نقل قول: -از کجا می دونی؟
لیلا:می دونم دیگه.
-ازکجا؟
لیلا:از اون جایی که اون شب اومد کنارت نشست و باهات حرف زد.
-همون شبی که بارون می بارید؟
لیلا:اهوم.
-ولی تو اشتباه می کنی.
لیلا:نه عزیزم...من می دونم نیما تورو دوست داره.
-لیلا...ولی من حتی اسمش رو نمی دونستم...در ضمن تو چجوری فهمیدی که نیما اون شب با من حرف زد؟
لیلا:اون موقعا من همیشه جلوی پنجره وایمیستادم تا یه لحظه ببینمش تا این که اون شب دیدم که تو داشتی گریه می کردی و اون اومد باهات حرف زد و رفت.
-خب این چه ربطی داره به این که اون من رو دوست داره؟
لیلا:ربط داره.
-چه ربطی؟...لیلا تو توهم زدی.
لیلا:اصلا بیا شرط ببندیم...اگه همین نیما اومد خواستگاریت.
-من می رم دور حیاط می چرخم ومی گم اشتباه کردم...ولی اگه نیومد؟
لیلا:اگه نیومد می گم غلط کردم...اوکی؟
-اوکی.
لیلا:حالا ببینم تو دوستش داری؟
-من...اوم...نمی دونم.
لیلا:تو هم دوستش داری.
-ندارم.
لیلا:عزیزم داری...وقتی من گفتم دوسش دارم رنگت مثل گچ شد.
-گیرم داشته باشم...دوست داشتن یک طرفه به چه دردم می خوره؟
لیلا:یه کم صبر کن...می بینی که دوست داره.
کمی حرف زدیم و بعد خوردن سحری از خونشون بیرون اومدم...حرفای لیلا فکرم رو مشغول کرده بود...جوری که اصلا ندونستم چی خوردم...روی تختم دراز کشیدم و هنذفری رو توی گوشم گذاشتم...با شنیدن آهنگ...یاد صدای قشنگش افتادم.
حس خوبیه...ببینی یه نفر همه رو به خاطر تو پس زده
واسه ی رسوندن خودش به تو همه ی راهو نفس نفس زده
حس خوبیه
حس خوبیه...ببینی یه نفر واسه انتخاب تو مصممه
دستتو بگیره و بهت بگه موندش کنار تو مسلمه
حس خوبیه
تو همین لحظه که دلگیرم ازت،از همیشه به تو وابسته ترم
اگه حس خوبتو به من نبود،فکر عاشقی نمی زد به سرم
به سرم
دلم...انگیزه ی زندگی بده تا دوباره حس کنم کنارمی
به دروغم شده دستامو بگیر،الکی بگو که بی قرارمی
الکی
حس خوبیه...ببینی یه نفر همه رو به خاطر تو پس زده
واسه ی رسوندن خودش به تو همه ی راهو نفس نفس زده
حس خوبیه
حس خوبیه...ببینی یه نفر واسه انتخاب تو مصممه
دستتو بگیره و بهت بگه موندش کنار تو مسلمه
حس خوبیه
اون تو بودی،که همیشه با نگات لحظه های منو عاشقونه کرد
این منم که تو تموم لحظه ها واسه عاشقی...تو رو بهونه کرد
هرگز...اون نگاه مهربون تو بی تفاوتی رو یاد من نداد
من پر از نیاز با تو بودنم
مگه می شه...قلب من تو رو نخواد
حس خوبیه...ببینی یه نفر همه رو به خاطر تو پس زده
واسه ی رسوندن خودش به تو همه ی راهو نفس نفس زده
حس خوبیه
حس خوبیه...ببینی یه نفر واسه انتخاب تو مصممه
دستتو بگیره و بهت بگه موندش کنار تو مسلمه
حس خوبیه
انقدر این آهنگ رو گوش دادم تا که خوابم برد.
***
ماه رمضون خیلی زود گذشت...خیلی زود تر از اون چه که تصورش رو می کردم.
امروز قرار بود به خونه ی خانوم سمیعی(همسایه واحد4) برم...خیلی خانوم خوبی بود... بچه هاش رفته بودن خارج و اون و شوهرش تنها زندگی می کردن...ساعت6بود...بیکار بودم...واسه همین گفتم که برم کمی کمکش کنم.
از خونه خارج شدم و به طبقه4 رفتم...در خونه اشون رو زدم...چند لحظه بعد در باز شد و گفت:سلام رزا جون...بیا تو.
باهاش دست دادم و وارد شدم...نقشه ی خونش با خونه ی من کلی تفاوت داشت...خونه ی حاج خانوم بزرگ بود و دو تا اتاق خواب داشت ولی خونه ی من یه خونه ی نقلی بود...حاج خانوم به آشپزخونه رفت و ازاون جا گفت:عزیزم چایی می خوری یا شربت؟
به آشپزخونه رفتم و گفتم:حاج خانوم زحمت نکشید...من اومدم واسه کمک.
حاج خانوم:وا نمی شه که رزا جان...یه بار دعوتی خونه ی ما اونوقت ازت کار بکشم؟
اخمی ساختگی کردم و گفتم:یعنی چی؟...به خدا منم از سر بی کاری اومدم...حوصله ام سر رفته بود گفتم بیام واسه کمک.
آهی کشید و گفت: تو من رو یاد دخترم سپیده می اندازی...اونم درست مثل تو بود.
من هم لبخندی زدم و گفتم:منم مثل دختر شما...بذارین کمکتون کنم.
با لبخندی که صورت چروک شده اش رو زیبا می کرد،گفت:امان از دست تو...باشه.
با شیطنت گفتم:اهوم...حالا شد...حالا من چی کار کنم؟
حاج خانوم: تو سالادا رو درست کن...وسایل سالاد رو شستم توی اون سبده.
-به روی چشم.
سالاد رو با سلیقه ی خاصی تزئین کردم و توی یخچال گذاشتم...بعد از درست کردن سالاد به سوپری سر کوچه رفتم و پودر ژله خریدم.
وقتی برگشتم حاج خانوم پرسید:کجا غیبت زد یهویی؟
-رفته بودم پودر ژله بخرم تا ژله درست کنم.
حاج خانوم:به خودم می گفتی می رفتم می خریدم.
-مثلا اومدم کمکتونا نه این که کاراتون رو بیشتر کنم.
چیزی نگفت...منم ژله ها رو درست کردم و توی یخچال گذاشتم...کار حاج خانوم تموم شده بود...رو به حاج خانوم گفتم:من برم لباسامو عوض کنم بیام.
حاج خانوم:باشه عزیزم...برو
-با اجازه ای گفتم و بیرون اومدم...در خونه رو باز کردم و بدو بدو لباسام رو برداشتم و به سمت حمام رفتم...بعد یه دوش خیلی کوتاه سریع از حمام خارج شدم...لباسام رو پوشیدم...آرایش مختصری کردم...در آخر توی آینه نگاهی به خودم انداختم...یه مانتو کوتاه مشکی با شلوار خاکستری پوشیده بودم...یه روسری کوتاه به رنگ مشکی که خطوط خاکستری و بادمجانی داشت و زیباترش کرده بودن...لنز خاکستریم رو با هزار دردسری توی چشمام گذاشتم و دوباره یه نگاه به خودم کردم...خیلی خوشگل شده بود...بعد چند بار قربون صدقه رفتن خودم صندلای مشکیم رو پام کردم و راهی خونه ی حاج خانوم شدم...جلوی در خونشون بودم که با دیدن کفشایی که توی پاگرد بودن،فهمیدم که مهموناش اومدن.
تقه ای به در زدم...چند لحظه بعد در باز شد و نیما جلوم سبز شد و باخنده گفت:سلام...بفرمایید.
سلامی گفتم و داخل شدم...لیلا و هما خانوم هم دعوت بودن...بعد سلام و علیک با مهمونای حاج خانوم کنار لیلا نشستم و گفتم:به لیلا خانوم گرامی.
خنده ی بانمکی کرد و گفت:چقدر ناز شدی کصافط...لنز گذاشتی؟...آره؟
-پ ن پ...رنگ چشام یهویی عوض شد.
لیلا:لامصب...خیلی بهت میاد.
-آره می دونستم.
لیلا:ایییش...من غلط بکنم یه بار دیگه ازت تعریف کنم.
یه نگاه به تیپش انداختم...مانتو زرشکی خوش دوختی با شلوار تنگ مشکی و شال همرنگ مانتوش ست کرده بود و موهای قهوه ای رنگش رو کج روی صورتش ریخته بود...دختر خوشگلی بود... چشمای مشکی داشت و لبای کوچیکش زیبایی صورتش رو دو چندان کرده بود.
با لخند موذیانه گفتم:تیپ زدیا؟!!!
با لبخندی تلخ گفت:چه فایده.
-چرا انقدر منفی می بافی؟؟؟...از کجا معلوم دوست نداشته باشه؟
لیلا:یه نگاه بهش کن...از وقتی اومده میخ تو شده.
همین جمله باعث شد به سمتش برگردم و غافلگیرش کنم...اول خیره نگاهم کرد ولی بعد چشمکی زد و نگاهش رو به صفحه گوشیش دوخت.
به سمت لیلا برگشتم و پوفی کشیدم...لیلا در حالی که می خواست خودش رو شاد جلوه بده...گفت:شنیدم اومده بودی خود شیرینی.
-آره جات خالی.
لیلا:منم صدا می کردی با هم می اومدیم خود شیرینی.
-آخه اون موقع مزه نداشت که.
لیلا حرفی نزد و خندید...چند لحظه بعد گفتم:پاشو بریم خود شیرینی.
خیره نگاهم می کرد...ادامه دادم:حاج خانوم دست تنهاست...بریم کمکش کنیم.
لیلا:بریم.
بلند شدیم...به سمت آشپزخونه می رفتیم،سنگینی نگاهش رو حس کردم...سرم رو بالا آوردم و چشم غره ای کردم که باعث شد لبخندی بزنه... سرش رو پایین انداخت و آروم خندید.
حرصم گرفت و به راهم ادامه دادم...چایی ها رو ریختم و به لیلا گفتم:تو برو چایی ها رو ببر.
باشه ای گفت و سینی رو از دستم گرفت...لرزش دستاش رو حس کردم و سرم رو تکون دادم...ساعت9بود و حاج خانوم گفت که بهتره میز رو بچینیم...می خواستم بشقاب ها رو بردارم که یادم افتاد نمی دونم چند نفریم...رو به لیلا کردموگفتم:لیلا بشمار ببین چند تا بشقاب بردارم.
لیلا بعد شمردن تعداد مهمونا گفت:12نفر.
بشقابا رو برداشتم...با کمک لیلا میز رو چیدیم...میز خوشگلی شده بود...حاج خانوم رو به مهمونا گفت:بفرمایید سر میز...غذا آماده است.
همه به سمت میز رفتن...من و لیلا هم پشت میز نشستیم.
وقتی سرم رو بالا آوردم...متوجه شدم که درست روبروی نیما نشستم...بی توجه به اون مقداری غذا واسه خودم و لیلا کشیدم و مشغول خوردن شدم.
ساعت12شب بود که مهمونا رفتن...فقط من و لیلا و هما خانوم و نیما مونده بودیم...هما خانوم و لیلا خداحافظی کردن و رفتن.
من رو به حاج خانوم گفتم:من می مونم ظرفا رو بشورم...بعدا زحمت رو کم کنم.
آقای سمیعی با لبخند گفت:عزیزم خسته ای برو خونت...راحله خودش ظرفا رو می شوره.
-وا مگه من مردم تا حاج خانوم ظرفا رو بشوره.
نیما که تا اون لحظه ساکت مونده بود،گفت:اشکالی نداره منم به رزا خانوم کمک می کنم تا کارشون کمتر شه.
بهش نگاهی عاقل اندر سفیه انداختم و گفتم:لازم نکرده...خودم می شورم.
نیما با لبخندی خون سردانه گفت:چرا ؟؟؟؟ فکر می کنی نمی تونم ظرفا رو بشورم؟؟؟...حاج آقا و حاج خانوم می دونن کار کردن من حرف نداره...مگه نه؟
حاج خانوم لبخندی زد وگفت:آره خدا خیرش بده...همیشه تو مهمونی هام می اومد ظرفا رو می شست.
نیما ابروش رو بالا انداخت و با ژست خاصی گفت:بذار منم کمکت کنم تا ظرفا رو زود تر بشوری.
می خواستم جوابشو بدم که حاج آقا گفت:آره دخترم بذار کمکت کنه تا زودتر تموم بشن.
در برابر لحن مهربون حاج آقا نتونستم چیزی بگم...لبخندی زدم و گفتم:چشم.
نیما چشماش خندید...با هم به سمت آشپزخونه رفتیم...نیما پیشبندی بست و دستکش ها رو هم دستش کرد...با پوزخند گفتم:یه وقت پوست لطیفتون خراب نشه.
لبخند ژکوندی زد و گفت:نه عزیزم تو نگران نباش.
چقدر پررو بود این بشر...تجربه نشون داده وقتی خواستی حرص کسی رو دربیاری جوابش رو نده.
سیم ظرفشویی رو برداشتم و به جون ظرفا افتادم...نیما هم آبکشی می کرد...آخرین ظرف یه قابلمه گنده بود که توش پر از آب بود و به خاطر سنگین بودنش به نیما گفتم که خالیش کنه و بده به من...اونم لبخندی زد و قابلمه رو برداشت و آبش رو توی سینک ظرفشویی خالی کرد و همین حرکتش باعث شد آب روی لباسم بریزه.
با حرص گفتم:دیووونه...لباسم رو چرا خیس کردی؟
ادای آدمای معصوم رو در آورد و با چشمای گرد شده گفت:خب نمی دونستم این جوری می شه.
دیگه داشت تو مخم دراز نشست می رفت...قابلمه رو از دستش گرفتم و گفتم:برو اونور خودم می شورم.
قابلمه رو داد به من و دستکش رو پیشبندش رو در آورد و به کابینت تکیه داد...دستاش رو روی سینه اش قفل کرد و مشغول تماشای حرکات من شد...قابلمه رو آبکشی کردم و دستم رو شستم و شیر آب رو بستم.
به سمتش برگشتم و گفتم:چته آدم ندیدی؟
خندید و گفت:خوشگل ندیدم.
-هه هه هه...دریاچه ی نمک.
از آشپزخونه خارج شدم،نیما هم به دنبال من از آشپزخونه خارج شد...حاج خانوم و حاج آقا روی مبل نشسته بودن و آروم حرف می زدن...اهمی کردم که صحبتاشون رو قطع کردن و به سمتم برگشتن...با لبخند گفتم:مرسی بابت زحمتاتون...ببخشید زحمت دادم خدمتتون.
حاج خانوم لبخندی زد و گفت:همه ی زحمتا رو که تو کشیدی...چه زحمتی...نگاهش به لباس خیسم افتاد و گفت:لباست چرا خیس شده؟
-هیچی فقط...
نیما پرید وسط حرفم و گفت:موقع ظرف شستن خیس شد.
با حرص نگاهش کردم...به سمت حاج خانوم و حاج آقا برگشتم و گفتم:با اجازه اتون رفع زحمت کنم.
حاج آقا:خواهش می کنم.
تا در همراهیمون کردن ودر رو بستن...نیما نگاهی بهم انداخت...شونه ای بالا انداخت وگفت:خداحافظ.
خدافظی زیر لب گفتم و داخل خونه شدم...لباسام رو درآوردم و لباسای راحتیم رو پوشیدم...دلم واسه ی لیلا می سوخت...دختر خوبی بود...مودب و خوشگل ولی نمی دونم چرا نیما بهش توجه نمی کرد...چشمامو بستم و به خوابی عمیق فرو رفتم.
صبح ساعت9صبح از خواب بلند شدم...لباسام رو اتو کردم...صبحونه ی مفصلی خوردم و لباسام رو پوشیدم و از خونه خارج شدم...از پله ها پایین رفتم...به حیاط رسیدم...روی تاب نشسته بود،گیتارش رو با ژست خاصی توی دستش گرفته بود و دوباره آهنگ شادمهر رو می خوند...سرش پایین بود...فکر کنم سنگینی نگاهم رو حس کرد و سرش رو بالا آورد...با دیدن من لبخندی زد و توی عمق چشمام خیره شد...دستاشو به سیم گیتار می کشید و می خوند...وسطای آهنگ بود...قسمتی که عاشقش بودم.
اون تو بودی...که همیشه با نگات لحظه های منو عاشقونه کرد
این منم که تو تموم لحظه ها واسه عاشقی...تو رو بهونه کرد
هرگز...اون نگاه مهربون تو بی تفاوتی رو یاد من نداد
من پر از نیاز با تو بودنم
مگه می شه...قلب من تو رو نخواد
حس خوبیه...ببینی یه نفر همه رو به خاطر تو پس زده
واسه ی رسوندن خودش به تو همه ی را
طاقت نگاهش و لبخندش رو نداشتم...سرم رو انداختم زیر و از خونه بیرون رفتم.
دستم رو روی قفسه ی سینم گذاشتم...ضربان قلبم با سرعت هر چه تمام تر می زدند...چند نفس عمیق کشیدم و سوار ماشین شدم و مسیر زبانکده رو در پیش گرفتم.
در کلاس رو باز کردم و با صدای نسبتا بلندی گفتم:hello.
بچه ها به احترامم بلند شدن و گفتن:hello.
لبخندی زدم و گفتمit down.
چند لحظه بعد گفتم:are you ok?
بچه ها:yes.
دیگه چیزی نگفتم و مشغول تدریس شدم...ساعت2 ظهر بود که همه ی کلاسام تموم شد...از آموزشگاه خارج شدم.
با مامان سلام و احوال پرسی کردم و داخل خونه شدیم...با دیدن عمه ثریا هم متعجب شدم و هم جا خوردم.
عمه با لبخند بلند شد و گفت:سلام رزا خانوووووم.
تازه به خودم اومدم و گفتم:سلااام...خوش اومدین.
به طرفش رفتم...دستم رو گرفت و منو کشید بغلش و گفت:ببین چه خانومی شده واسه خودش.
از بغلش بیرون اومدم و لبخندی زدم...به سمت عمو داریوش شوهر عمه ثریا رفتم...بعد سلام و احوال پرسی با عمو داریوش نوبت حمیدرضا بود...خیلی با حمیدرضایی که آخرین بار دیده بودمش فرق می کرد...الان خیلی خوشتیپ و خوش هیکل شده بود...قیافش درست مثل خودم بود...چشم و ابرو مشکی...پوست گندمی...موهای مشکی...یعنی دقیقا کپی من بود در قیافه یه پسر...قدیما وقتی من و حمیدرضا رو می دیدن فکر می کردن که داداشمه...عمه ام می گفت این شباهت ما بر می گرده به مادربزرگ پدری ام...من و حمیدرضا قیافه امون رو از اون به ارث بردیم.
لبخندی زدم و گفتم:سلام داداش حمید...خوب هستی؟
خیلی صمیمی جواب داد:مرسی...آبجی رزای من چیکار می کنه؟
از برخوردش خوشحال شدم و با لبخند گفتم:منم خوبمم.
به سمت بابا رفتم و گفتم:بابای من چیکار می کنه؟
بابا:این بود اون قولی که داده بودی؟...رفتی و پشت سرت رو نگاه نکردی؟
-بااااابا...چی کار کنم هر روز کلاس دارم...فقط جمعه ها تعطیلم که اونم از صبح تا شب می خوابم.
بابا:آخه من چی بگم دیگه؟؟؟؟
روی مبل نشستم...مامانم با سینی چای داخل شد...به سمتش رفتم و سینی رو ازش گرفتم و گفتم: من پذیرایی می کنم.
لبخندی زد و گفت:باشه.
چایی رو جلوی تک تکشون گرفتم و روی مبل نشستم...بابا و عمو داریوش راجع به کار و شرکت حرف می زدن...مامانم و عمه هم در گوش هم پچ پچ می کردن...به حمیدرضا نگاه کردم که به گلای فرش خیره شده بود...نگاهم رو ازش گرفتم و به تلوزیون دوختم.
کانالای تلوزیون رو جا به جا کردم...تو یکی از کانالا کلیپ شادمهر رو نشون می داد...بازم حس خوبیه...محو کلیپ شده بودم که با صدای سرفه ی عمه به خودم اومدم.
عمه یه نگاهی به حمیدرضا انداخت و شروع به حرف زدن کرد.
عمه:مسعود جان...درسته که ما یه بار از رزا جون خواستگاری کردیم و جواب نه شنیدیم...
می تونستم یه حدسایی بزنم...پس واسه همین پیداشون شده بود؟
عمه:ولی چون اون دفعه خود رزا جان نبود...می خوایم یه بار دیگه از رزا واسه حمیدرضا خواستگاری کنیم...رزا جون نظرت چیه؟
حمیدرضا پوست لبش رو می جویید و به با حرص به عمه نگاه می کرد...نگاه همه به لبای من دوخته شده بود...سعی کردم خونسرد باشم... با لبخندی مصنوئی گفتم: عمه من با تموم احترامی که به شما قائلم می گم نظر من همونیه که قبلا شنیدین...نه.
عمو داریوش:ولی رزا جان حمیدرضا پسر خوبیه...نه این که پسرم باشه تعریفش کنم نه...قبول دارم که یه اشتباهاتی داشته...لااقل برین باهم حرف بزنین شاید به درد هم بخورین...رزا جان سرسری تصمیم نگیر.
با عجز به مامان نگاه می کردم که بابا گفت:آره رزا جان پاشین با حمیدرضا برین تو اتاق با هم حرف بزنین...شاید تو هم عروس عمه ات بشی.
بابا باز عمه رو دید جوگیر شد...اعصابم خورد شد...با عجز گفتم:ولی...
بابا:ولی نداره دخترم پاشو...
به حمیدرضا نگاه کردم...بدجور عصبی بود...با حرص گفتم: اگه می خوای حرفامو بشنوی بیا تو حیاط.
منتظر جوابش نشدم و به حیاط رفتم...روی نیمکت چوبی حیاطمون نشسته بودم و به گل های بنفشه خیره شده بودم.
حمیدرضا اومد و کنارم نشست و گفت:متاسفم...من از هیچی خبر نداشتم.
پوزخندی زدم و گفتم:متاسف؟
متعجب نگاهم کرد...برگشتم و نگاهش کردم و گفتم:چرا خودت رو می زنی اون راه؟...یعنی تو نمی دونستی که؟
صداشو برد بالا و گفت:نه نمی دونستم چون بهم گفتن میام تهران فقط واسه تفریح...به ولای علی قسم از هیچی خبر نداشتم.
-حالا تو چرا عصبی هستی؟...مگه از خدات نبود که چنین روزی برسه؟
حمیدرضا:من اصلا چنین آرزویی نداشتم که منتظر برآورده شدنش باشم...من فقط به اجبار مامانم اومدم خواستگاریت...من اصلا هیچ علاقه ای بهت نداشتم و ندارم...تو برای من فقط یه دختردایی هستی و بس...من به کس دیگه ای علاقه دارم،به کسی که با تمام وجود دوستش دارم.
ساکت موندم...ادامه داد:اون دختر همونیه که دیدیش.
با تعجب نگاش کردم...وقتی تعجبم رو دید...گفت:یادته 6 سال پیش تعقیبم می کردی؟...همون دختری که باهام بود...عشق20سالگیام...من از اون موقع عاشقش بودم...اسمش شیرینه...شیش ساله که با عشق اون زندگی می کنم...سری قبل به خاطر جواب منفی تو خیلی خوشحال شدم ولی نقش یه آدم ناراحت رو بازی کردم تا مامانم فکر کنه عاشق سینه چاکت هستم و دیگه بهم گیر نده که بریم خواستگاری دخترای دیگه.
با تعجب گفتم:تو از کجا فهمیدی من تعقیبت می کردم؟
لبخندی زد و گفت:من خیلی تیز تر از اون چیزی هستم که فکرش رو میکنی.
-حمیدرضا؟
حمیدرضا:هان؟
-حالا چی کار کنیم؟
حمیدرضا:هیچی...بگیم ما به درد هم نمی خوریم...بگیم که از ازدواج فامیلی خوشمون نمیاد.
هیچی نگفتم و سرم رو تکون دادم...باهم به داخل خونه رفتیم.
عمه با دیدنمون لبخندی مضطرب زد وگفت:حرفاتون رو زدین؟
یه نگاه به حمیدرضا کردم و گفتم:من و حمیدرضا هیچ نقطه ی مشترکی نداریم...ما دو تا آدمیم با نظرهای متفاوت...فکرای متفاوت...یه چیز مشترک بین من و حمیدرضاست،اونم اینه که هر دوی ما با این ازدواج مخالفیم.
عمه یه نگاه به حمیدرضا و بعد به من انداخت و گفت:چرا عزیزم؟
زکی...پس من یه ساعته دارم واسه کی دلیل میارم...حمیدرضا نفس عمیقی کشید و گفت:اونش به خودمون ربط داره.
همین جمله کافی بود تا با تعجب نگاش کنم...خیلی بد گفت...اون مادرش بود نباید چنین حرفی رو می زد...عمو داریوش گفت:حمیدرضا... با مادرت درست صحبت کن.
حمیدرضا عصبی شد و با صدایی که شبیه فریاد بود،گفت:دیگه خسته شدم...از همتون...از اجبار...به خدا خسته شدم...چرا نمی ذارین آدم واسه خودش تصمیم بگیره...همین شماها هستین که با گیر دادنتون باعث می شین پس فردا کار به دادگاه و طلاق بکشه...دیگه کشش ندارم.
دستش رو به موهاش کشید و از در بیرون رفت...عمه به بابا گفت:ببخش مسعود جان...جوونه دیگه.
بابام گفت:می دونم...بالاخره ما هم از این روزا داشتیم دیگه.
منم چیزی نگفتم...شیرینی خامه ای برداشتم و از پله ها بالا رفتم...روی تختم نشستم و مشغول خوردن شیرینیم شدم.
پس من یه عمر راجع به حمیدرضا اشتباه فکر می کردم...این که حمیدرضا یه پسریه که هر روز با یه دختر می گرده و...
واقعا چه دلی داره...شش سال با عشق یه دختر زندگی کرده...سرم رو روی بالش گذاشتم...انقدر خسته بودم که نفهمیدم چجور شد که خوابم برد.
با سردرد بدی از خواب بیدار شدم...به ساعت نگاه کردم...3نصفه شب بود...بدجور تشنه ام بود...از پله ها پایین رفتم.
از یخچال آبی برداشتم و خوردم...می خواستم به اتاقم برم که صدایی گفت:رزا.
مضطرب به سمت صدا برگشتم و با دیدن حمیدرضا گفتم:چته دیوونه؟...ترسیدم.
حمیدرضا:ببخشید.
-چی کار داشتی؟
حمیدرضا:می شه یه کم با هم حرف بزنیم؟...به کمکت احتیاج دارم.
-می شنوم.
حمیدرضا:این جا نه؟
به لحن مسخره ای گفتم:پس کجا؟...حتما کافی شاپ یا رستوران تو این نصفه شب؟
حمیدرضا:یه لحظه بریم بیرون برگردیم.
-باشه.
حمیدرضا جلوتر از من قدم بر می داشت و منم پشت سرش حرکت می کردم تا اینکه به ال90مشکیش رسیدیم.
در جلو رو برام باز کرد و خودشم سوار شد...منتظر نگاهش می کردم که گفت:رزا تو مثل خواهر نداشته من می مونی...از بچگیمون تو رو مثل یه خواهر دوست داشتم...حالا هم ازت می خوام مثل یه خواهر کمکم کنی؟
-خب؟
حمیدرضا:می تونی با شیرین حرف بزنی؟
-که چی بشه؟
حمیدرضا:که اجازه بده برم خواستگاریش؟
-مگه خودت نمی تونی باهاش حرف بزنی؟
حمیدرضا:خب...چطور بگم...آخه می دونی شیرین به من علاقه ای نداره.
با تعجب گفتم:چییییییی؟...بهت علاقه نداره وشش سال عاشقش بودی؟...حمیدرضا من از حرفات سر در نمیارم.
حمیدرضا:شیرین علاقه ای به من نداره...شش سال پیش ما فقط مثل دو تا دوست ساده بودیم،شیرین درست همسن تو بود...دوستی ما یه سال طول کشید تا این که ما به شیراز رفتیم...تو این مدت با شیرین یا تلفنی حرف می زدم یا چت می کردم تا این که فهمیدم عاشق پسرخاله اشه... پسر خاله اشم توی خارج زندگی می کنه و شیرین منتظر پسرخالشه تا از خارج برگرده و باهم ازدواج کنن.
با هیجان گفتم:حمید...تو به معنای واقعی کلمه عقلت رو از دست دادی...این عشق پوچه...یه عشق یه طرفه که اگه ازدواج هم کنین و عشق دو طرفه ای نباشه...هم تو خسته می شی...هم شیرین...حمیدرضا احساسی برخورد نکن،به آینده فکر کن.
حمیدرضا:آخه من دوستش دارم.
-ولی اون تو رو دوست نداره...حمیدرضا...من جای تو بودم هیچ وقت غرورمو به خاطر کسی که دوستم نداره نمی شکنم...اون دختر لیاقت تو رو نداره...حمید...من نمی تونم برم باهاش حرف بزنم و غرورت رو بشکنم.
حمیدرضا:حتی اگه غرورم بشکنه بازم شیرینو می خوام.
-گیرم من باهاش حرف زدم و اون وقت شیرین باز روی حرف خودش موند چی؟...اونوقت شرمنده غرورت نمی شی؟
حمیدرضا:ولی عشق غرور و این حرفا حالیش نیست.
-خودت داری می گی عشق...عشق یه چیز دو طرفه است.
حمیدرضا:یعنی تو میخوای بگی احساس من یه هوسه.
-نه...ولی این یه عشق بچه گانه است...یه عشق زودگذر یا یه جور عادت...تو اون موقع بیست سالت بود...عقل بیست سالگی تو برابر بود با عقل یه دختر15ساله دبیرستانی...یعنی تو هنوز عقلت کامل نشده بود و حالا بعد چند سال تبدیل به یه عادت شده.
حمیدرضا:خب تو می گی چیکار کنم؟
-بی خیال دختره شو.
حمیدرضا:ولی من نمی تونم.
-نمی تونم و نمی شه و این حرفا رو نداریم.
حمیدرضا:آخه...
-ببین تو بهتره اون دختره رو از ذهنت بیرون کنی...باید فراموشش کنی.
معصومانه نگاهم کرد و گفت:سعیم رو می کنم.
-آفرین پسر خوب.
چیزی نگفت...با صدایی آروم گفتم:بریم تو؟
لبخندی زد و گفت:باشه.
از ماشین پیاده شدیم و داخل خونه رفتیم...شب بخیری گفتم و به اتاقم رفتم.

نقل قول: همون روز سها رو بردیم و تحویل بهزیستی دادیم...خیلی بهش عادت کرده بودم...دلم نمی خواست از پیشم بره.
نیما تا از بازداشتگاه خارج شد با لحن خنده داری گفت:آخ آزادی...آزادی...وای رزا تو چقدر پیر شدی!!!
همه ی افرادی که اون جا بودن به حرکات نیما می خندیدن...حتی مامورها...خنده ام رو کنترل کردم و با اخم گفتم:حیف من که عمرمو پای تو هدر کردم.
خندید...همین خندیدنش برای من همه ی دنیا بود.
من رانندگی می کردم و نیما کنارم نشسته بود...به میدان آزادی که رسیدیم...دوباره نیما شروع کرد:وای تهران چه قدر عوض شده!!!... آزادی...آزادی...آزادی.
-کوفت و آزادی...درد و آزادی...مرض و آزادی.
با تعجب نگاهم کرد و پرسید:چته رزا؟؟؟
همین یه بهانه کافی بود تا بغضم بترکه...با صدای گریون تو دماغی گفتم:آخه چرا با اون پسره دعوا کردی؟...اگه خدایی نکرده اون می مرد و تو...
بقیه ی جمله ام رو نگفتم...حتی فکرش هم وحشتناک بود.
نیما با صدای قشنگش گفت:آره قبول دارم...من اشتباه کردم...اون لحظه بدجور عصبی بودم...خودم هم نمی دونستم چی کار می کنم.
-از الان بهت گفته باشم من از پسرای دعوایی بدم میاد نگی نگفتی.
نیما:یعنی اگه دیگه دعوا نکنم ازم خوشت میاد.
یه نگاه بهش کردم و دستپاچه گفتم:نه منظورم این نبود...منظور من این بود که...
نیما:نه دیگه خودت اعتراف کردی.
-اصلا هم این طور نیست.
نیما:هست.
-نیست.
نیما:آقا من می گم هست یعنی هست.
-اه به درک.
نیما:دیدی...دیدی آخرش اعتراف کردی؟
-تو دو روز موندی زندان عقلتو از دست دادی.
نیما دلخور نگام کرد و حرفی نزد.
آی بمیری رزا که همیشه گند می زنی به ضدحال طرف.
به بیمارستان رفتیم...قرار بود شایان هم امروز مرخص شه.
چند تا آبمیوه و کمپوت خریدیم و داخل بیمارستان شدیم.
به سمت اتاق شایان حرکت کردیم...با هم داخل اتاق رفتیم.
شایان روی تخت دراز کشیده بود و با گوشیش ور می رفت.(این که از منم سر حال تره)
سرفه ای کردم...به سمتمون برگشت و گوشیشو خاموش کرد و روی میز بغل تختش انداخت و گفت:بفرمایید.
نیما به طرفش رفت و گفت:چطوری داداش؟
شایان:ممنون.
نیما:داداش من واقعا معذرت می خوام.
شایان:این چه حرفیه؟...همش تقصیر من بود.
-تفصیر هر دوتاتون بود.
هر دو تاشون با سر تائید کردن.
بعد چند دقیقه عزم رفتن کردیم...شایان و نیما همدیگه رو بغل کردن و از هم طلب بخشش کردن.(خلاصه یه فیلم هندی شد که نگو)
از بیمارستان خارج شدیم و سوار ماشین شدیم...استارت زدم و به راه افتادیم.
نیما: مانیا از قضیه دعوا خبر دار شد؟
-نه خدا رو شکر.
نفسی صدا دار کشید و حرفی نزد...چند لحظه بعد گفت:یه گوشه نگه دار.
-واسه چی؟
نیما:نگه دار بهت می گم.
ماشین رو گوشه ی خیابون پارک کردم...پرسیدم:می خوای چیکار کنی؟
نیما:پیاده شو.
با تعجب شونه ای بالا انداختم و پیاده شدم.
خودش رفت جای من نشست و گفت:تو برو بشین من رانندگی می کنم.
روی صندلی نشستم...استارت زد و راه افتاد...با کنجکاوی به مسیری که ازش عبور می کردیم چشم دوخته بودم تا این که متوجه شدم از شهر خارج می شیم.
-نیما...کجا می ریم؟
نیما:می ریم شمال.
-شمال؟
نیما:اهوم...
-برو بابا...من با تو شمال بیام که چی بشه؟
نیما:یه کم حال و هوامون عوض شه.
-من نمیام.
نیما:میای.
-همیشه حرف...حرف خودته.
پوزخندی زد که دلیلش رو نفهمیدم...تکیه ام رو به پشتی صندلی دادم و خوابیدم.
با صدای موج آب از خواب بلند شدم...کنار دریا بودیم...چشمامو مالیدم و از ماشین پیاده شدم...نیما روی تخته سنگی نشسته بود و به دریا نگاه می کرد و با خودش حرف می زد...نمی دونستم چی می گه.
به سمتش رفتم و پشتش وایستادم.
نیما:خیلی نامردی...مامانمو ازم گرفتی...بابامو ازم گرفتی...بچگی کردن من و مانیا رو گرفتی...چطور می تونی انقدر آروم باشی و پست... چطور با ظاهرت همه رو گول می زنی؟...اینا رو می گفت و اشک می ریخت...ادامه داد:همیشه تو رو دوست داشتم...نمی دونم چرا الان هم دوست دارم با اون همه بدی که در حق من و مانیا کردی؟...الانم صدات آرومم می کنه...دلیل دوست داشتن صدات رو نمی دونم.
-می خوای من بگم چرا صدای دریا آرومت می کنه؟...می خوای دلیلش رو بدونی؟...من بهت می گم...یه زمانی تو شکم مادرت با صدای آب آروم گرفتی...یه زمانی با صدای هیش هیش مادرت آروم شدی...حالا این صدا همون صداست...صدایی که توی شک مادرت بود...صدایی که یه زمانی توش زندگی کردی؟...همون صدایی که وقتی گریه می کردی آرومت می کرد...این همون صداست...صدای آب...صدای مادرت...صدای هیش هیش موج دریا...
من می گفتم و اون گریه می کرد...مثل یه پسر بچه معصوم...ادامه دادم:یادته خودت بهم یه جمله گفتی؟...اون شبی که برقا رفته بود...شبی که بارون می بارید...این که فکر نکن تنها تویی که توی زندگیت مشکل داری...یادته؟...خودت عین همین جمله رو بهم گفتی و من آروم شدم...همه ی ما انسان ها توی زندگیمون مشکل داریم...یکی مثل بچه ای که فال می فروشه تا جای خواب داشته باشه...یکی مثل منی که اسیر غرورم شده بودم...یکی مثل زن و شوهری که بچه دار نمی شن...یکی مثل لیلا که عاشق شده بود و معشوقش بی خبر بود...یکی مثل تو و مانیا و یکی مثل همه ی آدمای دنیا...ولی اینا مهم نیستن...مشکلات مهم نیستن...مهم جنگیدن با مشکلاته...مهم شکست دادن مشکلاته... این مشکلات هستن که بنای زندگی ما رو محکم می کنن...کدوم انسانی رو دیدی که تو زندگیش مشکل نداشته باشه...از زمان آدم و حوا و پیامبرا و اماما وجود داشته تا زمان من و تو و بعد من و تو...
دیگه اشکاش بند اومده بود...چشمای خیس اشکش رو پاک کرد و گفت:رزا عشقم می شی؟
میون گریه خندیدم و گفتم: بی تو هرگز نمی خوام به آرزوهام برسم
با تو عمری میتونم به هرچی میخوام میرسم
با تو جون میگیرم روی چشمام جاته
همه عشقه من رو دو تا چشمات جاشه
نیما لبخندی زد و آروم گفت: حس خوبیه...ببینی یه نفر همه رو به خاطر تو پس زده
واسه ی رسوندن خودش به تو همه ی راهو نفس نفس زده
حس خوبیه
حس خوبیه...ببینی یه نفر واسه انتخاب تو مصممه
دستتو بگیره و بهت بگه موندش کنار تو مسلمه
حس خوبیه
هر دو لبخند زدیم...به زندگی که خواهیم داشت...به مشکلاتی که همیشه سر راهمونه به مشکلاتی که همیشه بود و هست و خواهد بود ولی ما نمی ذاریم مشکلات ما رو شکست بدن بلکه ما اون ها رو نابود می کنیم.
همه ی قصه ها با یکی بود یکی نبود شروع می شه و کلاغم هیچ وقت به خونه اش نمی رسه...پایان برخی قصه ها شروع یه زندگی جدیده...یه زندگی نو...پایان.
نگین بایرام زاده...1394/6/3
***
از همه ی عزیزایی که منو تا این جا همراهی کردن نهایت سپاس رو دارم.
مرسی...دوستون دارم.