در زمان ملک فهد ضریح جدیدی را ساخته و به جای این ضریح گذشتند و بر روی سنگ مقام حضرت ابراهیم (ع) نصب کردند که محفظه بلورین بسیار زیبایی داخل آن است و سنگ مقام داخل آن محفظه بلورین به چشم می‌خورد.

سنگ مقام محل فرو رفته‌گی پاهای حضرت ابراهیم (ع) است. واقدی می‌نویسد که یکی از فرورفتگی‌ها کمتر و دیگری بیشتر است و علت آن است که تکیه بر پای دیگری بوده است و معمولا هم تکیه آدمی بر پای راست بیشتر است، از این‌رو در سنگ مقام نیز پای راست حضرت ۱۰ سانتی متر و پای چپ ایشان ۹ سانتی متر فرو رفته است.
زیبا است که پاهای حضرت ابراهیم (ع) به طول ۲۲ سانتی متر و عرض ۱۱ سانتی متر است و وقتی پیامبر اکرم (ص) در جوانی پاهای مبارکشان را داخل سنگ مقام می‌گذاشتند درست قالب پاهای حضرت ابراهیم (ع) بوده است.

دشمنان اسلام نیز وقتی نقشه قتل پیامبر اکرم (ص) را کشیدند، آن حضرت از این توطئه با خبر شد و پس از اینکه امام علی (ع) در بستر ایشان خوابید، پیامبر شبانه به غار پناه برد، دشمنان که رد پای پیامبر را نداشتند، آمدند رد پای حضرت ابراهیم (ع) را اندازه گرفتند و به این ترتیب تا در غار رسیدند.

نکته زیبای دیگر آن است که آدم‌های زمان ابراهیم (ع) با آدم‌های زمان پیامبر اکرم (ص) تفاوتی نداشتند و اگر جای پا همین باشد، ثابت می‌کند که آدم‌های زمان کنونی هم با آدم‌های آن دوران تفاوتی نخواهند داشت.

اینکه می‌گویند کاملا هندسه انسان تغییر کرده چندان تغییر نکرده است. زمان حضرت ابراهیم (ع) با پیامبر اکرم (ص) طولانی بوده است و بین آن انبیای بنی اسرائیل، حضرت عیسی (ع) و حضرت موسی (ع) به پیامبری رسیده‌ اند.