رمان دو موتور سوار قسمت 15 - نسخهی قابل چاپ +- انجمن های تخصصی فلش خور (http://www.flashkhor.com/forum) +-- انجمن: علم، فرهنگ، هنر (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=40) +--- انجمن: ادبیات (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=39) +---- انجمن: داستان و رمان (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=67) +---- موضوع: رمان دو موتور سوار قسمت 15 (/showthread.php?tid=288404) |
رمان دو موتور سوار قسمت 15 - _leιтo_ - 23-08-2020 ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻣﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻡ.ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﻢ ﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﺷﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻄﻞ ﺁﺷﻐﺎﻝ ﺑﻨﺪﺍﺯﻣﺸﺎﻥ!ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﺯﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺭﺳﯿﺪ.ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺯﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻣﺮﺩ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻭ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ!ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺸﻮﻩ ﯼ ﺯﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻞ ﺍﻣﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﮐﻨﺪ؟!ﺟﻠﻮ ﺗﺮ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ.- ﮐﯿﻮﺍﻥ...ﺗﻮ ﺭﻭ ﺧﺪﺍ...ﺗﻮ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ...ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﮑﻦ...ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻡ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﻢ...ﮐﯿﻮﺍﻥ...ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﻭﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ:- ﺍﻻﻥ ﻭﺳﺎﯾﻠﺘﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﯿﺮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎﺕ...ﺍﮔﺮﻡ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺁﺷﻐﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺭﯾﺨﺘﯽ...ﻫﺮ ﻭﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﯼ ﺁﺩﻡ ﻣﯿﺎﯼ ﺗﺎ ﻃﻼﻗﺖ ﺑﺪﻡ.ﺯﻥ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻞ ﺯﻧﮕﯿﺘﻮ ﺍﺯﺕ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻩ...ﯾﺎﺩﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺍﻣﻮﺍﻟﺖ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺸﻪ؟!ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:- ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ.ﺯﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﻭﺍ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ.ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺖ:- ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﻤﻮ ﺍﺯﺕ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ.- ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ.ﺩﺭ ﺭﺍ ﭘﺸﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ.ﻭﺳﻂ ﻫﺎﻝ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﮔﻔﺖ:- ﺣﺎﻝ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯽ؟ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ.ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ.ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺸﺘﺮﮐﺶ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺷﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ:- ﺗﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ؟ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺍﻭﻥ ﺯﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ.ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺯﻝ ﺯﺩ:- ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﺱ.ﺧﺸﮑﻢ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻢ:- ﺧﺐ...ﺗﻮ ﺍﺯﺵ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻫﻤﺶ ﺍﺫﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺁﺧﺮﺷﻢ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺯﻥ ﮐﺸﺘﯿﺶ ﻭ ...ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:- ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ.ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ...ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ؟!...ﺍﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﺟﺰ ﻋﺎﺷﻖ!ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﭖ ﭘﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﻋﻮﺍ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ.ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ:- ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺣﺮﻓﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﺑﻌﺪﺵ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺑﮕﻮ.ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ:- ﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯﺵ ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ.ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﺷﻪ.ﺍﺯﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﺮﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ...ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺷﺖ...ﺍﯾﻨﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ.ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ.ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﯾﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻭ ﻟﺠﺒﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﻮﻣﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺣﺘﯽ ﻟﺠﺒﺎﺯﯾﺸﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ...ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ...ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﺎﻻﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﻤﻮﻥ ﺳﺎﻻ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ...ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﺸﺪ.ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﭘﺮ ﺑﻐﺾ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:- ﯾﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻭﻣﺪ.ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻨﻢ...ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﯿﻄﻮﻥ ﻭ ﻟﺠﺒﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﻮﻥ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ...ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻨﻪ...ﺍﻭﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩ!ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ.ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮﺩ...- ﺁﺑﺘﯿﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﺷﺪ...ﺩﺧﺘﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﻪ...ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﮐﺎﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ...ﺍﯾﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﻩ...ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﭘﺎﮎ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻭ ﻣﺪﺭﮐﺎﯼ ﺩﯾﺒﺎ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ...ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺎﺷﻢ.ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻣﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﺩ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﯿﻠﺶ ﻫﻢ ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ...ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺻﻼ ﺁﺳﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ...ﮐﻤﺮﺷﻮ ﻣﯽ ﺷﮑﻮﻧﻪ...ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﺍﯼ ﺳﺨﺖ ﺩﯾﺒﺎ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﺪﻡ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯿﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺸﻪ...ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﻪ ﻣﺪﺕ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ...ﺩﯾﺒﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ.ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:- ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ...ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ.ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ...ﺍﻭﻥ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻓﺎﻋﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ...ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺻﺪﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﺸﯿﺪ.ﺣﺎﻟﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ...ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺴﺒﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ؟!ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺪﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ...ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:- ﺑﺎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ...ﺣﺮﻑ ﻧﺰﺩﻧﺶ ﺣﺮﺻﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ...ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎﺭﻩ...ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﺵ ﺩﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩﻡ...ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺟﻠﻮﻣﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ...ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻭﻣﺪﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ...ﺣﺘﯽ ﺍﻭﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ...ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﺩﯾﺒﺎ ﺷﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺬﺍﺷﺖ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻡ...ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ...ﻋﺸﻘﺶ،ﻏﺮﻭﺭﺵ...- ﺩﯾﺒﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺎ ﺩﻭﺯ ﻭ ﮐﻠﮏ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﻣﻮﺍﻟﻤﻮ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ...ﺩﯾﮕﻪ ﺍﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﯾﺒﺎ ﻗﻄﻊ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﮐﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﮐﻞ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﺑﻮﺩ...ﻣﻨﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﺒﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﮐﻨﻪ...ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﻭﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﯿﻮ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻡ.- ﻋﻠﻨﺎ ﺑﺎ ﺩﯾﺒﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻤﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ...ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺯﺍﺭﺵ ﺑﺪﻡ...ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻭﻥ ﻗﺪﺭ ﭘﺮﺭﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ...ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﻡ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ...ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻟﯿﻠﺶ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺁﺑﯿﺘﻦ ﺑﻮﺩﯾﺪ...ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺫﯾﺖ ﺑﺸﯿﺪ... - ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ...ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ...ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ...ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺖ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ...ﻓﻘﻂ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ...ﻧﮕﺮﺍﻧﺶ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﺪﺍﺩﻡ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺴﻤﻮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ.ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪﻧﺪ...ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻭﺭ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ.ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮﺩ؟!ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ؟!ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪﻩ...ﻗﻠﺒﻢ ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ...ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮﺩﻡ:- ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻥ...ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﻪ...ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﻗﻀﯿﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪﻡ...ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﯼ ﻣﺎﻧﺘﻮﺷﻮ ﺑﺎ ﺷﺮﺑﺖ ﮐﺜﯿﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ...ﺍﻭﻧﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﺴﺎﺑﺘﻮ ﺑﺮﺳﻪ...ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﺵ ﺟﻠﻮﺵ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﺳﻪ...ﺁﺑﺘﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺭﻭ ﺑﺪ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﺩﺭﻭ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﺗﻤﻮﻡ ﺍﻭﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﯿﻎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﭼﻨﮓ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ.- ﻣﻦ ﺗﻮ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﯾﺒﺎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﻫﻞ ﺩﺍﺩ ﺳﻤﺖ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ...ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎﺩﯼ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺿﺮﺑﻪ ﭘﺮﺕ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺿﻌﻔﺶ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ...ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﺸﺪﺍﺭﯼ ﮔﻔﺖ:- ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺷﺒﺎ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺸﻮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ...ﺑﻪ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﭼﻨﮓ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻩ...ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﻔﯿﺪ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻤﻪ...ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﻡ...ﺗﺎﺯﻩ ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺁﺯﺍﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ...ﮐﺎﺭﺍﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﻻﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ...ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﺭﻭ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻠﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻗﺼﺪﺵ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ...ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﯼ ﺁﺭﻭﻡ ﻭ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﻮﺩﻡ...ﺳﺮﻡ ﮔﯿﺞ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﯾﺪﻡ...- ﻭﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺍﻣﻮﺍﻟﻢ...ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﮐﻠﮑﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺍﻣﻮﺍﻟﻤﻮ ﺍﺯﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻧﺎﺭﻭ ﺍﺯﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪﻡ ﻣﺪﺍﺭﮐﯽ ﺭﻭ ﮔﯿﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺩﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ...ﺍﻭﻧﻢ ﻧﻪ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ...ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻩ...ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﻗﻀﯿﻪ ﯼ ﺛﺮﻭﺗﻤﻮ ﭘﯿﺶ ﺑﮑﺸﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭﻧﺎ ﺭﻭ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ...ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺍﺭﮎ ﺗﻮﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﭘﺪﺭﺷﻮ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﺭﻥ...ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﮐﻪ...ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻨﻢ ﯾﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ...ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻫﻮﺍﯾﺶ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻡ...ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ.***** |