تو نه زبونی ، نه غمِ من به نونی

نه ارزونی نه عطر خفه خونی

یه بد کاره مثل تنت که دهن پاره تر از جدول لجنی

توو شهری از عطش

میخورم ازت نه چون که آب ندارم نه

مثل خودتم حساب ندارم نه

اهلی نمیشم از توو شیر مادرم

بهاره خطرو تا خِرخِره کشیده ساغر از سرم

توو سمه آسیابت

گندمم بچرخ ، که نونِ من یه شعری أ توو پوست قلبته

قلبی أ توو حد و رسم درد

دردی أ توو شعرای شب های اعماقی

داغ تری لعنتی أ خاک دستام

تو هویت منی نعره میکشی به جام

درختِ جنگی رو خاک سرخ انتقام

میوه ی تو شعرمه ، آب تو تن صدام

بلندی به قد نبضی از دوبارم

تو کشورِ شعورمی نه شهری از شعار

هیچوقت نگفتم که سهمی از تو دارم

همه افتخارم این بود که بخشی از تو باشم

رو کاغذ بی سر و ته قدغن ضرب

چرخیدم به دستت امضا شدم

خالقم شدی تا تو رو ابداع کنم

با تو جریان گرفتم از تو اجرا شدم

رو کشتیِ جیگر بدون بادبانات

یه سربازه بی احترامِ سر به سازِ ماناست

که روی اسلحه ـَش یه طرحه مُرده از گله

و شلیکی از درخت به مردمه

توو فصل یخ شکستی سرما ارغوان شدی

از کوچه رسیدی توو دست من جهان شدی

تو بی همه کس تری از بی کسیِ من

یه بی زمان که با من همزمان شدی و

من علی سورنا به شعر من بسابین

تا متاع رپ و أ توو عین من بچاقین

زنده باد طراوتت با شرارتم

مث خطای تیزی که میکشم روی کاغذم

رو بِیت های شرور شعرم قیمت بذارین شما

که دستاتون بازه واسه جنگیدن

من به قد جرمتون جرمم به تاریخ

منو بعد مرگم توو شعرم بکارید

توو امتداد سرمای دی

میکنم زندگی رو طی

نگاهم کن بازم یه پام لنگه ، میزنم لی

توو امتداد سرمای دی

میکنم زندگی رو طی

نگام کن بازم یه پام لنگه ، میزنم لی ، میزنم لی

واسه درد توو تنِ لت و پاره ـَم

من پسرِ صلحم اما ننم سرِ زا رفت

من موندم لای شما لا*یا

من موندم لای بازی با این بازیا

زدم زیر میز اعتقاد جدم به جنگ

از خنده کم شدم ، درد بچه کرد

شدم دندونه لق توو دهن این خاک

من و کل کوچه های شهر عطسه کرد

یادم نمیره لبخند تلخه فریادم روی خاک درد از ستم

یادم نمیره زخمم ببین

امروز من فقط یه جنگم یه جنگ

من فرزند هیپ هاپ شرقم ، آشنایی

بالا خوای لات های بی سر و ته سازمانی

سگاتون صدامو أ پاچه میدریدن

شعر من استخون و نون واستون نبود

من توو خونم همینه تا نمیشم اینم

بی کَله سر نمیده باج نمیدم این

تنهایی جیگر میخواد با زانو های خاکی

جایی که منم بمیره ما نمیپذریم

میزنه سوز لای شاخه های مُردم

وقتی میوه ی مصلحت لای سازه های سلطست

این درخت وحشی ریشه ـَش توو کویره

تن نمیده به تزئین باغچه های قدرت

این تموم معنیه زنده بودن منه

بذار مانع ها روی رشدم بشینن

تموم میوه هامو کُشتن به چیدن

نمیدونی توو این راه پشتم چه بیوَست

توو امتداد سرمای دی

میکنم زندگی رو طی

نگام کن بازم یه پام لنگه ، میزنم لی

توو امتداد سرمای دی

میکنم زندگی رو طی

نگام کن بازم یه پام لنگه ، میزنم لی ، میزنم لی

توو امتداد سرمای دی

میکنم زندگی رو طی

نگام کن بازم یه پام لنگه ، میزنم لی