و ما کـہ گریـہ نکردیم، گریه؟! نه! کردیم...
بـہ ما چـہ مرد نباید که... ما کـہ نامردیم!

اگر کـہ پنجرہ را سمت عشق مے بستند
بدون شعر... و گریـہ چـہ کار مے کردیم؟!

زنے بـہ خاک نشست و بـہ چشممان زل زد
و ما کـہ سایـہ ے خود را بـہ جا نیاوردیم

و قد کشید درون سکوتمان خورشید
و بر جنازہ ے یک عشق، سایـہ گستردیم

شما کـہ درد کشیدید، درد را دیدید
بـہ حال ما نرسیدید، ما خود ِ دردیم!

خلاصـہ ے همـہ ے زندگے ما اشک است
بیا دوبارہ بـہ آغاز شعر برگردیم ↑