♫♫♫

کنارِ پنجره نشستم منتظر ، چقدر راه دور و آیندم مبهمه

نگاهم خیره رو سنگ فرشای کوچه ــَس ، تمام ذهنم اما درگیر و مُختَله

صدای مادرم تمومه باورم ، نگاهِ آخرم سکوت خواهرم

آخ چقد سنگینه نگاهایِ خواستگار پیرم ، من ترس دارم ازینکه کنارش بشینم

ولی من اونو یه راهِ نجات دیدم ، باید از این زندان رفت پدر و برادرم نگهبانه زندانن

مادرم تمام جوونیش پایمال شد ، از همون 13سالگی پا به ماه شد

پدرم یه جوونه عصبیه20ساله بود ، که من و مادرمو مثِ پولاش لیست داده بود

نگاهش حریص رو زنایی که رنگ دارن میخندن ، موهاشون پیداست و آزادانه میگردن

مادرم اما همیشه پنهان بود ، تو سیاهیه چادرش که حسِ یه زندان بود

زور بود، بهشت دروغ بود ، تا وقتی برادرم مثل پدر نبود

تا وقتی سیلی هاش رو صورت من نبود ، بودم خواهرانه عاشقش بودم

اما کینه هام جمع شدن ، کیسه ی زَهر شدن و من تبدیل به عقرب شدم

چقدر فکر کردم به فرار از این جهنم ، ولی تحمل نداشتم بهم بگن یه هرزم

بترسم از آدمام و بهم بخندن ، ندونن از زندگیمو بهم بگن بد

دنیا تنگ شده برام ، نفس سخت شده برام

جایی که من میشم داراییِ شخصی ، جایی که بهم میگن باید ترسید

محو بشی خودتو گم کنی و مرد بشی ، جایی که فقط تنم

آدم نیستم ، جایی که عقب نرم راحت نیستم

نمیشه از اثر پروانه ای حرف زد ، از کرم چاله ها و گذشته ها دَم زد

تا کِی باید برای من موعظه کنن، من غرق بشم تا بقیه معجزه کنن

تا کی لبامو ببندم و داد نزنم ، تا کی نیازمو خفه کنم جار نزنم

تا کی بخندن بهم و منم تایید کنم ، تا کی بشینم و رویاهامو تبعید کنم

تا کی عشق بدم خیانت پس بگیرم  ، تا کی پنهان شم از ترس نَر بمیرم

نه نمیخوام شبامو کنارِ این پیرِمرد صبح کنم ، من میخوام عاشق شم با دنیا صلح کنم

میجنگم برای حقام که ناحق شد ، میجنگم برای دنیام باور کن

میجنگم برای دنیام باور کن

♫♫♫♫♫♫