تو شدی مثلمون

به سرت رنگ میزنه کلمه مثل بوم

هرچی توو گلو گیر کرد جاشه توو دلمون

کلمات دنبال همن نه من نه ولمون، نمیکنن

نه میشه صبر کرد نه صرف

کل وقت رو بریزی توو جوبی که میره هدر

حرف شب های من دمادم از سپیده دم اند

آدمیزاد به امید زندست، امید به قلم

بی هوا میاد از چپ و راست بلا تو باورهات چیه

که نشستی فارغ از عالم ها و داور ها

انگار میدوئی رو بند ولی نه خودت می افتی

نه این بند میبُره از آهنگ هر چی میگفتی

شعاری شبرنگی ، رو دیواری آجری

کارتن خواب و خونه خالی بازی مونوپولی

یا میکوبن و میسازنت سر حال و تپلی

بدون اضافه گویی با لباس پلو خوری

[و این شخصیت برجسته من هستم]

همم ، پر از اعتماد به نفس عاشق تملق

فدای اسم و رسم

هر گوری میتونه بکشه نعشت رو روی دوشش

آهنگ قدیمی ای میگفت دنیا فقط دو روزه

نداره آدمِ عاقل آب و خاکه دلایل

گل ساخته تمدن از چادر های قبایل

چرا وحشی نباشم؟ نکشم پایین بشاشم

به کل قانون های فلجتون سم بپاشم

[بیرون شو از من]

من خود خنده هاتم

نه اشک هاتم

جای مشت هام

بجای حرف پشتت جای زخم عمق هاتم

من انتقامتم آهنتم، بمب هاتم

داد وجدانی ام، که کشت آدم

به این زمینّ بی ثمر چشم رشد دارم

من مرد نیستم مگر مرد کارزارم

منو میشناسی! من همون بامدادم