✚چارلز دوم انگلستان✚

چارلز دوم پادشاه انگلستان، اسکاتلند و ایرلند از ۱۶۶۰ تا ۱۶۸۵ بود. او در طول جنگ‌های داخلی انگلستان که به قدرت گرفتن الیور کرامول و پایان موقتی نظام پادشاهی منجر شد، بیشتر در خارج از کشور به سر می‌برد؛ تا اینکه پارلمان پس از مرگ کرامول از او دعوت کرد تا به انگلستان بازگشته و قدرت را به عنوان پادشاه انگلستان در دست گیرد. قابلیت سازگاری سیاسی چارلز دوم و شناخت او از مردم سبب شد تا بتواند کشور را در طی درگیری‌های انگلیکن‌ها با کاتولیک‌ها و مخالفانی که در بیشترین مدت طول حکومتش با آن درگیر بود، به خوبی اداره کند. در عین حال چارلز فردی خوش‌گذران بود و با زنان بسیاری از جمله نل گوئین رابطه داشت و به‌همین دلیل او را شهریار شادکام لقب دادند.چارلز دوم بزرگترین پسر زنده‌ماندهٔ چارلز یکم و هنریتا ماریای فرانسوی بود که در ۲۹ مه [سبک قدیمی: ۸ ژوئن] ۱۶۳۰ در لندن و در کاخ سنت جیمز زاده شد. او سپس به ترتیب تحت توجه کنتس دورست، ویلیام کاوندیش، دوک نیوکاسل و مارکیز هرتفورد پرورش یافت. ۸ سال نخست زندگی او بدون اتفاق خاصی در کشوری که به نظر آرام می‌آمد سپری شد، اما در ۱۶۳۸ کم‌کم مشخص شد که این آرامشی پیش از طوفان است و زمانی که چارلز دوم به ۱۲ سالگی رسید، قلمرو پادشاهی پدرش بر اثر جنگ‌های داخلی از هم پاشیده بود.با شروع جنگ‌های داخلی بین پیوریتن‌ها و پارلمان‌گراها از یک سو و پادشاه از سوی دیگر، چارلز دوم که در آن زمان عنوان شاهزادهٔ ولز را داشت با پدرش همراه گردید و در ۴ مارس ۱۶۴۵ از سوی چارلز یکم و به همراه ادوارد هاید و دیگر مشاورانش به غرب انگلستان فرستاده شد. اما حضور او نیز مثمر ثمر نبود و چارلز یکم سرانجام در ۱۶۴۶ از پیوریتن‌ها شکست خورد. پس از این اتفاق، چارلز دوم در ۱۷ فوریه همان سال در قلعهٔ پندنیس در فالموث گوشه‌نشین شد. سپس به سیلی رفت و تا ۱۶ آوریل در آنجا ماند و از همان‌جا به جرزی فرار کرد. در آخر چارلز علی‌رغم پیشنهادهای پارلمان به او و برخلاف توصیه‌های هاید که او را به ماندن در کشور تشویق می‌کرد، به فرانسه گریخت و در پاریس به مادرش پیوست و به مدت دو سال در آنجا ماند. او در این مدت تحت آموزش توماس هابز فیلسوف قرار گرفت.
☟تاجگزاری چارلز دوم اثر جان مایکل رایت☟
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

سرانجام کرامول در ۱۶۵۸ درگذشت و جرج مانک، یکی از فرماندهان ارشد کرامول، که احساس می‌کرد با به قدرت رسیدن جانشینان او انگلستان (که در آن زمان به فقر گرفتار شده بود) حتماً از هم خواهد پاشید؛ با استفاده از ارتش نیرومند خود شرایط را در ۱۶۶۰ برای بازگشت دوبارهٔ چارلز به کشور مهیا ساخت. مردم انگلستان نیز که بیشترشان خواهان بازگشت به یک رژیم پادشاهی باثبات و قانونی بودند از این موضوع استقبال کردند. به‌دنبال این دعوت، چارلز دوم با توصیه و کمک ادوارد هاید، مشاور اصلی خود، در آوریل ۱۶۶۰ اعلامیه‌ای را صادر کرد که در آن از تمایل خود برای عفو عمومی، آزادی عقیده، حل و فصل عادلانهٔ منازعات مربوط به مالکیت زمین و پرداخت کامل دین‌های عقب‌افتادهٔ ارتش سخن گفته بود. با این شروط، چارلز دوم در مه ۱۶۶۰ پادشاه انگلستان اعلام شد. او در ۲۵ مه از تبعید ۹ ساله‌اش به انگلستان بازگشت، در دوور پیاده شد و در سی‌امین سالروز تولدش به لندن که غرق در جشن و شادی بود وارد شد.
✠✠✠

چارلز دوم در ۱۶ فوریه [سبک قدیمی: ۶ فوریه] ۱۶۸۵ و به‌عنوان یک کاتولیک درگذشت و پس از او برادرش جیمز با عنوان جیمز دوم پادشاه انگلستان شد. چارلز با آن که آنکه هیچ فرزند مشروعی نداشت، پدر فرزندان نامشروع زیادی بود. او در طول عمرش معشوقه‌های زیادی داشت که از آن جمله می‌توان به لوسی والتر، بارابارا ویلیر (دوشس کلیولند)، لوئیز کرول، دوشس پورتسموث و نل گوئین اشاره کرد.
✝