+- انجمن های تخصصی فلش خور (http://www.flashkhor.com/forum)
+-- انجمن: علم، فرهنگ، هنر (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=40)
+--- انجمن: ادبیات (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=39)
+---- انجمن: داستان و رمان (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=67)
+---- موضوع: رمان دو موتور سوار قسمت 17 (/showthread.php?tid=288406)
رمان دو موتور سوار قسمت 17 - _leιтo_ - 23-08-2020
ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ...ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺍﺯ...ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ؟ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ؟ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮﻡ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻤﺎﻧﻢ...ﻣﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺷﺪ؟!ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺁﺯﺍﺭﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻤﺎﻧﻢ.ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ.ﻭ ﺷﺪ...ﭼﻘﺪﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻐﺰﺕ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻓﮑﺮﯼ ﺍﺳﺖ...*****ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺍﺯ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﺎﻧﺪ.ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺪﺍﺩ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.- ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ...ﺑﻮﺩﻡ؟ﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﺎﺳﯽ ﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺁﻣﺪ.ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﺪﯼ؟ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺟﺪﯼ ﺑﻮﺩ.ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﭘﺎﺗﻮﻕ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ...ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﻡ.ﻣﺪﺍﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﻢ.ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻣﺪﺍﺩ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻞ ﺩﺍﺩﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺭﻓﺘﻢ.ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻧﺸﺴﺖ.ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ.ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺳﺖ.ﭼﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻭﺳﺖ؟ﻓﺸﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯﻭﯾﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ.ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﭼﺮﺍ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﯽ؟ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﭼﻮﻥ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ....ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩ.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ:- ﭼﺮﺍ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﯽ؟ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺍﺵ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﺮﺹ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮔﻔﺖ:- ﭼﺮﺍ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ؟ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩ.ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩﻡ.ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﮐﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ.ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻣﺶ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ. ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺒﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻭ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻧﯿﮑﺎﻥ...ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﻥ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻏﺬﺍﺗﻮ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﺨﻮﺭﯼ.ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻭ ﯾﮏ ﻗﺎﺷﻖ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﭘﺮ ﮐﺮﺩ.ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ.ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩﻡ.ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺨﻮﺭﺵ.ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺯﻭﯾﻢ ﺯﻭﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ.ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻪ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﻗﺎﺷﻖ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﯾﮏ ﺳﻮﻡ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﺭﻡ.ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ.ﺳﺮﺵ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯿﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ.ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺭﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩ.ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻭﻟﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.ﮔﻔﺖ:- ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺕ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﯼ؟ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ...ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺩ.ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺷﺘﻬﺎﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺎﻝ ﺭﻓﺘﻢ.ﻓﺮﺍﺯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺍﺳﯽ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ.ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﻫﻨﻮﺯ ﻏﺬﺍ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ.ﭘﺮﺳﯿﺪ:- ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ؟ﻗﺎﺷﻖ ﭘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ.ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮﻕ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ.ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﺩﻫﻨﯽ ﺑﻮﺩ؟!ﺑﺎ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻏﺬﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﻗﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ.ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ:- ﺩﻫﻨﯽ ﺍﻡ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯼ؟!
ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ.ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺪ ﻋﺎﺩﺕ ﺷﺪﯼ ﻫﺎ!ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺭ.ﺑﺎ ﻟﺠﺒﺎﺯﯼ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ.ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﯿﺮﯼ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﺱ ﭘﺮﺗﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻓﯿﻠﻢ ﺷﺪﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ...ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ!ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻣﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﯿﻢ ﮔﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ؟!ﺩﯾﺪﻥ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻭ ﺩﻋﻮﺍ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﻡ ﻭ ﺟﺮﯼ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻥ ﺳﮓ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ...ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺣﺮﺻﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭﺯﻧﻪ ﯼ 100 ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﻡ ﺳﺮﺵ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺮﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ...ﺁﻥ ﺯﻥ ﻫﻢ ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ!ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ.ﻓﺮﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺳﺮﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ؟ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻨﻢ ﺑﻮﺩ...ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺣﺲ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺪﻡ...ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺩﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ...ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ...ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﯾﮑﻢ.ﻫﯿﭻ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺑﺪﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 6 ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ.ﻣﺜﻼ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻧﺰﺩ:"ﺗﻮ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﯼ!" ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰﺩ ﻭ ﻧﮕﻔﺖ:"ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ!"...ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺘﻮﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ 6 ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ ﺭﺍ ﺭﻭﯾﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ؟!ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩ.ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻭﺗﻮ ﮐﺒﻮﺩ ﮐﺮﺩﻡ.ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ.ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺸﺪﺍﺭﯼ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ.ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺭﺍﺳﺘﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ.ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻪ!ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﺯﺩ.ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﺒﯿﻨﺪ.ﭼﺮﺍ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟!ﺍﻭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ...ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﻟﺨﺘﻢ ﺷﺪ.ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ.*****- ﺻﻨﻢ؟ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺑﺮﯼ؟ﺁﺧﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺑﺮﯼ؟ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ "ﺟﺎ" ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺁﺭﻩ.ﺩﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺍﺫﯾﺘﺘﻮﻥ ﮐﻨﻢ...ﺷﯿﺶ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺱ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎﻡ.ﺩﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ.ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﺧﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ﻣﺜﻼ ﭼﻪ ﺍﺫﯾﺘﯽ ﮐﺮﺩﯼ؟...ﺧﺐ ﺁﺭﻩ ﺍﺫﯾﺖ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩﯼ!ﻏﺬﺍ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺁﺗﺮﯾﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩﯼ...ﻫﻤﻪ ﺍﺷﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﯽ...ﺁﺭﻩ ﺧﺐ ﺍﺫﯾﺖ ﮐﺮﺩﯼ!ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ.ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻓﺮﺍﺯ ﺷﺪﻡ.ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻡ.ﻓﻌﻼ ﺧﺪﺍﻓﻆ.ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﺸﺪﻡ.ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﺸﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ.ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺫﯾﺘﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:- ﻣﯽ ﺭﺳﻮﻧﻤﺖ.ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪ.ﺳﻮﺍﺭ ﭘﺮﺍﺩﻭﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺍﺵ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻡ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ!...ﻓﺮﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ!ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺟﺰ ﺻﺎﻑ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ!ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ:- ﯾﺎﺩﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ!ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﺭﻧﮕﯽ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻧﺸﺴﺖ.ﻓﺮﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﯾﺰﺩ!ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ:- ﭘﺲ ﺧﻮﺩﺕ ﭼﯽ؟- ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ.- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ؟!ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺭﻩ.ﻣﻦ ﺁﯾﺲ ﭘﮑﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ.- ﺧﺐ ﻫﺮ ﺩﻭﺷﻮﻥ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺍﻥ!ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:- ﺁﺧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﻭﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮﻩ!ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ!ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺗﻨﺒﻞ ﺑﻮﺩ؟!ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻠﻘﯿﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ!ﺁﻫﻨﮕﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ...ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺁﻩ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩ...ﮐﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﻮﻡ.ﺑﺪﻭﻥ ﻓﮑﺮ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻧﻤﯿﺎﯼ ﺗﻮ؟ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.- ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﻭﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺸﻪ!ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:- ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭﺷﻮ ﺑﺒﺮﻥ!ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ.ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺩﯾﮕﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺯﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ.ﻧﻔﺴﻢ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ.ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩ.ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺮﻭ.ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺵ.ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﺗﻨﺪ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﻮﻡ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ.ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻢ.ﺯﻧﮓ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ.ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ.ﺩﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﺧﻞ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺷﻨﯿﺪﻡ...
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﻢ...ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﮐﯽ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮﺩ؟ﻣﺮﺩ؟ﺯﻥ؟ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ؟ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ...ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﺯﻝ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ...ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻻﻥ ﻭﺿﻊ ﻣﻦ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ؟ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺤﻢ ﺑﻮﺩ؟!ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺍﺯ ﺭﯾﺤﺎﻧﻪ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ.ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ...ﺩﺧﺘﺮﺵ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﻔﺘﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺥ,ﺩﺵ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ...ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﯾﮏ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ...ﭼﺮﺍ؟!ﭼﺮﺍ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﻐﺰﻡ ﺑﻮﺩ.ﻓﺮﺍﺯ...ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﻓﮑﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺩﺭ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ.ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﯼ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﻫﻢ:- ﺻﻨﻢ؟ﺩﺍﺭﯼ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﭘﺰﯼ؟ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﺳﻮﺍﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ؟!- ﺧﻮﺩﺗﻮ ﺍﺫﯾﺖ ﻧﮑﻦ...ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻏﺬﺍ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﺩﻡ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻡ.ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺫﻫﻨﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﯾﺎ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪﻡ.- ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﯽ؟ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻡ...ﻭﻟﯽ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﻬﻢ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﻢ... ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪﺍﻡ ﮐﻦ.ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻧﺮﻡ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ...ﺧﺐ ﭼﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ؟!ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻡ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺠﺒﺎﺯﯼ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ.- ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﯼ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﯽ؟ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺭﺩ ﺷﺪ.ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﭘﻦ ﺑﻮﺩ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﻮﺩ.ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺩﺭ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﺩﻡ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺟﻠﻮ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ.ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ:- ﺳﻼﻡ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ.ﺻﺪﺍﯼ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:- ﻭﺍﯼ!ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ....ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ!ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺟﺸﻦ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ...ﺧﺎﻟﯿﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ!ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻭ ﺟﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺟﺪﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﭘﺲ ﻭﺍﺳﻪ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻣﯿﺎﯾﻢ.ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ.- ﯾﻌﻨﯽ ﮐﯽ؟-3 ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﻪ.ﻣﻦ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ.ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﺁﻣﺪﻥ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ...ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ!- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ...ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺎﻥ؟ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮔﻔﺖ:- ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺩﻋﻮﺍﺷﻮﻥ ﺷﺪﻩ...ﺁﺗﺮﯾﻨﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺱ ﻭ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺗﮑﻮﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﻩ...ﭘﺮﻫﺎﻣﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﺳﺖ.ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﻭﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ!ﭼﺮﺍ ﺩﻋﻮﺍ؟!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:- ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ...ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯿﮕﻪ...ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺁﺗﺮﯾﻦ...- ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ...ﻧﯿﮑﺎﻥ ﻭ ﺁﺗﺮﯾﻦ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻦ ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﺬﺭﻭﻧﯿﻢ؟!ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:- ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮﻫﺎﻡ ﺩﺍﺩﻡ...ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺷﻪ...ﯾﮑﯽ ﺳﺮﺣﺎﻝ ﻣﯿﺎﺩ...ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺭﻭ ﻣﺨﺶ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎﺑﺮﻩ ﺑﺎ ﻧﯿﮑﺎﻥ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻨﻪ.- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺑﯿﺎﯾﺪ.ﻓﻌﻼ.- ﺑﻮﺱ ﺑﺎﯼ.ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺍﭘﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﮐﻤﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ.ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﻟﻮﻟﻪ ﺗﻔﻨﮕﯽ ﻭ ﺗﯿﺸﺮﺕ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺸﮑﯽ.ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﻡ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﯿﺮﻩ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺫﯾﺘﻢ ﻧﮑﻨﻨﺪ.ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﻧﺒﻮﺩ.ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﭼﭙﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ.ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ!