تا اونجا پیش رفتیم که این پسر که اهل مذهب و خدا و پیغمبر بود تو رشته ی مورد علاقه خودش در دانشگاه قبول شد و بعد از اینکه وارد دانشگاه شد، در طی ماجراهایی دلبسته دختری شد که این احساس دو طرفه بود. این پسر تونست شماره ی خودش رو به دختر بده و حالا ادامه ی ماجرا...
[b]شماره ی تماس گیرنده رو که نگاه کردم، دیدم میون مخاطبام نیست و با خودم گفتم حتما خودشه. یه ذره دیر [/b][b]جواب دادم! گوشی رو برداشتم و گفتم : سلام، بفرمایید. خودش بود، قند داشت تو دلم آب می شد. باورم نمی [/b][b]شد که به این زودی زنگ زده باشه، دوباره نفسم بریده بود و بالا نمی اومد، ولی باید یه جوری خودم رو [/b][b]کنترل کنم. اون روز ما در حدود 30 دقیقه با هم حرف زدیم و از خصوصیات و اخلاق هم دیگه جویا شدیم. [/b][b]دیگه ساعت نزدیکای 12 شب بود که خداحافظی کردیم. وای خدای من، من واقعا دیگه داشتم به سجده می [/b][b]افتادم. اصلا باورم نمی شه من که اصلا از دختر خوشم نمی اومد، به این زودی تونسته باشم نظر یه دختر [/b]رو اینقدر به خودم جلب کنم. اونقدر ذوق و شوق داشتم که دیگه درسا رو فراموش کردم. تقریبا ساعت 12:30 بود که رفتم تو رختخواب ولی کو خواب؟!
 اون روز تا اذان بیدار بودم و بعد از اینکه نمازم رو خوندم، دیگه نتونستم بخوابم، اون روز هم صبح ساعت 10 کلاس داشتم. نزدیکای 9 از خونه زدم بیرون و رفتم به طرف دانشگاه. وارد حیاط دانشگاه که شدم، چشمام هی دنبال اون بود، حیاط رو چند دور زدم که یه دفعه دیدم از تاکسی پیاده شد. تا منو دید ذوق کرد و اومد جلو و گفت : سلام، خوبی؟ چون تا کلاس یه 15 دقیقه ای وقت داشتیم، همون جا تو حیاط روی صندلی نشستیم و با هم حرف زدیم. دیگه از اون روز به بعد تقریبا خیلی از موقع ها با هم بودیم و به قدری به هم وابسته شده بودیم که اگر یه روز هم همدیگر رو نمی دیدم، احساس می کردیم یه چیزی رو گم کرده ایم. 3 ماه از رابطه ی ما می گذشت و دیگه واقعا هر دومون احساس می کردیم که به اندازه ی  ما کسی وجود نداره که اینطوری عاشق و معشوق همدیگه باشن.
 من همونطور که گفتم چون با دخترا ارتباط نداشتم خیلی از رابطه ها و طرز حرف زدن ها برام مفهومی نداشت. یه روز که باهاش حرف می زدم، نگو دوستم کنار منه و همه ی حرف های منو شنیده، بعد اینکه تلفن تموم شد. گفت : داری چیکار می کنی؟ مگه با دختر اینطوری حرف می زنن؟ اینطوری حرف بزنی، من بهت قول میدم که رابطه تون به سال نمی کشه! گفتم : چی میگی؟ مگه من چطور حرف می زنم؟ برگشت گفت : آدم که هی به دختر نمی گه قربونت برم، فدات شم، دورت بگردم و از این جور حرف ها، یه ذره غرور داشته باش. البته من آدم مغروری هم بودم. لااقل در ارتباط با دخترای دیگه، حتی پیش اومده بود که دخترای کلاس به من گفته بودن که خیلی مغرورم؛ ولی نمی دونم چرا با این یکی نمی تونستم غرور داشته باشم؟ اون روز اون حرفها رو زیاد جدی نگرفتم.روزها از پی هم می گذشت و ما هر روز عاشق تر از دیروز بودیم. یه روز خوب پائیزی بود که اون ازم خواست تا بیام جلو و با خانواده اش حرف بزنم. تا اون موقع رابطه ی ما 5 ماهه بود. من که تو تصمیم خودم جدی بودم، شماره ی خونشون رو گرفتم و شب رفتم و قضیه رو با مادرم درمیون گذاشتم. یه هفته رو مخ مادرم کار کردم تا بالاخره راضی شد. مادرم یه هفته بعد از اینکه من باهاش حرف زدم، زنگ زد به مادر دختره و اجازه ی آشنایی رو گرفت. ولی این وسط یه چیزی بود که درست نبود و اونم این بود که من هنوز درس می خوندم و نه کاری داشتم و نه درآمد و نه خونه ای که بتونم از پس زندگی بربیام. وقتی اینا رو باهاش در میون گذاشتم، فقط بهم گفت : تو بیا جلو و بقیه اش با من. من که دیگه دیدم اون این همه به من تمایل داره زیاد مقاومت نکردم و قرار خواستگاری که نه، آشنایی رو با هم گذاشتیم.پنج شنبه شب قرار گذاشتیم و من سرخوش از این عشقم و غافل از آینده ای تلخ و واقعیت های زندگی بودم. من پنج شنبه شب به اتفاق پدر و مادر و برادر بزرگترم رفتیم خونشون. تو ماشین و در طی مسیر که می رفتیم، هر کی یه تیکه ای به من می انداخت : آقا دوماد رو ببین، چه خوش تیپه، قربون پسرم برم و از این جور حرفها. بعد از حدود 15 دقیقه رانندگی رسیدیم. من خیلی استرس داشتم و از نتیجه می ترسیدم به قدری که دستام می لرزید. همه پیاده شدیم و برادرم زنگ در را زد و ما وارد خانه شدیم...
  قسمت3

نقل قول: دیگه نزدیکای 12 بود که ما اومدیم خونه. وقتی نظر پدر و مادرم رو جویا شدم، اونا نظر مساعدی داشتند و کاملا معلوم بود که از خانواده طرف خوششون اومده. اتفاق جالبی که بعد از خواستگاری افتاد این بود که چون تو دانشگاه زیاد به حرف زدن ما گیر می دادند، رفتیم پیش حراست و گفتیم که ما قراره با هم ازدواج کنیم و خانواده هامون هم از جریان اطلاع دارن، پس دیگه مانع حرف زدن ما نشین، حراست هم از ما تعهد گرفت که ما حتما با هم ازدواج می کنیم و بعد راحتمون گذاشت. از اون به بعد دیگه راحت می تونستیم با هم باشیم و حرف بزنیم، بدون اینکه کسی مزاحم بشه.
دیگه بهانه ای نبود که ما رو از هم دیگه جدا کنه. همیشه با هم بودیم و با هم از زندگی لذت می بردیم. یادم میاد اون روزا بهم گفت : من فقط به خاطر خودته که دوستت دارم و نه چیز دیگه ای، حتی حاضرم باهات زیر چادر زندگی کنم! وقت خیلی کم بود. من باید هر چه زودتر یه کاری برا خودم دست و پا می کردم تا بتونم سر دو سال خودم رو جمع و جور کنم. با توجه به اینکه اون از من چند واحد جلوتر بود، بنابراین منم واحد های انتخابی ام رو اضافه کردم تا با هم درسمون تموم شه. رشته من هم جزو رشته های سخت بود  و واقعا خوندن می خواست. از اون روز به بعد تمام دغدغه ام این بود که یه کاری پیدا کنم. به همه دوستام پیشنهاد می دادم، ولی هیچ کدوم آهی در بساط نداشتند. آخرین نفری که پیشنهاد دادم، داداشم بود که اونم قبول کرد تا یه کار شراکتی با هم بسازیم.
ما یه کافه سنتی دایر کردیم و دیگه تمام وقتم پر شد. اون روزایی که کلاس نداشتم، از صبح ساعت 9 تا 12 شب مغازه بودم و روزهایی هم که کلاس داشتم، مجبور بودم بعد از کلاس سریعا برم مغازه تا بتونم جبران روز از دست رفته رو بکنم. حتی وقتی برای سر خاروندن هم نداشتم. آخر هفته هم می رفتم کتابخونه، تا بتونم درس های عقب مونده ام رو جبران کنم. دیگه زندگی ام همین بود، کار و درس و خواب! نه دوستام رو می دیدم و نه زیاد با خانواده ام می تونستم رابطه داشته باشم. من یه سال رو اینطوری گذروندم. تو این مدت وقتی از مغازه به خونه می اومدم، خود به خود چشام بسته می شد و می خوابیدم و از دنیای اطرافم خیلی غافل بودم.
یه روز که تو مغازه بودم، بهم اس ام اس داد که می خواد بره تهران و دیشب یه خواب بد دیده. من خیلی سریع لباس هام رو پوشیدم و رفتم دانشگاه. خوابش رو برام تعریف کرد، گفت که خواب دیدم تو راه تهران اتوبوس چپ شده و من مردم! خیلی نگران بود. این خواب منم بهم ریخت، ولی به روی خودم نیاوردم و آرومش کردم و بهش دلگرمی دادم که نگران نباش، چون دعای من پشت سرته. ولی من اون موقع غافل از این بودم که این خواب واسه من یه نشونه است، نشونه بدبختی و در به دری!

روز سفر فرا رسید، دل هامون داشت تاپ تاپ می زد. آخه تا اون موقع از هم دور نشده بودیم و این اولین دوری ما بود. دوباره نگران بود و من بهش دلگرمی دادم و خواستم که به اون خواب لعنتی فکر نکنه و اون راهی شد. تو مدت این دوری مدام با هم حرف می زدیم و آرام و قرار نداشتیم. بعد از یک هفته که این یه هفته برا من عین یه سال بود؛ اون برگشت ولی همون آدم سابق نبود. این سفر آغاز ناخوشی های من بود. دیگه ادا در می آورد، زود ناراحت می شد، همش دنبال بهانه بود، به همه چی گیر می داد تا اینکه سر یه ماجرایی با هم حسابی در گیر شدیم. اون گیر داده بود که تو این وضع نداریم باید یه خونه بخرم. باورم نمی شد، این همونی بود که می گفت باهات تو چادر هم زندگی می کنم، من فقط خودت رو می خوام. حسابی گیج شده بودم، دیگه کلافم می کرد. چند روز که گذشت من تازه فهمیدم چه بلایی سرم اومده..
قسمت اخر
من بعد از ورود به دانشگاه، طی ماجراهایی با یه دختر آشنا شدم. ما اونقدر با هم عجین بودیم که خیلی  ازوقت ها با هم بودیم. عاشق هم دیگر بودیم و احساس می کردیم به غیر از ما دیگر به این اندازه کسانی عاشق همدیگه نیستند. این محبت باعث شد تا من خیلی زود خانواده ام رو از ماجرا باخبر کنم تا زمینه آشنایی خانواده ها فراهم بشه. من به اتفاق پدر و مادرم رفتیم مراسم آشنایی.من حدود 2 سال وقت گرفت   تا شرایط خودم رو رو به راه کنم ولی سر یه سال بعد از یک مسافرت همه چی بهم ریخت...
من دیگه داشتم دیوونه می شدم، آخه دلیل این همه بی توجهی و بهانه گیری رو نمی تونستم بفهمم. تقریبا  یه سال از آشنایی ما گذشته بود و من باور نمی کردم که اون به این زودی کم آورده باشه. همه چی از اون مسافرت لعنتی شروع شد؛ گویا تو تهران یکی این رو دیده بود و ازش خوشش اومده بود و قرار بوده بیاد خواستگاریش، من اینو بعد ها از دوست صمیمی اون شنیدم. دیگه این اواخر دعواهای ما خیلی اوج گرفته بود، من دیگه طاقت نداشتم. کار به جایی رسید که اون حتی هدیه های من رو که براش و خانوادش خریده بودم، پس فرستاد.
تو این یه سال همش می گفت : عاشقتم، یا تو یا هیچکس!، اما وقتی از مسافرت برگشت گفت مجبور نیستم که با تو ازدواج کنم، با کسی ازدواج می کنم که شرایط داشته باشه(منظورش از شرایط پول زیاد بود!).  وقتی اون روز این حرفها رو بهم زد، واقعا انگار منو برق گرفته باشه، همه رویاهام رو سرم به یکباره فرو ریخت، مخم داشت سوت می کشید. بهش گفتم پس حرف هایی که بهم می زدی که فقط تو و فقط تو،  بدون تو نمی تونم و اینا چی بود؟ می دونین بعد از یکسال که از بهترین روزهای زندگیم بود رو به خاطر اون خراب کردم و خودم رو زجر دادم تا به شرایط مطلوب برسم، چی بهم گفت؟ اشتباه کردم، دیگه مزاحم نشو!.
حرف خیلی برام سنگین بود، به قدری که از اونجا رفتم و یه روز تمام یه گوشه کز کرده بودم و صدام در نمی اومد، داشتم فکر می کردم، به زندگی، به این یه سال، به بلایی که قراره سرم بیاد، به بلایی که سرم اومد، نمی دونستم دیگه چیکار باید بکنم. کسی که به خاطرش حاضر بودم جونم رو بدم، داره بعد از یکسال به من می گه : دیگه مزاحم نشید. قضیه رو به مادرم گفتم، خیلی عصبی شد و خواست بره تا با خانواده ی اون صحبت کنه که من مانع شدم.
یه هفته رو این موضوع با خودم درگیر بودم که بالاخره تصمیم گرفتم به یکی از فامیل هاشون که شمارش دستم بود، زنگ بزنم و کل ماجرا رو براش بگم. زنگ زدم و گفتم خواستگار فلانی هستم و این ماجرا اتفاق افتاده است. اونم گفت بیا همدیگر رو ببینیم، منم رفتم. اول که اومد طرف من شاکی بود و می خواست منو بزنه، حتی دو نفر رو هم با خودش آورده بود!، ولی بعد که کل ماجرا رو براش گفتم آروم شد و درحالیکه سارا ازخونواده ی اون بود منصفانه برخورد کردوبهم گفت ازته دلم میگم واقعا سارا بهت ظلم کرده ..!گفت که دیگه کار ازکار گذشته!گفتم چطور؟برگشت گفت آخه سارا یه ماهه نامزد کرده!!! ماتم برد وهمون جا که برا اولین باراین خبر مرگبارو شنیدم به خودم گفتم همین مونده بود خبرنامزدیشو یه ماه بعد از یکی دیگه بشنوم !!ولی من باز باور نکردم گفتم تا خودش بهم نگه باور نمیکنم!با هم نزدیک 3 ساعت حرف زدیم و   بعد از هم جدا شدیم و قرار شد بعد از یه ساعت به من نتیجه رو بگه.
بعد از یه ساعت به من زنگ زد و گوشی رو داد به اون که گریه می کرد، گویا رفته و اون رو کتک زده  بود، به من برگشت گفت این وسط یکی از شما داره دروغ می گه، ولی پیش دستی کرد و گفت به قرآن    من رابطه ای با اون نداشتم. همه چیو انکار کرد که هیچ، قسم دروغ هم خورد و بعد هم گفت من نامزد دارم، دیگه مزاحم نشو.متوجه شدم که یه ماه قبل از دعوای ما طرفی که تو تهران اینو دیده، اومده خواستگاریش و جواب مثبت هم گرفته. نمی دونم پیش خودشون چرا منو حساب نکردن که بابا این دختر    ما خواستگار داره که یه ساله قبلش بهش قول دادیم و الانم داره مثل سگ جون می کنه تا شرایط خودش   رو رو به راه کنه.
آخرین اس ام اسی که براش فرستادم این بود، "باید به دختران در کودکی شیر سگ خوراند تا در   بزرگسالی رسم وفا بیاموزند"(منظورم دخترایی مث این دختره). این اس ام اس رو فرستادم و گوشیم      رو خاموش کردم. دیگه اون روز پایان کار من بود. به فامیلشون هم قول دادم که دنبال کار رو نگیرم و   نگرفتم. ولی مطمئنا هیچ وقت خوشبخت نمی شه؛ چون اولا به دروغ قسم خورد و ثانیا هم منو این جوری عذاب داد و به من بد کرد، چیزی که قلب منو واقعن سوزوند این بود که این دختر بی رحم ونامرد تا آخرین لحظه مطلع شدنم از نامزدیش اینکه تقریبا یک ماه بود که نامزد کرده بود ومن از آشناهاشون خبر  نامزدیشو شنیدم تا آخرین لحظه مطلع شدنم علی رغم اینکه نامزد کرده بود ومن خبر نداشتم باز باهام  حرف میزد و  بهم امید میداد میگفت تواین 2سال خوب کار کن وبعد 2سال بیا منتظرتم..معلوم نیست اگر   من   تحقیق نمیکردم وخبر نامزدیشو از بقیه نمیشنیدم وبعداز 2سال باهزار امید آرزو باز خواستگاریش میرفتم چیا به سرم میومد شاید اون موقع چیزای عجیبی میدیدم مثلا اونیکه خواستگاریش رفتم وبهم قول داده منتظرم بمونه ازدواج کرده وبچه هم داره!!! اما اون چیزی که قلب سوختمو تا حدودی آروم میکنه     اینه که مطمئنم خدا حقم رو هم تو این دنیا هم توآخرت از اون می گیره.
از من دیگه چیزی نموند، جز یه جسم متحرک بی روح، جز یه فرد با یه عالمه شیشه خورده تو قلبش، جز یه آدم بی حس که با یه مرده فرقی نداره. دیگه چیزی برام مهم نیست، می خوام بمیرم، نمی خوام دیگه تو این دنیای نفرت انگیز باشم، هنوزم که هنوزه نمی دونم چرا این بلا سرم اومد، وقتی راجع بهش فکر می کنم دیوونه می شم. آخه چطور ممکنه یه ماه قبل براش خواستگار بیاد و با اینکه منو داره و به من قول ازدواج داده و همه عالم می دونن و من رو این قول حساب کردم و دارم زندگیم رو پاش می دم، جواب مثبت بده به خواستگارش و راحت به من بگه گم شو! مدتی طول نکشید تا کل ماجرا تو دانشگاه و فامیل پیچید. از اون ماجرا به بعد دیگه من تموم شدم...
 پایان