نعت در اصطلاح ادبی،شعر یا نثری است که در ستایش و مدح و ثنای حضرت محمد(ص)باشد.در ایران پس از اسلام،اغلب شاعران و نویسندگان در کتاب های خود،پس از توحید پروردگار،حضرت محمد(ص)را نعت می کنند و گاه پس از آن به منقبت امامان معصوم(ع)،خلفای چهارگانه و دیگر بزرگان دین و عرفان می پردازند و پس از مدح ممدوح،به اصل کتاب وارد می شوند.این روش را حتی در پاره ای کتاب های ترجمه هم به کار می برند.اگر چه نعت در شعر فارسی قالبی ندارد،با این حال در قالب های قطعه،قصیده و مثنوی رواج بیشتری داشته است.

اغلب کتاب های کلاسیک نثر فارسی،اعم از تاریخ،تفسیر،جغرافیا،علوم طبیعی،تذکره،مذهب و عرفان و نیز ادبیات آراسته به توحید خداوند و نعت حضرت محمد(ص)بودند و حتی در کتاب هایی که درباره ی زندگی پیامبران نوشته می شد،نویسندگان برای تبرک،ابتدا داستان زندگانی پیامبر اکرم(ص) را یاد می کردند و سپس به پیامبران دیگر می پرداختند.