+- انجمن های تخصصی فلش خور (http://www.flashkhor.com/forum)
+-- انجمن: علم، فرهنگ، هنر (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=40)
+--- انجمن: ادبیات (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=39)
+---- انجمن: داستان و رمان (http://www.flashkhor.com/forum/forumdisplay.php?fid=67)
+---- موضوع: رمان دو موتور سوار قسمت 1 (/showthread.php?tid=288390)
رمان دو موتور سوار قسمت 1 - _leιтo_ - 23-08-2020
خلاصه رمان دو موتور سوار:
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ 22 ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺱ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﻪ....ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺍﻭﻥ ﺟﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﻨﺶ ﭘﯿﺶ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮﻡ 22 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﯼ 5 ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺱ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﺍﯾﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎﺏ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺨﻮﺭﻩ....
____________________________________________________________________________________
ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﻏﻠﺘﯽ ﺯﺩﻡ.ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺸﮏ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:
-ﭼﻪ ﺭﯾﺶ ﺭﯾﺶ ﻭ ﻧﺮﻣﻪ.
ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻋﺮﻭﺳﮑﻢ ﮐﻮﭼﻮﻝ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﻫﺸﯿﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯿﻢ ﮔﯿﺞ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﭼﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻫﻦ ﮐﺠﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﯾﮏ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﮊﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ:
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ...
ﮐﺖ ﭼﺮﻡ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﻮﺍﺭﯾﻢ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﭘﺸﺖ ﻣﻮﺗﻮﺭ.ﮐﻼﻩ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﻮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ.
ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﻮﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺮﺳﻢ ﮐﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﮐﺮﺩ.ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺯﻭﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺠﺎﯾﻊ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ (!) ﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﻧﺘﺮﺳﻢ!
ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺍﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﻡ ﺭﺳﯿﺪ:
ﺁﺑﺘﯿﻦ ﮐﯽ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﻋﻮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻣﺶ ﺑﺎﺷﻪ؟ﻫﺮﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺷﯽ.ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺍﺧﯿﺮ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺳﺮﻡ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺩﻋﻮﺍﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﭘﺲ ﺯﯾﺎﺩﻡ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺒﺎﺵ!ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻭﺳﻂ ﺩﻋﻮﺍ ﺁﺑﺠﯽ ﻭ ﻏﯿﺮ ﺁﺑﺠﯽ ﻓﺮﻕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ...
ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻋﺖ 1 ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ...
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﻮﺟﯿﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﻭ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻏﺮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ،ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﭘﯿﺶ ﻟﻘﺐ "ﻧﯽ ﻧﯽ" ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ،ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﮐﻨﺪ.
ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪﻡ ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ؛ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺣﺲ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ!
ﯾﮏ ﺟﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻭﻟﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﺳﺮﻋﺘﻢ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺩﻡ ﺩﺭ...ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯾﮑﯽ ﺗﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻋﻮﺍ ﻭ ﺑﺰﻥ ﺑﺰﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﻮﭼﻪ!
ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮐﻼﻫﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.
ﭘﺎﻭﺭﭼﯿﻦ ﭘﺎﻭﺭﭼﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮐﻠﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﯿﺒﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ...ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﭼﻪ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ!
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﻞ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺮﻓﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩﻡ.
ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.
ﺑﺪﻭﻥ ﻓﮑﺮ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟
ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﻨﻢ:
- ﺑﺎ ﻧﯽ ﻧﯽ ﺑﯽ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ.
ﭘﺲ ﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺲ ﺷﺸﻤﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ!ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ!
ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﮐﻠﯿﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻔﻞ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ.ﺩﺭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﯿﮑﯽ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ.ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮﻭ ﺗﻮ.
- ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﻮﺗﻮﺭﻣﻮ...
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ:
- ﻣﯿﺎﺭﻡ ﺍﻭﻥ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯾﺘﻮ. ﺑﺮﻭ ﺗﻮ.
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍﻩ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ.ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺍﺯ ﺣﯿﺎﻁ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻡ.
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪﻡ (ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ)،ﺍﺯ ﻫﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻢ.ﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺸﮏ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮﺩ:
- ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺮ ﺍﻭﻣﺪﻧﺖ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ.ﺍﻣﺸﺐ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﻋﻮﺍ ﻭ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺑﺮﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﺭﺳﻢ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪﻡ.ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺳﻮﻡ ﮐﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺑﺴﺘﻢ.
ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﻮﺱ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯾﻢ ﺫﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﮔﯿﺲ ﻭ ﮔﯿﺲ ﮐﺸﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ.
ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﻣﯿﮑﯽ ﻣﻮﺳﻢ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮﯾﻢ ﻗﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ.
ﻋﺮﻭﺳﮑﻢ ﮐﻮﭼﻮﻝ،ﺧﺮﺱ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ ﻭ ﮐﺮﻡ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻤﺶ، ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺘﻢ ﺭﻓﺘﻢ.
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮ ﻫﺎﯼ ﻧﺮﻡ ﮐﻮﭼﻮﻝ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ:
ﯾﻌﻨﯽ ﺁﺑﺘﯿﻦ ﭼﺸﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ﭼﺮﺍ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯿﮕﻪ؟ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻩ؟
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ:
ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺎ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ...
ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ.
*****