آشوبی با مشتت به تخت میکوبی

اتاقم تاریکه هیچکی نمیتونه بیاد نزدیکت

بی تابی شبارو با این گریه ها میخوابی

نگاهتم غمگینه حتی هوای خونه ام سنگینه

میپرسی اینو از خودت چرا تنهایی های این روزگار سهم منه

بیزاری از این گریه ها ی نیمه شب این درد تکراریو از همه

میپرسی اینو از خودت چرا تنهایی های این روزگار سهم منه

بیزاری از این گریه ها ی نیمه شب این درد تکراریو از همه

ترسیدی حتی از عکست که تو آیینه دیدی

انگار شدی دیوونه کی حال این دیوونرو میدونه

دیوونه میمونی چون میدونی هیچکی نیست قدرتو بدونه

میترسی از این خونه ، این خونه مثل یه زندونه

بیداری بیزاری از هرکی که میخنده

غمگینی حتی هوای خونتم سنگینه

سنگینه

میپرسی اینو از خودت چرا تنهایی های این روزگار سهم منه

بیزاری از این گریه ها ی نیمه شب این درد تکراریو از همه

میپرسی اینو از خودت چرا تنهایی های این روزگار سهم منه

بیزاری از این گریه ها ی نیمه شب این درد تکراریو از همه

ترسیدی حتی از عکست که تو آیینه دیدی

انگار شدی دیوونه کی حال این دیوونرو میدونه