یک پارک خلوت ، یک صندلی خالی و یک بطری آب معدنی! اینهاتنها چیزهایی است که می خواهم . هر چه به ساعت جواب آزمایشم نزدیک تر می شوم ، نگرانی ام شدت می گیرد.از روزی که آن غده در بدنم دیده شد ، تا امروز که منتظر جواب نمونه برداری هستم ، یک هفته می گذرد و من هر روز را با نگرانی طی کرده ام. اگر یک بیماری صعب العلاج باشد ، باید چکار کنم؟اگر لازم باشد ماه های زیادی درمان کنم و اخر نتیجه نگیرم ، چه می شود؟ درسی که اینقدر برای آن تلاش کرده بودم ، به چه دردم خواهد خورد؟ خانواده ام ، همسرم ، فرزندم ، والدینم بعد از من چه می کنند؟

شاید لازم باشد درد زیادی را تحمل کنم. شاید مجبور شوم یک مبارزه ی سخت را تجربه کنم .آیا قدرت آن را دارم که برای زندگی ام با زندگی بجنگم؟ افراد زیادی را در دوران شیمی درمانی دیده بودم ، حالا نوبت من شده بود که این روزها را طی کنم؟

تمام این سی و اندی سال مثل یک فیلم روی دور تند ، از مقابل چشمانم گذشت. سال های مدرسه و انتخاب رشته و دلهره ی کنکور. چقدر تا صبح بیدار مانده بودم و چقدر برای اینکه در دانشگاه خاصی قبول شوم ، روزهای زیادی را با نگرانی گذرانده بودم.سال های دانشگاه ، آشنایی با همسر ، ازدواجم و تولد فرزندم. وقتی برای خرید خانه ، وام می گرفتم و فکر می کردم وقتی قسط هایم تمام شود ، می توانم دوباره وام بگیرم و متراژش را بزرگ تر کنم اما هنوز قسط هایم به نیمه نرسیده اند.....

گرمای هوا و صدای بازی بچه ها آزارم می داد. منتظر به ساعتم خیره شده بودم که تلفن همراهم زنگ زد ، به صفحه ی آن نگاه کردم . همان کسی بود که باید درست همین ساعت به من خبر می داد که جواب آزمایشم چیست. آن لحظه که جواب تلفن را می دادم به همه چیز فکر کردم ، همه چیز حتی تمام شدن! من تا انتهای هر احتمال تلخی را رفتم و برگشتم و بعد به تلفن همراهم جواب دادم.

صدایی که از آنطرف می گفت ، همه چیز خوب است و جای نگرانی نیست مرا از تمام احتمال های تلخ دنیا پس گرفت و به ساحل آرامش تحویل داد. آنوقت احساس کردم هوا  آنقدر  ها هم گرم نیست و چقدر صدای بازی بچه ها دلنشین است. دلم یک فنجان چای می خواست که با خیلی ها بنوشم.مثلا با معلم ادبیات پیش دانشگاهی ام ، با دوستان دوران دبیرستانم ، با خیلی از اقوام و آشنایان دور و نزدیک! دلم می خواست با آنها حرف بزنم و کل بعد از ظهرم را با تک تکشان بگذرانم.راستی آخرین بار که فرصت کردم رو به روی مادرم بنشینم و حرف هایش را گوش کنم ، چند وقت قبل بود. شاید اولین کسی که باید با او یک استکان چای بنوشم ، مادرم باشد.

قدم زنان به سمت محل بازی بچه ها رفتم ، تاب و سرسره و الاکلنگ و بچه هایی که صدای خنده های شان گوش فلک را کر می کرد. محو بازی شان شدم . کودک نوپایی که اصرار داشت خودش راه برود و هر چند قدم یکبار می افتاد و دوباره بلند می شد و باخنده لذت راه رفتن را ادامه می داد ، مرا یاد همین چند لحظه ی قبل انداخت . من حال همین کودک نوپا را دارم . که افتاد و بلندشد و حال با اشتیاق بیشتری می خواهم ادامه دهم.با خودم فکر می کنم چقدر بهانه دارم برای شادی و شکر. من فردا قرار نیست عمل شوم ، قرار نیست بستری شوم ، قرار نیست ....هر چند گاهی در زندگی مان چنین فرداهایی خواهیم داشت و در چنین شرایطی هم باید قوی بود و ادامه داد و بازی های تقدیر را بازی کرد اما بسیاری از امروزهای ما می گذرد بی آنکه قدر بدانیم و یادمان باشد سلامتی بزرگترین علت برای شاد بودن است.

به سمت خانه حرکت می کنم ، در راه فکر های زیادی به سراغم می آید، می خواهم خوش طعم ترین شام این چند سال را برای همسرم آماده کنم، می خواهم وقتی به خانه رسیدم با فرزندم فوتبال دستی بازی کنم و هر بار که گل زدم ، از اشتیاق فریاد بکشم و دست بزنم. می خواهم لباس هایی که برای مهمانی های نیامده کنار گذاشته ام را بپوشم و از هرچه دارم لذت ببرم. مدت هاست که باهمسرم به یک پیاده روی دو نفره نرفته ایم ، زمان زیادی است که با هم فال حافظ نگرفته ایم و برای زندگی مان نقشه های رویایی نکشیده ایم. چقدر هر دو گرفتار روزمرگی هایی شده ایم که نمی گذارد به یاد بیاوریم روزی همین باهم زندگی کردن  در زیر یک سقف بزرگ ترین رویایمان بود.