شگفتا که هنوز صدای آژیر خطری گسترده به گوش بسیاری نمی‌رسد! شگفت‌آورتر آنکه در همین تاریخ، خبرگزاری مجلس از توقف یک‌فوریت طرح پیشنهادی صیانت از جنگل‌ها خبر داد. در دوره جنگ تحمیلی هشت‌ساله به‌خاطر داریم که بسیاری از یک و دوفوریتی‌های پیشنهادی در مجلس به دلیل ضرورت‌های دفاع از سرزمین ما مورد توجه و تصویب مجلس قرار می‌گرفت.

 

آیا مردم ما و به‌خصوص مجلس نشانه‌های حمله‌ای تلخ‌تر از ارتش متجاوز صدام را در رادار متخصصان و به‌طور خاص در گزارشاتی مانند گزارش فوق نمی‌بینند؟ برای نواختن آژیر خطر هیولای خشک‌سالی و به‌عنوان‌مثال تا ٥/١ درجه افزایش دمای کشور و ازدست‌دادن سالانه حدود ١٤میلیارد مترمکعب تنها از طریق تبخیر بیشتر تا چه زمانی باید درنگ کنیم؟ یا مثلا در گزارش اشاره شده است پیامدهای فاجعه‌بار اقلیمی تنها عملکرد و تولید گندم را حداقل تا ٢٠‌درصد کاهش می‌دهد (بر فرض ثابت‌ماندن سطح اراضی).

 آیا در چنین شرایطی انتظار از بخش کشاورزی برای مطالباتی از قبیل خودکفایی و روش‌های رایج افزایش تولید نشان از آن ندارد که طنین گام‌های بحران را با وجود آنکه در کانون حیات کشور خیمه زده است دریافت نکرده‌ایم؟ باید گزارش تلخ وزارت امور اقتصادی و دارایی را به شمار جمعیت کشور تکثیر و بر سر هر کوی و برزن بیاویزیم و در هر بامدادی به تکرار خواندن آن مبادرت و در هر دیداری با یکدیگر جایگزین دیالوگ‌های رایج خود کنیم.

 

اگر به آگاهی‌رسانی و نواختن آژیر خطر متناسب با عمق بحران پیش‌رو اقدام نکنیم، بدون شک این دشمن درونی این‌بار با گام‌های آتشین و سبزستیزش آخرین کانون‌های حیات ما را درخواهد نوردید و نمایندگانی که از یک‌فوریت صیانت از جنگل هم پرهیز می‌کنند مجالی برای سه‌فوریت آن را هم از دست خواهند داد. شهرها اما هنوز در کشاکش انبوه اتومبیل‌ها در رفت‌وآمدی بی‌توجیه در خود فرومی‌روند.

 

زمین‌خواران کماکان و نامحرمانه بر آخرین بقایای زندگانی همچون محدوده جنگل‌های ابر شاهرود، چشمه واشی شهرستان فیروزکوه و گردنه حیران و ... چنگ انداخته‌اند. شهرداری‌ها منفعل هستند تا این بزهکاران به حیات کاری‌شان با ارتکاب خلاف، رونق دهند. غرش بولدوزرها، ناله ضعیف آژیرقرمزهای کم‌صدا را پوشانیده و گوش‌های همه ما به فرسایش روزمرگی‌ها از حساسیت افتاده است. هنوز نمایندگان مجلس رونق ساخت‌وساز در حوزه خود و رشد کشت‌وکار در کشور را مانند گذشته مطالبه می‌کنند. برای رویارویی با فاجعه پیش‌رو از همین حالا باید آژیر خطر را به صدا درآورد. تشکل‌های مردمی باید مردم را به‌جای هزیمت از جایی به جای دیگر به همزیستی در کنار همدیگر فراخوانند.

قطرات آبی که از این پس در فضای تفت‌آلود با یکدیگر تقسیم خواهیم کرد، بدون تردید به فرصتی سازنده و تکاملی در مناسبات اخلاقی جامعه مبدل خواهد شد. جامعه‌ای که بسیاری از آنها به کشیدن دیوارهایی از تنهایی بر گرد خود گرایش یافته بودند. دولت با تمامی اهرم‌های در اختیار خود به هماهنگ‌کننده‌ای برای مدیریت در بحران مهیا شود. دستگاه اجرائی کشور می‌تواند از تمامی مدیران خود بخواهد بیش از این از اعتبارات عمومی برای اجرای پروژه‌های رؤیایی و چشم‌اندازهای تخیلی درخواست نکنند.

 

مردم رنج‌کشیده جنوب‌شرقی کشور به‌عنوان پیش‌قراولان پیکار با خشک‌سالی باید از هم‌اکنون برای این آینده نزدیک سامان‌دهی شوند. به‌خاطر داشته باشیم با مردمی به پیکار با بحران خشکی می‌رویم که ارزش‌هایی مانند آب و سیراب‌کردن، از نمادهای فرهنگ دینی و انسانی آنها به‌شمار می‌آید. بدون تردید سال‌هایی که در پیش‌روی ماست، فرصت‌های گران‌بهایی برای تجربه مجدد باهم‌زیستن و همیاری‌های حماسه‌آمیز است. اگر اقلیت با دلبستگی کمتر به آینده وجود دارد، عمده‌ای از مردم ما با لبانی تشنه سقای باسخاوت برای سایرین خواهند شد.