هیچ کسان 1:
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://www.flashkhor.com/forum/showthread.php?tid=246766
سبک : ترسناک - معمایی- قهرمانی
خلاصه : داستان پسری که حرفه اش جن گیری است.
خب اینم از توضیحات نویسنده رمان ودرخواستش ازشما خواننده های گرامی

توضیح خیلی مهم *** : دوستان! خواهش می کنم اگه به وجود جن اعتقاد ندارین یا اینکه فکر می کنید نمی تونن به آدم ها آسیب بزنن و یا فقط کافر و مومن دارن و دین و ایمون درست و حسابی ندارن ، لطفا از خوندن ِ این رمان خودداری کنید!! اینجوری هم اعصاب من راحت تره هم اعصاب خودتون. باور بفرمایید من دیگه واقعا خسته شدم از اینکه به سوال های تکراری در مورد دین و شکل و شمایل جن ها به دیگران توضیح دادم! باید بگم که من به خودم و اطلاعاتم ایمان دارم و نظر هیچ کس نمی تونه منو از کاری که می کنم منصرف کنه...جواب هام هم یکی باقی می مونن.اگه سوالی در مورد جن های توی رمان من دارین لطفا به تاپیک نقد سر بزنید و نظرات بچه های دیگه و جواب های منو اونجا با دقت بخونید.

توضیح مهم* : در پایان جلد اول من همه چیز رو خیلی کلی توضیح دادم چون قصد نداشتم ادامه بدم اما الان باید چند تا نکته رو حتما بگم.
اونجا گفتم که بهراد و سورن بعد از فارق التحصیل شدن دفتر وکالت می زنن.اما چون وکلا نمی تونن سریع دفتر وکالت بزنن و باید به مدت 2 سال کارآموز باشن، اینجا بهراد و سورن کارآموز میشن.
قبلا گفتم که بهراد مشروب رو می ذاره کنار اما در اینجا هنوز دست به کار نشده...قراره کم کم کنار بذارش.

نقل قول:

پیامبر اکرم (ص) به امیرالمؤمنین (ع) امر فرمود :
به آنان (جنیان) مسائل دینی و فقهی بیاموز، چرا که در میان آنان مؤمن ،کافر، ناصبی ،یهودی، مسیحی و مجوس وجود دارد.
(رجوع شود به کتاب بحارالانوار علامه مجلسی ، جلد 60 ، صفحه 81)

نیم ساعتی میشد که توی مطب مهراب منتظر بودیم.دیگه داشتم کلافه می شدم.بدبختانه اونجا سیگار هم نمی تونستم بکشم...
- چرا مهراب همیشه اصرار داره ما رو توی مطبش ببینه؟
مجید – چون احمق ِ.
- تو تا حالا خونه ش رفتی؟
مجید – آره، ولی می دونی اساسا مهراب معتقد ِ که آموزش های مربوط به جن گیری جزو ِ کارش محسوب میشن برای همین دوست نداره کسی به خاطر این کار بره خونه ش.
- اما اینجوری که ضرر می کنه! می تونه به جای دیدن ِ ما یه مریض ببینه که یه پولی هم گیرش بیاد.
مجید – گفتم که احمق ِ.
- راستی مهراب چرا خودش جن گیری نمی کنه؟
مجید - بهش نمی سازه.یادمه اون زمان که از این کارا می کرد اکثر مواقع تن و بدنش کبود میشد.اینه که دیگه الان فقط مردم رو خر می کنه.
- اگه برای منم همچین اتفاقایی پیش بیاد چی؟
مجید – برای من که پیش نیومده، تو هم امیدوار باش.
نزدیک ِ سه ماهه که برای آموزش میام پیش مهراب.همه چیز رو خیلی خوب توضیح میده، جوری که هر نکته ای کاملا توی ذهنم می مونه اما گاهی اوقات مجبورم بعضی چیزا رو یادداشت کنم...مثل دعاها.حفظ کردن متن های عربی واقعا کار سختی ِ!
بلاخره کسی که داخل ِ اتاق بود بیرون اومد و نوبت ما شد.با مجید وارد اتاق شدیم و با مهراب سلام و احوالپرسی کردیم...
مهراب – من دیروز منتظرت بودم.
- اتفاقا منم دیروز می خواستم بیام اما مجید نذاشت، گفت برنامه رو موکول کنیم به امروز که خودش هم بیاد.
مهراب – خب،فکر می کنم این جلسه ی آخر باشه.
- واقعا؟
چند ثانیه فکر کرد و گفت : نه ...یه جلسه ی دیگه هم باید بیای.
- بلاخره جلسه ی آخره یا نه؟
مهراب – نه نه...جلسه ی آخره.یادداشت هات همراهته؟
- آره، اوردمشون.
یادداشت ها رو از کیفم بیرون اوردم و بهش دادم.مهراب در حالی که داشت صفحه هات رو ورق می زد گفت : چقدر خوبه که تو حرفای منو یادداشت می کنی، اینجوری یادت نمیره.اما مجید یادداشت نکرده برای همین هر روز به من زنگ می زنه و وقتمو می گیره.
مجید – دروغ میگه...اصلا هم اینجوری نیست.من اصلا خوشم نمیاد بهش زنگ بزنم.
مهراب – آره، تو درست میگی...
مجید – معلومه که من درست میگم.
مهراب – درست گفتم ، جلسه ی آخره.هر سوالی داری بپرس...اگه چیزی رو یادت رفته بگو تا دوباره برات توضیح بدم.
- حس می کنم اگه بخوام یه کِیس رو حل کنم، توی تشخیص مورد مشکل داشته باشم.همش فکر می کنم در این زمینه گند می زنم!...
مهراب – همه اولش همین حس رو دارن.مثلا مجید...اوایل خیلی خنگ بازی درمی اورد، جوری که همش فکر می کردم این بشر هیچی نمیشه!
مجید – خفه شو.
مهراب – به هر حال...اولین کاری که باید بکنی اینه که از مُراجع توضیح بخوای، گاهی وقتا باید زیر زبونش هم بکشی.چون بعضی ها روشون نمیشه بگن چی کار کردن.
- چرا؟
مهراب – خب بعضی از کارای زشت آدم باعث یه سری آزار و اذیت ها از طرف جن ها میشه...به خاطر همین بعضی ها روشون نمیشه بگن دیگه...متوجه میشی چی میگم؟
- تقریبا...اما نه کاملا.
مهراب – مهم نیست.داشتم می گفتم...اطلاعاتی که میگیری رو یادداشت کن، البته این ضروری نیست اما اگه یادداشت کنی به خودت کمک کردی.معمولا نوع ِ آزار و اذیت ها مشخص می کنه که مشکل ِ طرف چیه.

نقل قول: از وقتی سوار ماشین شده بودیم سکوت کرده بود و یه کلمه هم حرف نمی زد.انقدر هم عصبی به نظر می رسید که منم ترجیح دادم حرفی نزنم و حتی سیگار هم نکشم.داشتم به این فکر می کردم که ازشون چقدر پول بگیرم.به خودم قول داده بودم که اگه وضع مالی ِ طرف خوب نباشه، زیاد برای پول بهشون فشار نیارم...البته با توجه به ماشین نجفی، بهش نمیومد وضع مالی ِ بدی داشته باشه.ولی باید خونه شون رو هم می دیدم تا مطمئن بشم.
بعد از چند دقیقه ماشینو جلوی یه خونه نگه داشت و هر دو پیاده شدیم.آقای نجفی زنگ زد و وارد خونه شدیم.خونه ی بزرگی بود اما اصلا شیک نبود.به نظر می رسید زیاد بهش اهمیت نمیدن.
هنوز توی حیاط بودیم که پرسیدم : خیلی وقته اینجا زندگی می کنید؟
نجفی – بله، تقریبا هفده هجده سالی میشه.
همسر آقای نجفی جلوی در ورودی منتظرمون ایستاده بود.سعی می کرد لبخند بزنه اما مشخص بود که حال خوبی نداره.
وقتی وارد خونه شدم سنگینی ِ فضا کاملا روم تاثیر گذاشت.احساس می کردم هیچ انرژی مثبتی اونجا وجود نداره.خونه شون اصلا نور گیر نبود و با اینکه چراغ ها رو روشن کرده بودن اما باز هم مشکل ِ روشنایی داشت.
نجفی – پسرم توی اتاقشه...اونطرف.
- میشه یه لحظه بشینید، من چند تا سوال دارم.
همه نشستیم و من با دقت به اطراف نگاه کردم.سقف ِ خونه مشکلی نداشت و از این بابت خیالم راحت شد.آشپزخونه اُپن بود و بهش دید داشتم...فقط مونده بود اتاق ها که باید در موردشون می پرسیدم.
- اسم پسرتون چیه؟
نجفی – فرزان.
- فرزند دیگه ای ندارید؟
نجفی – چرا ، دو تا دختر هم دارم...یکی شون ازدواج کرده و یکی شون هم مدرسه میره.
تا این جمله ی آقای نجفی تموم شد از توی آشپزخونه صدایی شبیه به کشیده شدن ِ صندلی روی زمین اومد و آقا و خانم نجفی با نگرانی به اون سمت نگاه کردن.منم جا خوردم اما نه به اندازه ی اونا...
- لطفا اهمیت ندین...من تا قبل از اینکه بیام اینجا به چند تا موضوع که می تونه به پسرتون مربوط باشه فکر کردم اما بعد از اینکه خونه تونو دیدم، به نظرم احتمال این هم وجود داره که مشکل از خونه تون باشه.
نجفی – یعنی باید این خونه رو عوض کنیم؟
- نه لزوما...من باید اول پسرتونو ببینم تا دقیق نظر بدم.فقط یه سوال، غیر از پسرتون بقیه توی خونه مشکل خاصی ندارن؟ چیزی که شبیه به مشکل ِ پسرتون باشه؟
نجفی – نه ، فقط گاهی اوقات از همین صداهایی که شنیدین ، از اتاق ها می شنویم.البته بیشتر شب ها...
- یعنی این اولین باری بود که توی روز از این صداها می شنوید؟
نجفی – بله، فکر می کنم...
- خب...مهم نیست.میشه پسرتونو ببینم؟
نجفی – بله حتما، بفرمائید...
هر دو از جامون بلند شدیم و رفتیم سمت ِ راهرویی که چند تا در توش بود.آقای نجفی به یکی از درها اشاره کرد.
- ناراحت نمیشه اگه برم داخل؟
نجفی – نه، بفرمائید...
انتظار داشتم بره و به پسرش اطلاع بده که می خوام وارد اتاقش بشم، تا حداقل معذب نباشه.اما وقتی دیدم عین ِ خیالش هم نیست منم کوتاه اومدم.چند تا ضربه به در زدم و وارد اتاق شدم.چراغ خاموش بود اما اتاق یه پنجره ی خیلی بزرگ با پرده های توری داشت و چون هوا هنوز گرگ و میش بود با اون نور کم هم می تونستم ببینم.
دیدم که پسره کنار پنجره نشسته و به دیوار تکیه داده.سلام کردم اما توجهی نکرد...انگار اصلا نشنید.جلو رفتم و با فاصله ی کمی کنارش نشستم.چند ثانیه سکوت برقرار شد.پرده رو کمی کنار زده بود و به بیرون نگاه می کرد.یه لحظه هم چشم از حیاط برنمی داشت.با دقت سمتی که بهش خیره شده بود نگاه کردم اما کسی اونجا نبود...یا لااقل من نمی دیدم!
چند لحظه بعد سکوت رو شکستم و گفتم :" می خوای با هم حرف بزنیم؟!"...اما جوابی نداد و دوباره گفتم : من می تونم بهت کمک کنم...کافیه بهم بگی چه مشکلی داری.
باز هم جوابی نداد...انگار فقط جسمش توی اتاق بود و اصلا صدای منو نمی شنید.همین لحظه صدای باز شدن ِ درو شنیدم.فکر کردم شاید آقای نجفی باشه که اومده داخل.سرمو به سمت در چرخوندم و در کمال تعجب دیدم در بسته ست! احساس می کردم یه نفر توی اتاق هست که داره به ما نگاه می کنه.در وهله ی اول سعی کردم نترسم چون می دونستم بعضی از شیاطین از ترس تغذیه می کنن و در عین حال نمی دونستم با چی طرفم!
جای نشستنم رو تغییر دادم و این بار روی به روی فرزان نشستم.باز هم نگاهش به بیرون بود.به چهره ش نگاه کردم...یکی از خوشگل ترین پسرهایی بود که توی عمرم دیده بودم.صورتش از همه نظر بی نقص بود.ناراحت به نظر می رسید اما به هیچ وجه حرفی نمیزد.احساس کردم حرف زدن باهاش فایده ای نداره و به عنوان آخرین جمله گفتم : نمی خوای با من حرف بزنی؟
وقتی دیدم خیال نداره جوابمو بده دیگه ادامه ندادم و بلند شدم تا از اتاق بیرون بیام.دستمو سمت دستگیره ی در دراز کردم تا بازش کنم اما قبل از تماس دست ِ من، در خود به خود باز شد.کمی مکث کردم ، یه نفس عمیق کشیدم و از اتاق بیرون اومدم.آقا و خانم نجفی پشت ِ در اتاق با نگرانی منتظر بودن.ازشون خواستم بریم توی پذیرایی و اونجا حرف بزنیم.
- هیچ کسی نیست که پسرتون باهاش حرف بزنه؟
نجفی – نه، عرض کردم خدمتتون...دو هفته ای هست که نه با کسی حرف می زنه ، نه غذا می خوره.
- متاسفانه چون حرفی نمیزنه من نمی تونم دلیل مشکلشو بفهمم!
خانم نجفی – یعنی نمی تونین کاری کنید؟!
- چرا...می تونم،اما یه کم وقت لازم دارم...حداقل تا فردا شب.اگه حرف می زد همین الان یه کاری براش می کردم.
نجفی – حدس شما چیه؟
- من به دو مورد مشکوکم...اما بهتره الان چیزی نگم.شما تا فردا شب اقدامی نکنید، من باهاتون تماس می گیرم.
بعد در کیفمو باز کردم و پاکت کاغذی سداب رو از توش بیرون اوردم.پاکت رو سمت ِ خانم نجفی گرفتم و گفتم : توی این پاکت حدود ِ یه پیمانه سداب هست.اینو توی آب جوش، مثل چایی دَم کنید و بهش بدین بخوره.
خانم نجفی – آخه هیچی نمی خوره! چجوری بهش بدیم؟
- به زور بریزین تو دهنش.
با این حرفم هر دوشون جا خوردن...به نظر خودم زیاد هم تعجب آور نبود!...
نجفی – یعنی چجوری؟!
- نمی دونم، هر جور که خودتون صلاح می دونید...می تونید دستاشو محکم بگیرید و یکی دیگه هم اینو به زور بریزه توی دهنش.به هر حال باید به خوردش بدین...فقط حواستون باشه بیشتر از یه فنجون بهش ندید چون فشارشو می ندازه.
آقای نجفی منو تا دَم ِ در همراهی کرد و منم دوباره براش همه چیزو در مورد سداب توضیح دادم.خیلی اصرار کرد که منو تا خونه برسونه اما من ِ احمق قبول نکردم! نمی دونم چرا اون لحظه شکسته نفسی م گل کرده بود! رسیدم سر ِ خیابون و یادم افتاد که دو زار پول ته ِ جیبم نیست.کلی به خودم لعنت فرستادم...
دست کردم توی جیب های شلوارم دیدم خبری نیست.به جیب های کُتم دست کشیدم و متوجه یه چیز کاغذی شدم.دستمو توی جیب کتم بردم و دیدم دو تا ده هزارتومنی توی جیبمه.اولش کلی تعجب کردم اما فورا فهمیدم کار ِ مسعود ِ.احتمالا اون لحظه که کتمو انداختم روی مبل اینو گذاشته توی جیبم...خیلی بامرامه... .

- - - به روز رسانی شده - - -

وقتی وارد کوچه شدم هوا کاملا تاریک شده بود.هنوز به خونه ی خودم نرسیده بودم که دیدم در ِ ویلای همسایه بازه...هیچ وقت درشو باز ندیده بودم چون خیلی وقت بود صاحبش اینجا زندگی نمی کرد*.(* همون ویلایی که کلیدش دست اسدی بود – هیچ کسان 1) چند لحظه مکث کردم و به داخلش نگاهی انداختم.ویلای خیلی بزرگ و شیکی بود و بیشتر چراغ هاش هم روشن گذاشته بودن.حدس زدم که صاحبش برگشته.دوباره به راهم ادامه دادمو و رسیدم جلوی در. کلیدو از کیفم بیرون اوردم و وارد خونه شدم.کلید ِچراغ تراس بغل در بود.چراغو روشن کردم و هنوز دو سه قدم از در ورودی دور نشده بودم که یه نفر چند ضربه به در زد.
برگشتم سمت در و بازش کردم.دیدم یه دختر ِ پونزده شونزده ساله پشت ِ در ِ و فورا بهم سلام کرد.انقدر هم سریع کلمه ی "سلام" رو ادا کرد که یه لحظه نفهمیدم چی گفت...منم که گیـــج!بعد چند ثانیه تازه دو زاریم جا افتاد و جوابشو دادم.در حالی که سعی می کرد داخل حیاط رو نگاه کنه گفت : ببخشید، من دختر همسایه بغلی تونم...تازه اومدیم.گربه م از دیوار پرید توی حیاط شما...میشه بیام بگیرمش؟
جوابی ندادم.فقط از جلوی در کنار رفتم و با دست به داخل اشاره کردم.اونم سریع اومد تو و شروع به گشتن حیاط کرد.توی کوچه جلوی در وایسادم تا کارش تموم بشه و بیاد بیرون.همین لحظه یه خانمی از اون ویلا بیرون اومد و با صدای بلند گفت : "یگانه".وقتی جوابی نیومد هِی پشت سر هم صدا می کرد...توی هر ثانیه پنج بار می گفت یگانه! قشنگ داشت می رفت روی اعصابم.
بلند گفتم : خانوم! دخترتون اینجاست...داره دنبال گربه ش می گرده.
خدا رو شکر دیگه از جیغ و داد دست کشید و ازم تشکر کرد.البته خودمم از خودم تشکر کردم که همه رو از شر اون صدای مهیب نجات دادم!
ده دقیقه دم در منتظر موندم، دیگه داشتم از پا میفتادم بس که خسته بودم.از ساعت هفت صبح بیدار بودم و یه عالمه دغدغه ی فکری و کاری داشتم.
خلاصه این دخترخانم منو کلی معطلِ خودش کرد تا اینکه بلاخره با یه گربه ی زردِ بی ریخت توی بغلش برگشت.دوست داشتم بزنم گربه ِ رو لت و پار کنم!
یگانه – ببخشید آقا، مرسی.
- خواهش می کنم.
می خواستم درو ببندم که گفت : ببخشید!
دوباره درو باز کردم...
یگانه – شما تنها زندگی می کنید؟!
- بله ، با اجازه تون.
یگانه – آخه از خونه تون صدای حرف زدن میومد! انگار دو نفر داشتن با هم جر و بحث می کرد... .
- بعضی وقتا دوستام میان اینجا...کلید خونه رو دارن.خدافظ.
قبل از اینکه درو ببندم باز هم توی حیاط رو نگاه کرد.عجب فضولی بود! ولی در کل یه کم نگرانم کرد...باید توی همه ی اتاق ها دعا بذارم تا چنین اتفاقایی پیش نیاد.با اینکه خودم جن گیر شدم اما باز هم نمی تونم جلوی ترسمو بگیرم.چون مجید می گفت خیلی کم پیش میاد که جن ها خودشونو به آدم ها نشون بدن...مگر اینکه دلیل مهمی داشته باشن.
رفتم توی اتاق و لباس هامو عوض کردم.آبی به دست و صورتم زدم و رفتم سر وقت غذایی که مسعود برام گذاشته بود.تمام مدت فکرم درگیر مشکل اون پسره، فرزان بود.فقط بیست درصد احتمال می دادم که مشکل از خونه شون باشه چون اگه اینجوری بود، حتما بقیه ی اعضای خانواده هم آسیب می دیدن.
بعد از غذا کمی استراحت کردم...ساعت نزدیک ِ ده ِ شب بود که تصمیم گرفتم از بین دعاهایی که مهراب بهم داده بود، چند تا رو برای مداوای فرزان جدا کنم تا بعدا تصمیم بگیرم که کدوم می تونه مشکلشو حل کنه.دفترچه ی یادداشتم رو ورق زدم و روی سه چهار تا دعا علامت گذاشتم.
همش توی ذهنم ماجرا رو مرور می کردم اما به راه حل نمی رسیدم...کلافه شده بودم.تمام جزئیاتو روی کاغذ نوشتم و چندین بار مرورش کردم ولی بی فایده بود...هیچی به ذهنم نمی رسید.تنها راه حلش این بود که خود ِ فرزان بهم بگه چه اتفاقی براش میفته که اونم متأسفانه زبونش بند اومده بود! معلوم نبود چه بلایی سرش اورده بودن که مات و مبهوت شده بود...
برای اینکه ذهنم آروم بگیره و از اون آشفتگی بیرون بیاد رفتم توی آشپزخونه و وضو گرفتم.برگشتم توی اتاق و قرآن رو از داخل کمد بیرون اوردم.مهراب همچین مشکلاتی رو پیش بینی کرده بود و برای همین یه سری دعا برای این جور مواقع بهم داده بود که منم لای قرآن گذاشته بودمشون.قرآن رو برداشتم و رفتم توی پذیرایی کنار دیوار نشستم.قبل از اینکه قرآن رو باز کنم گفتم : خدایا منو به خاطر تمام غلط هایی که کردم ببخش.
بسم الله گفتم و قرآن رو باز کردم.باید قبل از خوندن ِ اون دعای مخصوص سوره های حمد و فلق و ناس رو می خوندم.این سوره ها رو به امید اینکه خدا یه در ِ خیری به روم باز کنه و بتونم راه حل این موضوع رو پیدا کنم خوندم.بعد شروع کردم به خوندن ِ اون دعا...
دعا حدودا سه چهار برگ بود...هنوز اوایل خودنش بودم که متوجه صدای ضعیفی در اطرافم شدم.مثل صدای حرف زدن بود...توجهی نکردم و همچنان به خوندن ادامه دادم.دعا رو به صورت زمزمه می خوندم و حواسم به دور و ورم بود.
یهو از گوشه ی چشم متوجه یه حرکت توی اتاق شدم.سرمو بالا اوردم و دیدم سه نفر که انگار پارچه ی سفید ِ نازکی روی خودشون انداخته بودن، دارن به آرومی از سقف پایین میان...خوشبختانه قد و قامتشون به اندازه ی عروسک بود و خیلی کوچیک به نظر می رسیدن.آروم آروم پایین اومدن و اون سمت اتاق رو به روی من قرار گرفتن.انگار داشتن با همدیگه پچ پچ می کردن...من بقدری ترسیده بودم که خشکم زده بود و نمی تونستم کوچکترین حرکتی کنم...فقط عرق سرد بود که از سر و صورتم پایین می ریخت.متوجه حرفاشون نمی شدم تا اینکه یکی شون با صدای ضعیف و زیری به اون یکی گفت : این پسر داره چی کار می کنه؟
یکی دیگه از اون افراد در جوابش گفت : می خواد با این دعاها جنیان رو هلاک کنه.
بعد اون کسی که سوال پرسیده بود گفت : به خدا قسم اگه به این کار ادامه بده فقط خودش رو به کشتن میده.
لحظه ای بعد اون سه نفر دیگه توی اتاق نبودن.از دعا خوندن دست کشیدم و با بدبختی خودمو به آشپزخونه رسوندم.انقدر با عجله رفتم که نفهمیدم چجوری اون راه رو طی کردم.یه لیوان برداشتم و گرفتم زیر شیر آب...می خواستم آب بخورم بلکم حالم بهتر بشه اما لیوان آب جوری تو دستم می لرزید که هِی از این ور اون ورش آب می ریخت.
سعی کردم آروم باشم...روی زمین نشستم و کمی آب خوردم.نمی دونستم حرفاشونو جدی بگیرم یا نه! اما به نظر میومد یه تهدید جدی باشه.می ترسیدم برگردم توی اتاق ها و با موجود عجیب غریبی رو به رو بشم.اما چاره ای نبود...باید حتما می رفتم.می خواستم به مجید یا مهراب زنگ بزنم و قضیه رو براشون بگم.
از آشپزخونه بیرون اومدم و پریدم توی اتاق خواب که نزدیک ترین اتاق بهم بود.موبایلمو از جیب کتم بیرون اوردم و شماره ی مجید رو گرفتم.همین که جواب داد فورا رفتم سر اصل مطلب و جریانو براش تعریف کردم... .
- نظرت چیه ؟ اینو باید جدی بگیرم؟
مجید – فکر نمی کنم.
- یعنی چی؟
مجید – خودت که می دونی، ما هم بارها گفتیم.جن ها خیلی دروغگو اند...اصلا نمیشه به حرفاشون اعتماد کرد.به نظر من تو هم اعتنا نکن.
- تو رو خدا یه جوری منو مطمئن کن!...احساس می کنم دارم جا می زنم.
مجید – یه ذره به اعصابت مسلط باش...ببین، اگه ازت نمی ترسیدن حتما بهت حمله می کردن، کتکت می زدن یا چه می دونم!...خودت که تجربه شو داری.بهت اطمینان میدم ازت ترسیدن.اینجوری خواستن منصرفت کنن ولی تو نباید جا بزنی.الان هم سعی کن نترسی چون فقط وضعیت خودتو بدتر می کنی.
- باشه، فهمیدم...سعی می کنم.
مجید – یادت نره، جا نزن. برای هر کسی اولش از این چیزا پیش میاد.تازه تو خوش شانس بودی...مهراب همیشه درگیری فیزیکی داشت.
- ممنون که باهام حرف زدی...حس می کنم بهتر شدم.
مجید – خواهش می کنم.مواظب خودت باش.فعلا...
- خدافظ.

نقل قول: مسعود منو تا خونه رسوند و زود رفت.البته می خواست تا خونه ی سورن برسونم اما من قبول نکردم، ترسیدم این دفعه توی راه جدی جدی بزنه دک و دهنمو خرد کنه!
در ِ ویلای همسایه مثل همیشه باز بود... این بار گویا مهمون داشتن.دو سه تا ماشین جلوی خونه شون پارک شده بود و چند تا بچه ها داشتن جلوی در با همدیگه حرف می زدن.
کلید انداختم و در خونه رو باز کردم که یه نفر گفت : ببخشید ، آقا!
با شنیدن صداش اعصابم خرد شد.دلم می خواست وانمود کنم صداشو نشنیدم ولی داشت میومد سمت من.هیچ رقمه نتونستم فرار کنم.
جلو اومد و گفت : سلام.
- علیک سلام.باز گربه تون گم شده؟!
یگانه – نه ، اومدم بابت اون شب ازتون عذرخواهی کنم.
- کدوم شب؟! آهان...یادم اومد.مسئله ی نیست...خواهش می کنم.
خواستم درو ببندم که دوباره گفت : ببخشید، یه لحظه...
- بله؟
یگانه – ما امشب نذری داریم، بفرمایید...
ظرف غذا رو به طرفم گرفت.ظرف رو گرفتم و ازش تشکر کردم.خیالم راحت شده بود که دیگه میره اما ول کن نبود!...
یگانه – من فراموش کردم اسمتونو پرسم...!
- ماکان هستم.
یگانه – اِ ، چه جالب! آقا ماکان.
- ماکان فامیلی مه!
یگانه – واقعا ؟ خب اسم کوچیکتون چیه؟
- می خواین منو با اسم کوچیک صدا کنید؟!
خندید و گفت : نه، همینجوری خواستم بدونم.
عمدا بهش نگفتم چون لزومی نمی دیدم.فقط یه لبخند تحویلش دادم و گفتم : ممنون بابت نذری...کاری ندارید؟
یگانه – چرا چرا، البته ببخشید مزاحم شدم .اون روز اون آقایی که کنارتون بود گفت که شما جن گیرید، آره؟
- چطور مگه؟
یگانه – هستید یا نه؟
- فرض کنید که هستم، امرتون؟!
یگانه – من دیشب یه خوابی دیدم، این شد که گفتم بیام به شما بگم ببینم تعبیرش چی میشه؟

- - - به روز رسانی شده - - -

-شرمنده ، من نمی تونم کمکی کنم.چون فرضا اگه من جن گیر هم باشم ، تعبیر خواب تو حوزه ی کاریم نیست.
یگانه – آخه این خواب من مربوط به جن میشه...ببینین، من خواب دیدم که توی خونه مون ام.بعد زنگ خونه مونو زدن.اومدم جلوی در دیدم یه آقای هیکلی دم ِ در وایساده.یه پالتوی مشکی هم پوشیده بود...بهم گفت من جن ام،جالبه که من توی خواب اصلا نترسیدم از این حرفش...! بعد بهم یه انگشتر داد و گفت اینو ببر بده به یه نفر...الان یادم نیست یارو کی بود ولی توی خواب انگار می شناختمش.
- آخرش انگشترو دادین به یارو؟
یگانه – آره فکر می کنم، بقیه ی خوابمو یادم رفته!
همین لحظه با هیجان به دستی که باهاش ظرف غذا رو گرفته بودم اشاره کرد و گفت : اِ ! همین انگشتر سیاهه بود، به خدا راست می گم! همینی که توی انگشت اشاره تونه!
نمی دونستم حرفاشو باور کنم یا نه ! نمی دونم چرا نمی تونستم بهش اعتماد کنم.حس می کردم صرفا برای جلب توجه داره این حرفا رو می زنه.در عین حال به این هم فکر می کردم که اگه راست بگه شاید موضوع مهمی باشه...یا شاید هم یه هشدار برای خودم!
- والا چی بگم...این جور خواب ها معمولا گمراه کننده اند اما میشه گفت در نود و نه درصد موارد جن های بد دست به همچین کارایی می زنن.جن هایی که می تونن ارادی روح شونو از جسم شون جدا کنن.در واقع این جور جن ها توی دنیای خودشون مدیوم محسوب میشن...تعدادشون خیلی کمه...همونطور که این جور افراد بین آدما انگشت شمارن.کسایی که راحت می تونن وارد خواب یه نفر بشن و با روحش ارتباط بگیرن... البته می دونم توی خواب خیلی چیزا دست خود ِ آدم نیست اما همه ی روحانیون میگن که نباید برای جن ها توی خواب شیء یا پیامی رو جا به جا کرد.چون این کارا ، کاری ِ که خودشون نمی تونن انجام بدن یا مثلا نمی خوان شناخته بشن و خلاصه دلایل این کارشون زیاده...بعضی وقتا هم می خوان از بار گناهش فرار کنن.
یگانه – یعنی من گناه کردم؟
- امکانش هست...ولی بیشتر خواب ها ساخته ی تخیل خود ِ آدمه.شاید هم اصلا جنی در کار نبوده باشه و شما به خاطر حرفی که اون روز دوستم بهتون زد این خواب رو دیده باشین!
یگانه – آخه اگه به خاطر حرف اون آقا بود باید جور دیگه ای خواب می دیدم...مثلا جوری که لااقل خودمم بهش فکر کرده باشم، چیزی که در مورد شما باشه یا شما توی خوابم بوده باشین...یا یه همچین چیزایی. باور کنید من تا همین چند لحظه پیش اصلا متوجه انگشترهای شما نشده بودم!
- پیشنهاد می کنم زیاد فکر خودتونو درگیر این موضوع نکنید، چون اگرم کاری کرده باشین مسلما غیر ارادی بوده...به هر حال خدا این چیزا رو در نظر می گیره.من بهتون اطمینان میدم به خاطر این مورد مجازاتتون نکنن.
با تمسخر گفت : واقعا دستتون درد نکنه، خانواده ای رو از نگرانی بیرون اوردین!
- خواهش می کنم.امری نیست؟
یگانه – نه ممنون، ببخشید مزاحم شدم.
- به سلامت.

نقل قول: هنوز به آخرین پله نرسیده بودم که ناخودآگاه پامو روی وسیله ای گذاشتم و باعث شد تعادلمو از دست بدم.روی زمین افتادم و موبایل از دستم افتاد...فلش موبایل در اثر برخورد با زمین و ضربه ای که بهش وارد شده بود ، خاموش شد.
با خاموش شدن ِ نور موبایل، همه جا در تاریکی مطلق فرو رفت.هر لحظه که می گذشت ترسم بیشتر میشد.جلوی پله نشستم.دستامو آروم روی زمین می کشیدم تا بتونم موبایلمو پیدا کنم ولی هیچ اثری ازش نبود! کمی جلوتر رفتم و همینطور دستامو روی زمین می کشیدم که یهو احساس کردم شیئی به دستم برخورد کرد.کمی که دقت کردم متوجه شدم چیزی شبیه به پای آدم ِ...در عین حال می دونستم پای سینا نیست چون خیلی بزرگتر از پای یه بچه بود!
از ترس خودمو عقب کشیدم و روی اولین پله نشستم.به زور نفس می کشیدم.تمام تنم خیس ِ عرق بود.دوست داشتم برگردم ولی نمی تونستم سینا رو اونجا ول کنم.دستمو روی پله تکیه دادم که دستم با شیء نسبتا کوچیکی برخورد کرد..موبایلم بود که روی اولین پله افتاده بود.فورا برش داشتم و دکمه هاشو فشار داد.فلشش از کار افتاده بود اما خوشبختانه صفحه ش سالم بود و می شد از نورش استفاده کرد.
نور موبایلو جلوی خودم انداختم ولی اون موجود رو ندیدم.سمت دیگه ی زیرزمین سینا ایستاده بود و دستش رو به دیوار تکیه داد بود.با عجله به طرفش رفتم.سینا مات و مبهوت به اطراف نگاه می کرد و مدام جهت دیدشو تغییر میداد.می دونستم اون موجود دور و ورمون داره حرکت می کنه و سینا هم حرکاتش رو می بینه.
قصد داشتم خیلی سریع سینا رو از زیرزمین خارج کنم.بغلش کردم و به سمت راهرو چرخیدم.هنوز راه نیفتاده بودم که با دیدن اون صحنه تمام توانم رو برای حرکت از دست دادم...حسابی شوک شده بودم.
به غیر از من و سینا چند نفر دیگه هم توی زیرزمین بودن...حدود ده تا زن و مرد اطراف ما، کنار دیوارها ایستاده بودن و بهمون نگاه می کردن.انگار همه شون مسخ شده بودن.هیچ حسی توی صورتشون نبود.
چند ثانیه بعد دیدم دارن آروم آروم به سمت مون میان.سینا رو محکم گرفتم و با سرعت به سمت پله ها دویدم.نیم نگاهی به پشت سرم انداختم و دیدم همه شون دارن به طرف پله ها میان.اما سرعت من از اونا بیشتر بود.همش می ترسیدم از پشت بهم برسن.برای اینکه صفحه ی موبایلم خاموش نشه و بتونم جلومو ببینم مجبور بودم هِی دکمه هاشو فشار بدم.به سختی می تونستم جلومو ببینم.
بلاخره تونستم از زیرزمین خارج بشم و خودمو برسونم بالای پله ها.احساس می کردم هنوز دارن تعقیب مون می کنن.از راه پله دور شدم و شروع کردم به صدا زدن فرومند و زنش.می خواستم بچه رو بهشون بدم و یه فکری برای این وضعیت بکنم هر چند هیچی به ذهنم نمی رسید! مونده بودم اونایی که توی زیرزمین بودن از کجا اومدن! اصلا برای چی اونجا بودن؟!


چند بار فرومند و زنش رو صدا کردم اما جوابی نشنیدم.همش دور ِ خودم می چرخیدم تا کسی از پشت بهمون حمله نکنه.سینا هم توی بغلم ساکت بود و سکوتش بدتر منو می ترسوند...می ترسیدم اتفاق زیرزمین دوباره تکرار بشه و این بار راه فراری هم نداشته باشم.نمی دونستم اون افرادی که پایین بودن اطرافم هستن یا هنوز همونجا موندن!
اوضاع بدجور به هم ریخته بود.باید زودتر یه کاری می کردم. به طرف مبلی که کیفمو روش گذاشته بودم رفتم و برش داشتم.نور موبایل روی دیوارِ رو به روم افتاد و برای چند لحظه دایان رو دیدم.با دیدنش خوشحال شدم.فرصت خوبی بود که سینا رو بهش بدم.کمی جلوتر رفتم و سریع گفتم : خانوم فرومند ، سینا رو بگیرید...باید همه مون از اینجا بریم!
نسبت به حرفم هیچ عکس العملی نشون نداد.فقط مات و مبهوت به رو به رو خیره شده بود.دو سه بار صداش زدم اما فایده ای نداشت.
احساس کردم قدش از من بلندتر به نظر می رسه با اینکه می دونستم کوتاه تره.اولش فکر کردم شاید روی چیزی ایستاده باشه.نور موبایلمو پایین گرفتم و دیدم پاهاش چند سانت از زمین فاصله دارن.انگار از دیوار آویزون شده بود چون پاهاش حالت ایستاده نداشتن!
با دیدن اون صحنه چند قدم عقب رفتم.انقدر هول شده بودم که روی مبل افتادم و نزدیک بود سینا از دستم بیفته.سینا رو محکم گرفتم و به سمت پله ها رفتم.فورا خودمو به طبقه ی بالا رسوندم و وارد اتاق سینا شدم.
بچه رو روی زمین نشوندم و رفتم سر وقت کیفم.با عجله تمام اوراد رو زیر و رو کردم اما هیچی به ذهنم نمی رسید.نمی دونستم کدوم دعا برای اون شرایط مناسب تره.توی تمام آموزش های مهرآب هیچ وقت به چنین حالت هایی اشاره نشده بود! می ترسیدم دعایی رو انتخاب کنم که وضعیتو مثل دفعه های قبل بدتر کنه.
سعی کردم تمرکز کنم و خونسرد باشم.شروع کردم به ورق زدن دفترم که صدای قدم های یه نفرو شنیدم.یکی داشت از پله ها بالا میومد.آروم دفترو بستم و به راه پله نگاه کردم.کسی رو نمی دیدم.اون فرد هر لحظه داشت بهمون نزدیک تر میشد و صدای قدم هاش واضح تر به گوش می رسیدن.با اون قدم های سنگین حس کردم باید هیکلش خیلی از من درشت تر باشه.نمی دونستم با چه چیزی رو به رو میشم و این حسابی منو می ترسوند.اصلا دوست نداشتم اتفاقی برای سینا بیفته و به خودم قول دادم تحت هیچ شرایطی ولش نکنم.برای اینکه ببینم اون فرد کیه که داره از پله ها بالا میاد، دو سه قدم جلوتر رفتم و نزدیک در اتاق ایستادم.نور موبایلو روی پله ها انداختم و با دقت به پایین نگاه کردم.
شک نداشتم اون فرد کسی جز مهبد نیست.کمی خیالم راحت شد و گفتم : آقای فرومند ، حالتون خوبه؟
بدون ِ اینکه چیزی بگه اون سمت راهرو ، رو به روی من ایستاد.برای چند ثانیه تو همون حالت موند و هیچ حرکتی نکرد.
حالتش عادی به نظر نمی رسید...در حالی که به زور می تونستم حرف بزنم با نگرانی پرسیدم : مهبد...خوبی؟
جوابی نداد و آروم جلو اومد.کم کم سرعت حرکتش بیشتر شد و شروع کرد به دویدن.داشت به طرف من هجوم می اورد که یهو چهره ش تغییر کرد و چشم هاش یه تیکه سیاه شدن.با صدای عجیب و ترسناکی فریاد کشید و به سمت در شیرجه زد.سریع درو بستم و بهش تکیه دادم.مهبد اونقدر محکم به سمتم شیرجه زده بود که با در برخورد کرد و قسمتی از چوب در کنده شد.داشتم سعی می کرد کلید روی قفل رو بچرخونم و درو قفل کنم اما لرزش دستم اجازه نمی داد.
صدای گریه ی سینا هم بلند شد.... می ترسیدم از جلوی در کنار برم و خودمو بهش برسونم.با دست چپم ، دست راستمو محکم گرفتم و تا نلرزه.بلاخره تونستم درو قفل کنم و از پشتش کنار برم. رفتم پیش سینا و بغلش کردم اما چشمم به در بود.بیرونِ اتاق رو از سوراخی که مهبد روی در ایجاد کرده بود می تونستم ببینم.کسی پشت در نبود...مهبد رو هم نمی دیدم.حس می کردم کنار در قایم شده.حدس می زدم یه جن وارد بدنش شده ، در عین حال هم می دونستم که جن ها نمی تونن اینجوری چهره ی انسان رو تغییر بده! مگر اینکه اون جن خودشو به شکل مهبد دراورده باشه !...
به فکرم رسید با سینا از اونجا فرار کنم ولی نمی دونستم چجوری! با سینا نمی تونستم از پنجره بپرم چون ممکن بود آسیب ببینه.توی خونه هم که اصلا امنیت نداشت...اگه حتی یکی از اون افراد اینجوری بهمون حمله کنه دخل جفت مون اومده.
باید با دعای خاصی از بین شون رد می شدم...فقط باید می فهمیدم کدوم دعا موثره.تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که با مهرآب تماس بگیرم تا راهنماییم کنه.زود شماره شو گرفتم و منتظر موندم تا گوشی رو برداره.

نقل قول: اول رفتیم خونه ی سورن تا وسایلشو برداره.قرار بود مسعود هم بیاد اونجا.معلوم بود هنوز نرسیده چون تا اون لحظه بهم زنگ نزده بود.
بعد از اینکه کار سورن تموم شد، پیاده راهی خونه ی من شدیم.توی کوچه سورن کوله پشتی شو به من داده بود و خودش داشت داخل کیفشو می گشت.کوله ش یه کم سنگین بود و داشت منو خسته می کرد...
- میگم بهتر نبود ماشینو می اوردیم؟!!
سورن – نه دیگه ، با ماشین مسعود تا قادی کلا میریم.بقیه ش هم که باید پیاده بریم...نیازی به ماشین نیست...اَه ، این لعنتی رو کجا گذاشتم!
- دنبال چی می گردی؟!
سورن – لاکم.
- می خوای لاک بزنی؟!
سورن – آره ، به نظرت عجیبه؟
- نه خب ولی اگه کسی غیر از تو این حرفو می زد حتما تعجب می کردم.
سورن – پیداش کردم.خیالم راحت شد...
- خدا رو شکر! حالا چه رنگی هست؟
سورن – مشکی.
خندیدم و گفتم : واقعا مردونه عمل کردی ها!
سورن – انقد امّل نباش! الان بیشتر پسرای مشهور لاک می زنن، مثلا...
سریع حرفشو قطع کردم : ببین اگه می خوای در مورد آدام لامبرت حرف بزنی من نمیام!
سورن – باشه بابا، چرا قاطی می کنی؟ در مورد اون نمی خواستم حرف بزنم!
- حالا هر کی...اصلا مهم نیست.مهم اینه که من نمی خوام بشنوم.
خیلی زود به خونه ی من رسیدیم.مسعود هنوز نیومده بود.وارد خونه که شدیم سورن رفت توی پذیرایی، منم رفتم سمت اتاق تا چند تیکه لباس برای خودم بردارم.
لباس ها رو از کشو بیرون اوردم و روی تخت انداختم.از داخل کمد کوله مو برداشتم و روی زمین ، کنار تخت نشستم تا لباس ها رو توی کوله بذارم.لباس ها رو با دقت تا کردم.زیپ کوله پشتی رو باز کردم و خواستم لباس ها رو توش بذارم که چشمم به یه شیء سفید رنگ ، کف ِ کوله افتاد.فکر کردم دستمال کاغذی ِ اما همین که برش داشتم متوجه شدم یه تیکه کاغذ ِ که مچاله شده.
بازش کردم.باورم نمیشد...یکی از دعاهای خودم بود! ولی اونجا چی کار می کرد؟!! اولشو خوندم...فهمیدم آیة الکرسیِ.هر چی فکر می کردم نمی دونستم چجوری از اونجا سر دراورده!مطمئن بودم که خودم اونجا نذاشتمش.
کاغذ رو صاف کردم و روش دقیق شدم.دیدم روی قسمت بالایی ِ دعا یه جای چسب هست.با دیدن اون جای چسب دیگه شک نداشتم این همون دعایی ِ که به دیوار خونه ی فرومند چسبوندم.با این فکر تمام بدنم داغ شد! احساس می کردم کارم تمومه مخصوصا اگه خود ِ شیطان بخواد از من انتقام بگیره.اما نه...اگه می خواست کاری کنه تا حالا کرده بود.اصلا همون شب می تونست کارمو تموم کنه.شاید هم این فقط یه هشدار باشه برای اینکه دست از جن گیری بردارم!...
می خواستم به مهراب زنگ بزنم اما احساس کردم فایده ای نداره.حتم داشتم اونم چیزی بیشتر از احتمالاتی که توی ذهن خودم بود نمی دونه.
اون تیکه کاغذ توی دستم بود و همچنان داشتم بهش نگاه می کردم که سورن صدام کرد و با شنیدن صداش، ناخودآگاه از جا پریدم.
کنار در اتاق ایستاده بود و با حالت مشکوکی به من نگاه می کرد...
سورن – چی کار می کنی؟!!
- هیچی...داشتم لباسامو جمع می کردم.
سورن همونجا نشست و آروم گفت : من یه صدای عجیبی شنیدم. فکر کردم تو هم متوجه شدی.
- نه من نشنیدم، چه صدایی؟!
گفت :" یه چیزی شبیه به..." و دیگه جمله شو ادامه نداد و ساکت شد.
- خب چی؟!
آروم گفت : ســیـس، گوش کن!
هر دو ساکت بودیم و داشتیم به محیط گوش می کردیم.اما من هــیچ صدایی نمی شنیدم! خونه توی سکوت مطلق بود...!
اولش فکر کردم سورن داره دستم می ندازه ولی به چهره ش نمی خورد و کاملا جدی به نظر می رسید.چند ثانیه بعد گفت : به نظرت صدای چیه؟
- من اصن صدایی نمی شنوم که بخوام نظر بدم!
سورن – شوخی می کنی؟!!
- معلومه که نه!... تو کم کم داری منو می ترسونی!
سورن – چطور نمی شنوی؟!
دوباره سعی کردم تمرکز کنم تا شاید بتونم اون صدا رو بشنوم اما بی فایده بود.همین لحظه صدای زنگ در رو شنیدیم.

نقل قول: حوالی ساعت چهار و نیم بعد از ظهر راهی رودخونه شدیم.از شیب تپه ای که کلبه روش قرار داشت پایین اومدیم.بعد از ده دقیقه پیاده روی توی یه مسیر هموار به رودخونه رسیدیم.رودخونه ی آرومی بود.آب زلالی هم داشت اما به خاطر جریان آب، کف رودخونه رو نمیشد به راحتی دید.
وسایل زیادی با خودمون نیورده بودیم.فقط یه زیرانداز و کمی خوراکی و یه قلیون که سورن با خودش اورد.از داخل شومینه چند تیکه زغال با خودمون اوردیم که لازم نباشه برای قلیون دنبال هیزم بگردیم و کلی علاف بشیم.
من و مسعود زیراندازو روی زمین پهن کردیم.سورن هم با کمی فاصله از ما، زغال ها رو روی زمین ریخت و سرگرم روشن کردنشون شد.
نشستم و نگاهی به اطراف انداختم.جایی که ما نشسته بودیم تراکم درخت ها کمتر بودن.برعکس، اون سمت رودخونه درختای خیلی زیادی داشت، شیب زمینش هم بیشتر بود.آسمون آفتابی بود اما هوا خیلی خنک بود جوری که گاهی اوقات احساس سرما می کردم.
مسعود – فکر می کنی عمق رودخونه چقدر باشه؟
سورن – اینجایی که ما هستیم نهایت یک و نیم.اما جلوتر از اینجا به چهار متر هم می رسه.
- من موندم ما چرا اومدیم کنار رودخونه؟! فرق اینجا با کلبه چیه!
سورن – می خواستی بمونی اونجا چی کار کنی؟ بعدم من عاشق اینم که وقتی میام جنگل بیام کنار رودخونه! تمام مزه ش به همینه.
- حالا خوبه بچه ی شمالی...
سورن – عشق که دست خود آدم نیست.
سورن زغال ها رو روشن کرد و اومد پیش ما و گفت : راستی گفتم عشق...مسعود، تو تا حالا عاشق شدی؟
مسعود – تو عاشق شدی؟
سورن – ببین! داری از زیر سوال در میری، جواب بده.
مسعود – جوابتو میدم ولی تو بگو آره یا نه.واقعا برام جالبه بدونم.
سورن – خدایی نه...تا حالا عاشق نشدم.اصلا نمی تونم درک کنم چه حسی داره! حالا بگو.
مسعود – خب...آره، عاشق شدم.
با این حرف مسعود حسابی جا خوردم.یه لحظه فکر کردم داره خالی می بنده ولی به چهره ش نمی خورد.با تعجب پرسیدم : جدی میگی یا سر کارمون گذاشتی؟
مسعود – جدی میگم.
سورن – پس چرا تا حالا رو نکرده بودی؟...بی خیال، مهم نیست.بگو ببینم هنوزم عاشقشی؟
مسعود – صد در صد.
- تو که انقدر دوسش داری چرا باهاش ازدواج نکردی؟
مسعود – چون وقتی عاشقش شدم شوهر داشت.
سورن خندید و گفت : آخ آخ آخ...عاشقش شدی بعد فهمیدی شوهر داره؟...عجب روزگاری ِ.
مسعود – نه، از قبل می دونستم شوهر داره.
- تو که می دونستی شوهر داره چرا عاشقش شدی؟!!
مسعود – به قول سورن عشق که دست خود ِ آدم نیست.
مسعود پاکت سیگار منو از روی زمین برداشت و یه نخ روشن کرد.تمام مدتی که داشتیم حرف می زدیم لحنش کاملا جدی بود...معلوم بود واقعا همچین چیزی براش اتفاق افتاده.سورن برای اینکه حال و هواش رو عوض کنه به شوخی گفت : تعجب می کنم چطو شوهر طرفو نکشتی!
مسعود - دوست ندارم به خاطر خودم زندگی سه نفرو خراب کنم...بعید هم می دونم اون از من خوشش بیاد.
- چرا سه نفر؟!!
مسعود در حالی که به اطراف نگاه می کرد و سعی داشت از نگاه های ما فرار کنه گفت : چون یه دختر هم داره.
با این حرف دیگه واقعا جا خوردیم!مونده بودم این طرف کیه که مسعود با وجود بچه و شوهر عاشقش شده و پای عشقش هم وایساده، سراغ کس دیگه ای هم نرفته!خیلی دوست داشتم بیشتر در موردش بدونم اما از رفتار مسعود میشد فهمید که این بحث داره اذیتش می کنه.من و سورن متوجه این موضوع شدیم و دیگه کشش ندادیم.
حس می کردم تا به حال هیچ وقت مسعود رو اینجوری مظلوم ندیده بودم...

چند لحظه گذشت که به سورن گفتم : نمی خوای قلیون رو آتیش کنی؟
سورن – آهان...خوب شد گفتی.
از جاش بلند شد و رفت سمت زغال ها.بهشون نگاهی انداخت و گفت : نه، هنوز گل ننداخته.
- ولش کن بذار بمونه.عجله که نداریم...
سورن – باشه.
از جام پا شدم و کفش هامو پوشیدم.نگاهی به رودخونه انداختم و رو به مسعود گفتم : مسعود ، پاشو بریم یه تنی به آب بزنیم.
مسعود – خفه شو، خوبه دو ساعت واست خاطره تعریف کردم که از شنا متنفرم.
- اون یه اتفاق بود، سعی کن فراموشش کنی.
مسعود – اگه واسه من یا سورن همچین اتفاقی میفتاد تو فراموش می کردی؟
- من مجبورم به این سوال جواب بدم؟!
مسعود – همین که روش فکر کنی کافیه.
سورن پاچه های شلوارشو بالا زد و دو سه قدم توی آب جلو رفت.
سورن – مسعود درست میگه...فرضا اگه برای یکی از شما همچین اتفاقی میفتاد من حتی حموم هم نمی رفتم، چه برسه به شنا!
بعد رو به مسعود گفت : اما بعید می دونم تو تا این حد با اون پسر صمیمی بوده باشی!
مسعود – ولی به نظر من اصلا بعید نیست.بعدم اگه شما دو تا خیلی دوست دارید شنا کنید کسی جلوتونو نگرفته...فقط اگه در حال غرق شدن بودید به هیچ وجه رو کمک من حساب نکنید!
- شنا بدونِ تو اصلا صفایی نداره.
سورن چند قدم دیگه هم جلو رفت جوری که آب به بالای زانوهاش می رسید.به کف رودخونه نگاهی انداخت و گفت : از این ماهی کوچولو ها هم داره.
به شوخی گفتم : چه خوب! بگیر بیار کبابشون کنیم.
سورن با خنده گفت : از این ماهی ها متنفرم...مخصوصا نوع قرمزش! به هیچ دردی نمی خورن.
- زیاد هم بی خاصیت نیستن...راستی تو با چه هدفی رفتی تو آب؟!
سورن – همینجوری، می خواستم خنک شم یا به قول خودت تنی به آب بزنم.
- بیا قلیونو راه بنداز.
سورن – باشه، الان میام.
دوباره برگشتم و پیش مسعود نشستم.سورن همچنان توی آب ایستاده بود و به کف رودخونه نگاه می کرد.من و مسعود هم حواسمون بهش بود و منتظر بودیم تا بیاد قلیون رو ردیف کنه.
چند ثانیه بیشتر از نشستنم نگذشته بود.یه آن دیدیم سورن با نیروی عجیبی ، خیلی سریع به داخل آب کشیده شد.انقدر این صحنه تند و ناگهانی اتفاق افتاد که من و مسعود فورا از جامون بلند شدیم.چند لحظه بعد هیچ اثری از سورن نبود.
حسابی شوک شده بودم ...باید یه کاری می کردم.به قدری هول بودم که نفهمیدم چجوری به رودخونه رسیدم.خودمو به جایی که سورن ایستاده بود رسوندم اما توی آب نمی دیدمش.
مسعود که کنار من وایساده بود با نگرانی گفت : اینجوری فایده نداره.باید بریم زیر آب.
با تموم شدن این جمله هر دو رفتیم زیر آب. به محض ورود، در فاصله چند متری خودمون سورن رو دیدیم و به طرفش رفتیم.هر چقدر جلوتر می رفتیم عمق آب بیشتر میشد.وقتی به سورن رسیدیم تقریبا دو متر تا سطح آب فاصله داشتیم.
سورن به حالت درازکش کف رودخونه قرار گرفته بود اما چند سانتی از زمین فاصله داشت و سرش به عقب خم شده بود.کاملا بیهوش بود.من و مسعود هر کدوم یه طرفش قرار گرفتیم و سعی کردیم ببریمش بالا ولی هر چقدر تلاش می کردیم ذره ای حرکت نمی کرد.انگار یه جاذبه ی خیلی قوی اجازه نمی داد از اونجا ببریمش.چند بار سعی کردیم اما فایده ای نداشت.
کم کم احساس کردم دارم نفس کم میارم.همین لحظه یه فکری به ذهنم خطور کرد.فقط امیدوار بودم عملی بشه.سریع دستی به جیب های سورن کشیدم و چاقوشو پیدا کردم.قصد داشتم چاقو رو اطرافش حرکت بدم تا اون موجود، هر چی که هست سورنو رها کنه.همین که چاقو رو از جیب شلوار سورن بیرون اوردم اون جاذبه از بین رفت و سورن کمی از زمین فاصله گرفت.خیلی سریع اوردیمش روی آب.هر دو به زور نفس می کشیدم اما وضعیت سورن بدتر بود و باید هر چی زودتر یه کاری می کردیم.
بلاخره از آب بیرون اومدیم و خودمونو به خشکی رسوندیم.تو اون لحظه هیچی به ذهنم نمی رسید...اصلا نمی دونستم باید چی کار کنم!
مسعود – کمک کن رو به سراشیبی بخوابونیمش...سرش باید پایین تر باشه.
کاری که مسعود گفت رو انجام دادم و کنار کشیدم.می دونستم دیگه کاری از دستم برنمیاد و باید بسپارمش به مسعود...از قرار معلوم یه چیزایی می دونست.
مسعود سر سورن رو به یه طرف برگردوند و دستاشو حلقه وار زیر شکم سورن برد و از زمین بلند کرد.چند ثانیه بعد سورن چند تا سرفه کرد و کمی آب بالا اورد.

نقل قول: چاقو رو انداختم و رفتم روی مبل نشستم تا کمی فکر کنم.مشکل این بود که نمی دونستم جن هایی که دارن ما رو اذیت می کنن چه دلیلی برای کارشون دارن یا اینکه خواسته شون چیه! اگه اینو می فهمیدم می تونستم کاری کنم.
هر دو توی فکر بودیم که صدای تق تقی به گوشمون رسید.انگار یه نفر با انگشت به دیوار ضربه زد.احساس می کردم یه نفر دیگه همراه ِ ما توی کلبه ست.سنگینی وجودشو حس می کردم اما برای اینکه سورن نترسه گفتم : فکر کنم صدا از بیرون بود...
سورن – نه بابا، قشنگ از داخل بود!
حس کردم دیگه موندن توی اون کلبه فایده ای نداره.اگه می موندیم یا کشته می شدیم یا دیوونه! بلند شدم و چراغ قوه ها رو از روی میز برداشتم.
- پاشو، باید فورا از اینجا بریم.
سورن – به نظرت فکر خوبیه؟
- فعلا چیزی بهتر از این به ذهنم نمی رسه!
یکی از چراغ ها رو به سورن دادم.بدون اینکه وسایلمونو برداریم از کلبه بیرون اومدیم و راه افتادیم.زیاد نگران نیوردن ِ چاقوها نبودم چون احساس می کردم کاربردی ندارن! همونطور که برای مسعود نداشتن.
هوا بیش از چیزی که فکر می کردیم سرد بود.از شانس، ما دو تا هم تی شرت تن مون بود ولی جرأت نداشتیم برگردیم کلبه و لباس گرم برداریم.توی راه مدام نور چراغ رو به اطراف می گرفتیم و مواظب دور و برمون بودیم.کم کم از کلبه دور شدیم و چیزی جز انبوهی از درخت ها ،اطراف خودمون نمی دیدیم.باد سردی می وزید و جوری شده بود که دندون هامون از سرما به هم می خوردن!..
سورن – بعضی ها توی تصادفات رانندگی می میرن، بعضی ها هم تو خواب سکته می کنن و می میرن...ما هم اینجا داریم بین یه عالمه جن می میریم!! این بدترین نوع ِ مُردن ِ!
- خفه شو، ما نمی میریم!
سورن کنایه آمیز گفت : جدی؟! بهت قول دادن که ما رو نکشن؟
- نه ، ولی می دونم قرار نیست بمیریم.بعدم تو از کجا می دونی اینجا یه عالمه جن هست؟!
سورن – به ازای هر یه آدم، هزار تا جن وجود داره...کم ِ کم پنجاه تاش این اطراف دارن به ما نگا می کنن!
- سورن، حرفات دارن روی من تاثیر بدی می ذارن!
سورن – باشه...دیگه چیزی نمی گم.
سورن دیگه چیزی نگفت و هر دو سکوت کردیم.چند ثانیه بعد صدای ِ خیلی آرومی رو شنیدم.چیزی شبیه به زمزمه...صدای قدم هامون اجازه نمی داد صدا رو واضح بشنوم برای همین وایسادم.
سورن – چی شد؟
- یه صدایی شنیدم...
وقتی سکوت حاکم شد دوباره اون صدا رو شنیدم.
- می شنوی؟!
سورن – آره ...انگار...
دوباره هر دو سکوت کردیم و به صدا گوش دادیم.با اینکه خیلی آروم بود اما این بار تونستیم بفهمیم چی میگه.
سورن – انگار یه نفر داره اسم تو رو زمزمه می کنه!
- آره، فکر کنم...
سورن سریع گفت : زودباش، باید تمام راهو بدویم.

باهاش موافق بودم.اصلا دوست نداشتم اونجا بمونم و با کسی رو به رو بشم.دو تایی شروع کردیم به دویدن.چند لحظه بعد بارون هم شروع به باریدن کرد...از در و دیوار داشت برامون می بارید! کمی که جلوتر رفتیم، نور چراغ قوه ی من موقع حرکت برای چند لحظه روی صورت یه نفر افتاد.تصویر اونقدر واضح بود که من و سورن همونجا خشک مون زد و وایسادیم.دوباره نور رو روی اون نقطه گرفتم و امیدوار بودم که دیگه اون صورت رو نبینم اما اون شخص باز هم اونجا بود.این بار از ترس چند قدم عقب رفتیم...
- به نظرت به راه مون ادامه بدیم؟!
سورن – نه...هیچ فکر خوبی نیست!
یهو صدای خنده ی بلند و وحشتناکی رو از پشت سرمون شنیدیم.صدا اونقدر شدید بود که حسابی یکه خوردیم و نزدیک بود چراغ ها از دست مون بیفتن.نه راه پس داشتیم نه راه پیش...نمی دونستم باید چی کار کنیم.به قدری هول بودم که هیچی به ذهنم نمی رسید.قلبم داشت از جا کنده میشد.
به فکرم رسید که از سمت چپ میونبر بزنیم، هر چند حدس می زدم فایده ی چندانی نداره اما تنها راهمون بود.برگشتم سمت سورن تا اینو بهش بگم که دیدم نیست! سریع به اطراف چرخیدم و همه جا رو نگاه کردم اما نمی دیدمش.اومدم صداش بزنم که یه نفر محکم از پشت بهم تنه زد.همین که برگشتم، درست از همون سمت یه ضربه ی دیگه بهم خورد و روی زمین افتادم و سرم از پشت محکم به زمین خورد.پشتِ سرم به شدت می سوخت.با خودم می گفتم جمجمه م شکست رفت پی کارش!
اصلا نمی تونستم از جام تکون بخورم.انگار دست و پاهامو گرفته بودن.احساس خفگی می کردم.سنگینی زیادی رو روی قفسه ی سینه م حس می کردم.اما در عین حال ترجیح می دادم ضربه مغزی شده باشم تا اینکه پای جن ها وسط باشه!
بارون هر لحظه شدیدتر میشد.برای اینکه قطرات بارون توی چشمام نخورن با بدبختی سرمو چرخوندم که دیدم از لابه لای درختا چند نفر دارن به طرفم میان.اون افراد لباس های سفید بلندی پوشیده بودن و صورت های لاغری داشتن.پوستشون به طرز عجیبی سفید بود، درست مثل گچ.اطراف خودم صدای پچ پچ می شنیدم...گاهی هم صدای گریه...گریه ی یه زن! دیگه اشکم دراومده بود.هر چی زیر لب دعا می خوندم اثری نداشت و اونا هر لحظه داشتن بهم نزدیک تر می شدن.با خودم گفتم دیگه دعا خوندن فایده ای نداره حداقل چند تا فاتحه واسه خودم بفرستم تا یه توشه ای باشه برای آخرتم! نمی دونم به خاطر اون ضربه بود یا چیز دیگه ای اما به زور می تونستم چشمامو باز نگه دارم.شدیدا احساس خواب آلودگی می کردم.البته از این بابت خیلی خوشحال بودم، خیالم راحت بود که شاهد مرگ خودم نیستم.
درست در آخرین لحظات که داشتم بیهوش می شدم، متوجه شدم اون افراد سفیدپوش دارن عقب عقب میرن.همه چیزو خیلی تار می دیدم و نمی تونستم حالت چهره شونو تشخیص بدم.اونقدر عقب عقب رفتن که بین درختا محو شدن...تمام صداهای اطراف از بین رفت و دیگه چیزی نفهمیدم.

نقل قول: چند دقیقه ای میشد که توی ماشین منتظر سورن بودم.دیگه کم کم داشت حوصله م سر می رفت.از سر بیکاری داشبرد رو باز کردم، دیدم سه چهار جور کرِم توشه؛ ضد آفتاب، ضد لک، سفید کننده...اگه سورنو نمی شناختم حتما تعجب می کردم.خود ِ من اگه به خفن ترین ضایعه ی پوستی هم دچار بشم بازم حوصله ی این کارا رو ندارم.
همچنان منتظر بودم که موبایلم زنگ خورد.یه اس ام اس از طرف مهرآب بود.آدرسی که هاموس ازش حرف می زد رو برام فرستاده بود، بدون هیچ توضیحی.
چند لحظه بعد سورن از ساختمون دفتر بیرون اومد و سوار ماشین شد.
سورن – ببخشید دیر شد، این یارو باز منو به حرف گرفت.
- چی می گفت؟
سورن – چرت و پرت.من که اصلا نفهمیدم چی گفت، فقط تایید می کردم.
- اون چقدر ابلهه که با تو حرف می زنه.
سورن – دقیقا.
شیشه ی ماشینو کمی پایین اوردم و یه سیگار روشن کردم.
- اون روز که خونه ی بابام اینا بودم مسعود یه لحظه از دستم عصبانی شد...
سورن – زدت؟
- نه فقط تهدید کرد.بعد ازم پرسید می دونی چرا تا حالا نزدمت؟
سورن – خب، تو چی گفتی؟
- گفتم نمی دونم، اونم بدتر عصبانی شد گفت تو یه سری چیزا رو نمی فهمی.
سورن – راست گفته دیگه، یعنی تو واقعا نمی دونی با این اخلاق مزخرفت چطوری تا حالا از مسعود کتک نخوردی؟
- نه، البته یه حدس هایی می زنم، اما شک دارم.
سورن – یارو با زبون بی زبونی داره میگه من تو رو دوست دارم، ازت خوشم میاد واسه همین نمی زنمت.
- واقعا منظورش این بوده؟!
سورن – آره دیگه، مگه اینکه تو دلیل قانع کننده تری داشته باشی!
- پس چرا من متوجه نشدم؟
سورن – اگه متوجه میشدی باید تعجب می کردی.من فک می کنم تو اوایل احساساتی تر بودی، نمی دونم روزگار چه بلایی سرت اورده!
- بهم حق بده، مسعود خیلی عجیب ابراز احساسات می کنه!

سورن – اینکه همیشه هواتو داره عجیبه؟

دیگه جوابی نداشتم بدم، کلا لال شدم.سورن درست می گفت، من توی این مسائل خیلی گیجم.
یه لحظه فکر کردم به سورن بگم منو برسونه به این آدرسی که مهراب فرستاده اما یادم افتاد که باید برم خونه وسایلمو بردارم.از یه طرف هم متوجه شدم نه تو جیبم، نه توی خونه یه قِرون هم برام نمونده.با خودم گفتم میرم اونجا یه پولی از اون یارو می گیرم و وضعم تا حدودی رو به راه میشه، اما بدبختی اینجا بود که حتی پول واسه کرایه تاکسی هم نداشتم!
بلاخره رسیدیم جلوی خونه و سورن نگه داشت.درو باز کردم اما قبل از اینکه پیاده بشم گفتم : سورن، میشه یه خواهشی ازت کنم؟
سورن – آره، بگو.
چند لحظه فکر کردم دیدم هیچ رقمه روم نمیشه به خاطر دو سه تومن خودمو ضایه کنم.بی خیالش شدم و گفتم : هیچی، مهم نیست.خدافظ.
سورن دستمو گرفت و گفت : وایسا بینم! چی می خواستی بگی؟
- هیچی،همینجوری یه چیزی گفتم.
هر چی سعی می کردم دستمو از دستش جدا کنم ولی زورم نمی رسید...
- چه زوری هم داره کثافت!
سورن – تا نگی ول نمی کنم.
- بابا می خواستم بگم منو تا یه جایی برسون ولی منصرف شدم، گفتم خسته ای وقتتو نگیرم.
دستمو ول کرد و گفت : الان می خوای بری؟
- آره.
سورن – باشه، می رسونمت.این که دیگه خجالت نداره.
اومدم از ماشین پیاده شم که دوباره دستمو گرفت و با نیشخندی گفت : بهراد، مطمئنی همین بود؟
دستمو محکم کشیدم :
- آره روانی. ولی اگه خسته ای خودم میرم.
سورن – نه، مشکلی نیست.برو، من اینجا منتظرتم.خودم می برمت.
رفتم داخل و وسایلمو برداشتم.از خونه بیرون اومدم، داشتم درو می بستم که دختر همسایه رو دیدم که داشت وارد خونه شون میشد.می خواستم بهش سلام کنم اما یه نگاه چپی بهم انداخت و درو بست.البته همون بهتر، لیاقت سلام منو نداشت!

نقل قول: صبح با صدای زنگ موبایلم از خواب بیدار شدم.ساعت از هفت گذشته بود.قبل از اینکه مسعود شاکی بشه موبایلمو خفه کردم و بلند شدم تا آماده ی رفتن بشم.
آبی به صورتم زدم و سریع آماده شدم.می خواستم باند ِ سرمو بِکنم اما وقتی نیم نگاهی به زخم سرم انداختم پشیمون شدم، ظاهرش چندان خوشایند نبود.
قبل از اینکه از خونه بیرون برم رفتم بالای سر مسعود، توی پذیرایی.
زدم بهش و گفتم : مسعود، من دارم میرم سر کار.
بدون اینکه چشماشو باز کنه گفت : باشه... برو گورتو گم کن.
- تو اینجا می مونی یا من کلیدو با خودم ببرم؟
مسعود – نه، من یه ساعت دیگه می خوام برم شرکت.کلیدو ببر.
کلیدها رو برداشتم و از خونه زدم بیرون.با بدبختی تونستم یه ماشین گیر بیارم و خودمو به دفتر برسونم.
هنوز وارد ساختمون نشده بودم که دیدم ماشین سورن پیچید توی خیابون و خیلی زود جلوی دفتر نگه داشت.مطمئنا اونم مثل من از ترس اخراج شدن اومده بود.در کل فکر نمی کردم بیاد و انتظار دیدنشو نداشتم.از ماشین پیاده شد و اومد سمت من.اونم مثل من سرش باندپیچی بود.جفت مون عین ِ احمق ها شده بودیم.
بهش سلام کردم ، بدون اینکه جواب سلاممو بده با تعجب پرسید : تو دیگه از کجا پیدات شد؟
- مثه خودت، اومدم سر کار.
سورن – الانو نمیگم دیوونه، دیشبو میگم!
- آهان...یهو بی مقدمه پرسیدی متوجه نشدم!
همونطور که داشتیم از پله ها بالا می رفتیم گفتم : نگرانت شده بودم، حس می کردم اتفاق بدی افتاده.
سورن – من موندم چرا هر جا بحث آش و لاش شدن و کتک خوردنه تو هم خودتو می رسونی! اگه می زدن می کشتنت مسعود منو تیکه تیکه می کرد!
احساس کردم سورن از کاری که دیشب کرده خبر نداره...یا شاید هم واقعا اون یارو سورن نبوده! ازش پرسیدم : تو یادته چه اتفاقی افتاد؟
سورن – آره، تا آخرین لحظه شو یادمه.

نقل قول: با مسعود اومدیم توی پذیرایی.بیچاره همچنان ناراحت بود، فک می کرد من دیوونه شدم.اما آخه من چه می دونستم! با توجه به اتفاقای دیشب فکر می کردم هاموسه که اومده بهم بگه جریان چیه... .
- چی شد دوباره برگشتی؟
مسعود – کیفمو اینجا جا گذاشتم.
چند ثانیه سکوت برقرار شد...
مسعود – راستی یادت اومد دیشب چی شد؟
- ام...آره، تا حدودی...بذار سورن هم بیاد برات میگم.
قصد داشتم حقیقتو به مسعود بگم.لزومی نداشت پنهانش کنم...مطمئنا مسعود هم اونقدر بی منطق نبود که سورن رو مقصر بدونه، با توجه به اینکه سورن ِ بیچاره هم به گفته ی خودش کار خاصی نکرده که بخواد مورد آزار و اذیت جن ها قرار بگیره و احتمالش زیاده که به خاطر من توی دردسر افتاده باشه.
چند لحظه بعد سورن هم به ما ملحق شد.مسعود که مشخص بود اعصاب معصاب نداره، اصلا با سورن سلام علیک نکرد، فقط باهاش دست داد.
با اومدن سورن قضیه رو برای مسعود تعریف کردم...البته قبلش اتفاقی که برای سورن افتاده بود رو هم شرح دادم تا متوجه بشه که سورن تقصیری نداشته...
مسعود پاکت سیگار منو از روی میز برداشت و یه نخ روشن کرد...
مسعود – من نفهمیدم تهش چی شد؟ بلاخره سورن زده یا نزده؟!
سورن – مسعود، باور کن اگه زده باشم هم عمدی در کار نبوده، از من بگذر!
مسعود – منظورم اینه که الان باید چی کار کرد؟ به هر حال این نشونه ی خوبی نیست.باید یه کاری کنیم که وضعیت بدتر نشه...
سورن – این دقیقا چیزیه که از دیشب فکر ِ منو مشغول کرده!
هر دو داشتن به من نگاه می کرد و منتظر جواب بودن.تا متوجه حالتشون شدم گفتم :
- آهان...الان من باید بگم...خب، ببینید من از صبح تا حالا خیلی فکر کردم.
سورن – تو که همش خواب بودی!
- نه، قبلشو میگم...داشتم می گفتم، من خیلی فکر کردم، همه ی جوانب رو هم در نظر گرفتم.به نظرم فقط دو تا احتمال رو میشه واسه این موضوع در نظر گرفت؛ یا اینکه اون یارویی که دیشب منو زده جنی بوده که خودشو به شکل سورن دراورده، یا اینکه جسم ِ سورن بوده که توسط یه جن کنترل میشده.در کل این دو تا احتمال با هم فرق چندانی ندارن....
مسعود – خلاصه ش کن، حالا باید چی کار کرد؟!
- من فقط دو راه به ذهنم رسید.اگه فرض کنیم اون کسی که منو زده خود ِ سورن بوده و یه جن بدنش رو تسخیر کرده، چون این موضوع خیلی نادره و عده ی معدودی از جن ها اجازه دارن همچین کاری کنن ، معنیش اینه که همین الان هم یه جن توی جسم ِ سورن ِ...
سورن حرفمو قطع کرد و گفت : من کم کم دارم عصبی میشم، خب حالا چاره ش چیه؟
- اصن نگران نباش، من خودم حلش می کنم.توی این جور مواقع دو تا راه سنتی هست که به خاطر موثر بودنشون معمولا مورد استفاده قرار می گیرن؛ یا باید با استفاده از یه سری طبل های خاص و دُهُل کوبی اون جن رو از بدنت بیرون بکشیم، یا اینکه من و مسعود به طرز وحشیانه ای کتکت بزنیم که اون یارو از جسمت بیرون بیاد، که با توجه به اینکه ما اون دُهُل ها رو نداریم مجبوریم دومین راهو انتخاب کنیم.
سورن کمی به مسعود نزدیک تر شد و با نگرانی بهش گفت : نه تو رو خدا، اگه منو کتک بزنید زنده از زیر دستتون بیرون نمیام، من طاقتم کمه!
مسعود رو به من گفت : خبر مرگت بگو ببینم فرض دوم چیه؟
- باشه...چرا عصبی میشی؟! اگرم فرض کنیم اون فرد جنی بوده که خودشو به شکل سورن دراورده به هر حال باز هم یه جورایی به سورن مربوط میشه و مجبوریم جنه رو احضار کنیم که البته خیلی کار خطرناکیه.چون ممکنه موقع ِ احضارش هر اتفاقی بیفته...مثلا طرف از نظر جثه خیلی بزرگ باشه یا اینکه صورت وحشتناکی داشته باشه، یا شاید هم همراه افراد دیگه ای ظاهر بشه...بعدم اینکه احضارش با ماست اما رفتنش با خودشه...اگه احضارش کنیم راحت اجازه ی اذیت کردنمونو پیدا می کنه...در واقع یه جورایی اگه ما رو بکشه هم نمی تونن متهمش کنن، چون خودمون احضارش کردیم و بهش اجازه ی نزدیک شدن به خودمونو دادیم.
مسعود دوباره با عصبانیت گفت : این همه رفتی پیش اون روانشناس دیوونه اینارو بهت یاد داده؟ اصن آدرسشو بده به من برم یه حال اساسی ازش بگیرم!
- ببخشید! خب چی کار کنم؟ فقط همینا به ذهنم رسید...فکر می کنی برای من راحته که سورنو کتک بزنم؟ من فقط دلم می خواد تا وضعیت بدتر از این نشده یه جوری کنترلش کنیم.حالا با این تفاسیر کدوم راهو انتخاب می کنید؟!
این بار سورن با عصبانیت گفت : بهراد، این انتخابه؟!
به ناچار گفتم : خب...نه...!
سورن درحالی که لحن عصبانیش رو حفظ کرده بود گفت : نه؟!! این چه جور منطقیه؟!
- خب...یه جور منطق ِ دیگه...
سورن – آخه چطور؟!
- میشه گفت مثه یه حلقه ی عجیبه... مثه برهان ِ گودل ِ.
سورن - گودال ؟! گودال دیگه کدوم خریه؟!
- گودِل یه ریاضی دان ِ آلمانیه، اون این برهان رو پیدا کرد که به زبون ِ ساده بگه " هر چی من میگم دروغه".
سورن کنایه آمیز با لحن مسخره ای گفت : پس هر چی که گفته دروغه!
- خب آره...ولی چیزی که گفته یه حقیقته!
سورن با همون لحن ادامه داد : پس تمام چیزایی که گفته همزمان هم دروغ بوده هم راست!
- آره...می دونی، در واقع یه جور تسلسل ِ.
سورن با خودش گفت : تسلسل...آره، با این می تونم کنار بیام!
مسعود – بهراد، بی خیال این راه هایی که گفتی شو! عمرا اگه من بذارم.بین اون همه دعا و جادو بگرد یه چیزی گیر بیار، اگر هم نمی تونی آدرس اون رفیقتو بده خودم برم ازش بپرسم.
- باشه...به نظر منم اگه فعلا دست نگه داریم بهتر باشه...شاید به نتایج بهتری رسیدم.اما این فکرو از سرت بیرون کن که آدرس مهرابو بهت بدم! میری اونجا قاتل میشی، دیگه بیاد و درستش کن!

بحث مون زیاد طول نکشید و در آخر سورن حاضر نشد هیچ کدوم از اون دو راه رو انتخاب کنه...که البته حق هم داشت.منم به هیچ کدومشون راضی نبودم.اما متاسفانه تنها چیزی بود که به ذهنم رسید...مگر اینکه دیدن ِ هاموس وضعیت رو تغییر بده.
ساعت نزدیک ِ چهار بعد از ظهر بود.سورن و مسعود هر کدوم یه گوشه خوابیده بودن. من صبح به اندازه ی کافی خوابیده بودم و دیگه خوابم نمیومد.روی مبل نشسته بودم در به در دنبال یه راه چاره بودم.
حسابی داشتم به مخم فشار می اوردم که یهو احساس کردم خیلی تشنمه.حس می کردم گلوم خشک شده.بلند شدم رفتم آشپزخونه.بطری آبو از یخچال بیرون اوردم و کمی ازش خوردم.بطری رو دوباره گذاشتم توی یخچال و همین که چرخیدم سمت در با دیدن هاموس حسابی یکه خوردم جوری که کمی عقب رفتم خوردم به یخچال.شانس اوردم داد نزدم! توی همون نگاه اول شناختمش.این بار لباس هاش سر تا پا مشکی بودن.
هاموس – ببخشید که ترسوندمت.دیگه وقت نشد از در ِ حیاط وارد شم.
- اشکالی نداره.اتفاقا خوب شد که اومدی.میشه بشینیم؟
هاموس – آره، حتما.
هر دو پشت ِ میز ناهارخوری نشستیم.
- میگم یه وقت سورن و مسعود تو رو نبینن!
هاموس – نه ، اونا اگه الان بیان اینجا هم نمی تونن منو ببینن.تو داری منو درونی می بینی.
- یعنی چی؟
هاموس – یعنی اینکه من فقط دارم خودمو به تو نشون میدم...در کل خیلی پیچیده ست، بهتره واردش نشیم.ولی حتی الامکان آروم تر حرف بزن که اونا هم بیدار نشن.البته اگه بیان سمت آشپزخونه من فورا میرم.
آهسته پرسیدم : خب...چی می خواستی بهم بگی؟ چه خبره؟!
هاموس هم مثل من آروم حرف میزد : قضیه اینه؛ عده ی زیادی از جن ها که البته یه عده از ما هم جزوشونن می خوان کاری کنن که تو از کارِت دست بکشی.تا اونجایی که من فهمیدم اون یهودی هایی که اوایل اذیتت می کردن هم باهاشونن.
- یعنی می خوان منو بکشن؟
هاموس – نه ، تو رو که نمی تونن بکشن چون اجازه شو ندارن، در ضمن ما هم مواظبتیم.
- پس با سورن چی کار دارن؟ نکنه می خوان اونو بکشن؟!!
هاموس – چطوری بگم، اونا دارن از هر ترفندی استفاده می کنن.می خوان تو رو بذارن توی تنگنا.مطمئنم پیش بینی کرده بودن که من میام و نقشه شونو بهت میگم.ببین، در واقع تو باید اذیت شدن ِ سورنو یه تهدید تلقی کنی.
- پس اگه ادامه بدم ممکنه سورنو بکشن؟
هاموس – احتمالش که هست اما خب ما اجازه نمیدیم.
- آقا من رسما از همین الان می کشم کنار!
هاموس – درسته احتمالش هست اما خیلی کمه.بعدم من دارم یه کارایی می کنم.نمی ذارم اتفاقی بیفته.فقط تو دیوونه نشو.
- چی چیو دیوونه نشو! می خوان بهترین دوستمو بکشن، تازه بعید نیست خودمم بکشن...همون که گفتم.
هاموس – گفتم که ما نمی ذاریم...کم کم داری منو عصبانی می کنی ها! اگه الان این کارو ول کنی یه چیز خیلی باارزش رو از دست میدی!
- چی؟!
هاموس – الان نمی تونم دربارش بهت چیزی بگم.اون موضوع منوط به اینه که تو کنار نکشی.
- تو بگو من الان باید چی کار کنم.
هاموس – تو به کار خودت ادامه بده.ما قراره شکایتتو ببریم پیش قاضی القضات جن ها تا بین ما و اونا قضاوت کنه.مطمئنا به نفع ِ ما رای میده، اونا هم مجبورن اطاعت کنن.
- اِ ، شما هم دادگستری دارین؟! جالبه...
هاموس – آره، به نظرت عجیبه؟

نقل قول: نه...حالا اگه این جن ها به حرف قاضی تون گوش نکردن چی؟
هاموس – مجازات میشن.مخصوصا اینکه پای آدما وسطه مجازاتشون سنگین تر هم هست.می دونی،آخه ما توی یه چیزایی محدودیت داریم.فقط یه چیزی این وسط خیلی مشکوکه...یه خبرایی هست!
- چی؟
هاموس – نمی دونم دقت کردی یا نه، سورن توی حرفاش گفت که دیشب یه پسره رو توی خونه ش دیده.
- ببینم، وقتی ما داشتیم حرف می زدیم تو پیشمون بودی؟!!
هاموس – آره، من داشتم به حرفاتون گوش می کردم.از صبح منتظر یه فرصت بودم که خودمو بهت نشون بدم...داشتم می گفتم، ما هم اون شب اون پسره رو دیدیم منتها چون درگیر بودیم نتونستیم بگیریمش.
- مگه اون جزو ِ همون جن های خرابکار نبود؟
هاموس – همین دیگه، نکته همین جاست؛ اون نه با ما بود نه با اونا!
- تو از کجا می دونی با اونا نبوده؟!
هاموس – چون ما اون سه نفری که توی خونه ی سورن بودنو گرفتیم، البته مجبور شدیم بگیریمشون.اونا هم اظهار بی اطلاعی می کردن.
- شاید دروغ گفته باشن!
هاموس – نه ، من مطمئنم.
- چرا فکر می کنی این موضوع مشکوکه؟ حالا که همه ی جن های عالم می خوان منو سر به نیست کنن ، اونم یکیش.
هاموس – می ترسم وضعیتی پیش بیاد که از کنترل من خارج باشه...اما حتم دارم هر کی که هست دوباره خودشو نشون میده.ما تا جایی که ممکن باشه مواظبت ایم، تو هم سعی کن همیشه یه چاقو پیش ِ خودت داشته باشی، باشه؟
- باشه.یادم می مونه. راستی یه چیزی، یادته من رفتم خونه ی یه زن و شوهر جَوون واسه جن گیری؟
هاموس – آره...اونایی که با شیطان معامله کرده بودن...عجب آدمایی پیدا میشن!
- بعد از اون شب یکی از دعاهایی که توی خونه ی اونا گذاشته بودمو ته ِ کوله پشتیم پیدا کردم...حسابی هم مچاله شده بود.به نظرت این یه تهدیده؟
هاموس – تهدید که هست...منتها زیاد جدی نیست.صرفا برای ترسوندن ِ تو بوده.نگران نباش، شیطان مستقیما با یه چاقو نمیاد سراغت!
- تو از کجا می دونی؟ اگه به شانس ِ منه که این کارم می کنه!
هاموس – این کارو نمی کنه...کسی که سال ها با ملائکه زندگی کرده باشه باهوش تر از این حرفاست.شاید این جن هایی که دارن تو رو اذیت می کنن رو شیطان وسوسه کرده باشه...ولی ممکن نیست شخصا بیاد سراغت.
- خدا رو شکر...خیالم راحت شد!
هاموس حسابی توی فکر فرو رفته بود.معلوم بود قضیه ی اون پسره حسابی فکرشو مشغول کرده.ولی به نظر ِ من زیاد مهم نبود...مگه فرق اون با بقیه ی جن ها بد چیه؟ فقط مونده بودم قضیه ی اینکه من دارم هاموس رو "درونی" می بینم چیه!
- میگم، یعنی الان اگه من با دوربین از تو عکس بگیرم، تصویرت توی عکس نمیفته؟!
هاموس یه نگاه خنثی بهم انداخت.تا چند ثانیه نگاهش تو نگاهم خشک شد.
هاموس – آخه این چه سوالیه توی این وضعیت!! واقعا کاش منم مثه تو انقدر خوشحال بودم! نه، با دوربین هم نمی تونی عکس منو بگیری، مگه اینکه خودم بخوام.
- ببخشید...! تو گفتی هوای منو داری، منم خیالم راحت شد.خب تو جنی، راحت می تونی چیزای گم شده رو پیدا کنی، برو این پسره رو هم پیدا کن.
هاموس – من هیچی ازش نمی دونم! چطور می تونم کسی که نمی شناسمو پیدا کنم؟! من فقط یه لحظه دیدمش، تازه میلیون ها جن ِ مو بور توی این دنیا وجود داره!
- جدی؟! موهاش طلایی بود؟ چه خوش تیپ! بابا شایدم جن خوبی بوده باشه، انقدر بد بین نباش.
هاموس – اگه جن ِ خوبی بود اون موقع که ما با اونا درگیر شده بودیم میومد بهت کمک می کرد، نه اینکه فرار کنه!
- آهان، راستی چرا منو از آب بیرون نکشیدین؟! داشتم خفه می شدم.
هاموس – مسعود داشت می رسید، ممکن بود ما رو ببینه.ما وقتی خیال مون از بابت تو راحت شد خودمونو کنار کشیدیم.
هاموس از جاش بلند شد و گفت : خب...من دیگه باید برم.تو هم حسابی حواستو جمع کن، چاقو رو هم یادت نره.
- چاقو؟!
هاموس – مرض!
- آهان، یادم افتاد.باشه حتما یه چاقو می ذارم پیش خودم.خیالت راحت.
زیر لب با حرص گفت : لا اله الا الله!...فعلا خدافظ.
هاموس داشت می رفت سمت درِ آشپزخونه که من با هول و ولا بهش گفتم : نه نه از اونجا نرو، یه وقت بچه ها می بیننت!
هاموس چرخید سمت ِ من و با افسوس سری تکون داد...یه ذره هم عصبانی شده بود.تازه قضیه "درونی دیدن" رو یادم اومد...
یه ذره خندیدم و گفتم : ببخشید، یه لحظه حواسم پرت شد.
هاموس تهدیدآمیز گفت : چاقو رو فراموش نکن!
بعد بدون اینکه حرکت پرشی ای انجام بده خیلی سریع از زمین فاصله گرفت و قبل از اینکه به سقف برسه کاملا محو شد.

بیشتر از یک ساعت بود که توی دفتر نشسته بودم و داشتم کارامو ردیف می کردم اما استرس لعنتی نمی ذاشت حواسم به کار باشه، چون هنوز خبری از سورن نبود.معظمی هم هر ده دقیقه یه بار میومد و یه کم غرغر می کرد و می رفت.حرفای هاموس خیالمو کمی راحت کرده بود اما از یه طرف هم می ترسیدم اتفاقای چند روز پیش دوباره تکرار بشن، بلکم شدیدتر از قبل.دفعه های قبل که ظاهرا کمک زیادی بهمون نشد!
از شانس بد، دیشب سورن گوشیش رو هم یادش رفت با خودش ببره.به خونه ش هم که زنگ می زنم جواب نمی داد.
نگاهم به کتاب بود اما فکرم مشغول نیومدن ِ سورن بود که آقای معظمی وارد اتاق شد و با عصبانیت گفت : چی شد آقای ماکان؟ دوستت نیومد؟ اگه می دونستم می خواد اینجوری سر ِ کارم بذاره قرار ِ امروزو برای خودم تنظیم می کردم!
- ظاهرا که هنوز نیومده.حالا اگه خیلی کار ِ واجبی ِ بدین من میرم سر قرار.
معظمی – اونوقت کارای جنابعالی رو کی انجام میده؟
- من امروز کار خاصی ندارم، دادگستری هم نمی خوام برم.
معظمی – آقای ماکان! هیچ کس رو ندیدم که مثل ِ تو و دوستت ظرفیت ِ ناراحت کردن ِ منو داشته باشه!
- واقعا شرمندم، ولی این چند روز مشکلاتی پیش اومد که همه چیزو به هم ریخت، اگر هم قصوری ازمون سر زده ناخواسته بوده.
معظمی – شما بفرمائید کِی مشکل دارین تا من هم برنامه هامو با شما تنظیم کنم!
- ببخشید ولی مشکل که دست ِ ما نیست، یهویی پیش میاد! اگه ما می دونستم کِی قراره اتفاق بدی برامون بیفته که حال و روزمون این نبود... .
معظمی – در هر صورت من فکر می کنم من و شما دیگه قادر به ادامه ی همکاری نیستیم، وقتی اون دوستتون برگشت هر دو بیاین پیش من تا حقوق این چند روزتونو بهتون بدم...هر چند که کار خاصی هم برام نکردین!
اون لحظه خیلی خودمو کنترل کردم که چند تا فحش رکیک بهش ندم! حالا درسته ما سه چهار روز نیومدیم سر کار اما کارمونو درست انجام دادیم. اعصابم حسابی داغون بود. احساس کردم چونه زدن و بحث کردن باهاش فایده ای نداره چون در هر حال می خواد ما رو بیرون کنه، بهونه ی خوبی هم گیر اورده.
کیفمو برداشتم و یه سری از وسایلم که روی میز بودن رو توش گذاشتم...
- در حال حاضر کم اهمیت ترین مسئله ی زندگی ِ من کار توی این دفتره.نه تنها به خاطر اخراج شدنمون ناراحت نیستم، خیلی هم خوشحالم.لااقل الان می تونم با خیال راحت به کارای دیگه م برسم.
معظمی – بله، شما بفرمائید به کارای بزرگتون برسید، منم دو تا وکیل ِ درست و حسابی استخدام می کنم که حداقل یه چیزی از کارِ حقوقی بدونن.
کیفمو برداشتم و بدون اینکه باهاش خدافظی کنم تا در ِ ورودی رفتم.وقتی به در رسیدم وایسادم و با صدای بلند جوری که بشنوه گفتم : دستمزدتون هم واسه خودتون، سگ خوردش!
فورا از دفتر بیرون اومدم ... صدای داد و بیداد معظمی رو از توی کوچه هم می شنیدم! دوباره شماره ی خونه ی سورن رو گرفتم اما وقتی دیدم بی فایده ست و کسی جواب نمیده شماره ی برادرش رو گرفتم.یکی دو تا بوق خورد و فورا جواب داد...
سامان – بله؟
- الو، سلام سامان جان.
سامان – سلام...
- من بهرادم، دوست ِ سورن...
خیلی سرد جواب داد : چطوری؟ چه خبر؟
- ببخشید مزاحمت شدم، سورن امروز نیومده دفتر، موبایلش هم پیش من جا گذاشته.هر چی هم به خونه ش زنگ می زنم جواب نمیده.خیلی نگرانشم، گفتم زنگ بزنم به تو که اگه میشه بری خونه ش یه سر بزنی.
سامان – ای بابا...اتفاقا من کلید هم دارم.باشه میرم یه سر می زنم...نمی دونم این چه بدبختی ایه افتاده به جون ِ ما!
- دستت درد نکنه، رفتی به من هم یه خبر بده.
سامان – باشه، خدافظ.
اینو گفت و سریع قطع کرد.مطمئنم که سامان از من بدش میاد!هر چی هم فکر می کنم دلیلشو نمی فهمم! البته توی دوران مدرسه بودن کسایی که بی دلیل از من بدشون میومد، برام چیز عجیبی نیست فقط علتشو درک نمی کنم.
با اینکه نگران سورن بودم اما ترجیح دادم خونه ش نرم.اصلا دوست نداشتم با برادرش رو به رو بشم.راهمو گرفتم و رفتم سمت خونه ی خودم.همش به حرفای هاموس فکر می کردم که می گفت " ما نمی ذاریم کاری کنن"...اگه بلایی سر سورن اومده باشه خودم شخصا هاموس رو آتیش می زنم، با اون مراقب بودنش!
وقتی وارد کوچه شدم دیدم در ِ خونه م بازه، چند لحظه بعد این یارو دختر همسایه از خونه م بیرون اومد و درو بست.تا منو دید همونجا وایساد، معلوم بود منتظر ِ منه.توی اون چند ثانیه هر چی فکر کردم که صبح در ِ خونه رو بستم یا نه چیزی یادم نیومد.اما از این بابت نگران نبودم.دزد که عمرا طرفای خونه ی من پیداش بشه، چون چیزی برای دزدی وجود نداره.جن هم که تکلیفش روشنه...
یگانه – سلام.
- سلام...
یگانه – من دیدم در ِ خونه تون بازه، رفتم داخل چند بار هم صداتون زدم وقتی دیدم کسی جواب نمیده درو بستم و اومدم بیرون.
در حالی که داشتم با کلید درو باز می کردم گفتم : ممنون.
بعد از چند لحظه سکوت ، قبل از اینکه من وارد خونه بشم پرسید : از چهره تون معلومه که حالتون خوب نیست.اتفاقی افتاده؟
با بی حوصلگی گفتم : اگرم اتفاقی افتاده باشه...
اما سریع حرفمو قطع کردم.می خواستم بگم اگرم اتفاقی افتاده باشه به شما مربوط نیست ولی با خودم گفتم این بنده ی خدا کاری نکرده که بخوام باهاش تندی کنم.فقط یه کم گوشتش تلخه که اونم مسلما دست خودش نیست!
- نه، اتفاقی نیفتاده.
یگانه – ولی معلومه که ناراحتین...(نیشخندی زد)...اما من برعکس شما خیلی خوشحالم.
منم که اصلا اعصاب نداشتم خیلی خنثی گفتم : خب خوش به حالت.
و بدون هیچ حرفی درو بستم.
وارد خونه که شدم کیفمو یه گوشه پرت کردم و نشستم.فقط منتظر تماس سامان بودم.تقریبا نیم ساعت گذشت که دیدم گوشیم داره زنگ می خوره.
- بله؟
سامان – الو، من الان خونه ی سورنم ولی اینجا نیست.
- واقعا؟!! ماشینش چی؟ اونجاست؟
سامان – آره، ماشینش هم هست.همه ی جای خونه رو دنبالش گشتم ولی نیست!
- شاید کاری براش پیش اومده که مجبور شده بدون ماشین بره...
سامان – والا چی بگم!...(کنایه آمیز ادامه داد)...جسارتا به غیر از شما دوست دیگه ای نداره که بهش زنگ بزنیم؟
منم با لحن خودش گفتم : برادر شماست، از من می پرسین؟!
سامان – برادر ِ من که هست اما هفت روز ِ هفته رو با شما می گذرونه!
- لابد دلیل خاصی برای این کارش داره!
سامان – بهتره به جای این بحث ها به دوستای دیگه ش زنگ بزنید، البته اگه دوست دیگه ای هم داره! منم دنبالش می گردم تا ببینم چی میشه.
- باشه، خدافظ.
با اعصابی خراب موبایلمو پرت کردم یه گوشه.بدجور کلافه بودم.هیچ راه چاره ای به ذهنم نمی رسید، فقط امیدوارم بودم هاموس یه فکری واسه این وضعیت بکنه...شاید هم اصلا اتفاقی نیفتاده باشه که هاموس هنوز دست به کار نشده!

1. اونقدر جلو رفتم تا اینکه خودمو توی یه کوچه ی بن بست دیدم.تازه فهمیدم که اون صداها می خواستن منو به اون کوچه بکشونن.صداها هر لحظه نزدیک تر می شدن.بدبختی این بود که راه فراری هم نداشتم! یهو چشمم به پنجره ای افتاد که نور ضعیفی ازش خارج میشد.رفتم سمت اون خونه و با ترس و تردید نگاهی به داخلش انداختم.   با دیدن ِ اون صحنه بی درنگ وارد خونه شدم.صداها منو به طرف سورن کشیده بودن.فوری خودمو به سورن رسوندم و کنارش نشستم.سورن روی زمین افتاده بود و دماغش هم کمی خونی بود.اصلا نمی دونستم باید چه خاکی به سرم بریزم...می خواستم بلندش کنم سرشو روی پام بذارم اما ترسیدم گردنش آسیب دیده باشه و با این حرکت وضعیتش بدتر بشه.آروم با دست به صورتش زدم و صداش کردم تا شاید بیدار بشه.چندین بار صداش زدم اما بی فایده بود. همش به خودم امیدواری می دادم که الان هاموس می رسه و ما رو از اینجا می بره.یهو متوجه شدم که دیگه نه از باد خبری هست، نه از اون صداها.سرمو بلند کردم و نگاهی به در انداختم که یه آن دیدم یه نفر خیلی سریع سرشو از کنار در دزدید،انگار که داشت قایمکی ما رو تماشا می کرد.اونقدر سریع کنار رفت که نتونستم صورتشو ببینم...فقط می دونستم پشت ِ اون دیوار قایم شده.هر لحظه استرسم بیشتر میشد.چند ثانیه بعد صدای پچ پچ و خنده های ریزی رو شنیدم.صداها فاصله ی زیادی باهام نداشتن.دقیقا از پشت ِ دیوار ِ رو به روم به گوش می رسیدن. دلم می خواست سورن رو با خودم بردارم و از اونجا ببرم بیرون اما زورم نمی رسید، هر چند این کار فایده ای هم نداشت، اونا هم تعدادشون بیشتر بود هم زورشون! همچنان سعی کردم سورن رو بیدار کنم.حس می کردم یه عده دارن بهم نزدیک میشن.هر لحظه که می گذشت حضورشون رو بیشتر حس می کردم.همزمان دمای هوا هم داشت پایین میومد.دیگه مطمئن شده بودم که باهام فاصله ی زیادی ندارن.حواسم به سورن بود که کاملا حس کردم یه نفر وارد اتاق شد.صدای قدم هاشو شنیدم.سرمو بلند کردم و دیدم دو نفر جلوی در وایسادن.هر دو قدی بلند و موهای بلند و ژولیده ای داشتن.لباس هاشون سر تا پا مشکی بود، با دندون های نیش بلند و چشم های درشت و از حدقه بیرون زده.با دیدن ِ اون دو نفر تا مرز سکته رفتم.یه بسم الله گفتم اما اونا همونجوری جلوی در وایساده بودن و به ما نگاه می کردن.آرزوم این بود که جای سورن بودم و اون صحنه رو نمی دیدم...الان می فهمم خدا چقد سورنو دوس داره! ثانیه ای نگذشته بود که دیدم اون دو نفر دارن به طرف من میان.جوری به سمت ِ من میومدن که انگار دارن روی زمین سُر می خورن.به خاطر بلندی لباس هاشون نمی تونستم پاهاشونو ببینم.بلاخره به من رسیدن و هر کدوم یکی از دستامو گرفتن و از زمین بلندم کردن.دستامو به قدری محکم گرفتن که ذره ای هم نتونستم برای فرار تقلا کنم و زود تسلیم شدم. داشتیم از اتاق خارج می شدیم و با اینکه گیر افتاده بودم اما خیالم راحت بود که اونا نسبت به سورن بی توجه بودن...جای شکرش باقی بود.توی اون چند ثانیه برای اون دو نفر کلی خواهش و تمنا و التماس کردم اما بی فایده بود.انگار طبیعت شون جوری بود که خواهش و التماس رو درک نمی کردن!...شاید هم اصلا صدای منو نمی شنیدن چون هیچ عکس العملی نشون نمی دادن. کمی جلوتر از ما صدای همهمه ای به گوش می رسید.مشخص بود که یه عده ی زیادی دارن با هم حرف می زنن.از اون فاصله می تونستم اون مردم رو به شکل سایه هایی محو ببینم.هیچ چراغ یا نوری معلوم نبود.طولی نکشید که خودم رو بین عده ی زیادی از اون جن ها دیدم. بیشترشون به شکل همون دو نفر بودن. شک نداشتم کارم تمومه...از هاموس هم که خبری نبود.دیگه کم کم از فرط ترس داشتم غش می کردم.قلبم هم دیگه تند نمی تپید...خیلی آهسته تر از حالت عادی میزد.صدای خنده هاشون از دور و نزدیک شنیده میشد.بعضی وقتا هم صدای گریه میومد...نمی دونم، شاید هم من اشتباه می شنیدم... . دوباره اون دو نفری که دست ِ منو گرفته بودن، شروع به راه رفتن کردن.با حرکت ِ اونا، جمعیت هم از سر ِ راه ما کنار می رفتن.کمی جلوتر رفتیم و ناگهان اون دو نفر وایسادم.یهو متوجه شدم دقیقا بالای یه چاه وایسادیم.وقتی فهمیدم قضیه چیه با تمام توانم سعی کردم خودمو از دست اون دو نفر خلاص کنم ولی هر چی بیشتر تلاش می کردم اونا هم دستمو محکم تر فشار می دادم جوری که طاقتم تموم شد و شروع کردم به داد و بیداد و فحش دادن.جالبه که با سر و صدای من اونا هم ساکت شده بودن! عده ی زیادی دور چاه حلقه زده بودن و به من نگاه می کردن.متوجه شدم که یکی شون به اون دو نفر اشاره ای کرد و با اشاره ی اون فرد به چاه نزدیک تر شدن و من کاملا روی دهانه ی چاه بودم و پاهام روی هوا بود. احساس کردم دیگه تقلا کردن فایده ای نداره.از همه چیز ناامید شده بودم که دیدم اون کسی که به این دو نفر دستور می داد گفت : "صبر کنید..." برای یه لحظه خیالم راحت شد و زیر لب خدا رو شکر کردم که اون یارو فورا ادامه داد :"برید اون یکی رو هم بیارید". با شنیدن این جمله اعصابم داغون شد...هر لحظه وضعیت بدتر میشد.حتم داشتم اون یارو از قصد این جمله رو به زبون ِ ما گفت تا منو عصبی کنه. با ناامیدی منتظر اوردن ِ سورن بودم که دیدم جمعیتِ دور چاه دارن عقب عقب میرن.اون دو نفری هم که منو گرفته بودم کمی عقب رفتن و از چاه فاصله گرفتیم.دیگه پاهام روی زمین بودن.بعد احساس کردم که فشار دستشون هم کم شد و اون دو نفر هم دارن از من فاصله می گیرن.حسابی گیج شده بودم.چرخیدم و به اطرافم نگاه کردم.جمعیت کمی از من دور شده بودن.نمی دونستم دلیل این دور شدنشون چیه تا اینکه متوجهِ حرکت ِ آهسته ی موج ِ سیاهی روی زمین شدم که داشت به سمت من میومد.با دقت بهش نگاه کردم.هر چی نگاه می کردم سر در نمی اوردم اون موج ِ سیاه چیه!   چیزایی داشتن روی زمین می خزیدن و به من نزدیک می شدن.کمی که گذشت فهمیدم اون موج سیاه، تعداد زیادی مار ِ سیاه رنگ هستن که دارن روی زمین می خزن و به من نزدیک میشن.اون مارها انقدر بهم نزدیک شدن که دور و برمو کاملا احاطه کردن اما جالب این بود که مارها تا یه حدی بهم نزدیک شدن و به اندازه ی یه دایره ی کوچیک فاصله شونو باهام حفظ کردن.مارها بینِ من و اون جن های عجیب، حایل شده بودن. جن ها هم دیگه از جاشون تکون نمی خوردن و فقط صدای پچ پچ شون شنیده میشد. از اطرافم صدای قدم های محکمی به گوش می رسید.مثل این بود که یه ارتش دارن بهمون نزدیک میشن.کم کم جمعیتی که جلوم وایساده بودن کنار رفتن و صدای هاموس رو شنیدم که گفت : برید کنار تا بهراد بیاد پیش ِ ما. همین لحظه از بین ِ مارها راه ِ کوچیکی باز شد.اون راهو گرفتم و کمی جلو رفتم تا اینکه بلاخره هاموس رو دیدم.دوست داشتم کله شو بکنم، اما حیف که کارم پیشش گیر بود! افراد زیادی پشت سر و اطرافش ایستاده بودن.علی رغم اینکه هوا تاریک بود و تنها منبع ِ نور، مهتاب بود اما چهره هاشون رو راحت می تونستم ببینم...همشون پوست های گندمی و شفافی داشتن.رنگ پوستشون تا حدودی به زرد می زد.همین که به هاموس رسیدم یکی از اون جن های عجیب و غریب که نسبت به بقیه قد بلندتری هم داشت با حالت عصبانی جلو اومد و به زبون عربی چیزی گفت.هاموس هم در حالی که حسابی عصبی به نظر می رسید منو کمی عقب کشید، به زبون عربی جوابی برای اون جن فرستاد. دقیق نمی دونستم دارن چی به هم میگن اما شنیدم که هاموس اسم امام علی رو اورد.حالتی که هاموس به خودش گرفته بود منو یاد ِ دعوای مسعود و سامان می نداخت...صحبت هاشون زیاد طول نکشید که دیدم اون جن ها به شکل دودهای خاکستری رنگی به هوا رفتن و ناپدید شدن.با محو شدنِ اونا تازه متوجه جمعیت زیادی شدم که پشت شون صف کشیده بودن...احتمالا دلیل رفتن شون هم همین بود.کم کم مارها هم پراکنده شدن و از اونجا رفتن. دیگه طاقت نیوردم و پرسیدم : قضیه ی مارها چی بود؟ هاموس در حالی که هنوز عصبی بود نگاهی به من انداخت و گفت : اونا با ما بودن دیگه، مشخص نبود؟! - چرا...ولی برام عجیب بود.همیشه فک می کردم مارها موجودات بدی باشن! هاموس – نه همشون... . - حالا چی میشه؟! اینا دوباره برمی گردن؟! هاموس – فکر نمی کنم...اشتباه شون این بود که توی این زمان اومدن سراغ تو. - چرا؟ هاموس – چون امروز یکشنبه ست.یکشنبه ها روز جن های شیعه ست.اگه جن های کافر توی این روز مرتکب جنایتی علیه ِ ما بشن، مجازاتشون سنگین تر میشه.تازه اینا بدون ِ اجازه دو تا آدم رو هم دزدیدن... یهو یاد ِ سورن افتادم و گفتم : راستی سورن چی شد؟! هاموس – یه نفرو گذاشتم پیشش باشه، می خواستم ببرمش خونه ی تو اما نشد. - چرا؟ هاموس – مسعود و برادر سورن و یه عده ی دیگه اونجان...خونه ی خودش هم نمیشد چون مادرش اونجا بود.برای همین تصمیم گرفتم فعلا جایی نبرمش وگرنه همه چیز میفته گردن ِ تو. - الان حالش خوبه؟ هاموس – آره. یهو متوجه شدم کسایی که با هاموس اومده بودن همگی به من خیره شدن.حسابی معذب شده بودم... آروم گفتم : دوستات یه جوری به من نگاه می کنن! هاموس که مدام داشت دور و برش رو نگاه می کرد، بی توجه به حرف من زیر لب گفت : احساس می کنم یه کسی اینجاست! یه غریبه... بعد چند لحظه انگار متوجه حرف ِ من شد و با زبون عربی به همراهاش چیزی گفت.خیلی زود فهمیدم اجازه داده که از اونجا برن.طولی نکشید که جمعیت ِ اطراف مون پراکنده شدن و از پیش ِ ما رفتن. - شماها همیشه عربی حرف می زنید؟! هاموس – نه همیشه...می دونی، همه ی جن ها بلاستثنا عربی بلدن.در کل جن ها هر جا که باشن زبون ِ آدمای اطرافشون رو خیلی زود یاد می گیرن و می تونن حرف بزنن. - آهان، راستی تو گفتی بدون ِ اجازه "دو تا آدمو" دزدیدن.ولی منو نزدیدن... هاموس – پس تو چجوری اومدی اینجا؟! - همون پسری که ازش حرف می زدی، اونی که سورن هم دیده بودش، اون اومد سراغم و بهم گفت می تونه منو ببره پیش سورن، من هم قبول کردم باهاش بیام. هاموس – تو صورتشو دیدی؟! - نه ولی حس می کنم اون بود. هاموس – احساس می کنم نیّتش خیر نبوده. - منم همینطور...ولی نمی دونم هدفش چیه! هاموس – منم نمی دونم...ولی بزودی گیرش میارم.ببین بهراد، الان ما به هیچ وجه نمی تونیم سورن رو ببریم خونه ی خودش چون پدر و مادرش اونجان.خونه ی تو و مسعود هم که اصلا نمیشه چون فکر می کنن شماها سرش بلا اوردین.من، تو رو می برم خونه ی خودت، یه نفر هم مامور می کنم سورن رو ببره بذاره توی یه بیمارستان.اینجوری حداقل چیزی گردن ِ تو نمیفته.این برادر ِ سورن بدجوری دنبال بهونه ست که از تو و مسعود انتقام بگیره! - آخه واسه چی؟ هاموس – چون همین چند دقیقه ی پیش دوباره با مسعود دعواش شد و...دیگه خودت حدس بزن چه اتفاقی افتاد. - مسعود زدش؟ هاموس – آره...هیچ تعجبی هم نداره.به هر حال ممکنه سامان بعدا هم بخواد تلافی کنه.هواشو داشته باش. - باشه، حواسم بهش هست.فقط به نظرت اگه سورن رو ببری بیمارستان بد نمیشه؟ مثلا پای پلیس بیاد وسط؟ هاموس – سورن که چیزی از امشب یادش نمیاد...یعنی چیزی ندیده که بخواد یادش بیاد.مگه اینکه بخواد از تو شکایت کنه که در این صورت دیگه کاری از دست من برنمیاد. - واقعا ممنونم از حمایتت! هاموس – خواهش می کنم. چند لحظه بعد به خونه ای که سورن توش بود رسیدیم.یه نفر دیگه همراه سورن توی خونه بود.این یکی مثل هاموس پوست سفیدی داشت با موهای مشکی.تا ما رو دید جلو اومد و با هاموس مشغول حرف زدن شد...داشتن در مورد بردن ِ من و سورن حرف می زدن اما اون لحظه چیز دیگه ای توجه ِ منو جلب کرد.حس کردم صدایی از بیرون ِ خونه شنیدم.کسی داشت اون بیرون راه می رفت.ناخودآگاه به سمت در رفتم تا نگاهی به بیرون بندازم. هاموس پرسید : کجا میری؟ - انگار یه چیزی شنیدم... از خونه بیرون اومدم و جلوی در وایسادم.چراغ کوچیکی که توی خونه بود کوچه رو به مقدار کمی روشن کرده بود.هاموس هم اومد و کنار من وایساد که یهو چشممون به پسری که اون سمت کوچه رو به روی ما ایستاده بود افتاد.یه پسر جَوون با موهای بور و پوست سفید که چشم های مشکی ِ درشتی هم داشت.اون پسر نگران به نظر می رسید...با همون حالت نگاه کوتاهی به ما انداخت و خیلی سریع نگرانی ای که توی صورتش بود جای خودش رو به لبخند شیطنت آمیزی داد.بعد اون پسر چیزی رو روی زمین انداخت و با عجله شروع به دویدن کرد. مشخص بود که داره از ما فرار می کنه.هاموس بدون ِ اینکه چیزی بگه ، با سرعت دنبالش دوید.دلم می خواست دنبالشون برم اما می دونستم که هیچ وقت بهشون نمی رسم. فورا جلو رفتم تا ببینم اون پسر چی رو زمین انداخته که دیدم اون چیز چاقوی خودمه! انگار منو مسخره کرده بود! حالا که همه چیز تموم شده بود و دیگه نیازی به چاقو نداشتم اونو برام اورده بود.