (یکی از اجزای همیشگی دنیای مجلات مصور) روی صفحه ظاهر می‌شدند.

اگر هم هر مرحله را با موفقیت پشت سر می‌گذاشتید صفحه اول روزنامه دیلی بیوگل که رویش تیتر "SPIDER-MAN WINS" خودنمایی می‌کرد به همراه تصویری از ناشر بداخلاق آن یعنی جیمز جونا جیمسون (که به شدت از اسپایدرمن تنفر دارد) نشان داده می‌شد ولی اگر شكست می‌خوردید آنوقت تیتر روزنامه به "SPIDER-MAN LOST" تغییر می‌یافت! متأسفانه به دلیل ژاپنی بودن تمام کلمات، فهمیدن کامل داستان امکان‌پذیر نبود. ولی به نظر می‌رسید دشمنان اسپایدرمن تحت رهبری دکتر اختاپوس قصد داشتند سلاح یا بمبی مرگبار بسازند و آن را در پارک مركزی نیویورک منفجر کنند.

احتمالاً سیستم کنترل نخستین چیزی بود که نظرتان را جلب می‌کرد زیرا دكمه‌های شانه (Shoulder Buttons) راست و چپ به web-swinging اختصاص داشت، یعنی فشردن آن‌ها موجب می‌شد تا اسپایدرمن به ترتیب به سمت جلو و عقب در هوا تاب بخورد. این موضوع (که هنوز در نوع خود منحصر به فرد است) تاب خوردن را بسیار آسان و لذت‌بخش می‌کرد. ضمناً، گیم‌پلی (که المانهای پلاتفورمر به خوبی در آن رعایت شده بود) به طور قانع کننده ای توانایی‌های اسپایدرمن را به کار می‌گرفت و با ایجاد محدودیت‌های زمانی، وادارتان می‌ساخت تا به تکاپو افتاده و برای تکمیل مراحل سرعت عمل به خرج دهید.

با این همه، ستاره اصلی گرافیک مطبوعی بود که در آن کاراکترهای ماهرانه انیمیت شده بازی به زیبایی حرکت می‌کردند. ظاهر کاراکترها نیز دقیقاً با طراحی‌های مارک بگلی (بهترین طراح کمیک‌استریپ‌های اسپایدرمن در دهه 90 میلادی) هم‌خوانی داشت. از دیگر نکات جالب می‌شد به یاری رساندن ونوم (Venom) به اسپایدرمن در هنگام مبارزه با غول آخر یعنی كارنج (Carnage) یا حضور افتخاری و ناگهانی ابرقهرمانان دیگر مارول همچون مشعل انسانی یا Human Torch (عضو آتشین گروه "چهار شگفت‌انگیز" و رفیق فابریك اسپایدرمن!) در طول داستان اشاره كرد. ناگفته نماند که بازی از سیستم كلمه رمز (password) استفاده می‌کرد و در کمال شگفتی تمام رمز عبور‌ها، (به جز یک مورد) از نام خانوادگی غول‌ها گرفته شده بودند!

Marvel Ultimate Alliance (كه به اختصار MUA نامیده می‌شود) یک بازی اكشن نقش‌آفرینی (Action/RPG) مشابه با عناوین تحسین‌شده‌ای همچون X-Men Legends بود كه در آن باید با تشکیل گروهی چهار نفره از میان بیش از 20 ابرقهرمان پرآوازه مارول به جنگ دكتر دوم (Dr. Doom) و لشگری از شخصیت‌های خبیث و خطرناکی که او را در اجرای نقشه پلیدش همراهی می‌کردند، می‌رفتید. پر واضح است كه اسپایدرمن از همان ابتدا به عنوان یکی از کاراکترهای ثابت در بازی شرکت داشت و برخی از دشمنان قدیمی‌اش نیز مانند میستریو، كرگدن، عقرب و ... در برخی مراحل سد راهتان می‌شدند. MUA از نکات مثبت بی‌شماری سود می‌برد: لوكیشن‌ها‌ی متنوع، صحنه‌های سینمایی (cutscenes) حیرت‌انگیز (که تا پایان بازیباز را میخکوب نگه می‌داشت)، امكان انهدام محیط فیزیكی اطراف، داستانی درهم تنیده كه مدام به تاریخچه غنی مارول و شخصیت‌‌هایش (اعم از اصلی و فرعی) ادای احترام می‌كرد، پایانی متغیر كه به تصمیمات بازیباز در طول بازی بستگی داشت، وفور bonusهای مرتبط با كمیك‌استریپ‌‌های مارول، امكان آزاد (unlock)كردن كاراكتر‌های مخفی، منو‌های سریع و سر راست و ...اما بی شک بزرگترین نقطه قوت MUA، در گیم‌پلی معتاد‌کننده‌ای خلاصه می‌شد که به خوبی از جانب پیچش‌های داستانی پر فراز و نشیب و غافلگیرکننده مورد حمایت قرار می‌گرفت. به همین دلیل ارزش تکرار (Replay Value) سر به فلک می‌گذاشت و قطعاً بازیبازان بارها و بارها پای بازی می‌نشستند تا بر میزان مهارت و جنگندگی کاراکترها اضافه کنند.

از سوی دیگر، حس شوخ طبعی، دیالوگ‌ و ژست‌های اسپایدرمن در صحنه‌های سینمایی، علاقمندانش را ذوق زده می‌کرد و همراهی‌ او با دیگر شخصیت‌های نامدار مارول و بده و بستان‌های خلاقانه میان آنان به طور غیرقابل‌باوری بر جذابیت‌های بازی می‌افزود. توانایی تارافکنی اسپایدرمن (webbing) خیلی به کار می‌آمد و کامبوهای گوناگون و جالبی با آن اجرا می‌شد، مثل ضربه ویژه موسوم به Bungee Bash که انصافاً در میان ضربات دیگران، تک بود! در ضمن، می‌توانستید پس از جمع‌آوری امتیازات لازم برخی از لباس‌(costume)های خاطره‌انگیز کمیک‌استریپ‌های اسپایدرمن را آزاد و بر تن نمایید (تازه، یکی از لباس‌های کاراکتر Spider-Woman، لباس دختر واقعی اسپایدرمن یعنی Spider-Girl بود!).

Mysterio's Menace اولین عنوان اسپایدرمن برای سیستم GBA محسوب می‌شد و در آن او با برخی از دشمنان کلاسیک خود همچون الکترو، کرگدن، عقرب و ... که از جانب میستریو هدایت می‌شدند، جدال می‌کرد. این بازی به هیچ وجه اجازه نداد محدودیت‌های فنی و گرافیکی GBA دست و پایش را ببندد. به عبارتی دیگر، نحوه حرکت و دیزاین کاراکترها و همچنین افکت‌های صوتی و تصویری و یا فضا و محیط بسیار به بازی اسپایدرمنی که كمپانی Activision در سال 2000 برای PS1 منتشر کرد، شباهت داشتند. تیم سازنده که كاملاً می‌دانست اسپایدرمن شخصیتی پرتحرک و پرجنب و جوش است، ساختار مراحل را طوری طراحی کرده بود که بتوانید به راحتی و آزادانه بدوید، تاب بخورید، روی سطوح عمودی و افقی بخزید و یا از میان تونل‌ها و جاهای تنگ و باریک عبور نمایید. مراحل وسیع و درندشت بازی (که گاهی در آن‌ها گم می‌شدید!) ساختاری نسبتاً غیرخطی داشتند، یعنی در آغاز می‌شد از بین سه مرحله مختلف یکی را برگزید یا حتی پس از تکمیل تمام مراحل، دوباره تکرارشان کرد. ضمناً، گیم‌پلی با عوض کردن مأموریت‌های هر مرحله، تنوع می‌آفرید. عناصر مخفی‌كاری (stealth) نیز به طور موثری در گیم‌پلی حاضر بود تا مجبور به درگیری مستقیم با حریفان نشوید. این موضوع بسیار مفید واقع می‌شد زیرا اکثر حریفان هوش مصنوعی (A.I) نسبتاً بالایی داشتند و در صورت غفلت از آن‌ها، کتک سختی می‌خوردید!

ویژگی متمایزکننده دیگر، امكان ارتقای (upgrade) لباس اسپایدرمن به شیوه‌های گوناگون بود. موسیقی متن هم حرف نداشت و به زیبایی با تم‌های بصری و لوکیشن‌های متنوع بازی در هم می‌آمیخت. اما بی تردید بیشترین توجهات به سوی جنبه‌های گرافیکی معطوف می‌شد. در واقع، گرافیک بازی با افتخار انیمیشن روان، کاراکترهای خوب رندر شده و اسپرایت‌های CGمانندش را به رخ کشیده و با صحنه‌های سینمایی دلربایش صفحات پررنگ و لعاب کمیک‌استریپ‌های اسپایدرمن را یادآوری می‌کرد. بعضی وقتها هم جزئیات خاصی در پس‌زمینه‌ها رؤیت می‌شد، مثل مرحله پایانی که مملو از ارجاعات و اشارات جالبی به آثار کلاسیک تاریخ سینما در ژانر وحشت مثل "فرانکشتاین" و "دراکولا" بود و شما را کاملاً مهیای نبرد نهایی با میستریو (که در اصل یک متخصص جلوه‌های ویژه سینمایی است) می‌کرد. از این گذشته، در مرحله مذکور از سوی اسکلت‌های متحرک مورد حمله قرار می‌گرفتید!

"اسپایدرمن" فیلمی بود که ژانر ابرقهرمانی را به محبوبیت فعلی آن رساند و با فروش ركوردشكن ‌خود از بازیگران گمنامش ستاره ساخت و دل منتقدین سینمایی را به دست آورد. همزمان با این فیلم، Spider-Man: The Movie توسط كمپانی بازی‌سازی Activision به بازار آمد و در آن توبی مگوآیر و ویلم دفو مسئولیت تأمین صدای كاراكتر‌های خود را بر عهده گرفتند. اعضای تیم سازنده با وجود پیروی قاطع از فیلم، خطوط داستانی را شرح و بسط داده و برای این منظور به کمیک‌استریپ‌های اسپایدرمن رجوع كردند. بنابراین به غیر از گرین گابلین، باید با غول‌های دیگری مثل كركس، عقرب، شوك دهنده (Shocker) و کریون شکارچی (فقط برای Xbox) مواجه می‌شدید.

گیم‌پلی اشتراکات فراوانی با دو بازی قبلی اسپایدرمن که Activision پیشتر برای كنسول PS1 عرضه كرده بود، داشت. ولی دوربین و کنترل‌ها تا حدودی بهبود یافته، فنون و ضربات متنوع‌تر شده و المان‌های مخفی‌كاری هم در گیم‌پلی به کار رفته بود. اما اوج نبوغ تیم سازنده را باید در ایجاد سیستم مبارزات هوایی (aerial combat system) جستجو می‌کردید. سیستم مذکور جذابیت و هیجان خاصی به مراحل بیرونی می‌داد و باعث شد تا هواداران اسپایدرمن سرانجام قادر شوند به نبرد هوایی با حریفان بپردازند. در این میان تعقیب گرین گابلین در آسمان و مبارزه نهایی با او روی پل بروكلین، آنان را به یاد مرگ تراژیك و تاریخی گوئن استیسی (نخستین عشق حقیقی پیتر پارکر در عالم کمیک‌استریپ) انداخته و یکی از سکانس‌های کلیدی و پایانی فیلم را بازسازی می‌کرد. در حقیقت، نبرد‌های هوایی آنچنان دیدنی و مهیج از آب درآمدند که به بخش لاینفك عناوین بعدی اسپایدرمن بدل گشتند.

bonusهای فراوانی در بازی یافت می‌شد که جالب‌ترین‌شان این بود که می‌توانستید گرین گابلین را آزاد و با او بازی کنید! (البته این بار هری، پسر نورمن آزبورن ماسک گرین گابلین را به صورت می‌زد تا پرده از راز مرگ پدرش بردارد). نیازی به گفتن نیست که موارد فوق‌الذكر هر یک به طور شگفت‌انگیزی ارزش تكرار را بالا می‌برد. برای ایمان آوردن به گرافیک چشمگیر بازی، تنها کافی بود به نبرد با کرکس در آسمان دقت کنید. در ابتدای این مبارزه حیرت‌آور، آسمان گرفته بود، به شدت باران می‌بارید و ابرهای آسمان هم شوم و تهدیدآمیز به نظر می‌رسید. اما هرچه به پیروزی نزدیک می‌شدید از بارش باران کاسته و اشعه آفتاب از میان ابرها نمایان می‌شد و حتی رنگین‌کمانی در گوشه‌ای از تصویر خودنمایی می‌کرد!

Marvel Super Heroes vs. Street Fighter (كه به MSHvSF معروف است) یك بازی کمیک‌استریپی باشكوه، محبوب و پیشگام بود. در واقع، کپکام با کوله‌باری از تجربه در ساخت آثار مبارزه‌ای، گیم پلی و شیوه استفاده از یك یار كمكی و مبارزه دو به دو (2 on 2 tag) را که پیشتر برای اولین بار در X-Men vs. Street Fighter تجربه کرده بود، تا حدودی بهبود بخشید. پایبندی کپکام به شخصیت‌های مارول و تاریخچه غنی‌شان کاملاً مشهود بود و شکل ظاهری، نحوه مبارزه، گویش، طرز ایستادن و حرکت کردن، فنون، قدرت و توانایی، ضربات ویژه، لباس و ... آن‌ها مو به مو با عالم کمیک‌استریپی و انیمیشن‌های تلویزیونی مارول در دهه 90 میلادی، تطابق داشت. همچنین، ظاهر چشم‌گیر و رنگارنگ، سرعت سرسام‌آور و ماهیت اغراق‌آمیز گیم‌پلی و یا فنون محیرالعقول کاراکتر‌ها کاملاً فضای پرشور ماجراجویی‌های ابر‌قهرمانانه یا انیمه‌های ژاپنی را در ذهن تداعی می‌كردند. اسپایدرمن از کاراکترهای سریع و قدرتمند بازی به حساب می‌آمد و قادر به اجرای دو ضربه ویژه فراموش‌نشدنی و باحال (تحت عنوان Maximum Spider و Crawler Assault) بود که حریف مقابل را له و لورده می‌کرد!

کپکام نکات ظریفی را در MSHvSF گنجانده بود که طرفداران سینه چاک مارول و اسپایدرمن را از فرط خوشحالی به عرش می‌برد! مثلاً، در یکی از پس‌زمینه‌ها (که شبیه به یک استودیوی فیلمبرداری بود)، می‌شد علاوه بر زن عمو مِی، جیمز جونا جیمسون را نیز دید که طبق معمول با دیدن اسپایدرمن از کوره در رفته بود! ولی از همه جالب‌تر اینکه اگر اسپایدرمن را انتخاب نکرده بودید و بر علیه کاراکتری غیر از او مبارزه می‌کردید، آنوقت در پس‌زمینه مذکور به جای آقای جیمسون، پیتر پارکر دوربین به دست رؤیت می‌شد! تازه حس عنكبوتی یا spider sense پیتر (که به او درباره خطرات قریب‌الوقوع هشدار می‌دهد) هم فعال شده بود!

در مجموع، پایان(ending)‌ها که پس از شکست دادن آپوكالیپس و سایبر آکوما به نمایش در می‌آمد، چنگی به دل نمی‌زد ولی پایان اسپایدرمن فرق می‌کرد و بی‌نهایت برای هواداران معنا و جذابیت داشت (او نزد همسرش، مری جین بر می‌گشت و از او بابت دیر آمدن به منزل معذرت‌خواهی می‌کرد!). در ضمن، یکی از کاراکترهای مخفی تحت عنوان "اسپایدرمن زره پوش" (Armored Spider-Man)، از شماره 100 مجموعه كمیك استریپی Web of Spider-Man به عاریت گرفته شده بود. پس از موفقیت چشمگیر بازی، کپکام به زودی سری Marvel Vs. Capcom را با شخصیت‌های بیشتر و متنوع‌تری عرضه نمود اما انصافاً MSHvSF چیز دیگری بود زیرا برای اولین بار به هواداران اسپایدرمن اجازه داد تا از قهرمان عزیز خود در کنار مبارزان خیابانی مثل Ryu یا Ken استفاده کنند و یک زوج رویایی بسازند!

در واقع، همواره با محیط، گیم‌پلی، نحوه مبارزه و سبک بصری و گرافیکی متغیری سر و كار داشتید و به همین دلیل خسته یا كسل نمی‌شدید. برای مثال، در بخش موسوم به نوآر (Noir) که در دهه 30 آمریكا می‌گذشت، باید به مخفی‌‌كاری و زمان‌بندی دقیق متوسل شده و در سایه‌های موجود در محیط پناه می‌گرفتید. در حالیکه دنیای سال 2099 ظاهری كاملاً آینده نگرانه و پست مدرن و همچنین ایده‌های بکری مثل سقوط آزاد‌های مهیج داشت. گرافیك، محيط، انیمیشن و دیزاین كاراكتر‌ها در سطح بالايي قرار داشتند و جزئیات فراواني در آن‌ها پیدا می‌شد. از سوی دیگر، Activision در اقدامی نبوغ آسا از افرادی كه قبلاً در سریال‌های کارتونی به جای پیتر پارکر/اسپایدرمن حرف زده‌ بودند، دعوت نمود تا بار دیگر صدای خود را به چهار نسخه مختلف اسپایدرمن قرض دهند. در نتیجه، همگان متفق‌القول از صداپیشه‌گی‌ها به نیکی یاد کردند. داستان بازی توسط دان اسلات (نویسنده فعلی کمیک‌استریپ‌های اسپایدرمن) نوشته شده و سرشار از دیالوگ و بذله‌گویی‌های بامزه‌ای بود که از زبان اسپایدرمن(ها) به گوش می‌رسید. نبرد نهایی نیز به طور جالبی تمام قهرمانان داستان را به كار می‌گرفت.

به علاوه، اصلاحات مبتکرانه‌ای در سیستم مبارزه به چشم می‌خورد (مثل مبارزات تن به تن اول شخص) و آنقدر فنون و کامبو‌های جالب و متنوع در اختیار داشتید که گاهی اوقات هول می‌شدید و نمی‌دانستید کدامشان را اجرا کنید! ولی بدون تردید بازی هنگام مبارزه با غول‌ها به اوج می‌رسید و ایده‌های جذابش را رو می‌کرد. نوعی حس دراماتیک و گیرایی خاصی هم در صحنه‌های سینمایی كه در ابتدای هر مرحله به نمایش در می‌آمد و غول‌ها را معرفی می‌كرد، موج می‌زد. گاهی نیز تغییرات به وجود آمده در دشمنان شناخته‌شده‌ اسپایدرمن کاملاً موجب غافلگیری‌تان می‌شد (مثلاً دکتر اختاپوس در دنیای سال 2099، زن بود!)

در این میان مرحله‌ مرد شنی از نظر دیزاین و ایده، فکتان را پایین می‌آورد! او اکثر اوقات به صورت گردبادی عظیم‌الجثه در‌آمده و همه چیز را از سر راه برمی‌داشت و شما باید از میان خرابی‌ها و اجسام معلق در هوا پیش می‌رفتید و از طریق تنها نقطه ضعفش بر او غلبه می‌كردید. وای که چه مرحله خارق‌العاده‌ای!

در سال 2005، Activision تصمیم گرفت بر پایه یكی از مجموعه‌های كمیك‌استریپی پرفروش مارول تحت عنوان Ultimate Spider-Man که در آن اسپایدرمن به دوران دبیرستان بازگشته و دنیایش نیز مدرن و به روزتر شده بود، عنوان جدیدی بسازد. روی هم رفته، این بازی از نظر گیم‌پلی تفاوت چندانی با Spider-Man 2: The Game نداشت، اما از نظر سبك هنری و بصری، زمین تا آسمان با آن فرق می‌كرد زیرا سازندگانش از فن‌آوری نوینی تحت عنوان 3D-inking (نوعی تكنیك گرافیكی كه طراحی كمیك‌استریپی را با انیمیشن تركیب می‌كند) به همراه پانل‌های متحرک برای خلق محیط پرانرژی بازی و روایت داستان بهره گرفته بودند. به علاوه، خالقان کمیک‌استریپ مذكور یعنی برایان مایکل بندیس و مارک بگلی از ابتدا در کنار تیم سازنده حضور داشتند تا به ترتیب نگارش داستان و طراحی کاراکترها را انجام دهند. تمام این عوامل دست به دست هم داد تا بازی و به ویژه صحنه‌های افسون‌کننده و حیرت‌انگیزش مثل یک کمیک‌استریپ زنده و سه بعدی به نظر برسند! داستان هم که حول و حوش جدال و رابطه پرتنش اسپایدرمن و ونوم و تلاششان برای رهایی از دست افرادی كه قصد سوءاستفاده از نیروهای آن‌ها را داشتند، می‌چرخید، هر بازیبازی را جذب می‌کرد و با وجود وفاداری كامل به منبع الهام خود، بسیار سرراست و با مهارت نوشته شده بود.

سیستم کنترل و کامبوها ساده و محدود‌تر شده ولی در عوض نحوه مبارزه اسپایدرمن به کمیک‌استریپ‌هایش شباهت پیدا كرده بود تا به خوبی نمایانگر شور و اشتیاق نوجوانی و همچنین بی‌تجربگی او باشد. به عبارتی دیگر، اسپایدرمن در حین مبارزه مدام تحرك داشت و ورجه وورجه می‌کرد تا مورد هدف قرار نگیرد و گهگاه‌ با وراجی‌ها و شوخی‌های بامزه‌اش كاملاً فضای مفرح مبارزات كمیك‌استریپ‌هایش را تداعی می‌كرد.

دیگر ویژگی منحصر به فرد Ultimate Spider-Man این بود که تقریباً در نیمی از آن باید در قالب شخصیت خبیث داستان یعنی ونوم فرو رفته و با او بازی می‌کردید! البته ونوم کاملاً با اسپایدرمن فرق داشت، هم از نظر شخصیتی و هم از نظر توانایی و سبک مبارزه. در اصل او فقط یک هدف را دنبال می‌کرد: نابودی و کشتن(!) و بی شک هنگامی که خودروهای داخل خیابان را به سمت هلیکوپتر‌ها می‌انداخت، از روی ساختمان‌های بلند می‌پرید و یا رهگذران نگون‌بخت را می‌خورد، حسابی به وجد می‌آمدید! نبرد با غول‌ها در یک کلام خارق‌العاده بود و اغلب با یک تعقیب هوایی شروع می‌شد. این بار تعقیب و گریز لذت بیشتری داشت زیرا معمولاً نزدیک سطح زمین اتفاق می‌افتاد. در نتیجه باید به سرعت و تار زنان از میان اماکن معروف و کوچه پس کوچه‌های نیویورک گذر می‌کردید، از موانع گوناگون می‌گذشتید و از حملات دشمن جا خالی می‌دادید. از دیگر نکات جالب، می‌شد به مسابقات بین اسپایدرمن و رفیق ابرقهرمانش یعنی مشعل انسانی اشاره کرد. ولورین (Wolverine) هم در یکی از مراحل ابتدایی حضور داشت که باید در قالب ونوم حالش را می‌گرفتید!

"قدرت زیاد، مسئولیت زیادی به همراه دارد". این شعار تاریخی اسپایدرمن است که طرفداران او کاملاً با آن آشنایی دارند، اما شاید كارگردان فیلم "اسپایدرمن 2" یعنی سام ریمی و همکارانش بیش از دیگران به آن واقف بودند زیرا با تعهد حیرت‌انگیز خود اثری خلق كردند که تمام توقعات را درنوردید و منتقدین سینمایی آن‌را بهترین فیلم كمیك‌استریپی تاریخ نامیدند. مارول كه از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجید به Activision سفارش داد تا عناوین بیشتری از روی فیلم مذکور بسازد.

گل سرسبد این عناوین، برای كنسول‌های PS2، Xbox و GameCube عرضه شد و لقب نخستین بازی محیط باز (open world)اسپایدرمن را به خود اختصاص داد. دیگر می‌توانستید اسپایدرمن را به طور همزمان در هوا و روی زمین هدایت كنید و وجب به وجب منهتن را از سنترال پارك گرفته تا مید تاون و پل بروكلین بگردید و یا از پیاده‌رو به بالای ساختمان امپایر استیت بروید و از آنجا سقوط آزاد انجام دهید و در لحظه آخر تار بزنید (از این رو، خیلی‌ها به بازی لقب Grand Theft Spider-Man دادند!). اما بارزترین خصیصه، حسی بود كه از تار زدن و تاب خوردن بهتان دست می‌داد؛ حسی بی‌اندازه وجدآور و وصف ناشدنی. به همین دلیل حتماً پس از تكمیل بخش داستانی (story mode)، ساعت‌ها در شهر چرخ می‌زدید و حال می‌كردید! خطوط داستانی از فیلم تبعیت می‌کردند و طبیعتاً باید در نهایت با دکتر اختاپوس گلاویز می‌شدید. با این حال شخصیت‌های منفی یا فرعی دیگری مثل گربه سیاه (Black Cat) هم در داستان حاضر بودند و جذابیت بیشتری به آن بخشیدند.

در مجموع، سازندگان بازی از آثار قبلی خود درس گرفته و تلاش کرده بودند تا نقاط قوت را برجسته و مشكلات را برطرف سازند. بنابراین، تغییرات مثبتی در گیم‌پلی به چشم می‌آمد (مثلاً اسپایدرمن می‌توانست روی دیوار بدود، پرش‌های بلندتری کند و یا رفلکس‌های فوق سریع انجام دهد). سیستم مبارزه نیز ارتقا یافته و به نحو مؤثری حس عنكبوتی اسپایدرمن را به کار می‌گرفت (به ویژه در نبرد با دکتر اختاپوس). بهره‌گیری از مأموریت‌های فرعی، نوآوری دیگر گیم‌پلی به شمار می‌آمد. به طور مثال، گاهی باید كارگرانی را كه از پشت‌بام سقوط می‌كردند نجات می‌دادید، مصدومان را به بیمارستان می‌رساندید و یا بادكنك‌های سرگردان را می‌گرفتید و به صاحبان خردسالشان برمی‌گرداندید! گرافیک و انیمیشن بازی خارق‌العاده نبود ولی دیزاین پرجزئیات کاراکترهای اصلی به وضوح چالاكی اسپایدرمن، حركت مارگونه بازوان فلزی دكتر اختاپوس و اغواگری‌های گربه سیاه را به تصویر می‌كشید. از نكات بسیار جالب، صداپیشه‌گی بروس كمبل یار جدانشدنی سام ریمی و بازیگر محبوب سری فیلم‌های "کلبه وحشت" (Evil Dead)به عنوان راهنما در بازی بود كه با صدای گرم و لحن کنایه‌دار خود متلك‌های بامزه‌ای بارتان می‌كرد!

امروزه شركت Activision با ساخت عناوین متعدد اسپایدرمن را به یكی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای دنیای بازی‌ بدل كرده است. اما شاید بازیباز‌ان کم سن و سال‌تر با شاهکاری که سگا در ابتدای دهه 90 میلادی تحت عنوان The Amazing Spider-Man vs. The Kingpin برای كنسول مگا درایو/ جنسیس به بازار فرستاد، آشنا نباشند. در این بازی side-scroller و پلاتفورمر، قهرمان ما باید با شماری از دشمنان کلاسیک خود به رهبری کینگ پین (رئیس تنومند و كله‌طاس سندیکای جنایتکاری نیویورک) رو در رو می‌شد. در واقع، كینگ پین مردم را متقاعد ساخته بود كه او با كار گذاشتن بمبی قصد دارد شهر را نابود كند. اسپایدرمن 24 ساعت وقت داشت تا علاوه بر خنثی كردن بمب مذكور و رفع اتهام از خود، همسرش را نیز (كه در اواخر بازی ربوده می‌شد)، نجات دهد! بازی در تمام لحظات وفاداری بی‌چون و چرای خود را به ذات اسپایدرمن نشان می‌داد. به طور مثال، او می‌توانست در طول گیم‌پلی به خانه‌ برود تا نفسی تازه کند (در این صورت زمان سریع‌تر می‌گذشت) یا از شخصیت‌های دیگر عكس بگیرد و به دیلی بیوگل بفروشد و جالب اینكه هر چه عکس گرفته‌شده مهم‌تر و دراماتیك‌تر بود، پول بیشتری هم نصیب او می‌شد! تازه پول حاصله نیز صرف تهیه web fluid (كه اسپایدرمن با استفاده از آن تارافكنی انجام می‌دهد) می‌شد!

گاهی نیز اسپایدرمن برای غلبه بر برخی از غول‌ها مجبور می‌شد درست همانند ماجراهای کمیک‌استریپی‌اش، عقل خود را به کار بیاندازد (که نمونه بارز آن در مرحله چهارم و در هنگام مبارزه با مرد شنی اتفاق می‌افتاد). از این گذشته، پس از پایان هر مرحله، تصویری همراه با دیالوگی متنی به نمایش در می‌آمد که در آن او درست مثل همیشه دشمن شکست خورده را دست می‌انداخت!

سیستم کنترل در یک کلام شگفت‌آور بود طوری که هر آنچه در ذهن داشتید بلافاصله پس از فشردن دکمه روی صفحه اجرا می‌شد. از همه مهم‌تر اینکه برای اولین بار تقریباً به تمام نیروهای فوق‌ انسانی اسپایدرمن از تارافکنی گرفته تا راه رفتن روی در و دیوار و حتی حس عنكبوتی (که قبل از مواجه با غول‌ها به اسپایدرمن هشدار می‌داد) دسترسی داشتید. نقطه اوج بازی، نبرد نهایی آن بود یعنی جایی که اسپایدرمن باید از یک سو با کینگ پین می‌جنگید و از سویی دیگر جلوی کشته شدن همسرش را (که لحظه به لحظه به مرگ نزدیک‌تر می‌شد) می‌گرفت. این نبرد نفس‌گیر هنوز هم یکی از بیاد‌ماندنی‌ترین مبارزات تاریخ باز‌‌ی‌های ویدئویی به شمار می‌رود و حتی مسابقه‌ای در آمریكا برگزار شد تا مشخص شود چه كسی می‌تواند بازی را در حالت فوق دشوار (Nightmare) به اتمام برساند.

احتمالاً بسیاری از شما با دیدن این بازی در رتبه اول متعجب شده‌اید و از خود می‌پرسید که آیا عناوینی که براساس فیلم‌های سینمایی اسپایدرمن عرضه شدند، بهتر نبودند؟ در جواب باید گفت: از نظر فنی و گرافیکی بلی ولی از نظر ویژگی‌های کمیک‌استریپی و یا میزان پایبندی به جوهره اسپایدرمن، خیر! در حقیقت، این بازی با غوغایی که در میان بازیبازان آماتور و حرفه‌ای به راه انداخت، کنسول PS1 را احیا نمود. منتقدان هم همگی یک صدا لب به تحسینش گشوده و آن را سرآمد ژانر ابر‌قهرمانی و همچنین یكی از برترین عناوین تاریخ PS1 نامیدند. در بازی، دکتر اختاپوس ‌بار دیگر می‌خواست با پاپوش دوختن برای اسپایدرمن و اجیر کردن برخی از دشمنان قسم‌خورده او به اهداف شوم و خطرناکی دست یابد. بکارگیری موتور ستایش‌شده بازی Tony Hawk's Pro Skater، موجب گشت تا توانایی‌های اسپایدرمن در محیطی سه بعدی و تقریباً گردش آزاد (Free Roaming) جلوه خاصی بیابد و قادر شوید برای نخستین بار حس بی‌همتای تاب خوردن در میان آسمان‌خراش‌های نیویورک را تجربه کنید.

با این حال، این خوانندگان پر و پا قرص کمیک‌استریپ‌های اسپایدرمن بودند که بالاترین میزان لذت را بردند. عواملی همچون استفاده از تم خاطره‌انگیز تیتراژ نخستین انیمیشن اسپایدرمن در منوی اصلی، ‌دیالوگ‌های شنیدنی که لحن كنایه‌آمیز و زبان بذله‌گویانه مشهور اسپایدرمن به خوبی در آن‌ها حفظ شده بود، حضور افتخاری ابرقهرمانان دیگر مارول و همچنین حضور اكثر دشمنان درجه یك اسپایدرمن، تعقیب و گریز‌های پرهیجان، مبارزات فراموش نشدنی با غول‌ها (مثل نبرد با عقرب و کرگدن)، داستانی جذاب که با پیچ‌وخم‌های غیرمنتظره‌ حوش و حواس را درگیر می‌کرد، bonusهای سخاوت‌مندانه (مثل قابلیت انتخاب لباس‌های گوناگون اسپایدرمن و یا امکان جمع‌آوری کمیک‌استریپ‌های معروف و کلاسیک او)، یک مرحله پایانی بی‌نهایت مهیج که طی آن دکتر اختاپوس هیولا به طور خفنی(!) دنبالتان می‌آمد، معماهای هوشمندانه...، همه و همه هواداران را از خود بیخود کرده و باعث می‌شد تا برای اولین بار حس كنند در یکی از ماجراجویی‌های جانانه و تمام‌عیار کاراکتر محبوب خود سهیم هستند.

عملکرد صداپیشه ها نظیر نداشت. در حقیقت اکثر آنها یا قبلاً در سریال‌های كارتونی اسپایدرمن حرف زده بودند یا بعداً دعوت شدند تا جای کاراکترهایشان حرف بزنند! طراحی مراحل (level design) نیز به شكلی ماهرانه و متنوع، انجام شده بود. گیم‌پلی دلچسب بازی هم به نحو احسن از تمام نیروهای فوق بشری اسپایدرمن بهره می‌جست و به طور موثری از سوی صحنه‌های سینمایی که پس از گذشت 10 سال هنوز سرگرم‌كننده هستند، همراهی می‌شد. راستی، استن لی راوی داستان بود!