به نقل از جام جم، به نظرتان چرا دخترهای دم بخت اشرافی ایتالیا در قرن 16 میلادی توی چشم های شان قطره ای سمی از گیاه بلاندونا می ریختند، هرچند می دانستند که این ماده در دراز مدت کورشان می کند یا چرا قدیمی ها می گفتند چشم های عشاق حرف دل شان را می زند یا چرا عاشق ها وقت حرف زدن ناخودآگاه ترجیح می دهند در محیط هایی با نور ملایم بنشینند؟

 

پاسخ همه این ها را می توانید در پژوهشی جالب پیدا کنید که « ریچ ساوین ویلیامز » ، دانشمندی با تخصص روانشناسی رشد از دانشگاه کرنل آمریکا انجام داده است. بر اساس نتایج این پژوهش فقط رنگ رخساره نیست که از سر درون خبر می دهد. راز عاشق ها را خیلی چیزها هویدا می کند از جمله مردمک چشم های شان. به همین خاطر است که اگر عاشق باشید، هرچقدر هم نفس عمیق بکشید، رو برگردانید، نگاه تان را بدزدید، فایده ندارد، آنها که از راز چشم ها خبر دارند، می توانند از مردمک چشم های تان ، حرف دل تان را بخوانند.

 

در گذشته، تنگ یا گشاد شدن مردمک چشم ها را فقط واکنشی به نور می دانستند اما حالا این پژوهش ثابت می کند کشش و گرایش نسبت به فرد مورد علاقه، مردمک ها را گشاد می کند که نشان از شتاب گرفتن سیستم عصبی خودکار بدن است؛ همان سیستمی که مسئولیت کنترل فعالیت های غیر ارادی بدن مثل نبض و تنفس را به عهده دارد.

 

نتایج این دستاورد وقتی جالب تر می شود که بدانید به همان اندازه که بزرگ شدن مردمک نشان از گرایش به طرف مقابل می دهد، باعث جذب دیگران نیز می شود یعنی ما بی آن که بدانیم، عاشق کسانی می شویم که مردمک چشم شان گشادتر است.

 

بالاخره به راز دخترهای دم بخت اشرافی ایتالیایی در قرن 16 پی بردید؟ آنها خیلی پیش از پروفسور ساوین ویلیامز از تأثیر چشم ها در عشق با خبر شده بودند و به همین خاطر تقلب می کردند و می خواستند با آن ماده سمی، مردمک های شان را برای مدت طولانی تری باز نگه دارند تا چشم هایی اغواگر داشته باشند.

 

گذشته از این، چون مردمک چشم ها در محیط نیمه تاریک برای گرفتن نور بیشتر باز می شود عشاق از گذشته های دور به شکل ناخودآگاه برای گفتگو به سمت محیط های کم نوری کشیده می شدند که در آنها مردمک چشم های شان بزرگتر می شد و محیط عاشقانه تری را می ساخت.