لطفا زُل نزنیم

به زن چاق توی پراید،

به النگوهای طلایی ردیف توی دستش.

به زن و شوهری که توی خیابان بحث می کنند،

به مرد دست و پا شکسته ی عصا به دست،

به ویلچرنشینش حتی؛ با ماسک و بی ماسک.

به دختری که با علاقه به گربه های کثیف و لاغر مردنی توی خیابان غذا می دهد،

به زنی که روی نیمکت پارک تنها نشسته و آرام اشک می ریزد.

به بچه ی مریض،

به آدم علیل،

به زیپ باز پیرمرد،

به دست لرزان و چروکیده ی پیرزن،

به دخترک ژنده پوش فال فروش،

به جوان شیک روزنامه فروش؛

زل نزنیم به آدم های ِتا مغز ِ استخوان خیسِ بدون چتر؛

به زن و شوهر با اختلاف سنی زیاد، که دست همدیگر را گرفته اند و راه می روند، به دوست داشتنشان زل نزنیم؛

به درز پاره ی لباس،

به صورت سوخته و پوست جمع شده،

به زن زیبا،

به مرد زشت،

به زنی که دوربین به دست از زمین و زمان عکس می گیرد،

به تنهایی زنی که برای خودش گُل می خرد؛

به مردی که راه می رود و زیر لب با خودش حرف می زند.

به گدا،

به دیوانه؛

به دیوانه ها هم زل نزنیم،

بگذاریم آرام برای خودشان لبخند بزنند، بخندند.

بگذاریم آنکه دلش گرفته و اشک می ریزد هم با خیال راحت گریه کند،

زل نزنیم،

زل زدن مایه ی آزار است...