تقدیم به خانوم ها - پوتـک

از وقتی رفته چشمم به ساعـت
نشد بی یاد اون یک شب بخابم
الان نمیفهمی بزار داستانمو بگم
من یه دخترم اسمم بماند
الان یه 4 سالی میگذره از اون حادثه
از اون بارونای شدید از اون سردی و صاعقه
من یه ایرانی ام متولد وطن
یه دختره با خانواده متکبر و (؟)
تا بیست چند سالگی ام دست نخورده بودم
خاست خودم بوده به فرهنگمون ربط نداده بودم
اسلامم نبود به عفتم معنی میدادم
دیگه زمان زور گذشته هیچی حریف نی واسم
مسلمونم نیستم به جز توی شناسنامه
ولش کن فکر نکنم دیگه توضیحش لازمه
از این مدل دخترایی که گنگ و تخس بودن
از اونایی که میگن دوس پسر چیه رک بودم
ولی بعد یه عمر این شکلی سازگاری شدم عاشق
از اون عاشقای کتاب داستانی شدم
عاشق یک پسر خوشگل و قانع
از اونا که میخنده توی لپش چاله
رویایی تر بگم فرانچسکو توتی
اصلا من درد بودم چشمای اون مرفین
شایدم به چشم من زیبا بود دیگران نه
ولی تو این یکی من مهمم دیگران نه
تیپای لشمو من به خاطرش عوض کردم
از ماتیک قرمز متنفر بود هرس کردم
فیسبوقمم بستم از دوستام از دربند
از هر چی تفریح اصلا از هر چی فکر کنی
یادش بخیر همیشه تولداش
کادوش با کلی ذوق پر بودش از تنوعات
اون وقت اون پول بهم کادو میداد
احساسو ببین از یه پسر بیشتر از این نمیشه توقع داشت
چندین بار جلوی پدرم ایستادم
با اینکه پدر بهم میگفت اون نیست ادم
چند بارم بهم خیانت کردشو بخشیدم
خریت محض بود ولی عاشق یعنی خر
بعد کلی تهدید که میرم
گفتم حق داره خب تخت اتاقشم من دیدم
موهام مشکی لاکام سنگین
نه ابروهام ژاپنی بود نه لباسام رنگین
یه روز صبح هر چی گرفتمش گوشیشو ج نداد
با کلی بکش مکش اون صبح که هیچ
رفت تا یه صبح سال بعدش
دیدمش پشت چراغ خوشحال ولی نروِِس
با یه دختر بود اونم با ماتیک قرمز
حالا منمو بکارتی که رفته
شکایت از چی از ابرویی که خفته
من با پدری که میگه پسرک کوش
عرق شرم میریزم با مزه اشک نوش